Η καλή τηλεόραση έπαψε να υπάρχει σταδιακά, με την εμφάνιση των φτηνιάρικων εκπομπών και την ανοχή φυσικά του κοινού. Σήμερα δέ, ακριβές παραγωγές δέν υπάρχουν, αλλά ακόμα και όταν γίνονται, τα χρήματα δίνονται σε συμβόλαια ανίδεων και χαζών ψώνιων που δυστυχώς λόγω των κονέ τους και μόνο πείθουν τους κατα τα άλλα άσχετους καναλάρχες και executives. Δέν είναι φυσικά μονάχα ελληνικό φαινόμενο αυτό, μιά γρήγορη ματιά στην ιταλική τηλεόραση θα σας πείσει στο ότι υπάρχουν και χειρότερα (έχουν καλά γκομενάκια όμως οι άτιμοι)
Τέλοσπάντων, μπορεί αυτές οι εκπομπές να ήταν μάπα, όμως εγώ τις νοσταλγώ καθώς είχα ρίξει άφθονο γέλιο, κάτι που δέν γίνεται με τις σημερινές εκπομπές. Επίσης, τότε και μέχρι μιά 5ετία το πολύ αργότερα, οι τεχνικοί τύγχαναν σεβασμού και αξιοπρεπών αμοιβών, με αποτέλεσμα ακόμα και οι πιό "μάπα" εκπομπές να είχαν πάντα πινελιές και ολίγον τί μεράκι απο τους τεχνικούς, που αποτελούν και την ψυχή της TV, κάτι που σήμερα δέν υπάρχει καθώς όλα είναι τσάκ-μπάμ, άρπα-κόλλα και "αυτό που σου λέω εγώ" με τα ίδια και ίσως και λιγότερα χρήματα απο τότε.
Για να το καταλάβετε αυτό, αρκεί μιά πρόχειρη ματιά στα σκηνικά και τον φωτισμό των "τότε" εκπομπών, και να τις συγκρίνετε με τα στενάχωρα green box και δύο παρουσιαστών της σημερινής τηλεόρασης. Και φυσικά, με τον αριθμό των ανθρώπων που στελέχωναν μιά εκπομπή, που σήμερα είναι οι μισοί και λιγότεροι απο τότε. Φυσικά δέν είναι το ίδιο, δέν υπάρχει η ίδια ατμόσφαιρα σε ένα πλατώ ούτε και επαγγελματισμός (σε όλα τα επίπεδα, απο δημοσιογραφική, τεχνική, σκηνοθετική άποψη) όταν ένας άνθρωπος κάνει 10 δουλειές και προσπαθεί απλά να "βγεί" η όποια εκπομπή. Τώρα αρκεί ένα τραπέζι, δυό καρέκλες, 3 ρομποτικές κάμερες και δύο ψώνια να μιλάνε, με πλάνα κατινιάς απο την τάδε βλακεία που είπε ο τάδε μαιντανός.