Το 1990 παιζόταν μια εκπομπή με τίτλο Μεταλμάνια που την παρουσίαζε ο Δημήτρης Κατής. Ενα χρόνο πριν είχε κυκλοφορήσει ο πρώτος δίσκος των Εξορίστων με την από-αλλο-πλανήτη φωνή του Χρηστου Αβράμη. Παράλληλα με την εκμπομπή, ο Κατής μαζί με τον Ξυδούς κυκλοφόρησε και μια συλλογή με τίτλο Classic metal ballads που ήταν το πρώτο βινύλιο που απέκτησα ποτέ αρχές του 1992 όταν πήρα το πρώτο μου (και τελευταίο) πικάπ. Μεσα στο δίσκο ήταν το Κάνω μια ευχή. Ηδη είχα γνωρίσει τους Εξόριστους, αλλά από αυτό το τραγούδι. Οπως και χιλιάδες άλλοι. Αλλωστε τα εύπεπτα, γι'αυτό τα λένε...εύπεπτα, γιατί τα καταπίνεις χωρίς δυσκολία, πες το φαγητό ή τραγούδι ή βιβλίο. Ελα όμως που ο δίσκος των Εξορίστων είχε και έναν πανικό από διαμάντια. Αρκετά χρόνια αργότερα, άκουσα και ολόκληρο το δίσκο. Περισσότερο απ'όλα μ'αρέσει το Σπαθί του νικητή, κυρίως για την επική εισαγωγή του, εντελώς ασυνήθιστη για τα τότε ελληνικά δεδομένα (και τα τωρινά θα έλεγα). Ο δίσκος αυτός ήταν ορόσημο, μαζί με τον πρώτο δίσκο των Spitfire.
.Οκ, απέναντι εχω πάρκο με δέντρα και πολλά πουλιά (εκτός από τα δικά μου αγριοκάναρα), αλλά θα μπορούσα να ήμουν και στο μπύργο του Αιφελ υπό άλλες προϋποθέσεις.
