Diddy Kong
Retro Member
- Joined
- 5 Ιαν 2010
- Μηνύματα
- 161
- Αντιδράσεις
- 14
To SNES ήταν η πρώτη μου παιχνιδομηχανή στην ηλικία των 12 ετών. Είχα την τύχη το πρώτο μου παιχνίδι να είναι το Donkey Kong Country 2. Ο συνδυασμός της αθώας ηλικίας, ο ενθουσιασμός του νέου παιχνιδιού, τα απίστευτα γραφικά, η θρυλική πλέον μουσική και οι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πίστες χάραξαν για πάντα το παιχνίδι στην καρδιά και στη μνήμη μου.
Το παιχνίδι το είχα πρωτοπαίξει σε ένα μαγαζί όπου μαζευόμασταν τα πιτσιρίκια να παίξουμε μετά το σχολείο. Οι περισσότεροι έπαιζαν Virtua Fighter στο Saturn ή Playstation τότε, ωστόσο εμένα μου κίνησε το ενδιαφέρον το DKC2, κυρίως επειδή είδα κάποιον άλλο να παίζει και μου άρεσε γιατί έμοιαζε (στο μυαλό μου) με το Titus The Fox για PC. Μετά από 2 εβδομάδες ενασχόλησης με το παιχνίδι όπου μετά βίας πέρασα τον πρώτο κόσμο, κατάλαβα ότι έπρεπε να αγοράσω SNES και το συγκεκριμένο παιχνίδι. Χιλιοπαρακάλεσα λοιπόν τον πατέρα μου, μάζεψα κάποια χρήματα από το χαρτζιλίκι μου και τελικά το Οκτώβριο του 1996 απέκτησα την παιχνιδομηχανή (στα τελείωματα του κύκλου ζωής της) με τα 2 πρώτα DKC παιχνίδια.
Αναμενώμενα ο ενθουσιασμός μου ήταν τεράστιος! Μπορούσα πλέον να παίζω ανενόχλητα το αγαπημένο μου παιχνίδι, χωρίς να έχω κάποιον από πίσω μου να με ρωτάει συνεχώς πότε θα τελειώσω για να παίξει και αυτός. Από όλη την ενασχόληση μου με το παιχνίδι, θα θυμάμαι πάντα νοσταλγικά τα εξής (με ανατριχιαστική λεπτομέρεια!):
Όλα τα πιο πάνω είναι μικρολεπτομέρειες, ωστόσο έχουν παραμείνει αναλλείωτες στη μνήμη μου.
Θα είχε ενδιαφέρον να συζητήσουμε παρόμοιες νοσταλγικές αναμνήσεις από παιχνίδια του SNES και να δούμε που το αθώο παιδικό μας μυαλό ταξίδευε όταν παίζαμε τα πρώτα μας παιχνίδια.
Το παιχνίδι το είχα πρωτοπαίξει σε ένα μαγαζί όπου μαζευόμασταν τα πιτσιρίκια να παίξουμε μετά το σχολείο. Οι περισσότεροι έπαιζαν Virtua Fighter στο Saturn ή Playstation τότε, ωστόσο εμένα μου κίνησε το ενδιαφέρον το DKC2, κυρίως επειδή είδα κάποιον άλλο να παίζει και μου άρεσε γιατί έμοιαζε (στο μυαλό μου) με το Titus The Fox για PC. Μετά από 2 εβδομάδες ενασχόλησης με το παιχνίδι όπου μετά βίας πέρασα τον πρώτο κόσμο, κατάλαβα ότι έπρεπε να αγοράσω SNES και το συγκεκριμένο παιχνίδι. Χιλιοπαρακάλεσα λοιπόν τον πατέρα μου, μάζεψα κάποια χρήματα από το χαρτζιλίκι μου και τελικά το Οκτώβριο του 1996 απέκτησα την παιχνιδομηχανή (στα τελείωματα του κύκλου ζωής της) με τα 2 πρώτα DKC παιχνίδια.
Αναμενώμενα ο ενθουσιασμός μου ήταν τεράστιος! Μπορούσα πλέον να παίζω ανενόχλητα το αγαπημένο μου παιχνίδι, χωρίς να έχω κάποιον από πίσω μου να με ρωτάει συνεχώς πότε θα τελειώσω για να παίξει και αυτός. Από όλη την ενασχόληση μου με το παιχνίδι, θα θυμάμαι πάντα νοσταλγικά τα εξής (με ανατριχιαστική λεπτομέρεια!):
- Τον ενθουσιασμό μου όταν κατάλαβα ότι το παιχνίδι είχε περισσότερους από δύο κόσμους και δεν τελείωνε στον δεύτερo κόσμο Crocodile Cauldron, καθώς μέχρι τότε τα παιχνίδια που έπαιζα σε PC με τα βίας είχαν πάνω από 10 πίστες.
- Το συναίσθημα όταν έπαιζα για πρώτη φορά την πίστα Bramble Blast και ενώ ήμουν μαγεμένος από τα γραφικά και την απίστευτη μουσική, συνειδητοποιώ ότι έξω από το παράθυρο του σπιτιού μου τα σύννεφα ήταν ίδια και έτρεχαν με την ίδια ταχύτητα με αυτά στο background της πίστας. Μπορεί να ήταν και η ιδέα μου....
- Την χαρά μου όταν έπαιζα την πίστα Hornet Hole (η πρώτη πίστα κυψέλη με μέλισσες) και ο πατέρας μου που μισοκοιμόταν στον καναπέ με ρώτησε από που ακούγεται αυτή η ωραία μουσική! Φυσικά και χάρηκα που ένας άνθρωπος 50 χρονών και τελείως άσχετος με videogames εκτιμούσε ένα soundtrack 16bitου παιχνιδιού και αυτό αποδεικνύει την άψογη δουλεία του David Wise στο παιχνίδι. Φυσικά γρήγορα έπαιξα και τις πίστες Web Woods και Bramble Scramble για να ακούσει "τυχαία" και αυτές τις υπέροχες μουσικές.
- Η ζήλια μου όταν έβλεπα τα άλλα παιδιά να παίζουν στο συνοικιακό μαγαζί τις πίστες στο λούνα πάρκ του 4ου κόσμου και εγώ ήμουν ακόμη στον πρώτο κόσμο, καθώς άσχετος ακόμη με console videogaming.
- Το δέος που ένιωσα την πρώτη φορά που άκουσα την μουσική Mining Melancholy, ειδικά στο σημείο που ακούγεται κάτι σας ανθρώπινος ύμνος (ο geo2004 ξέρει καλά τι εννοώ!). Μάλιστα είχε τύχει να παίζω την συγκεκριμένη πίστα για πρώτη φορά διπλό με φίλο και είχε ενθουσιαστεί και εκείνος.
- Την υπερηφάνια που ένιωσα όταν τερμάτισα για πρώτη φορά την πίστα Web Woods, καθώς δεν ήμουν καθόλου καλός στον χειρισμό της αράχνης που απαιτεί τα 3/4 της πίστας. Μάλιστα προσπαθούσα να αποφύγω το βαρέλι μεταμόρφωσης σε αράχνη, αλλά εννοείται μάταια. Όταν συνειδητοποήσα ότι το Hero Coin επίσης βρίσκεται στο τέλος και είχα κάτι κλάσματα του δευτερολέπτου για να το πάρω, κατάλαβα ότι οι προγραμματιστές του παιχνιδιού δεν αστειεύονταν.
- Το γεγονός ότι τερμάτισα την πρώτη φορά την πίστα Bramble Scramble χωρίς να ακουμπήσω καθόλου τα αγκάθια, ούτε ακόμη και τα κάτω όπου δεν έχανες καθώς ο Diddy και η Dixie λειτουργούσαν σαν ασπίδα στον παπαγάλο. Όταν κατάλαβα ότι μπορούσα να ακουμπάω εκεί, έβριζα το εαυτό μου που δεν το είχα καταλάβει νωρίτερα και δυσκόλευα τη ζωή μου.
- Η αίσθηση που είχα ότι έπαιζα ένα παιχνίδι με έντονο το συναίσθημα της περιπέτειας, κάτι που δεν κατάφεραν τα άλλα δυο παιχνίδια της τριλογίας για μένα.
- Η προσπάθεια που έκανα να παίξω το παιχνίδι για πάνω από 100 ώρες, με την ελπίδα ότι κάτι νέο θα αποκαλυφθεί.
- Η αλογοούρα της Dixie στην τελική εικόνα του παιχνιδιού, που κινείται με απίστευτο ρεαλισμό από τον αέρα. Την πρώτη φορά που τερμάτισα τελείως το παιχνίδι έβλεπα και άκουγα την συγκεκριμένη εικόνα για πάνω από 10 λεπτά, συγκινημένος που τελείωσε, εντυπωσιασμένος από την ποιότητα των γραφικών και πάλι με την ελπίδα μήπως αποκαλυφθεί κάτι καινούριο.
Όλα τα πιο πάνω είναι μικρολεπτομέρειες, ωστόσο έχουν παραμείνει αναλλείωτες στη μνήμη μου.
Θα είχε ενδιαφέρον να συζητήσουμε παρόμοιες νοσταλγικές αναμνήσεις από παιχνίδια του SNES και να δούμε που το αθώο παιδικό μας μυαλό ταξίδευε όταν παίζαμε τα πρώτα μας παιχνίδια.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή: