Les Femmes (1969)

ARETARA

RetroNuts!
Joined
1 Σεπ 2010
Μηνύματα
2.134
Αντιδράσεις
2.279
Μια Γαλλική κωμωδία του 1969 εξετάζω στο παρόν. Είναι η ταινία "Les Femmes", μια παραγωγή του Raymond Danon σε σκηνοθεσία Jean Aurel και σενάριο του ιδίου και του Cecil Saint-Laurent.

Το θέμα - το καστ. Ο εκδότης (Jean-Pierre Mariel) ενός συγγραφέα μυθιστορημάτων με θέματα γυναίκες, του Jerome (Maurice Ronet) αποφασίζει να τον βοηθήσει να ξεχρεώσει τη χασούρα που έχει ο εκδότης από αυτόν. Προσλαμβάνει γι' αυτόν μια γραμματέα, την Clara (Brigitte Bardot) με την οποία θα ταξιδέψει σιδηροδρομικώς από το Παρίσι στη Ρώμη με σκοπό να εμπνευστεί και να ξεκινήσει το νέο του βιβλίο. Όντως ο Jerome ξεκινάει να υπαγορεύει και θα αναφερθεί στους σημαντικότερους (γιατί είχε και πλείστες άλλες περιπέτειες) έρωτες της ζωής του. Η πρώτη είναι η Anne (Joelle Latour) με την οποία έφτασε στα σκαλιά της εκκλησίας αλλά ανέκρουσε πρύμναν την τελευταία στιγμή γιατί θεώρησε ότι θα καταπίεζε τη ζωή του. Η δεύτερη και ίσως σημαντικότερη είναι η Marianne (Christina Holme) με την οποία θα μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο αλλά και πάλι υπαναχώρησε (βλέπε και Απόσπασμα). Η τρίτη είναι η Helene (Anny Duperey), μια αθλητική τύπος που όμως έχει αρκετές ηθικές αναστολές σε σχέση με τις προηγούμενες. Θα αγωνιστεί να την κατακτήσει και θα τα καταφέρει αλλά γρήγορα θα βαρεθεί. Θα προτιμήσει να ξανασυνδεθεί με τη Marianne αλλά και εκεί θα περάσει από σαράντα κύματα.

Σύντομα ο συγγραφέας θα διαπιστώσει ότι η γραμματέας θα τον κερδίσει με την παρουσία της και θα θελήσει να την κατακτήσει και αυτήν μέσα από μια διττή σχέση εξομολόγου και ερωμένης. Αυτό θα συνεχιστεί και κατά την άφιξή τους στη Ρώμη όπου ο Jerome θα συναντηθεί και με μία φλογερή ακτιβίστρια δημοσιογράφο, τη Louise (Tanya Lopert). Θα την απορρίψει και αυτήν και θα δείξει να καταλήγει στην Clara. Δεν ρώτησε όμως και την ίδια για τη γνώμη της...

Σχόλια. Πρόκειται για μια αρκετά αξιόλογη ταινία που κινείται επιφανειακά στον χώρο της κωμωδίας αλλά χαρακτηρίζεται από ισχυρή ανάλυση χαρακτήρων ως μια ηθογραφική αναφορά. Κύριος χαρακτήρας που περιγράφεται γλαφυρά, ο ίδιος ο συγγραφέας. Αυτός με το ασίγαστο πάθος του για τις γυναίκες αλλά και τις εμμονές του. Τις εμμονές του στην προσωπική του ελευθερία, στην διαφορετικότητα των εμπειριών που θα γευτεί, στη διαρκή του αναζήτηση όχι της τελειότητας αλλά της αυτοπραγμάτωσης μέχρι το ανώτερο σημείο και μετά ξανά από την αρχή. Ένα πραγματικό ψυχογράφημα κάποιου που δεν αρκείται σε μια ήσυχη οικογενειακή ζωή (κάτι που ίσως αποζητούν οι συμβατικές σύντροφοί του) αλλά την αέναη εξερεύνηση του ψυχισμού (και βεβαίως τη σαρκική ηδονή) των γυναικών με τις οποίες συνδέεται. Μοιραία αυτό έχει το αντίτιμό του και το γνωρίζει (και έχει αποδεχτεί) και ο ίδιος.

Βαθιά επηρεασμένη από το πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο τηςεποχής η ταινία φαίνεται να ακολουθεί την πορεία των ρευμάτων και των ιδεών που δείχνουν να κυριαρχούν στην κουλτούρα της Δυτικής Ευρώπης. Ένα διαφορετικό, ίσως πιο φιλελεύθερο ρεύμα που επηρεάζεται οπωσδήποτε και από τα δρώμενα στις Η.Π.Α. και από τις παγκόσμιες γεωπολιτικές εξελίξεις. Οπωσδήποτε όμως η ταινία διατηρεί το γαλλικό χρώμα της παραμένοντας εντός "εθνικών" πλαισίων.

Αν και θα περίμενε κανείς να κυριαρχεί η BB στην σκηνή μονοπωλώντας τα φώτα, εδώ δεν συμβαίνει αυτό. Τα φώτα συνεχώς στρέφονται στον Jerome και τις γυναίκες του αν και η Clara κάνει μερικές φορές σχεδόν με το ζόρι να στρέφεται η κάμερα σε αυτήν σαν να διεκδικεί ένα μερίδιο στη δόξα. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι δεν είναι η γνωστή Bardot. Αντίθετα κάνει πολύ καλή εμφάνιση. Ο σχεδιασμός, ωστόσο του έργου είναι διαφορετικός.

Η παρουσία ωραίων γυναικών είναι καταλυτική. Δεν ξέρω πως οργανώθηκε το casting αλλά πραγματικά οι κύριες πρωταγωνίστριες είναι εξαιρετικές, μάλιστα μία από αυτές (Anny Duperey) είχε σημαντική καριέρα και μεταγενέστερα. Οφείλω σε κάθε περίπτωση να συγχαρώ την παραγωγή για την εξαιρετική διανομή.

Η σκηνοθεσία του Jean Aurel βοηθάει τα μέγιστα στην πραγμάτωση του έργου ανεβάζει τον ρυθμό και τη ζωντάνια με έξυπνες λήψεις και εκπλήξεις σκηνών. Στο φωτογραφικό υλικό που παραθέτω φαίνεται αυτό αρκετά καθαρά.

Η μουσική, τέλος του Louis Fuentes Jr θα λεγα ότι έχει μια γεύση από αφρικανικά ακούσματα, ένα μείγμα ερωτισμού και πρωτογονικών ενστίκτων που θέλει να κινείται στο πνεύμα της ταινίας. Θα έλεγα ότι τα πήγε αρκετά καλά.

Η ταινία βλέπω ότι λαμβάνει αρκετά χαμηλή βαθμολογία και θα λεγα ότι μάλλον αδικείται. Εντάξει, δεν είναι και αριστούργημα αλλά θα μπορούσε να κάτι παραπάνω. Μοναδική εξαίρεση κάποιες κωμικές σκηνές στο τρένο που μου φάνηκαν τετριμμένες και όχι ιδιαίτερα εύστοχες.

Μικρά-μικρά. Η ταινία όντως περιέχει κάποιες τολμηρές σκηνές και εκ τούτου λογοκρίθηκε (!!!!) από την αρμόδια υπηρεσία στην Ιταλία και υπέστη "χειρουργικές" επεμβάσεις. Οπωσδήποτε δεν περιποιεί τιμή μια τέτοια ενέργεια, οφείλουμε, ωστόσο, να λάβουμε υπόψη και τα ισχύοντα της εποχής.

Απόσπασμα 1.

Η Clara αφηγείται απόσπασμα του βιβλίου του με τίτλο "Disponibilism".

Clara: - Στον έρωτα, μόνο οι πρώτες στιγμές είναι υπέροχες και γι' αυτό κάποιος πρέπει να έχει πολλές (ερωτικές εμπειρίες)...

Jerome: - (συνεχίζει την αφήγηση) ...αποκαλώ Disponibilism την επιθυμία κάποιου να ορίζει έτσι το μέλλον του ώστε ποτέ να μην γίνει κτήμα ενός συντρόφου...

Clara: - (συνεχίζει την αφήγηση) .... η μεγαλύτερη δυστυχία ενός άντρα είναι ότι μπορεί να φανταστεί χιλιάδες (διαφορετικές) ζωές αλλά να είναι αιχμάλωτος ενός και μοναδικού κορμιού.

Απόσπασμα 2.

Ο Jerome υπαγορεύει στην Clara.

Jerome: - Οι πολύ όμορφες γυναίκες...

Clara: - Ναι...

Jerome: - Οι πολύ όμορφες γυναίκες είναι ευκολότερες από τις υπόλοιπες.

Clara: - "ευκολότερες από τις υπόλοιπες;" Και γιατί συμβαίνει αυτό;

Jerome: - Μετά από τόση εκπόρνευση η ικανότητά τους να αντιστέκονται εξαλείφεται.

Clara: - Σωστά!!!

 

Απόσπασμα 3.

O Jerome αφηγείται στην Clara γιατί χώρισε με την Marianne.

Jerome:- "...Ήμασταν στο καλύτερο σημείο της παθιασμένης σχέσης μας. Και όμως, την άφησα να φύγει για τη Σουηδία. Ήξερε άραγε ότι το έκανα αυτό επειδή την αγαπούσα τόσο πολύ που ήθελα να σώσω τον έρωτά μας από την αργή διάβρωση που υφίσταται κάθε σχέση; Δεν ξέρω. Διασώζαμε τις ζωές μας με τον χωρισμό. Το ήξερα αυτό. Έπρεπε να γίνει."

Απόσπασμα 4.

Η δημοσιογράφος με τον Jerome.

Δημοσιογράφος: - Ο πόλεμος στην Αλγερία, ο πόλεμος στο Βιετνάμ, ο πόλεμος στην Μπιάφρα...

Jerome: - Πάγο;

Δημοσιογράφος: - Όχι.

Jerome: - Σουέζ, Βουδαπέστη...

Δημοσιογράφος: -Ακριβώς, Σουέζ, Βουδαπέστη, Πράγα, η πείνα στην Αφρική και στην Ασία

Jerome: - Δεν είμαι υπεύθυνος γι' αυτά, ξέρετε...

Δημοσιογράφος: - Το ζήτημα του Ισραήλ, το ζήτημα των μειονοτήτων...

Jerome: - Πιστεύετε πραγματικά ότι η δράση μου ως συγγραφέα εδώ και 15 χρόνια προκάλεσε αυτά τα προβλήματα;

Δημοσιογράφος: - Ήσασταν αδιάφορος απέναντι σε όλα αυτά τα προβλήματα. Η διαμάχη του νεο-καπιταλισμού με τον νεο-Μαρξισμό, τα ζητήματα της αποαποικιοποίησης, των εξεγέρσεων των νέων (υπονοεί Μάη '68), ο υπερπληθυσμός θα είναι εκτός ελέγχου σε 20 χρόνια αφού ο πληθυσμός

θα διπλασιαστεί αφού η αυτοματοποίηση θα εξαλείψει τις μισές θέσεις εργασίας.

Jerome: - Από που αγοράζετε αυτά τα γυαλιά (μυωπίας);

Δημοσιογράφος: - Αντί να αγωνίζεστε για την επίλυση των προβλημάτων της εποχής σας, ξοδεύετε τον καιρό σας με τις γυναίκες.

Video. Στιγμές της ταινίας στο video που ακολουθεί με χαλί το κομμάτι Une fille est tout belle του γαλλικού γυναικείου συγκροτήματος "Les Flechettes" (1969).




Φωτογραφίες.

1. Η Clara στη συνέντευξη με τον εκδότη του Jerome.

femmes3.jpg

 ​

2. O Jerome προσφέρει στην Clara τσιγάρο (διακρίνεται ο πασίγνωστος λογότυπος του Winston). Ο Maurice Ronet, μεταξύ άλλων και συγγραφέας στην πραγματική του ζωή, δεν ευτύχησε να μακροημερεύσει. Έφυγε 14 χρόνια μετά, το 1983, σε ηλικία μόλις 56 ετών.

femmes6.jpg



3. Αριστερά, η αμαξοστοιχία της S.N.C.F. των Γαλλικών Σιδηροδρόμων βγαίνει από το τούνελ. Δεξιά διακρίνουμε τις ηλεκτρικές διατάξεις για την κίνηση των οχημάτων. Η ηλεκτροκίνηση στους Γαλλικούς Σιδηροδρόμους είχε ήδη ξεκινήσει από το 1920 και μέχρι το 1970 είχε ολοκληρωθεί και είχαν αρθεί τα όποια λειτουργικά προβλήματα. Η οποιαδήποτε σύγκριση με την ελληνική (διαχρονική) πραγματικότητα είναι απλά χωρίς νόημα.

femmes7.jpg



4. Οι γυναίκες του Jerome. Άνω αριστερά η Anne. Άνω δεξιά η Marianne. Κάτω αριστερά η Helene. Κάτω δεξιά η δημοσιογράφος Louise.

FEMMESAnne.jpg



5. Ο Jerome και η Marianne παρακολουθούν ταυρομαχίες.

femmes10.jpg



6. H Clara στο όμορφο βαγόνι του Mistral TransEurope Express, την τελευταία τεχνολογική εξέλιξη και καμάρι των Γαλλικών Σιδηροδρόμων.

femmes11.jpg



7. Στο ξενοδοχείο ο Jerome σερβίρει στην Clara την περίφημη Γαλλική σαμπάνια Taittinger.

taittinger.jpg



8. Ο Jerome παρακολουθεί τη Marianne στην πισίνα του ξενοδοχείου του ορεινού (και χιονισμένου) θερέτρου Megeve, στην Άνω Σαβοΐα, κοντά στα τριπλά σύνορα με Ελβετία και Ιταλία.

megeve.jpg



9. Βόλτα της Clara έξω από το Κολοσσαίο.

femmes13.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ειχα δει την ταινια σε μια τηλεοπτικη της προβολη πριν απο πολλα χρονια. Δε θυμαμαι σχεδον τιποτα απο αυτην και γι' αυτο σκοπευω να την ξαναδω συντομα.

Μου εχει μεινει βεβαια η εικονα του εξαισιου στοματος της Β.Β. στους τιτλους αρχης. Ηταν πραγματικα εξυπνο και χαριτωμενο ευρημα να ξεκινα η ταινια με το σημα κατατεθεν της πρωταγωνιστριας.

Το γεγονος οτι η ταινια λογοκριθηκε και απαγορευτηκε σε θεατες κατω των 18 το βρισκω απολυτως σωστο. Απο τη στιγμη που ειχε γυμνο και σκηνες ακαταλληλες, επρεπε να λογοκριθει. Ειμαι υπερ της λογοκρισιας γιατι δεν μπορει να παρουσιαζει ο καθενας ο,τι του καπνισει, να το ονομαζει Τεχνη και να εχει την απαιτηση να το βλεπουν παιδακια η ακομα και μεγαλοι, αν θιγονται τα χρηστα ηθη.

Η Β.Β ειναι και εδω πολυ ομορφη και εντυπωσιακη, αν και θεωρω πως ειχε χασει λιγακι απο την εξαιρετικη ομορφια της η οποια, κατα τη γνωμη μου, ηταν στο απογειο της περιπου 10 χρονια πριν απο το γυρισμα της εν λογω ταινιας.
 
bambinella 100 είπε:
Το γεγονος οτι η ταινια λογοκριθηκε και απαγορευτηκε σε θεατες κατω των 18 το βρισκω απολυτως σωστο. Απο τη στιγμη που ειχε γυμνο και σκηνες ακαταλληλες, επρεπε να λογοκριθει. Ειμαι υπερ της λογοκρισιας γιατι δεν μπορει να παρουσιαζει ο καθενας ο,τι του καπνισει, να το ονομαζει Τεχνη και να εχει την απαιτηση να το βλεπουν παιδακια η ακομα και μεγαλοι, αν θιγονται τα χρηστα ηθη.
Πολύ θα ήθελα να δω την λογοκριμμένη κόπια για να καταλάβω ποια κομμάτια κόπηκαν. Και βέβαια συμφωνώ με την επισήμανση ακατάλληλου κάτω των 18. Επίσης το γεγονός της επιλεκτικής αντιμετώπισης από κράτος σε κράτος ανάλογα με τις δημόσιες πολιτικές που ισχύουν και αντανακλά και το εκάστοτε κοινωνικό status που όπως φαίνεται ήταν διαφορετικό στην Ιταλία σε σχέση με τη Γαλλία η τις Η.Π.Α. Η έννοια της ηθικής βέβαια είναι διαχρονικά συζητήσιμη και εξελίσσεται διαρκώς. Απόδειξη γι' αυτό το γεγονός ότι η προβολή σήμερα μιας τέτοιας ταινίας όχι ως παραγωγή του 1969 αλλά ως παραγωγή του 2015 θα ενέγειρε πολύ λιγότερες ή και καθόλου αντιδράσεις.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Νομιζω πως σε αυτην την ταινια η μπε-μπε είναι πολύ αδυνατη κανω λάθος; ΒΥ the way εξαιρετικη παρουσιαση

δεν θα υπήρχαν αντιδράσεις καθολου, εννοείται εδώ δεν υπάρχουν σημερα με τις 50 αποχρωσεις θα υπήρχαν με αυτην την ταινια όπως και κανεις δεν θα καταδικαζε τον Φλομπέρ σημερα για προσβολή της δημόσιας αιδους με το συγγραμμα του μανταμ μποβαρυ ενώ τοτε πήγαν δικαστηριο εκτος του συγγραφεα και ο εκδότης και ο τυπογράφος

Και για το ''ο θεος επλασε την γυναικα'' υπήρξε λογοκρισια στην γαλλια και μου κανει εντυπωση γιατι τους γαλλους τους εχω πολύ φιλελευθερους, πήγε αμερική η ταινια και κει εγινε το μεγαλο μπαμ, επεστρεψε στην γαλλια και μετα εκανε πολλά εισητήρια ενώ την αμερικη την εχουν για πιο συντηριτηκη

ερωτηση 1:


ο συγγραφεας εχει χρεη πως το καλό πηγαινει σε πολυτελεστατα ξενοδοχεια;

ερωτηση 2:


αγαπησε ποτε την κλάρα νομιζετε; πως αγαπουσε ετσι αυτος;

να πω την αληθεια την ταινια δεν την πολυκατάλαβα και τον τζερομ δεν το πολυσυμπάθησα, οσο για την μπαρντο νομιζω πως αυτή μονωπωλει ολη την ταινια και ριχνει την σκια της στον ερωτομανή συγγραφεα...

καλα του κανει στο τελος, παιρνει εκδικηση και για τις άλλες διοτι ο τυπος το παιζε ιστορια διχως λόγο και αιτια
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
αριαδνη είπε:
ερωτηση 1:
ο συγγραφεας εχει χρεη πως το καλό πηγαινει σε πολυτελεστατα ξενοδοχεια;
Στην αρχή της ταινίας ο συγγραφέας συνομιλεί με τον εκδότη του και ο τελευταίος με βάση τους υπολογισμούς του διαπιστώνει ότι ο Jerome του χρωστάει 230.000 Γαλλικά φράγκα. Έτσι τον πιέζει για να εκκινήσει τη συγγραφική του δραστηριότητα που τα τελευταία χρόνια ήταν σε λήθαργο. Σιωπηρά υπονοείται ότι πλέον της γραμματέως της οποίας την αμοιβή καλύπτει ο εκδότης, αναλαμβάνει και την κάλυψη των εξόδων του ταξιδιού, ξενοδοχεία κλπ. Όσον αφορά τα ξενοδοχεία στα οποία πήγαινε ο συγγραφέας τις ερωμένες του υποθέτω ότι ως αναγνωρισμένος συγγραφέας πληρωνόταν αδρά για τα παραδοτέα του.

αριαδνη είπε:
ερωτηση 2:
αγαπησε ποτε την κλάρα νομιζετε; πως αγαπουσε ετσι αυτος;

να πω την αληθεια την ταινια δεν την πολυκατάλαβα και τον τζερομ δεν το πολυσυμπάθησα, οσο για την μπαρντο νομιζω πως αυτή μονωπωλει ολη την ταινια και ριχνει την σκια της στον ερωτομανή συγγραφεα...
Την απάντηση δίνει ο διάλογος προς το τέλος μεταξύ Jerome και Clara. Όταν ο Jerome της λέει "Σ' αγαπώ" αυτή του λέει "Δεν μ' αγαπάς. Αγαπάς τις γυναίκες". Και ως ένα σημείο περιγράφει ικανοποιητικά το ποιόν του. Αναζητά μονίμως τη σαρκική λαγνεία αλλά σε πλαίσιο αέναης διαφορετικότητας και φυσικά χωρίς να θυσιάσει έστω κατά τι την προσωπική του ελευθερία.
 
Και η κλαρα τον αγάπησε στο τελος, δεν την γλίτωσε, αν εφυγε ηταν για να διασωσει την αξιοπρεπεια της! μα ποση γοητεια πια αυτος ο τυπος, θα μπορουσε να περνα και απαρατηρητος! αν είναι να πηγαινω σε πολυτελη ξενοδοχεια, γινομαι συγγραφεας δεν το συζητω :p αυτος ηθελε και να εχει εμπειριες για να της χρησιμοποιει κατά το δοκουν στην συγγραφη, ο ατιμος με εργαλεία τους αλλους, μαλλον τις άλλες, τις οποιες εφτανε και στα ορια του εξευτελισμού για να αποδείξουν την αγαπη τους και την αφοσιωση τους σε έναν όχι και τοσοο πια ωραιο και δοτικο δον ζουαν( καλα του λέει η κλαρα πως θα΄θελε να τον δει να υποφερει)

δεν μου αρεσε και πολύ να πω σαν ταινια, ενταξει δεν τις θεωρω από τις καλες της μπριζιτ, είναι καπως σαν το ''αν ο δον ζουαν ηταν γυναικα'' καλυτερα μου αρεσε η περιφρονηση! α, η μπριζιτ ηταν καπνιστρια;

αρεταρα τι σου αρεσε σε αυτην την ταινια η αισθητικη των 70'ς;; η κοσμοπολιτικη οψη της;
 
αριαδνη είπε:
αρεταρα τι σου αρεσε σε αυτην την ταινια η αισθητικη των 70'ς;; η κοσμοπολιτικη οψη της;
Περισσότερο ήθελα να δω το πνεύμα της εποχής στη Γαλλία. Είναι γνωστό πόσο καλοπερασάκηδες είναι οι Γάλλοι και αυτό αντανακλάται ισχυρά στην ταινία. Και βέβαια το κοσμοπολίτικο χρώμα υπάρχει διάχυτο αν και δεν ήταν το κύριο σημείο επιλογής μου. Και μια αδυναμία στο Παρίσι την έχω βεβαίως, βεβαίως...

Εδώ χωράει και το off topic.

 
από σενα εμαθα πως η λομπεργκ τραγουδουσε και ειχε και αγγελικη φωνη
 
χα,χα

να ξαναπω για τις ''γυναικες'' πως ο φιλος της κλαρας που την συνοδευσε στον σταθμό ηταν πολύ καλύτερος από τον συγγραφεα, απορω λοιπον με την κλάρα :p μαλλον εμεις οι γυναικες κυνηγάμε γυναικαδες και αυτους που δεν μπορούμε να εχουμε ψυχη και σωμα, δεν το εξηγω αλλιως/ απορω μαζι της που δεκτηκε και όλους τους ορους του συμβολαιου :xm:
 
αριαδνη είπε:
να ξαναπω για τις ''γυναικες'' πως ο φιλος της κλαρας που την συνοδευσε στον σταθμό ηταν πολύ καλύτερος από τον συγγραφεα
Εντάξει είναι ψηλός αλλά αυτό το βλέμμα είναι κάπως thumbs down :p

agori.JPG

αριαδνη είπε:
απορω μαζι της που δεκτηκε και όλους τους ορους του συμβολαιου :xm:
Τα παραθυράκια του συμβολαίου τα οποία εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο η Clara κατέστησαν ουσιαστικά ανεφάρμοστο το συμβόλαιο, τουλάχιστον στα επίμαχα σημεία...
 
λιγο να κουρευοτανε :cool: ε, μα και ο συγγαφεας δεν ηταν και κανενας αλαιν ντελον να αξιωνει πια τοσες μα τοσες απαιτησεις από τις συμβιες του, φυσικα γοητευτικος απλα αλλα παλιοχαρακτηρας τι να το κανεις! και ολες μα ολες χαλι εγιναν στα πόδια του, μαθηματα λοιπον για συχρονους ανδρες ''πως να τις εχεις όλες στα πόδια σου''


περιμενουμε και σχολια από την μπαμπι για την ταινια
;) ζεστη βεβαια και δεν σου κανει ορεξη να δεις ταινιες αλλα τεσπα
 
Μπαμπι ξαναειδες την ταινία; Χριστούγεννα θα χεις χρόνο για μία δεύτερη ματιά!ούτε εγω θυμάμαι πολλά πλέον οφείλω να την φρεσκαρω στην μνημη
 
@αριαδνη Την ξαναειδα τελευταια φορα Αυγουστο του 2015, οπως ειχα γραψει και πιο πανω. Δεν ανηκει στις αγαπημενες μου ταινιες και δε μου αρεσει η ολη αισθητικη που επικρατουσε στο τελος της δεκαετιας του '60. Γι' αυτο και οι ταινιες που βλεπω ειναι σχεδον παντα μετα βιας μεχρι το 1965.
 
Πίσω
Μπλουζα