Καταρχήν να ευχαριστήσω την η τον δημιουργό του θέματος.
Την βιογραφία του φίλου Χρήστου την έγραψα εγώ στο pathfinder.Γιάννης από κρήτη.
Ο Χρήστος ανέκαθεν ήταν ένας μοναχικός ταξιδιώτης,ένας άνθρωπος πού με μύησε σε πολλά,στον ερωτά,στην μοναξιά,στην ροκια,στον νταλκάς.κάπως έτσι χρησιμοποίησα και το nickname μου.
Είμαι μόλις 30 ετών.
θυμάμαι,τότε,πού ειλικρινά ήμουν πάθει ακόμα και ανίδεος από μουσική,νομίζω γυμνάσιο,έκανα ιδιαίτερα μαθήματά σπίτι καθώς ήμουν αγύριστο κεφάλι,είχε τύχει κι είχα ακούσει πολλές φορές στο ράδιο ένα τραγούδι με τίτλο επιμένω,το μονό τραγούδι πού πραγματικά τραγουδούσα.αξέχαστα λοιπόν,ρωτάω την τότε δασκάλα μου πού μου έκανε ιδιαίτερα ποιος είναι ν τραγουδιστής αυτός.Χρήστος Κυριαζής μου απαντάει.
Δεν περάσαν πολλές μέρες κι άρχισα να συλλέγω,δίσκους,photos κι ότι άλλο αφορούσε τον συγκεκριμένο τραγουδιστή.
Ώσπου ήρθε η ώρα να τον δω και live,αθήνα τότε,στο zoom.
Τα φώτα χαμηλώνουν,μία ψιλολιγνη φιγούρα προβάλει και ξεκινάει δυνατά και με νταλκά το έρχεσαι φεύγεις.αυτό ήταν,πετουσα στα σύννεφα.
Μοναδική φωνή,μοναχικό και ιδιαίτερό στυλ,λες και δεν ήταν στην πιστα,λες και ταξίδευε.
Πολλοί τότε τον είχαν παρεξηγήσει,παρεξηγημένος η φαινόμενο τον έλεγαν.ήταν και είναι φαινόμενο όμως.
ένας άνθρωπος πού δεν χρειάστηκε αυτοπροβολή,ένας άνθρωπος πού πέτυχε με τους δίσκους του λέγοντάς αυτά πού δνηχην την στιγμή πού τα ένιωθε.ένας άνθρωπος πού δεν ήταν της πίστας,κι επειδή δεν ένιωθε άνετα στην πιστά απομακρύνθηκε.δεν ήταν στο στυλ του.
Πολλά γράφτηκαν και για τις αγάπες του,όχι όμως,δεν ήταν όλα για την Βάνα,όσοι τον ξέρουν προσωπικά γνωρίζουν.
Ο Χρήστος είναι πραγματικά μεγάλη ψυχή,άνθρωπος,ένας μοναχικός λύκος κάποιες φορές,μα άλλες φορές όταν κάθεται στην παρέα πότε πραγματικά γίνεται η ψυχή της με τις μαγικές μελωδίες της κιθάρας.
Ένας άνθρωπος πολύ ευκατάστατος πού όμως δεν το πρόβαλε,δεν το χρησιμοποίησε,κράτησε χαμηλούς τόνους.και φυσικά,αγέραστος.
Χαίρομαι πού τον έχω ζήσει ως άνθρωπο και ειλικρινά θα μπορούσα να γράφω ώρες ατελείωτες για εκείνον.
Επίσης χαίρομαι διότι ήταν κι ν λόγος πού στα 13 μου πήρα την πρώτη μου κιθάρα κι έμαθα σιγά σιγά να παίζω.
Ευχαριστώ Χρήστο,για όλα,είσαι ίνδαλμα.
Γνήσιο πειραιώτικο στυλ,κιθάρα,χαίτη το μαλλί και ταξίδια σε κάθε τι μακρινό.σε κάθε ανάμνηση.έτσι είναι ν Χρήστος,γνήσιος.