Ποτε δεν ειχα ασχοληθει ιδιαιτερα με simulators. Οταν επεφτα πανω σε reviews του Πιξελ, παντα τα προσπερνουσα. Απο τις φωτογραφιες και μονο φαινονταν πολυ περιπλοκα, αλλα και "μεγαλίστικα" παιχνιδια και μου προκαλουσαν αδιαφορια, οπως τα αθλητικά ή τα αγωνιστικά παιχνιδια. Η πρωτη εξαιρεση ηταν το (διαστημικό βεβαια) X-wing και το TIE fighter που τα ερωτευτηκα αμεσως. Παροτι απο περιεργεια εριξα μια ματια σε πιο "προσγειωμενα" και ρεαλιστικα simulators, παντα τα εβρισκα σκουρα. Βλεπετε παραμενω καλομαθημενος στην ελλειψη βαρυτητας, τα τρισδιαστατα ρανταρ και τα φουτουριστικα συστηματα του X-wing. Παρα την ενασχοληση μου με αλλα παιχνιδια, οπως Wing Commander, τα σκαφη του Πολεμου των Αστρων ειναι τα μοναδικα τα οποια τα αναγνωριζω και νιωθω με κλειστα τα ματια, ξεροντας απ έξω και ανακατωτά ολες τις δυναμεις και τις αδυναμιες τους. Το κακο ειναι οτι ως φανταστικα σκαφη δεν εχουν καποιο μετρο σύγκρισης ή σημειο αναφορας με αλλους εξομοιωτές
Το F/A 18 Interceptor μου προκαλεσε το ενδιαφερον μεσα στα πλαισια του ενδιαφεροντος που εχω για τα πρωιμα 3δ γραφικα, αλλα και περιεργεια για την τοτε τεχνολογια. Εν ετει 1988 καποιος προγραμματιστης προσπαθησε να χωρεσει σε μια δισκετα 880 kb τρισδιαστατα μοντελα αεροσκαφων, την περιοχη του Σαν Φρανσισκο, καθως και ρεαλιστικους κανονες της φυσικης. Σε καποια απο τις αποτυχημενες μου αποπειρες να παιξω με εξομοιωτη, εχω ξαναπεταξει καποιο F18 ή παρεμφερες σκαφος, οποτε θα ειχε ενδιαφερον μια συγκριση και να δω κατα ποσο η αισθηση ειναι η ιδια με ενα εξομοιωτη εκεινης της εποχης. Μια συγκριση που ειναι αδυνατο να κανω για το αγαπημενο μου X-wing
Απο τα πρωτα λεπτα καταλαβα αμεσως γιατι ειχε γινει ολο αυτο το hype και ο ενθουσιασμος με αυτο το παιχνιδι στην Αμιγκοκοινότητα, οταν ακομα δεν ειχα Αμιγκα ουτε διαβαζα Πιξελ. Με λιγη φαντασια καταφερα να νιωσω την εντυπωση που θα προκαλουσε σε ενα παικτη εν ετει 1988. Ολα αποτελουνται απο 3δ πολυγωνα. Η αισθηση της ταχυτητας, της επιταχυνσης, της βαρυτητας, ειναι εκει, και θα ελεγα οτι συγκρινεται με τους μεταγενεστερους εξομοιωτες που εχω παιξει. Η περιοχη οπου διαδραματιζεται το παιχνιδι ειναι ο κολπος του Σαν Φρανσισκο, οποτε εχετε επιλογη να τον εξερευνησετε ολο και να εντοπισετε καποια διασημα landmarks, οπως οι γεφυρες, το Αλκατραζ, ή η πυραμιδα Transamerican. Ομολογω βεβαια οτι το μινιμαλιστικο περιβαλλον, χωρις textures, elevations και φωτοσκιασεις, στερει απο το αισθημα του προσανατολισμου ή της ταχυτητας.
Η 3δ τεχνολογια επιτρεπει στο προγραμμα καποιες εντυπωσιακες δυνατοτητες, που δεν αποκλειεται να ηταν πρωτοποριακες για εκεινο το παιχνιδι. Οσο ειμαστε στο κοκπιτ μπορουμε με τα cursor keys να γυρισουμε το "κεφαλι" μας και να δουμε τριγυρω, ακομα και την ουρα του σκαφους μας. Επιπλεον μπορουμε να επιλεξουμε εξωτερικες οπτικες γωνιες και να δουμε το σκαφος μας απο πισω ή πλαγια, και να απολαυσουμε τη θέα, ή να καμαρωσουμε με ακροβατικές φιγουρες που μπορουμε να κανουμε. Προσωπικα ειχα φαει ατελειωτες ωρες στο X-wing παιζοντας με αντιστοιχες (αν και πιο εξελιγμενες) λειτουργιες, οποτε δεν ειναι δυσκολο να φανταστω ποσο εντυπωσιακη μπορει να ηταν αυτη η λειτουργια εκεινη την εποχη, και ποσο χάζι, ασκησεις και πειραματισμους μπορει να εκανε ο μεσος παικτης του Interceptor.
Το πιο εντυπωσιακο για μενα ειναι αυτο που συμβαινει στο ξεκινημα της καθε αποστολης. Καθε αποστολη ξεκιναει με το χαρτη της περιοχης. Τοτε γινεται ενα ιλιγγιωδες, ομαλοτατο ζουμ, στον αεροδιαδρομο και κατοπιν ακριβως πανω στο σκαφος μας.
Ας παρουμε ομως τα πραγματα απο την αρχη. Το παιχνιδι ξεκιναει με ενα μενου απο το οποιο καλουμαστε να δημιουργησουμε τον πιλοτο μας που θα εχει το αναλογο record, το οποιο θα κραταει τις ωρες πτησης, τις νικες μας, την αποδοση μας, τους εχθρους που καταρριψαμε κλπ.
Οι πρωτες επιλογες μας επιτρεπουν να απολαυσουμε ενα demo με μια πτηση του σκαφους, καμαρωνοντας τις δυνατοτητες και την τεχνολογια του παιχνιδιου. Μια αλλη επιλογη μας δινει τη δυνατοτητα να δουμε και να μελετησουμε σε demo μια σειρα απο ελιγμους, τους οποιους αργοτερα καλουμαστε να αντιγραψουμε-επαναλαβουμε για εξασκηση. Τελος, υπαρχει η επιλογη μιας ελευθερης πτησης οπου μπορουμε απλα να πεταξουμε οπου θελουμε και να κανουμε ο,τι θελουμε, οπως να εξερευνησουμε το μικρο εικονικο κοσμο του παιχνιδιου.
Μια επιλογη ειναι το Qualification οπου καλουμαστε να απογειωθουμε απο το αεροπλανοφορο USS Enterprise και να ξαναπροσγειωθουμε σε αυτο. Οταν το καταφερουμε επιτυχως, "ξεκλειδωνουν" και οι εξι αποστολες, που απο μια αποψη, ειναι το κυριως μερος του παιχνιδιου. Σεναριακα, οι αποστολες διαδραματιζονται την 1η Σεπτεμβριου 1994 (δηλ. εξι χρονια στο "μελλον") και εχουν να κανουν με παρουσια εχθρικων MIG (προφανως σε ενα ψυχροπολεμικο σεναριο). Στην πρωτη αποστολη πρεπει να αναγνωρισουμε, και αν χρειαστει να αναχαιτησουμε, ενα σκαφος. Στη δευτερη να προστατεψουμε το Air Force One. Και παει λεγοντας.
Στο σημειο αυτο να αναφερω οτι για καθε αποστολη πρεπει να δινουμε ενα copy protection κωδικο απο το code wheel που δινει η συσκευασια του παιχνιδιου. Βρηκα ενα σκαναρισμενο, και κατοπιν τον χρησιμοποιησα μεσω photoshop
Αφου ολοκληρωσουμε μια αποστολη, μπορουμε να την ξαναπαιξουμε οποτε θελουμε. Χωρις να το εχω επιβεβαιωσει ο ιδιος, εχω την εντυπωση οτι υπαρχει random στοιχειο στις αποστολες: για παραδειγμα στην πρωτη αποστολη υπαρχει πιθανοτητα να ειναι φιλικο το σκαφος που καλουμαστε να αναγνωρισουμε, οποτε απλα επιστρεφουμε στη βαση χωρις φασαριες. Υπαρχει λοιπον καποιο replayability.
Το σκαφος μας ειναι εφοδιασμενο με 12 ρουκετες μεσαιας και μικρης εμβελειας, και ως εσχατη λυση, ενα πολυβολο. Με αυτο καταφερα να ριξω 1-2 εχρθρικα σκαφη, αλλα απο ενα σημειο και περα ειναι σχεδον αδυνατο να καταφερω να βρω στοχο. Ετσι νευριασα και δεν τελειωσα ποτε την τελευταια αποστολη μιας και ποτε δεν μου μενουν αρκετες ρουκετες για το τελευταιο εχθρικο σκαφος
Αντιθετως, εχω την εντυπωση οτι τα εχθρικα σκαφη εχουν απειρες ρουκετες. Επισης για τις εχθρικες ρουκετες εχουμε (μαλλον απειρα) αντιμετρα chaff και flare. Παντως ολα τα εφε, εκρηξεις κλπ, ειναι αν οχι εντυπωσιακα, αρκετα ευχαριστα.
Γενικως το παιχνιδι μπορει να γινει πολυ ζορικο και εκνευριστικο. Οχι μονο εχουμε να αντιμετωπισουμε 1-2-3 σκαφη, αλλα εχουμε και στο τελος να προσγειωθουμε. Φανταστειτε μετα απο πολυ αιμα, δακρυα και ιδρωτα να νικατε 3 εχθρους-παλουκια και στο τελος να χανεται ολη η αποστολη απο μια στραβη που δεν κανατε καλα στην προσγειωση
Δε λειπουν και καποια bugs, οπως στην περιφημη τελικη αποστολη, οπου δεν γινεται να επανεφοδιαστουμε στο αεροπλανοφορο, αλλα μονο στο εχθρικο υποβρυχιο (!!!!) αλλα και το οτι το υποβρυχιο δεν καταστρεφεται. Δεδομενου οτι το παιχνιδι ειναι εξομοιωτης και οχι καποιο παιχνιδι με σεναριο, δεν υπαρχει εισαγωγη αλλα ουτε και καποια νίκη ή τέλος.
)
