25 χρόνια μετά...

pooky(1)

MultiDimensional RetroDivinitY
Joined
14 Ιουν 2006
Μηνύματα
9.122
Αντιδράσεις
205
Είναι μερικές στιγμές που αποτελούν ορόσημα στην πορεία της ζωής κάθε ανθρώπου.

Τα πρώτα γενέθλια, η πρώτη μέρα στο σχολείο, το πρώτο ραντεβού, η πρώτη αγάπη, οι πρώτες διακοπές μόνος σου, το πρώτο μεθύσι, η πρώτη χυλόπιτα και τα λοιπά.

Σε δύο μέρες κλείνω 25 χρόνια από τότε που αγόρασα τον πρώτο μου υπολογιστή, έναν Sinclair ZX-Spectrum 48K γομολάστιχα και δεν υπάρχει καλύτερη παρέα από τη δική σας για να μοιραστώ αυτή μου τη χαρά.

Πέμπτη 14 Ιουνίου του 1984. Τα σχολεία είχαν τελειώσει και μαζί είχε τελειώσει και το γυμνάσιο. Πρωί - πρωί μπήκαμε στο λεωφορείο με το πατέρα μου για να κατέβουμε στην Ιπποκράτους. Εκεί ήταν το κατάστημα "Cat Computers" από όπου και θα αποκτούσα τον πρώτο μου υπολογιστή. Θυμάμαι σαν να ήταν πριν μια ώρα τη στιγμή που μπήκα σε εκείνο το ναό. Μπροστά στον πάγκο όλοι οι υπολογιστές - ιερά τέρατα της εποχής εκείνης σε λειτουργία. Τα συναισθήματα που με διακατέχουν ακόμα και σήμερα είναι μοναδικά. Δεν θυμάμαι καμία άλλη στιγμή στη ζωή μου να είχα νοιώσει τέτοια χαρά.

Ήθελα τον Commodore 64, αλλά οι 74.000 δραχμές που κόστιζε ήταν ποσό απαγορευτικό για την οικογένειά μου τότε. Αντί αυτού "συμβιβάστηκα" με τον Zx-Spectrum που κόστιζε 28.000 δραχμές.

Αγόρασα τον υπολογιστή και ήμουν στα ουράνια, ένα ολόκληρο καλοκαίρι.

Από τότε πολλά άλλαξαν, εγώ άλλαξα 1000% σε όλους τους τομείς. Σε όλους εκτός από τους υπολογιστές και τα παιχνίδια. Ακόμα και σήμερα τα Games συντροφεύουν τη ζωή μου (ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε) και θα την συντροφεύουν μέχρι την τελευταία στιγμή.

Δεν μπορώ να θεωρήσω, σύμπτωση, ότι 22 χρόνια έπειτα από την αγορά του υπολογιστή αυτού, την ίδια ημερομηνία, 14 Ιουνίου 2006, θα γραφόμουν στο retromaniax ψάχνοντας για σκαναρισμένα Pixel, ορμώμενος από το πνεύμα της ημέρας και τα έντονα συναισθήματα που μου προκαλεί.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΑΕΟΝ, τη διαχειριστική ομάδα, τους φίλους που έκανα εδώ μέσα και όλα τα παιδιά που τα λέμε, περνάμε καλά και θυμόμαστε τα παλιά. Ένα άπειρο RESPECT σε όλους όσους με βοήθησαν άθελά τους ή ηθελημένα να ξεπεράσω τα όποια προβλήματα είχα αυτά τα τελευταία 3 χρόνια.

Μα πρώτα από όλα, ένα μεγάλο συγνώμη σε όσους αδίκησα και σε όσους δεν φέρθηκα καλά αυτά τα τρία χρόνια, άτομα που κοντραρίστηκα είτε ηλεκτρονικά, είτε προσωπικά.

Άντε και στην επέτειο των 50 χρόνων να είμαστε όλοι εδώ και να τα λέμε ακόμα σαν παιδιά με την ίδια όρεξη όπως και τώρα. :flower:

IN SINCLAIR WE TRUST!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :)
 
Σε νιώθω ΑΠΟΛΥΤΑ!!! :thumbup:
 
Ωραία ιστορία φίλε.Κάπως έτσι είχα νιώσει και γω όταν πήρα τον δικό μου υπολογιστή.Μου φαινόταν μαγικό το να διαχειρίζομαι έναν ολόδικο μου υπολογιστή μόνος μου!Μέχρι τότε είχαμε τον Pentium στα 133 Mhz με 32 MB Ram αλλά τον μοιραζόμουν εγώ και ο αδερφός μου και όπως καταλαβαίνεται,ο αδερφός μου όντας 9 χρόνια μεγαλύτερος,με έδιωχνε όποτε ήθελε για να παίξει με τους φίλους του ή μόνος του το νέο RPG που είχε αγοράσει ή το νέο Turn Based παιχνίδι.Και δώστου φασαρίες και κλάμα εγώ που είχα φτάσει στην τελευταία πίστα και δεν είχα τον κωδικό για να ξαναπάω εκεί.

Υπήρχε βέβαια και του πατέρα μου ο Pentium 2 στα 233Mhz με 64 MB μνήμη ο οποίος βέβαια σκότωνε κυριολεκτικά αλλά ο πατέρας μου του είχε βάλει Windows NT με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να παίξουμε εκεί.Περνάει που λέτε ο καιρός και φτάνουμε στο 2000 και ο αδερφός μου δεν άντεχε άλλο με τον αρχαίο Pentium 1.Αποφασίσανε λοιπόν να πάρουνε το μεγα θηρίο τότε Pentium 3 στα 733 MHz με 128 MB μνήμη και μία TNT 2(αργότερα έγινε GeForce 2 MX).

Με εμένα όμως τι θα γινότανε ρε παιδιά;Τελικά ο Pentium 1 έρχεται στην κατοχή μου με μία μίνι αναβάθμιση της μνήμης που πλέον ήταν 64 ολόκληρα mb μνήμης.Όχι αστεία!

Και κάπως έτσι και εγώ παρέλαβα τον πρώτο ολόδικο μου υπολογιστή σε ηλικία 6 ετών.

Φαντάζεστε πως ένιωθα ε;Από εκεί ξεκίνησα σιγά σιγά να μαθαίνω.Με έμαθε και ο αδερφός μου να χρησιμοποιώ λίγο DOS(ε εντάξει βασικές εντολές) και περάσαμε και τα Windows 98SE και τεράστια χαρά εγώ.

Θέλω και γω να ευχαριστήσω όλο το staff του Retromaniax για αυτό που έχουν δημιουργήσει.Παράδεισος πραγματικά όταν μπήκα εδώ μέσα τρελάθηκα.Επιτέλους βρήκα άτομα που μοιράζονται παρόμοιες νοσταλγίες με εμένα και φυσικά έχουν την ίδια τρέλα με εμένα :p
 
Ωραια πασα Γιωργο!

Δεν θα ξεχασω τη μερα (ενα συννεφιασμενο Σαββατιατικο πρωινο!) που χτυπησαμε με τον bro το πρωτο Spectrum, την αγωνια να φτασουμε σπιτι, τη μυρωδια της συσκευασιας και του εγχειριδιου.

Και επαιξε και το εξης ξενερωτικο:

Σχεδον καπακι μολις των φεραμε σπιτι, ειχαμε επισκεψεις και καποιοι συγγενεις τσιμπουρωθηκαν στο σαλονι. Ομως η μοναδικη τηλεοραση του σπιτιου βρισκοταν εκει!

Ετσι συνδεσαμε το Spectrum στη πριζα, ανοιξαμε το manual και αρχισαμε να γραφουμε BEEP στα τυφλα μονο και μονο για να ακουσουμε κατι απο το μεγαφωνακι! Ακομα και αυτο μας ενθουσιαζε.

Φυσικα οταν εφυγαν το κοτσαραμε στη Nordmende και ειχαμε μεινει χανοι βλεποντας τα Vector demos στο User Companion Cassete!

Και για να το κανω ακομα πιο μελό, τα παραπανω τα βλεπαμε ασπρομαυρα διοτι μολις την επομενη μερα μαθαμε να μικροσυντονιζουμε την τηλεοραση!!
 
Απλά respect,πανέμορφο post Γιώργο και υπέροχο thread..!

Έτσι,που και που πρέπει κι είναι ωραίο να ξαναθυμόμαστε τα (προσωπικά μας) παλιά και να τα συζητάμε!

Και γι' εμάς εδώ είναι μεγάλη χαρά να είσαι ανάμεσά μας,όντας ιδιαίτερο (και εκ των μακροβιότερων) κομμάτι της όλης ιστορίας και ύπαρξης του GRM !

Ελπίζω και πιστεύω στις 14-06-2012 να θυμάσαι και να μνημονεύεις τα 28 χρόνια από την αγορά του specy και τα 6 χρόνια συντροφιάς μαζί μας εδώ μέσα !

Θα επανέλθω και με την ιστορία του δικού μου πρώτου PC....
 
Pooky είπε:
Ήθελα τον Commodore 64, αλλά οι 74.000 δραχμές που κόστιζε ήταν ποσό απαγορευτικό για την οικογένειά μου τότε. Αντί αυτού "συμβιβάστηκα" με τον Zx-Spectrum που κόστιζε 28.000 δραχμές.
Είσαι σίγουρος; Και εγώ το '84 πήρα τον C64 αλλά δεν έκανε τόσα. Κάπου στα 60κάτι χιλιάρικα νομίζω κόστιζε. Άλλο βέβαια που λίγο αργότερα έσκασα άλλα τόσα για το disk drive.:mad:
 
αυτη η ελλειψη της 80λας με εκανε να μπω σε αυτο το φορουμ ,οντως pooky το αρωμα και το υφος εκεινων των μαγαζιων με τα << κομπιουτερ>> δεν θα το ξαναδουμε σιγουρα,αυτη την μαγεια ειχαν τα home οτι ολα ηταν διαφορετικα με το χαρακτηρα τους αλλαζες κασσετουλες ,δισκετουλες χερι χερι επαιζες με πληκτρα και καθε παιχνιιδι ηταν ζωγραφιστο στο χερι....θα πω και εγω καποια στγμη γιατο Amstrad cpc 6128 και την Amiga 500 +!!
 
Thanks guyz!

Σήμερα, όντως, μπαίνεις σε κατάστημα με υπολογιστές και απέναντί σου έχεις πωλητές που βαριούνται να σου μιλήσουν, μιλάνε και φέρονται σαν bots, χωρίς το παραμικρό συναίσθημα.

Τότε, τη δεκαετία του 80, έμπαινες σε κατάστημα και οι πωλητές ήταν οι πρώτοι που σε πώρωναν απίστευτα! Οι άνθρωποι ήταν πρώτα από όλα χομπίστες, τρελαμένοι που έκαναν το άθλημα επάγγελμα, άτομα που ήξεραν τι πούλαγαν, και αγαπούσαν το αντικείμενο.

Σήμερα, όλα έχουν γίνει πλαστικά. Σαν να μπαίνεις σε κατάστημα junk food, φέρονται όλοι το ίδιο και δεν ενδιαφέρονται να σου λύσουν καμία απορία. Λες και ξέρουν να σου τη λύσουν......

Η εποχή των home micros δεν πέρασε ποτέ. Τρανό παράδειγμα το παρών forum, που αποδυκνείει ότι αν κάτι ζει στην ψυχή μας, τότε παραμένει πραγματικά ζωντανό για πάντα.
 
Εγω δε συγκρατησα την ημερομηνια που απεκτησα το πρωτο μου υπολογιστη. Σε ζηλευω 8)
 
Ε καλά οι χομπίστες που το κάνουν επάγγελμα δε συγκρίνονται. Το ίδιο συμβαίνει και με τους δίσκους, τα μουσικά όργανα και χίλια άλλα τόσα. Στις αλυσίδες δεν υπάρχει εξυπηρέτηση, εκτός αν πέσεις κατά τύχη σε χομπίστα.

Πάντως μου κάνει εντύπωση πως στο φόρουμ βρίσκονται και μικρότερες ηλικίες, αν κρίνω από κάποια ποστ που είδα τελευταία. Περίμενα πως λόγω της θεματολογίας, θα ενδιαφέρονταν μόνο 30ρηδες και βάλε. Ενδιαφέρον...
 
Αγόρασα και εγώ το 1984 τον πρώτο μου υπολογιστή σπέκτρουμ 48κ γομολάστιχα!

Δυστυχώς δεν θυμάμαι ημερομηνία αλλά ότι τον αγόρασα 24000 με δόσεις! Αυτό σημαίνει ότι είτε εγώ πέτυχα φοβερή τιμή είτε ότι εσύ πιάστηκες λίγο...Κώτσος! :)

Φυσικά στα 8μιση χρόνια μου δεν είχα εμπειρία από αγορά αλλά τα μεγαλύτερα ξαδέρφια μου ήξεραν που θα το αγοράσω φθηνότερα. Ακόμα και τώρα θυμάμαι να το συνδέω στην ασπρόμαυρη saba και τους γονείς μου να σχολια΄ζουν..."μα είναι δυνατόν αυτό το πραγματάκι να είναι υπολογιστής; Στην τηλεόραση τα κομπιούτερ είναι μεγάλα! Άντε να τους πείσεις μετά ότι είναι υπολογιστής! Το πρόβλημα λύθηκε το 1986 που μπήκε σπίτι ο 6128 :)
 
28000 δραχμές πακέτο με κασετόφωνο (data corder σώνει και καλά!!!! ) και με μερικά παιχνίδια που το cat computers.

Το κάθε παιχνίδι (κλασσικά αντιγραφή) κόστιζε 700 δραχμές. Ούτε λόγος για γνήσιο, δεν θυμάμαι καν να πούλαγε κάποιος τότε.
 
Αν είχες πάρει και κασετόφωνο τότε καλή τιμή το πήρες! Εγώ είχα την τύχη να έχω την σειρά 1 της phillips (το κορυφαίο τότε μοντέλο 153) σε hifi οπότε έπαιζε εκεί!
 
23000 τον είχα πάρει εγώ το καλοκαίρι του 1983.
 
Το '84 και εγώ πήρα τον 48k τον γομολάστιχα (λέτε να ήταν συνωμοσία του Θειου :D ) αλλά τα λεφτά δεν έφταναν για κασετόφωνο και τον συνέδεσα σε ένα τεράστιο deck (πικάπ - κασσέτα - ραδιόφωνο) που είχαμε και στην ασπρόμαυρη τηλεόραση. Το κασετόφωνο αυτό βέβαια ήθελε ρύθμιση συνεχώς για να φορτώνει σωστά τα παιχνίδια, μια που το χρησιμοποιούσαν όλοι.

Στο θέμα της τηλεόρασης ήμουν τυχερός γιατί πρίν 6 μήνες πήραμε έγχρωμη και η ασπρόμαυρη είχε αφεθεί σε μια γωνία αχρηστευμένη. Οπότε και οι 20" ασπρόμαυρες ίντσες δικές μου :cheers: . Τώρα που το σκέφτομαι χρώμα είδα 2 χρόνια μετά λίγο πριν πάρω τον Amstrad.

Τι μου θυμίσατε πάλι παλιόπαιδα ...
 
παιδιά εμένα ήταν με δόσεις...μαζί με τον δωδεκάχρονο τότε αδερφό μου...πολλά λεφτά τότε 24000. Κάλαντα-γιορτές και ότι έσοδα μπορούσα να έχω τότε...

Θεέ μου αθώα χρόνια που ήταν!
 
spyros_s: Τουλάχιστον εσύ τον αγόρασες με τίμια μέσα. :)

Εγώ τον είχα αγοράσει κλέβοντας, οπότε μόνο αθώα δεν ήταν τα χρόνια εκείνα. :p

Την ιστορία την ξέρουν ήδη ορισμένοι, ίσως ακόμα και να την έχω ξαναπεί. Αλλά επειδή έχει την πλάκα της, ας την μοιραστώ και με τους υπόλοιπους:

23000 ήταν πράγματι όπως λες μυθικό ποσό για ένα παιδί τα χρόνια εκείνα. Έλα όμως που είχα δει έναν Speccy στο σπίτι ενός φίλου του πατέρα μου (ήταν Χειμώνας 82-83, πραγματικά πρωτοπόρος για την Ελλάδα ο φίλος) και έπαθα την πλάκα μου! Σαν την πυξίδα που βρήκε τον Βορρά της, έβαλα σκοπό της ζωής μου να πάρω ένα δικό μου. Εννοείται ότι με τις 10-20 δραχμές χαρτζιλίκι που παίρναμε κάθε μέρα για το σχολείο δεν καλυπτόταν το ποσό ούτε σε 10 χρόνια, ενώ τα Χριστούγεννα είχαν μόλις περάσει...οπότε κάλαντα γιόκ επίσης! Δεν θυμάμαι καθόλου αν έκανα αποτυχημένη απόπειρα να ζητιανέψω από γονείς και παππούδες ή όχι. Το σίγουρο είναι ότι ο απεγνωσμένος computer junkie πιτσιρικάς έθεσε τελικά σε εφαρμογή το καταχθόνιο σχέδιο του:

Οι γονείς μου είχαν ένα συρτάρι που φύλαγαν μέσα κάποια λεφτά (κυρίως πεντακοσάρικα και χιλιάρικα) για ώρα ανάγκης. Ε, ο μικρός Maddog το εντόπισε και άρχισε να το "φορολογεί" σιγά-σιγά. 500 σήμερα, 1000 την επόμενη εβδομάδα κλπ κλπ...

Κάποια στιγμή κατά το καλοκαίρι του 1983 μαζεύτηκε το ποσόν, χωρίς να έχουν πάρει χαμπάρι οι δικοί μου τις σταδιακές "απώλειες" από το συρτάρι. Μια και δυό βρίσκω τον κομπιουτερά φίλο του πατέρα μου (να'σαι καλά Σπύρο!) και κανονίζω να με πάει να πάρω το Σπεκτρουμάκι. Που να φανταστεί ο κακομοίρης τι κόλπο είχα σκαρφιστεί, νόμισε ότι απλώς δεν μπορούσε ο πατέρας να με πάει. Μια και δυό λοιπόν, σπεύδουμε στο Plot 2 του Πειραιά νομίζω, προμηθευόμαστε τον ZX και με επιστρέφει σπίτι.

Δυστυχώς στο σημείο αυτό, το "έξυπνο" σχέδιο που είχα σκαρφιστεί πήγε κατά διαβόλου! Ο χαζός δεκάχρονος πιτσιρίκος Maddog, δεν είχε υπολογίσει καθόλου το πολύ απλό και προφανές: Με το που εμφανίστηκε ο ZX στο σπίτι, οι δικοί μου κατάλαβαν φυσικά αμέσως ότι το "πόθεν έσχες" δεν με κάλυπτε. Προφανώς ήταν αδύνατον να έχω βρει τα λεφτά με νόμιμους τρόπους! Ήμουν μάλιστα άτυχος, καθώς όταν γυρίσαμε ο πατέρας μου ήταν σπίτι οπότε δεν πρόλαβα να χαρώ τους καρπούς του "εγκλήματος" ούτε καν για 10 λεπτά. Έπεσε λοιπόν η σχετική ανάκριση, στην οποία φυσικά ο ένοχος "έσπασε" εντός πενταλέπτου και ομολόγησε το έγκλημα!

Στο σημείο αυτό θα ήταν απόλυτα αναμενόμενο να πέσει το σχετικό βρωμόξυλο...και μετά να ξεχαστεί η υπόθεση και να παίξουμε κανά παιχνιδάκι μαζί.

Ε, με 26 χρόνια καθυστέρηση θα αποτίσω φόρο τιμής στον πατέρα μου, γιατί σήμερα μπορώ να πω ότι το χειρίστηκε τέλεια: όπως ήταν ολοκαίνουργος ο ZX, πήρε το κουτί και το έβαλε σε ένα ντουλάπι. Ούτε ψηλά, ούτε κρυμμένο. Φάτσα-κάρτα! Και είπε απλά: "για ένα μήνα μην διανοηθείς να το αγγίξεις". Περιττό να σας πω ότι μου έβαλε τρελή φωτιά! Μακάρι να με είχε σπάσει στο ξύλο, θα το είχα ξεχάσει σε 2-3 μέρες το πολύ! Το "τσουρούφλισμα" όμως που αισθάνθηκα μέχρι να περάσει αυτός ο μήνας και να μου επιτραπεί να αγγίξω το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, δεν το έχω ξανααισθανθεί ποτέ μου και μου έχει μείνει αξέχαστο! Φυσικά δεν ξαναέκλεψα ποτέ, ούτε από τους γονείς μου ούτε από κανέναν άλλον. Το δίδαγμα "εντυπώθηκε" βαθιά στο λειτουργικό και δεν ξεχνιέται με τίποτα...

Το happy end της υπόθεσης: το Σπεκτρουμάκι αυτό το έχω ακόμα και σήμερα στο κουτί του και λειτουργεί ακόμα. Αν και το ξεζούμισα επί 13 συναπτά έτη (το είχα ενεργό μέχρι το 1996 που πήρα έναν P-100), αυτό επέζησε και μου χάρισε αξέχαστες στιγμές διασκέδασης. Και μάλλον είναι αυτό υπεύθυνο που κάθομαι 2 το πρωί μπροστά σε ένα κομπιούτερ και σας γράφω ιστορίες... :)
 
Εν έτει 1984 για μένα υπολογιστής σήμαινε κάτι το οποίο ήταν ολικά ξένο προς εμένα και κατ' επέκταση κάτι που δεν με αφορά. Θυμάμαι την ακατανόητη άρνησή μου να ασχοληθώ / αποκτήσω υπολογιστή ως τα τέλη της δεκαετίας του '90, παρ' ότι είχα πλέον μάθει να τον χρησιμοποιώ λόγω εργασίας. Τελικά απέκτησα το 2002...
 
Λοιπόν,ένα κι ένα κάνουν δύο,ή αλλιώς αν δεν υπήρχε το thread αυτό,δε θα είχα διαβάσει την ιστορία αυτή του Maddog.

Συνεπώς,δικαιωματικά θα πω και πάλι "thanks" στον pooky που το άνοιξε,αλλά φυσικά και στον Maddog που μοιράστηκε αυτή την ιστορία μαζί μας!

Πραγματικά με συγκίνησες ρε μπαγάσα !!!

Να 'στε καλά ρε παίδες !!
 
Φοβερό αλλά από το ίδιο κατάστημα μου αγόρασε ο πατέρας (αρε αυτοί οι πατεράδες) τον 6128 (1987). Πήγαινα πέμπτη δημοτικού. Την χαρά δεν μπορώ να την περιγράψω!!!

Αυτά τα συναισθήματα άλλωστε θα τα ξαναδούμε μόνο σε κανένα πιτσιρίκι που θα κάνουμε ή έχουμε κάνει...

Να είσαι καλά Pooky για τις όμορφες στιγμές που μοιράστηκες μαζί μας.
 
Πίσω
Μπλουζα