Ενα ενα τα πραγματα.
Καταρχας εχουμε 2014. Αυτο περι η Square "αφησε την Nintendo γιατι δεν ειχε CD" ειναι.. ρετρο.
Η ιδια η Square εργαζοταν πανω σε συνεχεια του FFVI τουλαχιστον δυο φορες, μια για το Snes και μια για το N64.
;Η $ony ειχε σκασει ηδη μπολικα $/? μεταξυ αλλων στη Square, και τους ειχε παρει απο το χερακι στα περι αποκλειστικων κυκλοφοριων. Δεν ειναι φαινομενικα αμεσα σχετιζομενο με το θεμα μας, αλλα θα ξεκαθαρισει το τοπιο λιγο παρακατω.
Το Final Fantasy VII σε αντιθεση με οτι πιστευει το 85% των οπαδων του, δεν ειναι το πρωτο της σειρας. Επειδη το αμερικανικο/ιαπωνικο 7 μοιαζει με τον αριθμο 1, δεν το κανει και αυτοματος το πρωτο οπου κυκλοφορησε ποτε. Το αναφερω διοτι πολλοι παραδοξος το πιστευουν και αυτο.
Η σειρα Final Fantasy, εχει δει πολυ καλα παιχνιδια. Με καλυτερο τους πιθανοτατα το υπεροχο Final Fantasy VI, διχως φυσικα και τα υπολοιπα να πανε πολυ πισω. Αυτα ηταν τα παιχνιδια για λιγους, παιχνιδια δυσκολα και απαιτητικα, με ενδιαφερουσα υποθεση, πολυ διαλογο, ακουστα απο πολλους, αλλα αγαπημενα σε λιγους.
Και μετα ηρθε το Final Fantasy VII. Οπου τουλαχιστον τοτε, ηταν πιο διαφημιζομενο παιχνιδι στην ιστορια των βιντεοπαιχνιδιων. Οτι σελιδα και να διαβαζες, εβρισκες κατι για το Final Fantasy VII. Η $ony μεσα απο μια ανηκουστη εκστρατεια, ειχε χρημαδοτησει την "διαφημιση και υποστιριξη" για τον τιτλο οπου απο οτι φαινεται ηταν και ο λογος οπου γυρισε ο τροχος υπερ του playstation σε εκεινη την γενια.
Δεν εχει σημασια αν δεν ειχες ιδεα ακομα και για βιντεοπαιχνιδια, ο τυπος ηταν τοσο χειμαρωδης για το Final Fantasy VII οπου σου εκανε ξεκαθαρο οτι πρεπει να το παρεις. Οπως και εγινε.
Δεν εχει σημασια οπου ο τιτλος ακομα και για εκεινη την εποχη, αντικειμενικα ηταν προβληματικος. Απαραδεκτη κινηση με απαισια pre-rendered backgrounds, απαισια σχεδιασμενοι χαρακτηρες, και προπαντως ασχημα γερασμενο για σημερα.
Δεν εχει σημασια οπου κυκλοφορησαν οντως πολυ καλα παιχνιδια στο playstation προ του Final Fantasy VII. Vandal Hearts, Suikoden, Persona ειναι γρηγορα παραδειγματα, ανωτερα της λαιλαπας του συνεφουλη και της παρεας του.
Δεν εχει σημασια οπου κυκλοφορησαν οντως πολυ καλα παιχνιδια στο playstation μετα του Final Fantasy VII. Lunar: The Eternal Blue, Parasite Eve, Vagrant Story ειναι γρηγορα παραδειγματα, ανωτερα της λαιλαπας του του συνεφουλη και της παρεας του.
Δεν εχει σημασια οπου κυκλοφορησε λιγο καιρο επειτα, το τελειοτερο 32bit παιχνιδι σε εκεινη την γενια. Ηταν το Panzer Dragoon Saga. Η τελειοτητα σε εικονες και ηχους. Το ανεπαναληπτο. Η $ony ειχε αποφασισει πως τα εντυπα θα διατηρουσαν αντιθετη αποψη απο την αληθεια. Τα καταφεραν. Το παιχνιδι δεν πουλησε. Ηταν σκληρο, επιβλητικο και τεχνικο για το mainstream κοινο της γενιας του Final Fantasy VII.
Δεν εχει σημασια οπου δεκαπεντε χρονια σχεδον μετα, ο κοσμος του Final Fantasy VII το μονο που ξερει να λεει ειναι "ξαναβγαλτε το Final Fantasy VII". Λογικο ειναι. Δεν παιζανε παιχνιδια πριν, ειναι το πρωτο τους αρα και το πρωτο της σειρας αλλωστε.
Θα μπορουσα να το συνεχισω μεταξυ σατυρας και κριτικης για αρκετα ακομα. Αλλα στη πραγματικοτητα η αληθεια εχει γραφτει απο τους ιδιους τους φιλους του εκτρωματος. Το Final Fantasy VII ειναι ενα pop τερατουργημα. Ενα προιον για την μαζα και τα πληθη, με επιφανιακες οριακα αρετες, και με αναμασημενα χαρακτηριστικα απο προηγουμενους τιτλους. Δεν ειναι παραξενο οπου υπαρχει καπως τελευταια η ταση του να βλεπουνε οι υπνωτισμενοι οπαδοι του, την αληθεια. Δεν εκανε τιποτα το Final Fantasy VII καινουργιο απο οτι γνωριζαμε τοσα χρονια πριν.
Πλυν του να αποδειχτει και να εφαρμοστει η τραγικη αληθεια. Το χρημα και η διαφημιση κινησαν τα νηματα. Και το Final Fantasy VII ηταν η πιο τρανη αποδειξη αυτου.