King's Quest III : My greatest story ever told....

tantalos

Retro Member
Joined
26 Ιαν 2009
Μηνύματα
180
Αντιδράσεις
25
Ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη για το μέγεθος του Post. Ευχαριστώ,επίσης, προκαταβολικά το Retromaniax που μου δίνει την αφορμή άλλά και το βήμα για την παρακάτω… ‘εξομολόγηση’, που τόσα χρόνια έχω μέσα μου και ποτέ δεν βρήκα την ευκαιρία να την κάνω.

Τελη δεκαετιας ‘80-αρχές δεκαετίας ‘90. Στα 12 μου χρόνια, έχω την «τιμή» να αποκτήσω τον πρώτο μου υπολογιστή, τον Amstrad 1512 με CGA οθόνη. Ανάμεσα στα πρώτα παιχνίδια που εμφανίστηκαν δίπλα του ήταν και το King’s Quest III.

Θυμάμαι, όταν πήγα με τον πατέρα μου στο «κομπιουτεράδικο» της γειτονιάς (στην Αλεξανδρούπολη), αναζητώντας κάποιο παιχνίδι, ο ιδιοκτήτης μας σύστησε δύο παιχνίδια. Το ‘Frogger’ (επίσης της Sierra) και το ‘King’s Quest III’. Ένα παιχνίδι που ‘διαφέρει από τα άλλα, αφού ο παίκτης πρέπει να δίνει εντολές στα Αγγλικά, προκειμένου να προχωρεί στο παιχνίδι!’. Η σύντομη παρουσίαση του παιχνιδιού έγινε σε έναν υπολογιστή «Tulip» (καλά τον θυμάμαι; ) με EGA. Ενθουσιασμένοι γιος και πατέρας (ο μεν πρώτος για τα ωραία, πολύχρωμα γραφικά του – ο δε δεύτερος που ήλπιζε ότι παράλληλα με τη διασκέδαση ο γιος του θα εξασκούσε τα αγγλικά του), αγοράζουν το παιχνίδι και γυρνάνε στο σπίτι.

Στον Amstrad, το παιχνίδι ξεκινάει σε ασπρόμαυρο (ελέω CGA) και εναλλάσσεται με το έγχρωμο έπειτα από αρκετό… ψάξιμο, πατώντας Ctrl+R ( ; ). Η διαφορά στα γραφικά, εμφανής. Ο πατέρας μου ψιλοφορτώνει (νομίζοντας ότι μας κορόιδεψαν!), εγώ όμως είμαι ήδη χαμένος στον κόσμο του Gwydion.

Για αρκετές μέρες, δεν ήξερα που πάνε τα τέσσερα. Συνεπαρμένος από το μουσικό θέμα της εισαγωγής , έπαιρνα τον Gwydion κάθε μέρα και τον έφερνα βόλτες στο σπίτι του Manannan, με τον μάγο να με μεταφέρει από το ένα δωμάτιο στο άλλο για δουλειές, χωρίς να παίρνω χαμπάρι τι γίνεται. Μέχρι που ένας φίλος, μεγαλύτερος ηλικιακά και αναγνώστης του Pixel, με έβγαλε από το ‘σκοτάδι’, όταν πληροφορήθηκε για την αγορά μου αυτή. Ήρθε στο σπίτι και άρχισε να μου δείχνει τι δυνατότητες έχει το παιχνίδι : «Γράφεις ‘LOOK’ και σου βγάζει περιγραφή του χώρου!». Eκστασιάστηκα. Αυτό το «It’s just as it appears» είχα βαρεθεί να το βλέπω. «Βαρεθεί»… τρόπος του λέγειν. Είχα μάθει απ’ έξω την κάθε γωνιά του σπιτιού, το κάθε αντικείμενο, και όλο και ‘σκαλιζα’ παραπάνω το παιχνίδι… Καταλαβαίνετε το συναίσθημα. «Ζούσα» στον κόσμο του Gwydion, από τη στιγμή που ξεκινούσα να παίζω μέχρι που σταματούσα.

Σιγά σιγά ξεθάρρεψα. Άρχισα να φεύγω από το σπίτι, όταν διαπίστωσα πως από το 5ο ως το 30ο λεπτό της δράσης ο Manannan έλειπε σε ταξίδι. Εκεί, έχασα τη μπάλλα. Βόλτες στο δάσος, στην έρημο, στη σπηλιά της αράχνης. Στο σπίτι με την οικογένεια των αρκούδων. Στο μαγαζί και στην ταβέρνα, στο λιμάνι. Στα ξέφωτα. Τριγύριζα την κάθε οθόνη ξανά και ξανά, κοιτώντας τα πάντα. Μάζευα αντικείμενα. Μιλούσα στον κόσμο. «Ρουφούσα» κάθε τι καινούριο που μου πρόσφερε το παιχνίδι. Ακόμα και όταν δεν έπαιζα, σκεφτόμουν ποιο άλλο μέρος θα μπορούσα να επισκεφθώ, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω…

…και, δύο ήταν τα μεγάλα παράπονα που είχα. Το πρώτο, ότι μετά το 30ο λεπτό, όταν δλδ. γυρνούσε ο Manannan, πάντοτε έχανα καθότι κουβαλούσα πάνω μου «μαγικά» αντικείμενα. Το δεύτερο, ότι δεν χρησιμοποιούσα ποτέ την 3η δισκέττα του παιχνιδιού! Το παιχνίδι, βλέπετε, ήταν 3 δισκέτες των 5 ¼”. Η τρίτη δισκέτα ήταν απαραίτητη όταν έμπαινες στο πλοίο των πειρατών - κάτι που προφανώς, για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν είχα καταφέρει – και είχα σκάσει να μάθω τι τοποθεσίες και χαρακτήρες «κρύβονται» μέσα της.

Λίγο καιρό μετά το PIXEL δημοσίευσε τη λύση του Κing’s Quest IIΙ. Εκεί ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά με τον Αντρέα Τσουρινάκη, στον οποίο και αποφάσισα να γράψω, όταν βρήκα τα… σκούρα. Αιτία; Μα φυσικά – τι άλλο – το βιβλίο του Manannan στο υπόγειο. Αγνοούσα εντελώς την ύπαρξη manual (Manual? Τι είναι αυτό;;; ). Επαρχία γαρ… Για original παιχνίδια , ούτε λόγος. Γράμμα, λοιπόν, στον κ. Τσουρινάκη και απορία… «Γιατί στο βιβλίο του Μάγου το παιχνίδι δεν προχωράει;;;». Ευγενέστατος ο κ. Τσουρινάκης μου απάντησε πως θα πρέπει να έχω στην κατοχή μου το πρωτότυπο παιχνίδι , αφού μαζί του θα έβρισκα και το manual …

Ψάξε-ρώτα-παρακάλα δεξιά και αριστερά, έφτασε το manual στα χέρια μου. Προχώρησα το παιχνίδι, πέρασα – επιτέλους – στην τρίτη δισκέτα, έφτασα στο Daventry, και τελικά το ολοκλήρωσα.

Οι αναμνήσεις μου όμως από τις ατελείωτες… πεζοπορίες μου, στο Llewdor, νομίζω πως δε σβηστούν ποτέ. Νομίζω ότι κανένα άλλο adventure – ή παιχνίδι, εν γένει – δε μου έχει προκαλέσει τέτοια συναισθήματα. Μόνο και μόνο για αυτό τον λόγο αγόρασα από το E-Bay την Original συσκευασία του, ως… «φόρο τιμής» στα όσα μου προσέφερε εκείνα τα χρόνια. Μπορεί να σας φαίνεται χαζό ή γελοίο, αλλά συγκινήθηκα όταν, μέσω της Infamous adventures , ήρθα σε σύντομη – έστω – επαφή με ανθρώπους που λάτρεψαν το KQ3, όπως εγώ.

Θα μπορούσα να γράφω αράδες για την κάθε τοποθεσία του KQ3, όμως ήδη έχω καταχραστεί τον χώρο του forum.

Τα χαιρετίσματα μου σε όλους όσους έχουν νιώσει έτσι εξαιτίας ενός και μόνο παιχνιδιού , συναισθήματα που αν δε τα βιώσεις, είναι πραγματικά αδύνατο να τα κατανοήσεις…
 
RESPECT για τις πολύ όμορφες αναμνήσεις που μοράστηκες μαζί μας!!!

Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Το King's Quest III, ήταν το πρώτο 3D Animated Adventure που έπαιξα! Μετά έπαιξα το Larry I...

Ακόμα και τώρα, το βάζω καμιά φορά για νοσταλγία...

Μάλλον θα ακολουθήσω την κίνησή σου και θα το πάρω και εγώ original για τον Αtari μου...
 
Με συγκίνησες μεγάλε. Αν και δεν έχω αντίστοιχες σκηνές να μοιραστώ μαζί σου, διότι το παιχνίδι το τελείωσα μεγάλος και με την βοήθεια walkthrough, θυμάμαι ότι είχα τα ίδια ακριβώς συναισθήματα και το ίδιο πρόβλημα παίζοντας το King Quests IV, The perils of Rosella στην Amiga 500 μου. Όσες δισκέττες και να χρειαζόταν να άλλαζα το έκανα ακούραστα για να μπορέσω να δω τι κρύβεται στη συνέχεια.

θυμάμαι και εγώ ένα γράμμα στον Τσουρινάκη και την χειρόγραφη απάντηση του με διάγραμμα μάλιστα που εξηγούσε πως να ανένω τη γλώσσα της φάλαινας. Ωραίες στιγμές, ανεπίστρεπτες!!!
 
(η γλωσσα της φαλαινας ηταν στο 4 :D )

Κι εγω σε ευχαριστω που μοιραστικες τις πολυτιμες παιδικες σου αναμνησεις. Παροτι δεν εχουμε τις ιδιες, πιστευω ολοι μας μπορουμε να φανταστουμε τον εαυτο μας σε αντιστοιχες καταστασεις, οπου ανακαλυπτουμε σιγα σιγα και αδεξια με μαγικο τροπο τον κοσμο. Καθε τετοια εικονα μας φερνει πισω σε εκεινη την "πατριδα" των παιδικων χρονων

Προσωπικα ξεκινησα την εξερευνηση με το Larry 3 και το Hero's Quest
 
Να'στε καλά παιδιά! :D

Τόσο το Larry I όσο και το King's Quest 4 ήταν από τα πρώτα που είχα παίξει, μετά το KQ3. Αυτά , μαζί με τα Police Quest I, Space Quest II, Loom, Zak MacKracken και Maniac Mansion ήταν τα παιχνίδια που συνοδεύουν και θα συνοδεύουν πάντα, μεταξύ άλλων σκηνών, προσώπων και περιστατικών, τις παιδικές μου αναμνήσεις! :cool: Τέτοιο κείμενο, σαν αυτό που έγραψα για το KQ3 , θα μπορούσα να γράψω για καθένα από αυτά... Όπως οι περισσότεροι μας, φανταζομαι! ;)

Ευχαριστώ για το feedback, τα ξαναλέμε κάπου εδώ στο forum...

Rakeesh είπε:
(η γλωσσα της φαλαινας ηταν στο 4 :D )
Ναι, ο φιλος αναφερεται στο KQ4 . ;)
 
Νασαι καλά που μoιράστηκες αυτές τις αναμνήσεις. Κι εγώ με τον 1512 ξεκίνησα, με το Larry 1 που ποτέ δεν εξερεύνησα σε βάθος για τους ίδιους λόγους!! Ήταν πάντως μεγάλο κρίμα που ένα μηχάνημα το οποίο υποστήριζε 16 χρώματα, δεν βρήκε ανταπόκριση από αντίστοιχα games, γιατί τα περισσότερα (95%) ήταν φτιαγμένα για CGA 4colors. Βέβαια τα μετάπειτα παιχνίδια της Sιerra υποστήριζαν 16 χρώματα στον 1512 αλλά εγώ ήμουν πιο πολύ του arcade (λιώσιμο πάνω στα digger & frogger)...
 
KQ III <- Παλουκάρα, έπος, κώλυμα...
 
Πολλή ωραία ιστορία φίλε μου!

Εγώ το πρώτο Adventure που έπαιξα ήτανε το Broken Sword 2 το οποίο είχα σε demo μόνο. :(

Ήμουν περίπου 4-5 χρονών όταν το πρωτοέπαιξα και το λάτρεψα. Δεν είχε ούτε μουσική, ούτε voice acting το demo θυμάμαι.

Ε φαντάσου τι σοκ έπαθα όταν ύστερα από 4-5 χρόνια μπαίνω στο δωμάτιο του κολλητού μου και βλέπω τον αδερφό του να παίζει το ίδιο παιχνίδι στο ίδιο σημείο που ήταν το demo!

Το είχε δώσει δώρο το PC Master εκείνη την εποχή και το είχε αγοράσει ο αδερφός του και έπαιζε και ο κολλητός μου με είχε πάρει τηλέφωνο να πάω να το δούμε. "Ρε πήρε ο αδερφός μου ένα πολύ ωραίο παιχνίδι από το PC Master" θυμάμαι να μου λέει.

Εννοείται πως παίζαμε μέχρι το βράδυ όπου και το φτάσαμε κοντά στο τέλος, έξω από την πυραμίδα για όσους το έχουν παίξει, και το επόμενο πρωί μου είπαν ότι το τερμάτισαν.

Ύστερα από λίγες μέρες το είχα και γω στα χέρια μου και το ξανατερμάτισα, και κάπως έτσι ξεκίνησα να λατρεύω την σειρά Broken Sword :D
 
Πίσω
Μπλουζα