Retro Gaming και γονείς

[alkis21]

Για πολλούς από εμάς οι γονείς μας στην παιδική & εφηβική ηλικία όσον αφορά τα video games ήταν κάτι σαν τον τρομακτικό big boss του τελευταίου level: ένα αξεπέραστο εμπόδιο. Είτε μας φώναζαν να αφήσουμε αυτό το ρημάδι και να κάτσουμε να διαβάσουμε/φάμε/μαζέψουμε το δωμάτιό μας, είτε μας έβαζαν απαράδεκτα όρια μονοψήφιων ωρών απασχόλησης τη μέρα, είτε δεν καταλάβαιναν ότι είχαμε πατήσει pause γιατί θέλαμε να συνεχίσουμε την πίστα μετά το σχολείο και έκλειναν το computer "για να μην καίει ρεύμα", είτε δεν κατανοούσαν την έννοια του 'είμαι σε κρίσιμο σημείο' ("Αφού θα συνεχίσεις να παίζεις μετά, ετοιμάσου να πάμε στη γιαγιά τώρα").

Αυτό που σπανίως άκουγα ήταν περιπτώσεις γονέων που να συμμετείχαν στο παιχνίδι. Προσωπικά η μητέρα μου έπαιξε ένα και μοναδικό παιχνίδι στη ζωή της (ομολογώ πάντως πως το ενδιαφέρον της κράτησε αρκετούς μήνες), το The Chess Player στο Spectrum

Προβολή συνημμένου 138300

ο δε πατέρας μου τα παράτησε μετά από αλλεπάλληλες αποτυχημένες προσπάθειες να προσγειώσει το F18 στο αεροπλανοφόρο στην Amiga.

[edit] dead pic [edit]

Εσείς τι αναμνήσεις έχετε από την ανάμειξη των γονιών σας στα video games;

 

[pooky(1)]

Ευτυχώς ή δυστυχώς, η δική μου εμπειρία είναι εντελώς διαφορετική σε αυτό το τομέα.

Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι δεν μου έπαιρναν Atari 2600 (γιατί είχε βγει βρώμα και καλά ότι παθαίνεις ηλεκτροπληξία) από τη πρώτη στιγμή που έφερα το ZX-Spectrum στο σπίτι, μου είχαν παραχωρήσει μέχρι και την έγχρωμη τηλεόραση. Αυτό για να μη με έχουν στα πόδια τους και πάνω από όλα γιατί τα παιχνίδια με τον υπολογιστή με κράταγαν μέσα στο σπίτι. Μπορούσα να φύγω και να με ψάχνουν ολάκερο ΣΚ για να με βρουν, οπότε το γεγονός ότι ήμουν σε σημείο που ήξεραν τους έφτανε.

Το ίδιο είχε γίνει και με την Amiga, το ίδιο και με τα pc, να σου πω τη μαύρη αλήθεια την ίδια ασφάλεια νοιώθουν ειδικά σήμερα που τελεσίδικα θα ήμουν μόνιμα στην Αυστραλία αν ήταν τα πράγματα διαφορετικά.

Δεν έχω κανένα παράπονο, το αντίθετο μάλιστα, όσο και να είχαν οικονομικό πρόβλημα υπήρχε πάντα τεράστιο budget για αγορά υπολογιστών, άσχετα αν δεν το χρησιμοποίησα ποτέ γιατί δεν ήθελα να τους επιβαρύνω.

Μόνο στην 3η Λυκείου ο ΖΧ έκλεινε από Κυριακή βράδυ έως Παρασκευή απόγευμα και αυτό γιατί ήθελα να τους κάνω τη χάρη να περάσω σε κάποιο πανεπιστήμιο αφού το είχαν μαράζι. Εμένα, βέβαια, δεν μου καιγόταν καρφάκι για κάτι τέτοιο, αλλά φυσικά μου άρεσε η ιδέα να είμαι σε μια σχολή 6 με 8 χρόνια (που να μην έχει εργαστήρια και άλλα εμετικά) να πατάω μόνο για εξετάσεις και να λιώνω στα παιχνίδια καθημερινά.

Την ίδια τακτική θα ακολουθήσω με τους διαδόχους, τα παιδιά πρώτα θα πιάνουν το pad και έπειτα "βιβλίο" .

 

[dkssprs]

Αναμειξη γονεων μου στο gaming.

Ο πατερας μου βρηκε πριν ενα χρονο την (σαν καινουργια) αγαπημενη μου κονσολα NES με τα παιχνιδια και τη πεταξε στα σκουπιδια διοτι οπως ειπε δεν ειχε καμια αξια.....α ρε πατερα ενω σου εξήγησα γιατι δεν επρεπε να πεταξεις τον 464 μυαλο δεν εβαλες....α ρε πατερα....

Επίσης η φραση "κλεισε το ριμάδι" πρεπει να την ακουγαμε ολοι.

 

[keropi]

ευτυχώς ούτε παίζανε μαζί μου (ΛΟΛ) ούτε μου την λέγανε που "δεν έκλεινε το ρημάδι" ΛΟΛ²

 

[asemnos]

Οι γονείς μου έλιωναν στο Mega Drive (είναι νέοι, ο πατέρας μου έγινε μπαμπάς στα 23 και η μάνα μου στα 19) και στο Sonic.. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μέρα που έφερε ο πατέρας μου την κονσόλα στο σπίτι, '91. Η κούτα έγραφε πάνω 65.000 δρχ. και το Sonic 16.900 δρχ. αν θυμάμαι καλά. Καθόμουν και τους κοίταγα με το στόμα ανοιχτό όσο παίζανε. Ο πατέρας μου δε, ακόμα και σήμερα συμμερίζεται την "αρρώστεια" μου για τις κονσόλες και τα games και συχνά πυκνά καμαρώνει τα στολίδια μου στο δωμάτιό μου. Επίσης επειδή πιάνουν τα χέρια με ηλεκτρονικά κλπ, έχει φτιάξει και 2-3 RGB scart καλώδια για το Mega Drive.

Γενικότερα πάντα είχα το ελεύθερο και εγώ και ο αδερφός μου να παίζουμε όσο θέλουμε και όποτε θέλουμε, τα μέτρα τα τηρούσαμε απο μόνοι μας.

 

[divined]

Εγώ δεν θυμόμουν τους γονείς να μου παίζουν. Προσφάτως όμως έμαθα από τον πατέρα μου, ότι ένα βράδυ, κάπου στις αρχές 80s, που είχαμε αγοράσει το ATARI 2600, ξενύχτησαν με την μάνα μου να παίζουν το PACMAN.

Απο εκεί και πέρα τίποτα όμως. Μία φορά πάλι θυμήθηκα τη μάνα μου να θέλει να μάθει για το Internet to 1997 τι έτος ήτανε.

Το κλασικό κλείστο το ρημάδι το άκουγα συχνότατα όταν έπαιζα στο C64 μετά. Μάλιστα, μία εποχή μου έκρυβε τις δισκέττες για να μην παίζω. Από ένα σημείο και μετά σταμάτησε αυτό, μέχρις ότου έπαιζα όσο ήθελα στην Amiga 500 τότε.

Τώρα, τι θα κάνω με την κόρη μου. Σίγουρα, να παίζει όλη μέρα δεν μου αρέσει και την αποθαρρύνω από κάτι τέτοιο. Αλλά μία στις τόσες εάν λιώσει 4-5 ώρες σε ένα game δεν λέω τίποτα.

 

[teo214]

Το Πάσχα του 1985 απέκτησα το πρώτο μου κομπιούτερ ένα Spectrum +,στο σπίτι όμως είχαμε μια τηλεόραση γιατί την ασπρόμαυρη την είχαν πετάξει , έτσι λοιπόν όταν ήθελαν να δουν κάποια εκπομπή έπρεπε ότι και αν έκανα εκείνη την ώρα στον Spectrum να τον κλείσω. Ευτυχώς εκείνα τα χρόνια η τηλεοπτικές εκπομπές τελείωναν στις 12:00 οπότε, 12:01 πληκτρολογούσα Load “” και ξεκινούσε το λιώσιμο.

Λίγους μήνες αργότερα βρήκα την χρήση τομή. Ο πατέρας μου κόλλησε με το Pac man και έτσι λίγο αργότερα βρέθηκα να έχω την παλιά ασπρόμαυρη τηλεόραση της γιαγιάς στο δωμάτιο μου και να κάνουμε ατελείωτες κόντρες , αν και ομολογώ ότι ήταν πολύ καλός στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Η μητέρα μου με το μόνο που ασχολήθηκε και αυτό για ένα φεγγάρι ήταν το Donkey Kong στο φορητό Nintendo (game & watch) με της δυο οθόνες.

 

[DINO]

Εμένα ο Πατέρας μου ασχολήθηκε ολίγον με το Tetris (κλασικά).

Την μητέρα μου την είχα πορώσει και παρακολουθούσαμε μαζί Wrestling (!).

Videogames δεν έπαιζε καθόλου...

 

[spyros_s]

εμένα ήταν εξαρχής αρνητικοί...μάλιστα έλεγαν τους υπολογιστες τρελαδικα και περίμεναν να παιξω λίγη ωρα στο μονιτορ του 6128 για να με παρλαρουν μετα ότι τα ματια μου ειναι κόκκινα και ότι θα φορέσω γυαλιά συντομα...25 χρόνια μετα τα μόνα γυαλια που φορώ είναι τα ηλίου μου! Κλασσική φάση ήταν όταν με πέτυχαν να παιζω δεκαθλο και να κουνω το joystick με μανία αριστερα δεξια... με λέγανε θεότρελο μεχρι που τελείωσα το λύκειο.

Ακόμα και τώρα οι γονεις μου λένε συχνα τα πισι αμίγκες διότι όλα τα κομπιουτερ είναι αμίγκες για εκεινους...(βέβαια μακαρι τα πισι αν ηταν αμίγκα αλλά λέμε τωρα...) όπως όλα τα home ήταν αρχικά ατάρι για κάποιους!

Παρόλα αυτά κάποτε ο πατέρας μου επιχείρησε να παίξει εντουρο ρεησερ στον γομολάστιχα...το παράτησε σε 2 λεπτά διότι τον ζάλιζε όπως έλεγε...τώρα στα εξηντα τοσα του με παρακαλάει να τον μάθω να σερφαρει στο διαδικτυο...η απάντηση που εισπράττει είναι ότι τα τρελάδικα θα κάνουν κακό στα μάτια του...

 

[DINO]

Α! Το ξέχασα... Ο Πατέρας μου έπαιζε και Starball* αρκετές φορές...

* Δείτε Phoenix No1

 

[Imgema]

Mητέρα:

1- φιδάκι στο Atari 2600 με τον πατέρα μου.

2- Τetris στο gameboy. Για μια 10ετία συνεχόμενα. πρεπει να με είχε ξεπεράσει στο score.

3- Poker και παριεντζα στο PC. Πολύ κάψιμο.

Πατέρας:

1- φιδάκι στο Atari 2600 με την μητέρα μου.

2- Mετά από 20+ χρόνια δοκίμασε να παιξει λίγο Super Metroid σε emulator απο περιέργεια. Κατάφερε με το ζόρι, ύστερα από πολλές προσπάθειες, να ισορροπίσει την Samus σε μία πλατφόρμα χωρίς να πέσει. Η χαρά του ήταν μεγάλη, νόμιζε οτι έμαθε να παίζει. Η χαρά κόπηκε γρήγορα όμως οταν συνέχισα να παιζω εγώ, τρέχοντας και πηδόντας πέρα δώθε, απο πλατφόρμα σε πλατφόρμα σκοτώνοντας ταυτόχρονα εχθρούς. Με κοιτούσε λες και ειμουν εξωγηινος.

 

[Omenforever]

Μόνιμη κλαούνα ότι δε διαβάζω, κατέβασμα γενικού διακόπτη, κρύψιμο διακλαδωτή, ιστορίες τρόμου(π.χ. "Και ο Ρούλης έπαιζε κομπιούτερ και κοίτα πως έγινε"), Κυριακή βράδυ ως Παρασκευή απόγευμα, μετά τα αγγλικά, το PC ήταν καλυμμένο με cult τραπεζομάντιλο. Σκεφτόμουν όλη τη βδομάδα τα πράγματα που θα δοκίμαζα στα adventure που έπαιζα για να μη χάνω χρόνο παιχνιδιού...

Μια χαρρρά λέμε :xm:

 

[GinaP]

Θυμάμαι τη μάνα μου, κάτι ανιαρά απογεύματα , μετά τα ριάλιτι του Μικρούτσικου, να προσπαθεί να παίξει "Tetris" στο game boy...,που για να δει (λόγω οθόνης), έπρεπε να κάνει τάμα στην Αγ. Παρασκευή! άδικος κόπος...

 

[Maddog]

Με τον πατέρα μου πρωτοθυμάμαι να παίζουμε μαζί το Psion Chess στον Spectrum όταν τον αγόρασα το 1983. Αφού μάθαμε να το νικάμε άνετα στα πρώτα επίπεδα, μια μέρα αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε να παίξουμε στο τελευταίο επίπεδο δυσκολίας. Μετά την 5η-6η κίνηση ο Spectrum έπεσε σε βαθιά σκέψη και 5 ώρες αργότερα δεν είχε απαντήσει ακόμα. Οπότε και αποφασίσαμε να τον βγάλουμε από την μπρίζα. Ποτέ δεν έμαθα αν όντως έκανε τόσο πολύ ώρα στο τελευταίο επίπεδο να απαντήσει ή αν απλά είχε κολλήσει.

Την επόμενη χρονιά έφαγε ένα κόλλημα με το Moon Alert και πέρασε κάμποσους μήνες ασχολούμενος μαζί του. Και το τελευταίο που θυμάμαι να παίζουμε μαζί μετά μανίας ήταν το Krakout. Ειδικά το σκηνικό με το "κεφάλι" που "μάσαγε" την μπάλα και την έφτυνε μας φαινόταν πολύ διασκεδαστικό. Γενικά δεν έπαιξε ποτέ πολλά παιχνίδια, δεν ήξερε άλλωστε και Αγγλικά, αλλά με αυτά τα 2-3 είχαμε "γράψει" πολλές ώρες μαζί.

Η μάνα μου ποτέ δεν ασχολήθηκε, ούτε θετικά ούτε αρνητικά. Με άφηνε στην ησυχία μου τότε με τον Spectrum. Το περίεργο είναι που "θυμήθηκε" να αρχίσει την γκρίνια 15 χρόνια αργότερα για το PC... :xm:

 

[Dr. SLUMP]

Εμένα αποτελεί κλασική εικόνα το να έμπαινε η μάνα μου μπροστά στην τηλεόραση όταν έπαιζα κονσόλες... στον υπολογιστή δε θυμάμαι να είχα έντονες "παρεμβολές" πέραν της ΔΕΗ (off-topic).

 

[Getta Robo]

Η μανα μου ηταν ανεκαθεν παικτρια παιχνιδιων πλατφορμας δυο διαστασεων. Αυτη ουσιαστικα με ενθαρρυνε να ασχοληθω με τα βιντεοπαιχνιδια. Αγαπημενο της παιχνιδι το wario land 1 του gameboy.

 

[Optimus]

Τρομερό θέμα άνοιξες. Γενικώς έχω τις χειρότερες εμπειρίες. Όχι απλώς φωνές και γκρίνια αλλά δραστικά μέτρα. Κλείσιμο γενικού, φασαρία, τρόμος. Να τρομάζεις να ανοίξεις τον υπολογιστή, να κρυφακούω το ασανσέρ μήπως έρθουν οι γονείς και με δουν στον υπολογιστή και το χέρι από πάνω από το power off. Είμουν και χέστης. Ξέρεις, την πρώτη φορά που μας πήρε ο πατέρας μου υπολογιστή είπε πως το κάνει φυσικά και για να μάθουμε κάτι και για να μην πηγαίνουμε στα ηλεκτρονικά. Άμα δεν είμουν χέστης, ξέρεις τι θα έκανα; Θα ήμουν όλη μέρα στα ηλεκτρονικά. Αλλά τρομακτική κατάσταση δημιουργόταν γενικώς. Και παραήμουν φοβιτσιάρης για να αντιδράσω. Και να πεις πως έπαιζα μόνο games; Μετά τα 18 είχα αρχίσει να ασχολούμαι με την demoscene και το είχα βάλει στόχο να ασχοληθώ σοβαρότερα με τον προγραμματισμό. Είχα και ένα αβαντάζ πως κάνω κάτι δημιουργικό στον υπολογιστή. Αλλά πάλι τα ίδια. Και τότε ήταν χειρότερο για αυτό ήθελε αφοσίωση. Και μιλάμε όχι επιπλήξεις του τύπου "μην παίζεις, μην κάνεις" αλλά έβλεπε υπολογιστή ανοιχτό και τα έπαιρνε στο κρανίο. Τρομοκρατική κατάσταση. Δεν μετανιώνω που τα γράφω αυτά εδώ γιατί τα ξαναθυμήθηκα και βρίσκω αυτές τις αντιδράσεις απαράδεκτες.

Από καλές αναμνήσεις είχα την πρώτη φορά που έπαιξα ένα παιχνίδι διπλό μαζί με τον πατέρα μου, είχε δανιστεί έναν Spectrum 48k από κάποιον γνωστό του και τον συνδέσαμε στην τηλεόραση και θυμάμαι που παίζαμε το moon patrol μάλλον (με το όχημα στη σελήνη που πηδάει τους λάκους) και κάτι άλλα που με είχαν ενθουσιάσει αλλά το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι ήμουν τόσο μικρός που τα θυμάμαι αμυδρά και καμιά φορά ξεχνάω ότι ο πρώτος υπολογιστής που άγγιξα δεν είναι ο Amstrad.

Άλλες μνήμες που μου προκαλούν εντύπωση, όσον αφορά τους γονείς μας να παίζουν, ήταν ο πατέρας μου που έλιωνε ειδικά το Fruity Frank στον Amstrad και μάλιστα είχε ανακαλύψει κάποιες μεθόδους για να παίζει το παιχνίδι με εντελώς διαφορετικό τρόπο από ότι προοριζόταν (emergent gameplay), αντί να τρώει τα φρούτα και να περνάει πίστες έσπρωχνε εκείνους τους βράχους σε συγκεκριμένες θέσεις και έφτιαχνε φωλίες που έμπαινε μέσα και μάλιστα πετούσε το μπαλάκι από μια σχισμή έχοντας ανακαλύψει ένα collision detection bug και βαρούσε τους πάντες από μέσα, ή έχτιζε ανάποδες φωλιές/παγίδες που κλεινόντουσαν τα τέρατα μέσα και άλλα περίεργα. Μάλιστα δεν έχω ακούσει κάποιον άλλον να το έπαιζε έτσι και θέλω να φτιάξω κάποια gameplay examples και να τα ανεβάσω στο youtube για να δω μήπως και άλλοι το παίζαν έτσι. Αλλά πρέπει να την ψάξεις πολύ για να ανακαλύψεις αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού και ίσως πολλοί που ξέρετε το fruity frank μπορεί να μην φαντάζεστε τι εννοώ γιατί πρέπει να σας το δείξω. Στα σχέδια αυτό.

Μεγάλο κείμενο και θα πω και άλλα για να καταλήξω σε ένα πράγμα που με απασχολεί. Ο πατέρας μου είχε ασχοληθεί και με τον προγραμματισμό σοβαρά. Είχε κάνει κάτι προγράμματα στον Amstrad που φτιάχναν στήλες ΠΡΟΠΟ και τις εκτύπωνε στα δελτία στον εκτυπωτή και επίσης ακόμα και για το διδακτορικό της μάνας μου (για νευρονικά δίκτυα) κάποια προγράμματα που υπολογίζαν διάφορες τιμές και σχεδιάζαν πράγματα για μέρες ολόκληρες. Φαντάσου ο καημενούλης ο Amstrad να κάνει βαριούς scientific υπολογισμούς και εγώ να περιμένω πότε θα τελιώσει για να παίξω. Το θυμάμαι αυτό χαρακτηριστικά. Αλλά ήταν εκπληκτικό. Αργότερα το συνέχισε στη Fortran στον PC.

Και είναι πράγματα για τα οποία τον θαυμάζω αλλά μετά άμα τα αντιπαραβάλεις με τα άλλα δημιουργούνται αντιφάσεις. Ήταν τόσο δημιουργικός και έφτιαχνε ωραία πράγματα αλλά μετά μου το χαλούσε. Ξεκίνησα και εγώ το δημιουργικό με την demoscene, αλλά έπαιρνα αντιδράσεις. Από την μια μας πήρε κομπιούτερ και για να μάθουμε προγραμματισμό, μας έβαλε μέσα σε αυτά, από την άλλη εγκλεισμός. Δεν μπορώ να το χονέψω. Και δεν πιστεύω ότι ήταν επειδή ήθελε να βάλει κάποιο μέτρο (δεν υπήρχε μέτρο, υπήρχε γενικός διακόπτης). Ήταν φόβος.

Βγήκα από το θέμα και με συγχωρείτε αλλά αυτό πηροδότησε κάποια συναισθήματα.

 

[alkis21]

Optimus εκπληκτικό post φίλε , να' σαι καλά που μας άνοιξες την καρδιά σου.

 

[pooky(1)]

Optimus όντως η ιστορία σου είναι το λιγότερο εκπληκτική.

Αντιδράσεις από άτομα που δεν έχουν επαφή λόγω άγνοιας το καταλαβαίνω. Ότι δεν ξέρουμε το δαιμονοποιούμε.

Συζήτησε μαζί τους, πιστεύω ότι θα καταλήξεις σε συμπεράσματα που θα σε κάνουν να εκπλαγείς........

 

[Dimitrios]

Moυ κάνει εντύπωση που πολλοί γονείς "καταδέχονταν¨και έπαιζαν και αυτοί. Οι δικοί μου οι γονείς ήταν (και είναι) παντελώς άσχετοι σε ό,τι αφορά την τεχνολογία.

Ό,τι κονσόλα είχα (υπολογιστή δυστυχώς στα φοιτητικά μου χρόνια πήρα για πρώτη φορά), κατάφερα να την αποκτήσω με πολλές "γκρίνιες" και "γαζώματα" πάνω στον κακόμοιρο τον Πατέρα μου. Οι ΣΤΑΝΤΑΡ φράσεις πρίν απο κάθε αγορά κονσόλας είχαν λίγο πολύ ώς εξής 1) -ποσο κάνει; 2)-Είναι πανάκριβο είσαι σοβαρός παιδί μου; 3) (υστερα απο αμέτρητο και επιτυχές πρήξημο) -αντε θα στο πάρω αλλά φρόντισε να μη διαβαζεις τα μαθηματά σου γιατί θα στο σπάσω! 4) (επειδή δεν ήμουν ποτέ καλός μαθητής) -δεν φταίς εσύ, εγώ φταίω που σου πήρα αυτό το παλιομηχάνημα! (και τότε εγώ παλεύω σώμα με σώμα για να σώσω την εκάστοτε αγαπημένη μου κονσόλα)