Wally
Retired Admin
- Joined
- 19 Ιαν 2006
- Μηνύματα
- 25.922
- Αντιδράσεις
- 4.679

Στη πορεία του Dreamcast τα παράδοξα είναι πολλά.
Θα αναφέρω το πιο εμφανές για να δικαιολογήσω και εν μέρει το παρόν αρθράκι. "Εορτάζουμε" ως launch την Αμερικανική ημερομηνία. Γιατί?? Μα διότι τα εννιάρια έχουν χαραχτεί στο μυαλό μας αδέλφια.
Με αυτά τα εννιάρια όλοι οι Sega-fanatics πλάθουμε σενάρια κάθε χρόνο για κυκλοφορία του απόγονου που θα σβήσει τα λάθη του παρελθόντος και θα στείλει τους πολέμιους του DC στο ηλεκτρονικό καναβάτσο, για το Shenmue3 που θα κλείσει το έπος και τόσα τόσα άλλα που επιλέγω να μην αναφέρω - ας μην ξύνω πληγές.
Πάνε λοιπόν δέκα συναπτά έτη από τότε που η τελευταία true-gamer κονσόλα έφτασε στα ράφια και στις καρδιές μας. Δέκα χρόνια από τη πρώτη φορά που το next-gen μπήκε στο σαλόνι. Δέκα χρόνια από τη κυκλοφορία του κονσολικου που σνομπάρισε εμφανώς και επιδεικτικά τα "ξένα σώματα" και παραμένει κάτοχος της μεγαλύτερης αναλογίας ποιοτικών τίτλων. Δέκα χρόνια από τη πρώτη φορά που μια πλατφόρμα παιχνιδιού πήγε την βιομηχανία αλλά και την εμπειρία τόσο "αλλού" και τόσο μπροστά...
Επειδή στα γραπτά δεν τα πάω καλά αλλά και πρέπει να γεμίσω κάνα δυο παραγράφους ακόμα, θα καταφύγω στο βρώμικο τρυκ της προσωπικής εμπειρίας.
Οκτώβρης του 1999 και είχα από πριν κλείσει ονομαστικά σε γνωστό κονσολαδικο του κέντρου ένα DC με το που σκάσει μύτη στα πάτρια χώματα.
Πέρναγαν οι μέρες, έτρωγα τα νύχια μου, έκανα και ξανάκανα χώρο στο σύνθετο, συχνές οι επικλήσεις στα Θεία, ώσπου μια μέρα (δεν πρέπει να ήταν η 14 πάντως - θυμάμαι ότι πρέπει να άργησε 1-2 μέρες να έρθει στη χώρα μας) μου τηλεφωνούν ότι το απογευματάκι το πολυπόθητο κόνσολο θα βρίσκεται στο μαγαζί.
Που μυαλό για δουλεία...έβλεπα "σπείρες" και σκαντζόχοιρους όπου και να έστρεφα το κεφάλι μου (όαση στη Sega-υστερία μου, το υπερβολικά ανοιχτό μπούστο της ιδιαιτέρας του "μεγάλου"). Για να μην τα πολυλογώ (τελειώνει και η πρώτη παράγραφος) παίρνω την απόφαση, μιας και είχα τελειώσει ότι μου είχε ανατεθεί, να γλιστρήσω προς την έξοδο λίγο νωρίτερα του κανονικού. Καβαλάω μηχανάκι, τσακώνω και την Ms Wally (που τότε ήμασταν στα πρώτα σιρόπια) και βούρ για το Κέντρο (εκείνη την ήμερα πρέπει να συνέτριψα το υπεραιωνοβιο ρεκόρ Γκίνες του"Αγ Παρασκευή - Εξάρχεια με Honda παπί").
Φτάνω και ναι! Βλέπω ένα υπέροχο κουτί να με περιμένει υπομονετικά! Με συνοπτικές διαδικασίες τσιμπάω VMU, δεύτερο pad και Sonic Adventure (δεν είχε και πολλούς τίτλους, ούτε εγώ πολλά φράγκα εν τω μέσω του μήνα). Πληρώνω και κάνω και την υποχώρηση να κάνω στάση για καφέ στο Κολωνάκι για να μην κακοκαρδίσω την MsWally. Εσπρεσακι για να κατεβεί αστραπιαία και εκεί που ήμουν έτοιμος για επέλαση στο σπίτι ( ο αδελφός μου πρέπει ήδη να άρχιζε να δαγκώνει μαξιλάρια ) βαράει το τηλέφωνο!
Εννέα (να το πάλι) φόρες στις δέκα είναι για κακό λέει ο Λουκιανός και είχε, στη προκείμενη φάση, bloody δίκιο. Από το πουθενά έκατσε δεύτερο Ναγκασάκι στη δουλειά από λάθος νεο-προσληφθήσας υπαλλήλου και η αγριοφωνάρα του αφεντικού (καλά να είναι ο άνθρωπος) έδωσε προσωρινά feature-δόνησης στο Motorola-παντόφλα που κράταγα. «Έλα γρήγοραααα!!!».
Τσκ τσκι τσκ (ήχοι πληκτρολογίου). Μετά από 7+ ώρες δουλειάς, καβαλάω ξανά τον πάπο και ανεβαίνω διαολεμένα την Αμαρουσίου-Χαλανδρίου. Ανοίγω τη πόρτα, ο αδελφός μου αφήνει το καναπέ που είχε ξεκινήσει να μασουλάει και στρωνόμαστε. Το logo ένα ποίημα και το jingle-ακι πραγματική μαγεία. Ακούμε τον υπέροχο ήχο του drive να διαβάζει το GD-ROM. Sonic. Press Start.
Πανδαισία χρώματος (ακόμα και με RF), o σκαντζόχοιρος κινείται σε εξωφρενικές ταχύτητες μέσα στον τρισδιάστατο κόσμο του και η μουσική γαζώνει
Κοιτάω τον αδελφό μου και του λέω: "Μάγκα, η σελίδα άλλαξε.”
HAIL TO THE DEATH-PROOF CONSOLE!!