Το 1981-82 περιπου (ειμουν βρεφος), ο πατερας μου αποφασισε να παρει μια καλη τηλεοραση για το σαλονι (τοτε το να εχεις τηλεοραση στο υπνοδωματιο ηταν μαλλον πολυτελεια). Ετσι εσκασε ενα σωρο λεφτα και πηρε μια ξυλινη Telefunken 22 ιντσων, η οποια ηταν και στερεοφωνική παρακαλω. Ηταν τοσο καλη που ακομα και μετα απο 12-13 χρονια δεν χρειαζοταν να παρω καινουρια τηλεοραση για τις νεες, τοτε, 16μπιτες κονσολες. Μαλιστα η εικόνα ηταν καλυτερη απο μερικες αλλες νεότερες που ειχαν καποιοι φιλοι μου, ενω ο ηχος (αν και δεν μπορουσε να παιξει στερεοφωνικα με κονσολες γιατι ειχε μονο RF εισοδο) ηταν πολύ δυνατός και μπασος.
Η τηλεοραση δεν χρειαστηκε να επισκευαστεί ποτε και ο μονος λογος που το 1998 πια αγορασα καινουρια ηταν γιατι χρειαζομουν μια τηλεόραση με περισσοτερες εισοδους και SCART. Ακομα και σημερα παντως δουλευει μια χαρα, αν και ειναι παρατημενη στο υπογειο και σπανια την χρησιμοποιουμε (Δυστηχως, λογο μεγάλου μεγεθους και βαρους οι δικοι μου θέλουν να την ξεφορτωθουν πλεον). Ειμαι παντως περιεργος για αν η νεα μου LCD τηλεοραση θα λειτουργει ακομα μετα απο 20-30 χρονια. (Μωρε ας δουλευει για τα επομενα 5 και θα ειμαι ευχαριστημένος)