Τι ταινία! Τι όμορφη ατμόσφαιρα! Τι ρομαντισμός! Τι άδολος ερωτισμός! Πόσο διαφορετική ήταν εκείνη η εποχή όχι μόνο στην Αμερική αλλά και στην Ελλάδα και διεθνώς, όταν υπήρχαν τόσο όμορφα συναισθήματα, αληθινή και ανιδιοτελής αγάπη, όπου ο κόσμος ερωτευόταν γιατί το ένιωθε και η ολοκληρωμένη ερωτική πράξη ήταν μια μαγική ιεροτελεστία. Εκπληκτική η Τζένιφερ Γκρέυ στον ρόλο της που πιστεύω πως τα πήγε περίφημα, αν αναλογιστούμε πως ο ρόλος της είχε υψηλές απαιτήσεις και όχι μόνο πέρασε τον πήχυ και στάθηκε επάξια δίπλα στον μεγάλο και δοκιμασμένο Πάτρικ Σουέιζ, αλλά έκανε όλους εμάς τους άρρενες φανατικούς θεατές της ταινίας να την ερωτευτούμε και να φαντασιωθούμε ότι θα ζήσουμε έναν ανάλογο έρωτα με αυτόν της όμορφης ταινίας.
Γιατί πραγματικά αυτό που έκανε την Τζένιφερ να ξεχωρίζει ήταν το ότι αν και δεν υπήρξε καλλονή, με την αγνή άδολη ομορφιά της χωρίς ίχνος μακιγιάζ και σοβατίσματος στο αθώο προσωπάκι της είχε μια εκπληκτική γοητεία την οποία εξωτερίκευε υπέροχα ειδικά όταν ερωτεύτηκε τον Πάτρικ. Είμαι υπέρμαχος της άποψης πως η γυναίκα όταν είναι ερωτευμένη είναι πιο όμορφη από ποτέ.
Όσο για την μουσική και για τα τραγούδια της ταινίας τι να πει κανείς...Φανταστικάά, που κάθε νότα τους ηχούσε στα αυτιά όλων μας σαν κάτι μαγικό που σε έκανε να νιώσεις την απόλυτη ανάγκη να ερωτευτείς και να αγαπήσεις. Όμορφες εποχές που δυστυχώς πέρασαν ανεπιστρεπτί.