Μια ραντομ σκέψη
Προσφατα συζητουσα με ενα φιλο, και προσπαθησα να σκεφτω ποσο πρωτοποριακο ηταν το πρωτο Star Wars, κατι που δεν μπορεσα ποτε να συνειδητοποιησω στη γενια μου, εχοντας μεγαλωσει μεσα σε αυτη την ποπ κουλτουρα.
Αυτο που σκεφτομαι ειναι το εξης: η αμερικανικη γενια οπου ανηκε ο Λουκας μεγαλωσε με βιβλια επιστημονικης φαντασιας και παλπ ιστοριες σε περιοδικα που ειχαν να κανουν με διαστημικες αυτοκρατοριες, διαστημικους ιπποτες, διαστημικους στρατιωτες, αυτοκρατορες, πολεμαρχους, οπλα λειζερ, ρομποτακια κλπ. Ιστοριες οι οποιες το πολυ-πολυ να ειχαν εικονογραφησεις και εντυπωσιακα εξωφυλλα. Ολη αυτη η γενια ονειρευοταν τετοιες εικονες αλλα δεν ειχε ποτε δει κατι τετοιο "ζωντανα". Ο Λουκας καταφερε αυτο που ειχε στο μυαλο της εκεινη η γενια να το αποτυπωσει αισθητικα σε ταινια.
Προσπαθω να φανταστω οτι ειμαι ενας συνομηλικος του Λουκας που μεγαλωσε διαβαζοντας τετοιες ιστοριες, και αντε εβλεπε και Σταρ Τρεκ την προηγουμενη δεκαετια (καμια σχεση), και μια μερα του 1977 παει στο σινεμα και βλεπει δυο διαστημοπλοια να ανταλλασουν βολες λειζερ, δυο ρομποτ να τρεχουν, κατι στρατιωτες με τουφεκια και λευκες πανοπλιες και εναν Πολεμαρχο ανθρωπο-ρομποτ στα μαυρα να σπερνει τρομο. Και μετα απο λιγο να ακουει για κατι διαστημιους ιπποτες με σπαθια-λειζερ. Ειμαι σιγουρος οτι θα ειχα απλα ξετρελαθει.
Αυτο θα ελεγα το επανελαβε ο Λουκας λιγα χρονια αργοτερα με τον Ιντιανα Τζοουνς: στα πρωτα λεπτα της Χαμενης Κιβωτου, με ολη αυτη τη φαση με το ναο στη ζουγκλα, τις παγιδες, τα μαγιανικα ειδωλα, τους κανιβαλους, συμπυκνωνονται ολα τα κλισε και τα tropes της φιλολογιας των παλπ, που μεχρι τοτε υπηρχε μονο σε περιοδικα και παλιες ασπρομαυρες ταινιες.
Νομιζω τετοιο breakthrough εχει ακολουθησει μονο με το Lord of the Rings, που για μενα ηταν η πρωτη φορα που ζωντανευε μπροστα στα ματια μας η RPG και fantasy art, πανω στα οποια πατησε η αισθητικη της ταινιας