Αξέχαστες στιγμές.
Κάθε χρόνο νιώθω μια γλυκιά μελαγχολία για εκείνη την εποχή.
Μόλις είχα τελειώσει τη Γ' Γυμνασίου και άρχιζε το καλοκαιράκι. Είχα αρχίσει να νιώθω "μεγάλος" και εκτός από τα ΜΠΛΕΚ, ΑΓΟΡΙ, PIXEL διάβαζα την πολύ καλή ΠΤΗΣΗ (του Κ. Καβαθά). Εϊχα και τον SPECTRUM+. Τι άλλο να θέλει ένας νεανίας!
Μπασκετ έπαιζα σε ομάδα από την ΣΤ' Δημοτικού και στο πρωτάθλημα του Γυμνασίου είχα 1 πρωτάθλημα και 2 θέσεις φιναλίστ. Όλοι είχαμε αρρώστια με τον Γκάλη και τον νεαρό τότε M. JORDAN. Αν θυμάστε οι συνομίληκοι μου, εκείνα τα χρόνια στο Γυμνάσιο έδειναν έμφαση στην ενασχόληση με το μπάσκετ και το βόλευ ενώ ψιλοσνομπάριζαν το ποδόσφαιρο. Εν ολίγοις οι συμμαθήτριες μαζεύονταν στις κερκίδες του μπάσκετ για να μας δουν να παίζωμεν ενώ εκεί που παιζόταν ποδόσφαιρο δεν πάταγε ούτε θυληκή γάτα! Νομίζω σήμερα συμβαίνει το αντίθετο. Η πιτσιρικαρία τρέχει στις "ακαδημίες" ποδοσφαίρου (απίστευτη γονεϊκή καφρίλα) και εξαφανίστηκαν τα δημόσια γηπεδάκια με μπασκέτες. Στη γειτονιά μου είχαμε 2 γήπεδα μπάσκετ και τώρα έχει 10 γήπεδα τένις (μόνο). Άφησαν οι βλαχόπλουτοι τα ταγάρια και έπιασαν τς ρακέτες.
Θυμάμαι ότι οι προσδοκίες ήταν σχετικά υψηλές λόγω της καλής παρουσίας μας στο MUNDOBASKET 86.
Είχα παρακολουθήσει όλους τους αγώνες στο σπίτι μαζί με την οικογένεια και τον κολλητό μου (ακόμα είναι). Τι αγωνία, τι προσμονή! Κάθε αγώνας και ένα κατόρθωμα. Όταν περάσαμε στον τελικό πήγαμε όλη η παρέα στην πλατεία για γλέντι. Τι κόσμος μαζεύτηκε! Τότε δεν είχε ξαναγίνει τέτοιος ξεσηκωμός! Το ίδιο έγινε με τη λήξη του τελικού! Τρελή χαρά. Μια ίδια εικόνα της πλατείας της πόλης μου είδα όταν προκριθήκαμε στον τελικό του EURO 2004.
Κοιτώντας πλέον από την απόσταση των 37 χρόνων, η χαρά μας ήταν η χαρά της νιότης, της ανεμελιάς, της αιώνιας φιλίας, των αιώνιων γονέων και της ενηλικίωσης. Όλα αυτά μέσα στο 80s ελληνικό καλοκαίρι.
Κάθε χρόνο λοιπόν, η μέρα αυτή είναι για εμένα φόρος τιμής σε όλα τα παραπάνω και στην θρυλική ΕΘΝΙΚΗ '87.