Τι να πρωτοπούμε για αυτή την τουλάχιστον εμβληματική προσωπικότητα. Η ιστορία, έχει αποδείξει το έργο και τη συνεισφορά του, ότι κι αν λέμε, ο άνθρωπος αυτός, έχει γραφτεί με χρυσές σελίδες στα απανταχού βιβλία της εν λόγω μουσικής, είναι συνώνυμος.
Ναι, δεν πρόκειται για την πιο τεχνική φωνή του είδους, πρόκειται όμως για μια απο τις πιο αναγνωρίσιμες και εκεί βρίσκεται η γοητεία του, το ότι είναι ευθύς εξαρχής αναγνωρίσιμη κι έχει ταυτότητα. Σε θέμα σόου, εντάξει, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, με την έννοια ότι βλέποντας βίντεο από συναυλίες του, δεν με έχει εντυπωσιάσει η σκηνική παρουσία του, απλά πηγαινοέρχεται από άκρη σε άκρη της σκηνής, φωνάζει κάτι του τύπου "Let's get f*cking crazy" η κάτι παρόμοιο και αυτό είναι όλο, βέβαια, για μια άλλη εποχή, προκαλούσε αίσθηση.
Συνδυάστηκε με τις απαρχές του μεταλ, με τους ιστορικούς πλέον δίσκους με τους Black Sabbath, προσωπικά μιλώντας όμως, τον προτιμώ στην προσωπική του δισκογραφία και συγκεκριμένα, σε ότι έχει κυκλοφορήσει μέχρι το 1995, μέχρι εκείνη τη φάση νομίζω έδωσε ότι ήταν να δώσει, δεν είναι τυχαίο ότι λίγο πριν από αυτό το δίσκο είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση, μετά όμως, επέστρεψε, ξεκινώντας το κολπακι αυτό που έχουν υιοθετήσει και άλλοι καλλιτέχνες μετέπειτα. Για να είμαι ειλικρινής βέβαια, οι δύο τελευταίοι δίσκοι του όπου έχει συνεργαστεί με μεγάλους μουσικούς (πχ Elton John, Eric Clapton, Jeff Beck), έχουν ενδιαφέρον και ενδιαφέροντα κομμάτια, αγαπώ ιδιαίτερα πολύ το κομμάτι "Ordinary Man" και αν έχετε δει το βιντεοκλίπ, κάνει μια πολύ ωραία βουτιά στο παρελθόν,ότι πρέπει για έναν ρετρομανιακό.
Ναι, έχει κάνει κάποιες πολύ κακές επιλογές (το περιβόητο ριάλιτι, το ότι διεκδίκησε τα δικαιώματα του ονόματος Black Sabbath, ασχέτως που πιο πολύ καιρό ήταν εκτός του συγκροτήματος, πάρα εντός), η συνεισφορά του όμως, σημαντική αν και, είμαι της άποψης ότι είχε και την τύχη να συνεργαστεί με πολύ ταλαντούχους μουσικούς κατά τη διάρκεια της καριέρας του, με αποτέλεσμα να κάνει επιτυχία, ανέδειξε και τον ανέδειξαν.
Προσωπικός αγαπημένος δίσκος είναι αυτός που ανέφεραν και οι προλαλησαντες, αγαπώ υπερβολικά πολύ το Ultimate Sin, χωρίς φυσικά να αναιρω υπέρτατα κομμάτια όπως Mr Crowley, Crazy Train, Over The Mountain, Diary of a Madman, Bark At The Moon, You're No Different, Breaking All The rules, No More Tears, See You On The Other Side που έχει ερμηνεύσει στην πορεία του.
Ένα τελευταίο σχόλιο, μπορεί να έχει το προσωνύμιο του Madman, έχει ερμηνεύσει όμως μερικές απίστευτες μπαλάντες τις οποίες λατρεύω, για κάποιο λόγο η φωνή του δένει απίστευτα πολύ με τα συγκεκριμένα κομμάτια, ίσως επειδή γεννά συναισθηματισμό.
