Για την ακρίβεια ήταν μία από τις δύο σειρές στις οποίες εμφανίστηκε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης (η άλλη ήταν οι Δέκα Μικροί Μήτσοι του Λαζόπουλου), αν θυμάμαι καλά έπαιζαν και κάποιες κοπέλες, ανάμεσά τους η Άννα-Μαρία Λογοθέτη. Εγώ είχα δει ένα ή δύο επεισόδια και δεν μου άρεσε ούτε το χιούμορ (που ήταν επιπέδου δημοτικού σχολείου, για να μην πω νηπιαγωγείου), αλλά ούτε και το στόρι, αν υπήρχε στόρι, που μάλλον δεν υπήρχε. Δεν μου κάνει εντύπωση που κόπηκε πολύ γρήγορα.
Πιστεύω πιο πολύ ήταν ένα πείραμα του καναλιού σε πιο -υποτίθεται- πειραματικές φόρμες για κωμωδία στο στυλ του βιντεοκλίπ... Πάντως δεν θυμάμαι να γέλασα ούτε δευτερόλεπτο με την σειρά αυτή
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είχε εμφανιστεί και σε μια ωραία ελληνική ταινία εκείνης της χρονιάς,στα "παιδιά του ονείρου" του Πάνου Γλυκοφρύδη, εκεί έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε σε μια σκηνή
Πείραμα; Όχι δα! Ο ΑΝΤ1 δεν πειραματιζόταν, μάλλον πατούσε (και πατάει) στα σίγουρα, σ' αυτό που ήξερε ότι θα πουλήσει. Μια αρπακόλλα ήταν που ήλπιζαν να την καταπιεί αμάσητη το ασυνήθιστο ακόμα κοινό, βλέποντάς την "για χαλάρωση" (η συνήθης δικαιολογία που λένε όλοι όσοι παρακολουθούν διάφορες πατάτες). Αυτή η πατάτα όμως παραήταν πατάτα τόσο, που ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος δυσκολευόταν να παρακολουθήσει πολύ απλά γιατί δεν είχε στόρι. Το μόνο που έβλεπε κανείς ήταν μερικούς βαριεστημένους να περιφέρουν την ύπαρξή τους σε ένα ακατάστατο σκηνικό (που το έπαιζε τάχα εργένικο σπίτι) και να λένε ένα σωρό ανοικονόμητες βλακείες. Ευτυχώς το τότε κοινό, όσο και ασυνήθιστο να ήταν, "ξέρασε" τη συγκεκριμένη σειρά και έτσι απαλλαχτήκαμε από αυτήν νωρίς.
Την έβρισκα απ' τις πιο αδιάφορες σειρές