Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.315
- Αντιδράσεις
- 485
Rick Dangerous (1989)
Long time no see… που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, ε;
Πως τα περνάτε με τα παιχνίδια σας αυτόν τον καιρό; Ελπίζω καλά. Φαντάζομαι εξάλλου πως αν οι υποχρεώσεις σας το επιτρέπουν, θα έχετε ήδη μπλέξει με κάποιο αυτές τις ημέρες και ίσως να χρειάζεστε και κάποιο γρήγορο διάλειμμα. Προσωπικά, χρειάζομαι ένα μεγάλο.
Το Rick Dangerous της Core Design το θυμάστε υποθέτω. Μια παραλλαγή του Indiana Jones σε platform game με εκείνες τις ψείρες για sprites (και πιο μικρά ακόμη).
Τι περίεργο πάντως. Εν έτει 1989, τότε που όλοι επιχειρούσαν να εντυπωσιάσουν με αληθοφανή γραφικά και τεράστια sprites και βγαίνουν παιχνίδια με μικροσκοπικούς χαρακτήρες.
Κάτι καλό είχε αυτό το παιχνίδια για να το θυμόμαστε ακόμη. Τι άλλο; Σωστά υποθέσατε, το gameplay του.
Armed and Dangerous.
Αναφέραμε παραπάνω την σειρά ταινιών Indiana Jones. Αν λοιπόν διαθέτετε την κατάλληλη ηλικία (για να μην πω και τα… ενδιαφέροντα και παρεξηγηθούμε
), θα θυμάστε το 1ο μέρος της σειράς “Raiders of the Lost Ark”, στην οποία ο αρχαιολόγος Indiana Jones (Harrison Ford) περιπλανιέται σε αρχαίες στοές και ναούς, με σκοπό να σταματήσει τους ναζί από το να αποκτήσουν την κιβωτό της Διαθήκης.Στη συγκεκριμένη περίπτωση ζούμε στο 1945 όπου αναλαμβάνουμε το ρόλο του βρετανού πράκτορα Rick αναζητώντας στοιχεία για τη χαμένη φυλή του Αμαζονίου “Goolu”, ο οποίος πραγματοποιεί αναγκαστική προσγείωση κάπου στη Νότια Αμερική, κοντά στο ναό της αντίπαλης φυλής και η περιπέτειά μας αρχίζει.
Στην πρώτη πίστα βρισκόμαστε εντός του ναού και καλούμαστε να επιβιώσουμε πλήθους παγίδων, εφοδιασμένοι με περιορισμένο αριθμό από σφαίρες, δυναμίτες και ένα μπαστούνι με το οποίο μπορούμε να ακινητοποιούμε για μικρό χρονικό διάστημα τους αντιπάλους μας.
Ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες και επίπεδα σε ένα platform περιβάλλον στο οποίο άλλοτε υπάρχει scrolling και άλλοτε αποτελείται από στατικές εικόνες.
Ο χαρακτήρας μας είναι ταχύτατος, διαθέτει εντυπωσιακό άλμα και μπορεί να πραγματοποιεί αλλαγές κατεύθυνσης στον αέρα κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα χρήσιμο όταν θέλουμε να αποφεύγουμε τις παγίδες. Χαρτογραφώντας όλες τις τελευταίες (θα μας χρειαστεί) και φθάνοντας στο τέλος της πρώτης πίστας, θα μετακινήσουμε τον κατάλληλο μοχλό ώστε ένα κινητό επίπεδο να μας οδηγήσει στην έξοδο του ναού.
Στη 2η αποστολή μας μεταφερόμαστε στην Αίγυπτο όπου θα πρέπει να ανακτήσουμε το σύμβολο Ankhel από τα χέρια φανατικών οι οποίοι ζητούν λύτρα για να μην το καταστρέψουν.
Νέες παγίδες και εχθροί μας περιμένουν ενώ ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει κατακόρυφα. Καθώς η πίστα είναι μεγαλύτερη από την πρώτη, η χαρτογράφησή της μαζί με τις παγίδες είναι απαραίτητη για ακόμη μια φορά. Ιδίως οι αντίπαλοι που μοιάζουν με τρελοί επιστήμονες είναι οι πιο επικίνδυνοι και συμπεριφέρονται σαν καμικάζι. Ευτυχώς πέφτουν και οι ίδιοι σχετικά εύκολα στις παγίδες.
Αλλάζουμε ήπειρο και βρισκόμαστε πλέον στην Ευρώπη (…την ίδια… εβδομάδα). Λαμβάνουμε την αποστολή μας από το γραφείο της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών η οποία μας ανακοινώνει πως σύμμαχοί μας βρίσκονται αιχμάλωτοι στο γερμανικό στρατόπεδο - κάστρο Schwarzendumpf.
Τι έχουμε εδώ; Νέοι εχθροί (κάποιοι μάλιστα τετράποδοι), στρατιώτες με πολυβόλα, αξιωματικοί ταχύτεροι από τις προηγούμενες πίστες. Ευτυχώς, οι παγίδες είναι λιγότερες.
Ετοιμότητα, αποφασιστικές κινήσεις, γρήγορα αντανακλαστικά και προχωράμε.
Τέταρτη και τελευταία αποστολή ενώ ο Rick ενημερώνεται από τους αιχμαλώτους πως ο εχθρός (ο οποίος δεν κατονομάζεται σε καμία πίστα αλλά ποιος να είναι άραγε εκείνη την εποχή;;;!!!), είναι έτοιμος να εξαπολύσει βομβιστική επίθεση στο Λονδίνο από μία μυστική βάση πυραύλων. Η τοποθεσία είναι γνωστή οπότε καλούμαστε να την ματαιώσουμε και να σώσουμε τους πολίτες.
Απίστευτη δυσκολία. Ρουκέτες εκτοξεύονται εναντίον μας με το ξεκίνημα της πίστας, φλόγες ξεπετάγονται από σωλήνες και στρατιώτες τρέχουν σαν τρελοί κατά πάνω μας.
Αν ξεμείνουμε από πυρομαχικά, θα πρέπει να εκμεταλλευθούμε κάποιους πυραύλους οι οποίοι εκτοξεύονται κάθετα προς το πάνω μέρος της οθόνης και μπορούν να χτυπήσουν τους αντιπάλους που βρίσκονται σε υψηλότερα επίπεδα.
Μεγάλη προσοχή όμως γιατί θα πρέπει να τους ενεργοποιούμε σε στάση έρπειν διαφορετικά θα χτυπήσουν κι εμάς. Αν τελικά κατορθώσουμε και περάσουμε όλα τα εμπόδια φθάνουμε στην κεντρική κονσόλα του στρατηγείου την οποία πρέπει να καταστρέψουμε τοποθετώντας σε αυτήν ένα δυναμίτη.
Λίγο αργότερα μαθαίνουμε πως αν και νικητές στο πλευρό των συμμάχων, ένα εξωγήινο σκάφος της αυτοκρατορίας των Barfian είναι έτοιμο να επιτεθεί στη Γη.
Στο επόμενο επεισόδιο…
Αν χτυπήσουμε με τη σφαίρα το κιβώτιο με τα πυρομαχικά, θα ανατιναχθούν και θα μείνουμε με το… μπαστούνι.
Μπορούμε να χρησιμοποιούμε τις παγίδες προς όφελός μας κατευθύνοντας τους εχθρούς προς αυτές ή ενεργοποιώντας τις όταν αυτοί βρίσκονται στο κατάλληλο σημείο. Αν μάλιστα ξεμείνουμε από πυρομαχικά ο παραπάνω τρόπος είναι μονόδρομος για να προχωρήσουμε στην πίστα. Χρειάζεται βέβαια ιδιαίτερα επιδέξιες κινήσεις καθώς ο χαρακτήρας μας ακόμη και σε απόσταση μερικών εκατοστών να βρεθεί από τον αντίπαλο ή κάποια παγίδα θα απολέσει μία από τις 6 ζωές με τις οποίες ξεκινούμε το παιχνίδι.
Βρίσκοντας τα κατάλληλα κιβώτια μπορούμε να ανεφοδιαζόμαστε με σφαίρες και δυναμίτες, τα οποία πάντα πρέπει να χρησιμοποιούμε με προσοχή καθώς είναι σχεδόν πάντα πολύ λιγότερα από τους εχθρούς που εμφανίζονται στην οθόνη μας.
Για να δούμε και τον τεχνικό τομέα.
Μάλλον όχι, θα αρχίσω από τη δυσκολία του παιχνιδιού.
Αρκετά δύσκολο, πολύ δύσκολο, εκνευριστικά δύσκολο, απίστευτα δύσκολο. Με αυτή τη σειρά με την οποία συναντάμε τις τέσσερις πίστες του παιχνιδιού, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε και τα επίπεδα δυσκολίας τους. Αν δε μάθουμε απʼ έξω τις παγίδες και τα σημεία που πρέπει να σταθούμε αλλά και τη στιγμή που πρέπει να κινηθούμε δεν πρόκειται να πάμε μακριά. Κι αυτά όπως καταλαβαίνετε απαιτούν ώρες εξάσκησης. Κυριολεκτώ
Οι εισαγωγές κάθε level παρουσιάζονται εν είδει κινηματογραφικών ταινιών εξιστορώντας την υπόθεση της κάθε αποστολής, ενώ ένα διαφορετικό κλασσικό μουσικό θέμα ακούγεται κάθε φορά στο background. Δυστυχώς δεν υπάρχει μουσικό θέμα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού παρά μόνο ελάχιστα ηχητικά εφέ τα οποία δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο.
Τα γραφικά είναι αξιοπρεπή, ενώ τα χρώματα βοηθούν αρκετά και είναι ανάλογα του περιβάλλοντος των διαφόρων πιστών.
Τα sprites είναι ιδιαίτερα μικρά αλλά βοηθούν στην χιουμοριστική ατμόσφαιρα του παιχνιδιού και προσδίδουν και στο gameplay. Και το gameplay όπως αναφέρθηκε και στην αρχή είναι αυτό που κάνει το παιχνίδι να ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα platform games της εποχής. Jump, run and shoot με ένα φρενήρη ρυθμό, το οποίο θυμίζει άλλοτε Bomb Jack και άλλοτε Underworld με καλύτερα γραφικά και scrolling.
Συνολικά; Ένα από τα καλύτερα platform games της δεκαετίας του 1980.
Υ.Γ. Πρόσφατα έμαθα πως η εταιρεία που δημιούργησε το Rick Dangerous, έφτιαξε και το Tomb Raider. Αναρωτιέμαι αν θα είχε ποτέ δημιουργηθεί το τελευταίο αν δεν είχε προηγηθεί το πρώτο.
Ή μάλλον… δεν αναρωτιέμαι.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
