Τι ακούω απόψε ...

Always Somewhere είπε:
Και επειδή είναι δρακουλιάρικη η ώρα πάρτε και αυτό για να σας τρομάξω λιγάκι...:eek:


Όνειρα γλυκά σε όλους.. :vampy:
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Rygar είπε:
Πιο πάνω βάλατε κάτι δρακουλιάρικο. Το Φλεβάρη του 2019 παραθέριζα στο Βουκουρέστι και μία από τις ημέρες παραμονής μας θα πηγαίναμε ξενάγηση. Στο πουλμανάκι ήταν ένας Ρουμάνος ξεναγός καταπληκτικός, ήξερε τα πάντα, μιλούσε από την ώρα που ξεκινήσαμε μεχρι που επιστρέψαμε. Στην πορεία πήγαμε και στο κάστρο του Βλαντ Τέπες (του παλουκωτή.....του Δράκουλα ντε!) και ξαφνικά σταματάει την ξενάγηση και παίζει αυτό:
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
80srevival είπε:
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...

Θα σας απαντήσω με πραγματικό "Γκράν Γκινιόλ" :

Τζων Στάκας & Β.Τσιτσάνης - Ντράκουλα



Νίκος Αντωνιάδης - Ο Δράκουλας

 
Συχνά πυκνά όταν περνούν τα μεσάνυχτα και ησυχάζει (επιτέλους) η πολύβουη γειτονιά μου, μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό το συγκεκριμένο κομμάτι. Ποιος είπε ότι με τα μέτρα που ισχύουν δεν κυκλοφορούν λύκοι;

Όπου ανθίζει το σκοτάδι....

Αρλέτα - Ο Λύκος (1981)

 
Τελευταία επεξεργασία:
Δεν είσαι υποχρεωμένος να σ'αρέσει, απλά απορώ, αν ορισμένα δε σ'αρέσουν. Πώς μπορεί να μη σ'αρέσουν!




Ξέρω ανθρώπους που ακούν τέτοιου στυλ τραγούδια και δε μπορούν κάτι άλλο, ξέρω αλλους που ακούν κάτι άλλο και όχι αυτά που εβαλα, χαίρομαι που μπορώ να εκτιμήσω πολλά είδη μουσικής. Τα λάικ που σας βάζω δεν τα βάζω για να σας αρέσω αλλά επειδή μ'αρέσουν αυτά που βάζετε. Κι όταν βάζω love, σημαίνει ότι μου άρεσε πολύ και ότι μπορεί και να μου θύμισε και κάτι από το μακρινό παρελθόν.
 
A love again-Savage
θυμάμαι που γινόταν ένας χαμούλης στα '80ς με τα ίταλο. Θυμάμαι ειδικά του Gazebo, I like chopin κλπ. γινόταν θέμα συζήτησης.
 
Τελευταία επεξεργασία:
Rygar είπε:
Τα λάικ που σας βάζω δεν τα βάζω για να σας αρέσω
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Γιατί ποιος το κάνει; Ωστόσο μπορεί να βάλω like και love ακόμη και σε τραγούδια που ούτε καν γνώριζα αλλά αν τα ακούσω και μ' αρέσουν, θα επιβραβεύσω αυτόν που το έβαλε, γιατί με πήγε ένα βήμα παραπέρα στις μουσικές μου γνώσεις. Όταν μάλιστα κάποιο τραγούδι συνοδεύεται κι από δυο λόγια (γιατί το έβαλε κάποιος, αν οι στίχοι σημαίνουν κάτι γι' αυτόν, ο λόγος ή οι συνθήκες υπό τις οποίες γράφτηκε το τραγούδι κλπ.) με κάνει ακόμη πιο χαρούμενη, γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη ανταποκρίνεται περισσότερο και στο νόημα του τίτλου του thread (αν και ούτε κι εγώ το τηρώ πάντα).
Τέλος πάντων, δε συνεχίζω γιατί θα καταλήξει σεντόνι το ποστ. Απόψε ακούω ευρωπαϊκή disco, συγκεκριμένα από έναν από τους σημαντικούς εκφραστές της, τον Γάλλο Cerrone, ο οποίος έγινε γνωστός από το "αναστενάρικο" άσμα Love in C minor (thanks @Stratulator που μου τον σύστησες καλύτερα στο αντίστοιχο thread) αλλά η αγάπη του για την ηλεκτρονική μουσική τον πήγε αρκετά σκαλοπάτια πιο πάνω τόσο στις συνθέσεις του όσο και στην αποδοχή του από το κοινό. Τρίτο άλμπουμ της καριέρας του, sci-fi το θέμα, σούπερ χορευτική μουσική και προκλητικές εικόνες ως συνήθως.

Cerrone - Supernature (1977)

 
Πάρα πολύ ωραίο! Συνεχίζω σε παρόμοιο στυλ.

Ο Jarre ηταν (και είναι ακόμα) ένα ανήσυχο μουσικό ον, πειραματιζόταν του σκοτωμού, γι'αυτό και τα τραγούδια του όλα εχουν προσωπικότητα και πλέον είναι διαχρονικά. Το 1984 αποφάσισε να παίξει με samples ανθρώπινων φωνών και το αποτέλεσμα ήταν το αριστούργημα με τίτλο Zoolook. Πιο κάτω παραθέτω το ομώνυμο κομμάτι.

Αυτό λοιπόν κάπου στα μεσα των 80'ς παιζόταν ως μουσική τίτλων κάποιας μουσικής εκπομπής της οποίας όμως ο τίτλος μου διαφεύγει, αλλά πιθανόν να ηταν το Μουσικόραμα ή το Μουσικό Καλειδοσκόπιο. Σίγουρα το άκουγα καθε βδομάδα γιατί έβλεπα την εκπομπή. Το 1991 ένας συμμαθητής μου με κάλεσε σπίτι του. Μου έβαλε στο πικάπ ένα δίσκο του Jarre με τίτλο Images. Ηξερα το Jarre αλλά μονο για ελάχιστα κομμάτια του όπως το Equinoxe 4 ή το Oxygene 4. Ακούγοντας το δίσκο, μαγεύτηκα και από τότε έχω όλα του τα αλμπουμς τα οποία έχω ακούσει δεκάδες φορές έκαστο. Ηταν θεμα χρόνου να πέσω στο Zoolook το οποίο μολις άκουσα, δεν πίστευα στ'αυτιά μου ότι αυτό ήταν του Jarre. Και φυσικά ένα σωρό κομμάτια του θα τα ακούσετε από ελληνικές εκπομπές ή διαφημίσεις των 80'ς, όπως π.χ. το Ραντεβού 4:


Πάω να πιώ το... Νουνού μου τώρα (αυτό είναι τρικ για τη μνήμη σας).

υγ. Ο συμμαθητής μου αυτός πέθανε από λευχαιμία το 1993, ηταν 18 χρονών ένα χρόνο μικρότερός μου. Αναφέρω το γεγονός το οποίο ξαναθυμήθηκα αφότου έγραψα αυτό το ποστ. Οι αναμνήσεις είναι σαν το ξύδι και το μέλι που τα έχεις ήδη δοκιμάσει και είναι βλακεία να επιλέγεις να θυμάσαι μονο το μέλι, αφου έζησες και το ξύδι. Ξαναθυμάσαι το μέλι, θυμάσαι μετά το ξύδι και μετά ξαναθυμάσαι τη Μαρία και ξεχνάς και το λαδόξιδο.... :fafoutis:
 
Τελευταία επεξεργασία:
Κάτι άλλο.

Τον Οκτωβρη του 2010 πήγα για πρώτη φορά Βαρκελώνη. Ηταν μια πικρή επίσκεψη λόγω της παρέας που ηταν μαζί μου. Δεν έχει σημασία όμως τόσο αυτό, αλλά το ότι ήταν όνειρό μου να μπω στη Σαγράδα Φαμίλια και τελικά δεν τα κατάφερα. Είχε μια ουρά που είχε κυριέψει 2 φορές όλο το οικοδομικό τετράγωνο του Οίκου. Πρέπει να περίμεναν απέξω τουλάχιστον 1000 άνθρωποι. Δεν μπήκαμε ασφαλώς στον κόπο να περιμένουμε. Ειχαμε θεωρήσει ότι θα ήταν εύκολο να πάμε, νομίζοντας ότι λόγω της εποχής δε θα είχε τόσο πολύ κόζμο (Οκτώβρης μήνας, με σκληρή κρίση σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της Ισπανίας). Τελικά και απίστευτο κόζμο είχε και πολύ υψηλή θερμοκρασία (~30 βαθμούς με ντάλα ήλιο). Με αξίωσε ο θεός και ξαναπήγα με ιδανική παρέα στις 26-30 Δεκεμβρη 2019. Ολως περιέργως είχε καταπληκτικό καιρό ρε παιδιά, μιλάμε για 20 βαθμούς, είχαμε σκάσει! Ε αυτή τη φορά είχαμε πάει προετοιμασμένοι, είχαμε κλείσει τα εισητηριάκια μας και μπήκαμε κύριος και κυρία (ή το ανάποδο, για να μη μπαρακσηγιούνται τα γυναικάκια). Εμεινα με ανοιχτό το στόμα, είναι εμπειρία ζωής. Βαζω το πιο κάτω κομματάκι που εκφράζει απόλυτα αυτά που μόλις έγραψα. Θα έχετε ίσως καταλάβει ότι είμαι λάτρης του project του Αλαν Παρσονς (όχι του ιδίου, αλλά του project του μαζί με τον Ερικ Γούλφσον).

 
Rygar είπε:
Ο Jarre ηταν (και είναι ακόμα) ένα ανήσυχο μουσικό ον, πειραματιζόταν του σκοτωμού, γι'αυτό και τα τραγούδια του όλα εχουν προσωπικότητα και πλέον είναι διαχρονικά. Το 1984 αποφάσισε να παίξει με samples ανθρώπινων φωνών και το αποτέλεσμα ήταν το αριστούργημα με τίτλο Zoolook. Πιο κάτω παραθέτω το ομώνυμο κομμάτι.

Αυτό λοιπόν κάπου στα μεσα των 80'ς παιζόταν ως μουσική τίτλων κάποιας μουσικής εκπομπής της οποίας όμως ο τίτλος μου διαφεύγει, αλλά πιθανόν να ηταν το Μουσικόραμα ή το Μουσικό Καλειδοσκόπιο. Σίγουρα το άκουγα καθε βδομάδα γιατί έβλεπα την εκπομπή.

Πάω να πιώ το... Νουνού μου τώρα (αυτό είναι τρικ για τη μνήμη σας).

υγ. Ο συμμαθητής μου αυτός πέθανε από λευχαιμία το 1993, ηταν 18 χρονών ένα χρόνο μικρότερός μου. Αναφέρω το γεγονός το οποίο ξαναθυμήθηκα αφότου έγραψα αυτό το ποστ. Οι αναμνήσεις είναι σαν το ξύδι και το μέλι που τα έχεις ήδη δοκιμάσει και είναι βλακεία να επιλέγεις να θυμάσαι μονο το μέλι, αφου έζησες και το ξύδι. Ξαναθυμάσαι το μέλι, θυμάσαι μετά το ξύδι και μετά ξαναθυμάσαι τη Μαρία και ξεχνάς και το λαδόξιδο.... :fafoutis:
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...

Το Zoolook ήταν η μουσική έναρξης του Μουσικού Καλειδοσκοπίου με τον Κώστα Σγόντζο (ο οποίος ήταν το ακριβώς αντίθετο του Γιώργου Γκούτη - Μουσικόραμα στον τρόπο παρουσίασης της εκπομπής). Το Μουσικόραμα είχε μουσική τίτλων αυτό (από το 1.40'' και μετά) και σίγουρα δεν σας λέω κάτι καινούργιο:

Σταύρος Λογαρίδης - Σνιφ Σνιφ (1978)


Πολύ μπροστά ο ήχος για πιάνο στο πρώτο λεπτό. Αλλά έτσι είναι αν έχεις παρελθόν στους Poll και έχεις συνεργαστεί με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου.

ΥΓ. Έπαθα σοκ με το ΥΓ. σου γιατί έζησα ακριβώς το ίδιο, την ίδια χρονιά!
 
Τελευταία επεξεργασία:
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα