Χειρότερες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του '70

[RIO]

Και ας κλείσουμε με τα 70s...

Συμμορία εραστών (1972) ( πολύ φτωχό σενάριο και η ασπρόμαυρη εικόνα κάνει τα πράγματα χειρότερα )

Όλοι θα ζήσουμε (1974)

Οι Βάσεις και η Βασούλα (1975) ( Ίσως η χειρότερη της Βαλσάμη )

Καυτά ψυχρά και ανάποδα (1971)

Ο μοναχογιός μου ο αγαθιάρης (1973) ( απελπιστικά κακή )

Να 'τανε το 13 'να πεφτε σε μας (1970) Αρχίζει η παρακμή για τον Ηλιόπουλο

Ο κυρ γιώργης και οι τρέλες του (1971) ( ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα θα έφεραν στροφές στους τάφους τος )

Η αλήθεια είναι πικρή (1974) Βάζω στοίχημα ότι έγραψαν το σενάριο και τους διαλόγους, μέσα σε ένα τέταρτο.

 

[Θεία Λένα]

Ας αφήσω κι εγώ εδώ μερικά διαμάντια που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό..

Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα (1972).

Εχω πει κι άλλοτε πως δε μου άρεσε καθόλου ούτε το σενάριο ούτε οι ερμηνείες ούτε τίποτα

Η εφοπλιστίνα κλπ (1971 κλπ)

Το κλπ πηγαίνει και στις παρόμοιες της κατά τα άλλα πολύ συμπαθούς Δέσποινας Στυλιανοπούλου. Δε βλέπονται ούτε με καλή διάθεση ούτε καν για γέλιο όπως τα μελό του '60

Δυο μοντέρνοι γλετζέδες (1971)

Όσο κι αν αγαπώ το Νίκο Σταυρίδη, όσο κι αν θεωρώ ταλαντούχο τον Αλέκο Τζανετάκο, η ταινία είναι χάλια. Κρίμα για το καστ.

Σ'αγαπώ (1971)

Κάκιστη ταινία. άπειρα κλισέ κι ένα τέλος της εποχής για τα χάπι έντ. Στα μείον πως η Βουγιουκλάκη δεν έπειθε πλέον για πιτσιρίκα, το κίνημα των χίπις δεν της ταίριαζε ούτε καν σαν στυλ, με τον Γαλανό δεν έδεναν στη συγκεκριμένη ταινία ήταν σαν τον νεαρό ανηψιό της. Με τρόπο περίεργο στο σύγχρονο "Ένα αστείο κορίτσι" δε μου φάνηκε τόσο χαοτική η μεταξύ τους διαφορά..

Ερωτική Συμφωνία (1972)

Κι αν το Σ'αγαπώ της Βουγιουκλάκη στραβά κουτσά βλέπεται, το συγκεκριμένο της Τζένης δε βλέπεται καν. Κατά την ταπεινή μου άποψη η Καρέζη δε θα έπρεπε κινηματογραφικά τουλάχιστον να απαρνηθεί ποτέ τον κωμικό εαυτό της. Όσο χάρμα οφθαλμών είναι στις κωμωδίες τόσο μέτρια στα δράματα. Αλλά εδώ μιλάμε και για κακό σενάριο επιπλέον.

Ο Τρομοκράτης (1975)

Κακή στιγμή του Δαλιαννίδη κακή στιγμή και του Βουτσά. Υποτίθεται στο κλίμα της εποχής αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε. Ο μόνος λόγος για να τη δει κανείς είναι οι συνεντεύξεις ανυποψίαστων περαστικών που παίρνει ο Δαδινόπουλος.

Ένας ξένοιαστος παλαβιάρης (1971)

Κακή ταινία. Μίζερο σενάριο. Απελπιστικά μίζερο. Κρίμα στη δροσερή Βαλσάμη και στον πάντα καλό Νιόνιο. Ο Βέγγος πάει να τη σώσει μόνος του αλλά δεν τα καταφέρνει.

Είναι και άλλες πολλές και μάλλον θα επανέλθω..

 

[elephadas]

Νομίζω ότι γενικά η δεκαετία του 70 δεν είχε τόσο καλές ταινίες όσο του 60 (μιλάμε για τον εμπορικό κινηματογράφο, που ήταν στα τελευταία του αλλά δεν το ήξερε ακόμη). Οι ηθοποιοί (ίδιοι με του 60) ήταν γερασμένοι (από Βουγιουκλάκη μέχρι Κωνσταντάρα που από πατέρας της πρωταγωνίστριας παλιότερα μετατράπηκε σε γεροντογκόμενο), τα σενάρια χωρίς πολλή έμπνευση, ακόμη και τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη δεν ήταν στο επίπεδο των προηγούμενων. Οπότε υπάρχουν πολλές υποψήφιες με γνωστά ονόματα.

Μια κάκιστη ταινία που είδα πριν λίγα χρόνια, δεν ήξερα καν την ύπαρξή της ως τότε, ας είναι μόλις του 1972, είναι ο "Άνθρωπος ρολόι" με τον Σταυρίδη. Έπαιζαν αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί (Στρατηγού, Δεστούνης, Αντ. Παπαδόπουλος, Τζεβελέκος), κανένας όμως άλλος πρώτης γραμμής σαν τον Σταυρίδη. Επίσης η Μαίρη Κυβέλου και η Μαρίνα Παυλίδου που τις θυμόμουνα από την τηλεόραση αλλά δεν ήξερα ότι είχαν παίξει και σε ταινίες. Δεν ξέρω τι έκαναν μετά, στην τηλεόραση τις έβρισκα ατάλαντες ας μην είχα ακόμη αυστηρά κριτήρια. οπότε φαντάζεστε τι εντύπωση μου έκαναν στην ταινία την οποία είδα μεγάλος. Ο Σταυρίδης ανόρεχτος, το σενάριο βαρετό αν και ήταν βετεράνων (Ναπολέων Ελευθερίου - Ερρίκος Θαλασσινός). Σκηνοθεσία Γιώργος Παπακώστας, όνομα που δεν μου λέει τίποτε.

 

[Bambinella]

Αγαπη για παντα. Σεναριο για κλαματα. Εκει που το ζευγαρι ειναι μια χαρα μαζι, ξαφνικα και απο το τιποτα τσακωνεται και χωριζει. Υστερα παλι εντελως ξαφνικα αγκαλιαζεται και τα ξαναβρισκει. Ολα αυτα καμια εικοσαρια φορες μεσα στο εργο. Οσο για το δεσιμο Φερτη - Λασκαρη απλως ανυπαρκτο και η πρωτη ταινια που εκανε η Ζωη με αλλο σκηνοθετη περαν του Δαλιανιδη, πραγμα που μπορει να της επεσε βαρυ.
Η Ρενα ειναι οφσαϊντ. Παρα την παρουσια του Αλεκου Σακελλαριου στο σεναριο και τη σκηνοθεσια, η ταινια δεν εχει καμια σχεση με εκεινες που μας χαρισε τα προηγουμενα χρονια. Η Βλαχοπουλου κανει ο,τι καλυτερο μπορει και φυσικα στις πλατες της στηριζονται ολα. Πολυ καλος και ο Βασιλης Τσιβιλικας τον οποιον συνηθως βρισκω κρυο. Η Ελιζα Βοζεμπεργκ που υποδυεται την κορη της Ρενας, ενα αγγουρι και μισο. Δεν ξερω με τι κριτηρια την επελεξαν, αλλα χαιρομαι πολυ που αυτη η ταινια ειναι η μια και μοναδικη της.
Εικοσι γυναικες κι εγω. Τι ειναι αυτο, καλε; Το μονο πραγμα που μου εμεινε απο αυτη την αηδια ειναι το καρακιτσαριο που επικρατουσε στις αρχες της δεκαετιας του ΄70. Δεν αντεχει το πετσι μου αυτο το αισχος που βλεπω.
Εραστες του ονειρου. Χαχαχα! Καρακιτσαριου συνεχεια σε σημειο εμετικο, θα πρεπει να ειχε τρελαθει η ανθρωποτητα για να φοραει τετοια ρουχα. Σεναριο γελοιο, ερμηνειες λες και βλεπω παιδικη παρασταση απο μεγαλους, υποτιθεται, ηθοποιους και το πιο αστειο απο ολα ο Παπαμιχαηλ με βαμμενο μαλλι και μορφη φραπας, σε ρολο ζεν πρεμιε. Οσο για τη Λασκαρη, τοσο αγνωριστη σε σχεση με τις παλαιοτερες ταινιες της και την αειμνηστη ομορφια της που μου ερχεται να πω "Συγγνωμη κυρια μου, ποια ειστε;"

 

[tonytony]

όντως η δεκαετία του '70 ήταν απίστευτα χάλια και ελάχιστες είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις , ακόμα και στις μεγάλες εταιρείες. Από που να ξεκινήσω , από την "άνθηση" των Παπαζήση - Στυλιανοπούλου στη σειρά ταινιών που έκαναν στον Καραγιάννη , η μια χειρότερη από την άλλη; Αλλά και της Φίνος ήταν πολλές οι κακές εκείνη την περίοδο...

 

[BETTY BOOP]

δεν μπορώ να δω με τίποτα ταινίες με το Μανωλιό (Γιώργος Παπαζήσης)

ο Μανωλιός στην Ευρώπη (1971)

και

ο Μανωλιός ξαναχτυπά (1971)

 

[Bambinella]

Eρωτική Συμφωνία.
Αλλά εδώ μιλάμε και για κακό σενάριο επιπλέον.

Το οποιο υποτιθεται πως ειναι δικο της, αλλα ειναι ελαφρως καρακατακλεμμενο απο την ταινια του '46, A Stolen Life.

 

[elephadas]

Εδώ το σενάριο του 46 όπως ομολογεί έκλεψε ολόκληρη ζωή κι εμείς θα γκρινιάξουμε για ένα τοσοδά κλεψιματάκι σεναρίου?

 

[Gordon]

Φοβάμαι ότι το ΧΑΛΙ στον ελληνικό κινηματογράφο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Εκτός από κάποιες αναλαμπές, στην πλειοψηφία τους είτε το παίζουν πολύ προχώ και αβάντ-γκάρντ και καταντούν απλά γραφικές (πχ Αγγελόπουλος) είτε μαζεύουν μπούγιο όλους τους ηθοποιούς της τηλεόρασης και κάνουν χαβαλέ. Ακόμα και οι ταινίες του Γκιόργκος Λάνθιμος με απογοήτευσαν. Ένιγουέι. Νομίζω έχουμε βάλει ως βάση τη "χρυσή εποχή" του ελληνικού κινηματογράφου και ο,τιδήποτε άλλο το θεωρούμε υποδεέστερο και δεν μπορούμε να κάνουμε σύγκριση και κακώς. Για μένα λέω βασικά. Βγήκα εκτός θέματος, ξέρω.

 

[drberto1]

Πως καταντησαμε Σωτηρη (1972)
Η προεδρινα (1972)
Η ταξιτζου (1970)
Η εφοπλιστινα (1971)
Ο ερωτιαρης του γλυκου νερου (1972)

Γενικα οι ταινιες με πρωταγωνιστες Δ.Στυλιανοπουλου-Γ.Παπαζηση,ειτε μαζι ειτε ξεχωριστα,ηταν τελειως "αρπαχτες".Μετα το 1970 αρχισε μια μαζικοτερη παραγωγη ταινιων,πολλες δεν βασιζονταν σε θεατρικες παραστασεις να ειναι δοκιμασμενες στο θεατρο πριν γινουν ταινια,και πολλες λειτουργουσαν ως promo τραγουδιων-τραγουδιστων-μπουζουκιων και "night life",και γι'αυτο η ποιοτητα και το σεναριο επεσαν τραγικα.Αντιστοιχα ηταν και στην δεκαετια '80 με τις βιντεοταινιες.Βεβαια θα συμφωνησω με τον gordon17sp,και θα προσθεσω οτι πολλες απο αυτες τις τραγικες ταινιες των 70s (και βιντεοταινιες των 80s) βλεπονται πολυ πιο ευχαριστα απο τις περισσοτερες καινουργιες τυπου "ροδα τσαντα και κοπανα νο 5"(2010) και "Οι Ποντιοι new generation"(2011)...

 

[Sid.Stavros]

και πολλες λειτουργουσαν ως promo τραγουδιων-τραγουδιστων-μπουζουκιων και "night life"

MINOS-EMI (ουσιαστικα Μινως Ματσας) αυτος πηγαινε το τραγουδι εκει που ηθελε, ολα περνουσαν απο αυτον, ο ''κινων τα νηματα'' δηλαδη.

Μ.Θεοδωρακης: το μπουζούκι "είναι για την Νεοελληνική μουσική ό,τι η κιθάρα για τα σπανιόλικα φλαμίγκος, οι μπαλαλάικες για τα ρώσσικα τραγούδια και το ακκορντεόν για τα Παριζιάνικα βαλσάκια", από μια άποψη "το σύγχρονο εθνικό λαϊκό όργανο".

 

[RIO]

Θα έβαζα και το Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα (1972).

 

[elephadas]

Συμφωνείς εδώ με την karapiperim που το έβαλε στο Post #2. Απ' όσο θυμάμαι δεν μου είχε αρέσει ούτε μένα, αλλά γενικά ο Κωνσταντάρας αυτής της περιόδου δεν μου άρεσε. Και διαβάζω
"Η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους στις 07/07/1972, [2] κόβοντας 171.857 εισιτήρια, ερχόμενη 29η σε σύνολο 90 ταινιών της ίδιας σεζόν." που θα πει υπήρχαν 61 χειρότερες από αυτήν εκείνη τη χρονιά.

 

[drberto1]

"Η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους στις 07/07/1972, [2] κόβοντας 171.857 εισιτήρια, ερχόμενη 29η σε σύνολο 90 ταινιών της ίδιας σεζόν." που θα πει υπήρχαν 61 χειρότερες από αυτήν εκείνη τη χρονιά.

Κι απ'οτι βλεπω εχουμε ασχοληθει μονο με κωμωδιες,γιατι αν πιασουμε και τις δραματικες τυπου "τραβατε με κι ας κλαιω","το παιδι μου να ζησει" "γυρνα πισω απονε" κλπ εκει να δεις πανυγηρια...

 

[Sid.Stavros]

Ο Κωνστανταρας ειχε παχυνει,μιλαγε λογω μασελας πιο ''σφυριχτα'' και εκανε και κατι ψιλογκευ κινησεις που δεν μου αρεσαν. Δυστυχως μετα επαθε και εγκεφαλικο και η κατασταση του πηρε την κατω βολτα.
Οι ταινιες επασχαν πρωτιστως απο σεναριο οχι τοσο απο ερμηνειες, λεμε για τους ινδους αλλα δειτε σημερα πχ πολεμικο εργο απο ινδια και...ΚΑΝΕΝΑ απο Ελλαδα.

 

[RIO]

Συμφωνείς εδώ με την karapiperim που το έβαλε στο Post #2. Απ' όσο θυμάμαι δεν μου είχε αρέσει ούτε μένα, αλλά γενικά ο Κωνσταντάρας αυτής της περιόδου δεν μου άρεσε. Και διαβάζω
"Η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους στις 07/07/1972, [2] κόβοντας 171.857 εισιτήρια, ερχόμενη 29η σε σύνολο 90 ταινιών της ίδιας σεζόν." που θα πει υπήρχαν 61 χειρότερες από αυτήν εκείνη τη χρονιά.

Ποτέ δεν κατάλαβα, με τι κριτήρια πήγαιναν ο θεατές σε μερικές ταινίες, του τότε. Ειδικά εκείνες οι δήθεν κωμικές σκηνές, με την καρέκλα του Κωνσταντάρα, που πήγαινε πέρα-δώθε... μπρρρ...

 

[drberto1]

Ποτέ δεν κατάλαβα, με τι κριτήρια πήγαιναν ο θεατές σε μερικές ταινίες, του τότε. Ειδικά εκείνες οι δήθεν κωμικές σκηνές, με την καρέκλα του Κωνσταντάρα, που πήγαινε πέρα-δώθε... μπρρρ...

Τοτε οι ταινιες ειχαν και ηθικοδιδακτικα μυνηματα..πχ στη συγκεκριμενη με τον Κωνστανταρα,το μυνημα ειναι εργατικοτητα κι οχι τεμπελια.Οποτε μαλλον και με βαση αυτο το κριτηριο πηγαιναν στο σινεμα να δουν τετοιες ταινιες και φυσικα ο μεγαλος πρωταγωνιστης.Βεβαιως το χιουμορ της "καρεκλας" ειναι παιδαριωδες ως και βλακωδες,ομως αλλη ηταν η νοοτροπια,το μορφωτικο επιπεδο,τα ερεθισματα του Ελληνα το 1972,και τελειως αλλα το 2022.

 

[drberto1]

Ο Κωνστανταρας ειχε παχυνει,μιλαγε λογω μασελας πιο ''σφυριχτα'' και εκανε και κατι ψιλογκευ κινησεις που δεν μου αρεσαν. Δυστυχως μετα επαθε και εγκεφαλικο και η κατασταση του πηρε την κατω βολτα.
Οι ταινιες επασχαν πρωτιστως απο σεναριο οχι τοσο απο ερμηνειες, λεμε για τους ινδους αλλα δειτε σημερα πχ πολεμικο εργο απο ινδια και...ΚΑΝΕΝΑ απο Ελλαδα.

Στην Ελλαδα δεν εχει παραχθει αξιολογη πολεμικη ταινια μετα το 1974,εκτος απο μερικες προσπαθειες οπως το "Εξοδος 1821" πριν λιγα χρονια.Καλως ή κακως,τα πολεμικα "εθνικοπατριωτικα" εργα συνδυαστικαν στο μυαλο μερικων με προπαγανδα της δικτατοριας επειδη τοτε κυκλοφορησαν αρκετες ταινιες (λες και στον "Παπαφλεσσα" επαιζε ο Παττακος ή στο "ΟΧΙ" επαιζε ο Παπαδοπουλος) και κριθηκαν και ως "κιτς" (ενω αντιστοιχες αμερικανικες η σοβιετικες ταινιες ειναι αριστουργηματα και υπερπαραγωγες).

 

[g1973tony]

Ποτέ δεν κατάλαβα, με τι κριτήρια πήγαιναν ο θεατές σε μερικές ταινίες, του τότε. Ειδικά εκείνες οι δήθεν κωμικές σκηνές, με την καρέκλα του Κωνσταντάρα, που πήγαινε πέρα-δώθε... μπρρρ...

Προσωπικά οι συγκεκριμένες σκηνές μου αρέσουν.

 

[Sid.Stavros]

Απο τις αληθινες κωμωδιες του '60 με ποσα μεγαλα ονοματα μεσα το '70 γυριζαμε '''ο μαγκας με το τρικυκλο''.
Σεναριο-σκηνοθεσια-μουσικη ολα στο ποδι και μετα αναρωτιομαστε πως φτασαμε στο χαλι των βιντεοκασσετων;