Σαν σήμερα πριν 24 χρόνια (Eurobasket '87)

το είχα δει μαζί με τα ξαδέλφια μου στο σπίτι τους που είχαν και έγχρωμη συσκευή. Έγινε χαμός εκείνο το βράδυ. Θυμάμαι το άλλο πρωί που πήγαμε στο σχολείο και πήραμε το ενδεικτικό. Οπότε διπλή χαρά τότε και πήραμε το eurobasket και τελειώσαμε και το σχολείο. Μετά από μια εβδομάδα (ή ίσως και νωρίτερα) κατεβήκαμε Αθήνα λίγες ημέρες και είδαμε και το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας δηλαδή μπήκαμε μέσα κανονικά.
 
Είχα μια κουβέντα με κάποιο παλιό φίλο και σκάλωσα. Θυμίστε μου, αν κάποιος ξέρει, το 2019 γιατί δεν έγινε το EuroBasket?
 
Είχα μια κουβέντα με κάποιο παλιό φίλο και σκάλωσα. Θυμίστε μου, αν κάποιος ξέρει, το 2019 γιατί δεν έγινε το EuroBasket?

 
Χμμμ…πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες. Δλδ για να καταλάβω, μετά το 2017 δεν υφίσταται η λίγκα και απλά όποτε επιθυμήσει η παγκόσμια ομοσπονδία διεξάγεται;
 
Χμμμ…πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες. Δλδ για να καταλάβω, μετά το 2017 δεν υφίσταται η λίγκα και απλά όποτε επιθυμήσει η παγκόσμια ομοσπονδία διεξάγεται;

Στην αρχή δεν το κατάλαβα καλά όπως το γράφει στα αγγλικά οπότε σου βάζω ένα ελληνικό σύνδεσμο όπου διευκρινίζει ακριβώς τις αλλαγές αυτές στο EuroBasket.

 
Τελευταία επεξεργασία:
Μάλιστα, ευχαριστώ για τις πληροφορίες. Ένας ωραίος θεσμός που μας προσέφερε θέαμα και συγκινήσεις, άλλαξε μορφή προς το αρνητικό.
 
Αξέχαστες στιγμές.
Κάθε χρόνο νιώθω μια γλυκιά μελαγχολία για εκείνη την εποχή.
Μόλις είχα τελειώσει τη Γ' Γυμνασίου και άρχιζε το καλοκαιράκι. Είχα αρχίσει να νιώθω "μεγάλος" και εκτός από τα ΜΠΛΕΚ, ΑΓΟΡΙ, PIXEL διάβαζα την πολύ καλή ΠΤΗΣΗ (του Κ. Καβαθά). Εϊχα και τον SPECTRUM+. Τι άλλο να θέλει ένας νεανίας!
Μπασκετ έπαιζα σε ομάδα από την ΣΤ' Δημοτικού και στο πρωτάθλημα του Γυμνασίου είχα 1 πρωτάθλημα και 2 θέσεις φιναλίστ. Όλοι είχαμε αρρώστια με τον Γκάλη και τον νεαρό τότε M. JORDAN. Αν θυμάστε οι συνομίληκοι μου, εκείνα τα χρόνια στο Γυμνάσιο έδειναν έμφαση στην ενασχόληση με το μπάσκετ και το βόλευ ενώ ψιλοσνομπάριζαν το ποδόσφαιρο. Εν ολίγοις οι συμμαθήτριες μαζεύονταν στις κερκίδες του μπάσκετ για να μας δουν να παίζωμεν ενώ εκεί που παιζόταν ποδόσφαιρο δεν πάταγε ούτε θυληκή γάτα! Νομίζω σήμερα συμβαίνει το αντίθετο. Η πιτσιρικαρία τρέχει στις "ακαδημίες" ποδοσφαίρου (απίστευτη γονεϊκή καφρίλα) και εξαφανίστηκαν τα δημόσια γηπεδάκια με μπασκέτες. Στη γειτονιά μου είχαμε 2 γήπεδα μπάσκετ και τώρα έχει 10 γήπεδα τένις (μόνο). Άφησαν οι βλαχόπλουτοι τα ταγάρια και έπιασαν τς ρακέτες.
Θυμάμαι ότι οι προσδοκίες ήταν σχετικά υψηλές λόγω της καλής παρουσίας μας στο MUNDOBASKET 86.
Είχα παρακολουθήσει όλους τους αγώνες στο σπίτι μαζί με την οικογένεια και τον κολλητό μου (ακόμα είναι). Τι αγωνία, τι προσμονή! Κάθε αγώνας και ένα κατόρθωμα. Όταν περάσαμε στον τελικό πήγαμε όλη η παρέα στην πλατεία για γλέντι. Τι κόσμος μαζεύτηκε! Τότε δεν είχε ξαναγίνει τέτοιος ξεσηκωμός! Το ίδιο έγινε με τη λήξη του τελικού! Τρελή χαρά. Μια ίδια εικόνα της πλατείας της πόλης μου είδα όταν προκριθήκαμε στον τελικό του EURO 2004.

Κοιτώντας πλέον από την απόσταση των 37 χρόνων, η χαρά μας ήταν η χαρά της νιότης, της ανεμελιάς, της αιώνιας φιλίας, των αιώνιων γονέων και της ενηλικίωσης. Όλα αυτά μέσα στο 80s ελληνικό καλοκαίρι.

Κάθε χρόνο λοιπόν, η μέρα αυτή είναι για εμένα φόρος τιμής σε όλα τα παραπάνω και στην θρυλική ΕΘΝΙΚΗ '87.
 
Κάθε χρονο, τέτοια μέρα...οι αναμνήσεις μας φέρνουν στον έβδομο ουρανο!!!
 
Kαι για να μην ξεχνιομαστε, σε 20 μερες ειναι η 20η επετειος απο την μεγαλη μας νικη στο Γιουρο. Το θυμηθηκα γιατι τωρα ο αντρας μου βλεπει Γερμανια - Σκωτια.
Αχου και δεν με νοιαζει, που λεει και ο Σταυριδης στα Κιτρινα Γαντια. :D
 
Το μπάσκετ μας ταίριαζε περισσότερο. Γιατί είχαμε βγει τρίτοι και στο βόλευ στη Γάνδη λίγους μήνες αργότερα και παρά τους αρχικούς πανηγυρισμούς, η επιτυχία γρήγορα ξεχάστηκε. Μάλλον οι επιχειρηματικοί κύκλοι δεν θέλανε να επενδύσουν εκεί όσο στο μπάσκετ. Αν και εκεί μόνο Ολυμπιακός και αργότερα ο Ηρακλής τα πήγαιναν καλά στο Πρωταθλητριών. Δυστηχώς από το 2009 δεν πρωταγωνιστούν οι ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη
 
Δεν μου έκανε εντύπωση εμένα γιατί ήξερα ότι τα έχεις χαμένα λόγω ηλικίας.
 
Βαθιά συγκίνηση? Εθνική ομοψυχία? Τι να περιγράψει κανείς για να να αποτυπώσει το μέγεθος του κατορθώματος του ΄87? Ποιος να το φανταζόταν όχι λίγα χρόνια, αλλά λίγες εβδομάδες πριν από τον ιστορικό Ιούνη του '87, ότι η μικρή Ελλάδα θα γινόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Που να το φανταζόταν ό ήρωας της τελευταίας στιγμής, το τέρας ψυχραιμίας των ελευθέρων βολών ο τίμιος Καμπούρης που ξεκινούσε το μπάσκετ λίγα χρόνια πριν!!! θα γινόταν ο ήρωας ενός ολόκληρου λαού, που οι καρδιές όλων των Ελλήνων είχαν σπάσει γιατί κρέμονταν με πελώρια αγωνία από τα χέρια του Αργύρη. Και όμως φίλοι μου η ζωή είναι νομοτελειακά ένα συναρπαστικό ταξίδι, που κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει η καλή ή και (μακριά από όλους μας) η κακή μοίρα, και μπορεί από την ασημαντότητα και την ρουτίνα της ανωνυμίας να βρεθείς στο πάνθεον των ηρώων.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ φυσικά στον ημίθεο Νίκο Γκάλη που η καλή μοίρα της Ελλάδος τον ώθησε να περάσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και να μην αγωνιστεί για ένα λάθος χειρισμό του μάνατζερ του στο ΝΒΑ και ήταν ο καταλύτης εκτόξευσης του ελληνικού μπάσκετ και του ελληνικού αθλητισμού. 'Οπως ήταν και ο καταλύτης εκτόξευσης του επαγγελματισμού στον αθλητισμό, με αποτέλεσμα να ανέβουν υπέρογκα τα κασέ όλων των εμπλεκομένων με το άθλημα του μπάσκετ είτε αθλητών είτε προπονητών είτε παραγόντων είτε κάθε λογής μεσαζόντων και λίγδωσε το αντεράκι του κάθε πικραμένου και του κάθε ασήμαντου, γιατί αν δεν ερχόταν ο Γκάλης οι αμοιβές όλων αυτών των κυρίων θα ήταν στα επίπεδα των υπόλοιπων αθλημάτων πλην ποδοσφαίρου κοινώς πενιχρών.
Και φυσικά μην περιμένουμε ένα ευχαριστώ στον μεγάλο Γκάλη από όλους αυτούς τους αγνώμονες. Δεν συνάδει με την νεοελληνική φυλή που διακρίνεται από μισαλλοδοξία, κομπλεξισμό και ζηλοφθονία. Εδώ έφτασε ο Πολίτης να πεί: Αρκετά για τον Γκάλη τι ήταν? ένας από τους 12 και οι άλλοι συνέβαλλαν. Και όμως είπε αυτήν την κουβέντα και σαν να μην έφτανε αυτό μετά από 7 χρόνια με τον τρόπο του ώθησε τον Γκάλη να σταματήσει το άθλημα.
Εν κατακλείδι πρόκειται για μια τεράστια επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού που είχε ευεργετικό κοινωνικό αντίκτυπο γιατί ώθησε χιλιάδες μικρά παιδιά στα γυμναστήρια και στις αθλοπαιδιές και όχι σε περίεργες και αυτοκαταστροφικές επιλογές που ειδικά εκείνη την δεκαετία ήταν σε έξασρση. Νίκο, Αργύρη και όλα τα άλλα παιδιά σας ευγνωμονούμε και σας οφείλουμε ένα τεράστιο ευχαριστώ. Τους αγνώμονες θα τους κρίνει αυστηρά η ιστορία. Ήδη η αντικειμενική καταγραφή από τους υγειώς σκεπτόμενους φιλάθλους και όχι μόνο έχει γίνει. Η κατάταξη που αξίζει στον καθένα έχει πραγματοποιηθεί με αμείλικτα κριτίρια.
 
Πίσω
Μπλουζα