Ρετρό κατάθλιψη στην τελευταία μέρα του Καλοκαιριού…

[Always Somewhere]

Για μενα δεν υπαρχει μεγαλυτερη καταρα στον πλανητη απο αυτη την βρωμοεποχη που λεγεται ελληνικο καλοκαιρι. Αρκετα βρασαμε και φετος φτανει αυτη η αηδια.

Αν δεν υπηρχε αυτη σηχαμερη βρωμερη καταρα του πλανητη γνωστη και ως βρωμερο Ελληνικο καλοκαιρι θα ημουν τρισευτυχισμενος.

Όταν ήμασταν μικροί το καλοκαίρι δεν ήταν έτσι και πάντα το περιμέναμε με πολύ χαρά γιατί ξέραμε ότι θα κλείσουν τα σχολεία και θα πάμε διακοπές και θα ήμαστε όλη μέρα έξω με τους φίλους μας, στις αλάνες να παίζουμε και να κάνουμε βόλτες παντού με την παρέα, μπάνιο στην παραλία και ότι άλλο μας ευχαριστούσε να κάνουμε. Έτσι ήταν τότε το καλοκαίρι!

Όταν όμως τελείωνε το καλοκαίρι φυσικά και μας έπιανε το κάτι της μας μιας και σκεφτόμασταν ότι θα ανοίξουν ξανά τα σχολεία, ότι θα νυχτώνει νωρίς, θα έχουμε διάβασμα, φροντιστήριο και ότι θα κλείστουμε ξανά στο σπίτι και δεν θα μπορούμε να βγαίνουμε όπως το καλοκαίρι και για αυτό και μας έπιανε αυτή η στεναχώρια στο τέλος του καλοκαιριού.

Ως Πιτσιρικάδες πάντως δεν μας πειράζε τίποτα απο την ζεστή το καλοκαίρι λόγω του ότι είχαμε και αντοχές.

Βέβαια δεν υπήρχε τότε τόσο πολύ και αυτό το κλίμα στην χώρα μας ειδικά με αυτή την υγρασία και την ζέστη χαμάμ που βγαίνεις έξω και στα δέκα λεπτά έχεις ιδρώσει απο την άπνοια και έχεις κολλήσει πάνω στα ρούχα σου!

Στην τωρινή μας ηλικία οι περισσότεροι απο εμάς σιχαινόμαστε το καλοκαίρι γιατί δεν είναι το ίδιο όπως τότε που ήμασταν μικροί και είχαμε εκείνη ξεγνοιασιά και την ανεμελιά να κάνουμε ότι θέλουμε. Οπότε είτε είναι χειμώνας είτε καλοκαίρι η καθημερινότητα το κάνει πια να μοιάζει κάτι τελείως διαφορετικό απο εκείνες τις όμορφες εποχές!

Επίσης βάλτε σε ότι αναφέρω παραπάνω για την τωρινή εποχή και την ηλικία μας ότι τώρα πια μας πειράζει περισσότερο το καλοκαιρινό κλίμα της χώρας μιας και έτσι όπως έχει αλλάξει ο καιρός δεν αντέχετε τόσο πολύ απο τους μεγαλύτερους ειδικά με αυτό το χαμάμ ζέστης/υγρασίας και άπνοιας.

Ως 48αρης Θεωρώ και εγώ το καλοκαίρι την πιο χάλια εποχή του χρόνου λόγω ζέστης και δεν σας κρύβω ότι περιμένω πώς και πώς να έρθει δροσιά, συννεφιά βροχουλες αλλά και κρύο για να στανιαρω και να έρθω στα ίσα μου.

Το χιουμοριστικό δίδαγμα της υπόθεσης

Το δίδαγμα της υπόθεσης είναι ότι όσοι είχαμε κατάθλιψη μικροί στο τέλος του καλοκαιριού μεγαλώνοντας θεραπεύεται τελείως μια και καλή λόγω της... αρχής του χειμώνα!!! Χαχαχα!!!

 

[RIO]

Εμένα τώρα πια, λόγω ζέστης και καύσωνα, κοντεύει να με πιάνει κατάθλιψη όταν αρχίζει το καλοκαίρι ...

 

[milntov]

Όταν ήμασταν μικροί το καλοκαίρι δεν ήταν έτσι και πάντα το περιμέναμε με πολύ χαρά γιατί ξέραμε ότι θα κλείσουν τα σχολεία και θα πάμε διακοπές και θα ήμαστε όλη μέρα έξω με τους φίλους μας, στις αλάνες να παίζουμε και να κάνουμε βόλτες παντού με την παρέα, μπάνιο στην παραλία και ότι άλλο μας ευχαριστούσε να κάνουμε. Έτσι ήταν τότε το καλοκαίρι!

Όταν όμως τελείωνε το καλοκαίρι φυσικά και μας έπιανε το κάτι της μας μιας και σκεφτόμασταν ότι θα ανοίξουν ξανά τα σχολεία, ότι θα νυχτώνει νωρίς, θα έχουμε διάβασμα, φροντιστήριο και ότι θα κλείστουμε ξανά στο σπίτι και δεν θα μπορούμε να βγαίνουμε όπως το καλοκαίρι και για αυτό και μας έπιανε αυτή η στεναχώρια στο τέλος του καλοκαιριού.

Ως Πιτσιρικάδες πάντως δεν μας πειράζε τίποτα απο την ζεστή το καλοκαίρι λόγω του ότι είχαμε και αντοχές.

Βέβαια δεν υπήρχε τότε τόσο πολύ και αυτό το κλίμα στην χώρα μας ειδικά με αυτή την υγρασία και την ζέστη χαμάμ που βγαίνεις έξω και στα δέκα λεπτά έχεις ιδρώσει απο την άπνοια και έχεις κολλήσει πάνω στα ρούχα σου!

Στην τωρινή μας ηλικία οι περισσότεροι απο εμάς σιχαινόμαστε το καλοκαίρι γιατί δεν είναι το ίδιο όπως τότε που ήμασταν μικροί και είχαμε εκείνη ξεγνοιασιά και την ανεμελιά να κάνουμε ότι θέλουμε. Οπότε είτε είναι χειμώνας είτε καλοκαίρι η καθημερινότητα το κάνει πια να μοιάζει κάτι τελείως διαφορετικό απο εκείνες τις όμορφες εποχές!

Επίσης βάλτε σε ότι αναφέρω παραπάνω για την τωρινή εποχή και την ηλικία μας όπου τώρα πια μας πειράζει περισσότερο το καλοκαιρινό κλίμα της χώρας μιας και έτσι όπως έχει αλλάξει ο καιρός δεν αντέχετε τόσο πολύ απο τους μεγαλύτερους ειδικά με αυτό το χαμάμ ζέστης/υγρασίας και άπνοιας.

Eτσι ακριβως. Και εγω μικρος το λατρευα το καλοκαιρι και δεν ηθελα να τελειωσει ποτε και ουτε καν θυμαμαι να με ενοχλει η ζεστη αλλα τωρα καμια μα καμια σχεση με την ταλαιπωρια που μολις βγαινεις απο το σπιτι μερα γινεσαι μουσκεμα σε δευτερολεπτα απο την ζεστη και δεν αντεχεις ουτε λεπτο εξω απο το σπιτι χωρις κληματιστικο.

 

[Αρμαγεδών]

Είσαι τυχερός γιατί είσαι ψηλά.. σε πολύ όμορφα μέρη! Εμείς εδώ στην Αθήνα δυστυχώς έχουμε πολύ λιγότερα κρύα και βροχές. Φέτος θα πρέπει να ρίξει πολύ νερό γιατί θα έχουμε και πρόβλημα λειψυδρίας.

Αυτό που λες, φίλτατε, ναι ισχύει, είναι πολύ ωραία και η Θεσσαλονίκη (δουλειά) και ο Τύρναβος (καταγωγή). Όμως για το καλοκαίρι και τα 2 μέρη είναι χάλια! Αφενός βράζω Ιούνιο και Ιούλιο στη Θεσσαλονίκη, καθώς μένω σχετικά στο κέντρο, και αφετέρου τον Αύγουστο, στην άδειά μου, γυρνάω στον Τύρναβο με την υγρασία, την υπερβολική ζέστη και την άπνοια...

Οπότε, ευχαριστώ καλοκαίρι, να μου λείπεις

 

[domniki]

Ειδικά φέτος μετράω τις μέρες του καλοκαιριού σαν φυλακισμένος που περιμένει την αποφυλάκιση!
Για 3 μήνες, κλιματισμός κάθε βράδυ! Αλλιώς πώς να κοιμηθεί κανείς με 32+ βαθμούς????
Καταραμένο καλοκαίρι επιτέλους τελειώνεις.
Το καλοκαίρι είναι ωραίο μόνο τις 15 μέρες των διακοπών. Οι υπόλοιπες είναι ένα μαρτύριο.
Δεν είναι τυχαίο που η κόλαση χαρακτηρίζεται από την απόλυτη ζέστη, κάτι σαν το καλοκαίρι στην Αθήνα!

 

[Mr.Computer]

Μια μικροστεναχώρια την είχα μεν όταν επιστρέφαμε από τις διακοπές, αλλά περνούσε εντός ημερών. Ειδικά όταν άρχισα να διαβάζω Pixel, περίμενα πώς και πώς το φθινοπωρινό τεύχος, οπότε δεν υπήρχε καμία στεναχώρια πλέον. Μετά μου ερχόταν και στο μυαλό το σκηνικό χειμώνα, καλοριφέρ, το δωμάτιο όπως πάντα συγυρισμένο στην πένα, να το διαβάζω στο γραφείο. Τι κόλλημα είχα με αυτό το περιοδικό, δεν μπορώ να καταλάβω.

Πλέον, όλες οι εποχές είναι ίδιες κι αδιάφορες, εδώ και δεκαετίες.

 

[Always Somewhere]

Μια μικροστεναχώρια την είχα μεν όταν επιστρέφαμε από τις διακοπές, αλλά περνούσε εντός ημερών. Ειδικά όταν άρχισα να διαβάζω Pixel, περίμενα πώς και πώς το φθινοπωρινό τεύχος, οπότε δεν υπήρχε καμία στεναχώρια πλέον. Μετά μου ερχόταν και στο μυαλό το σκηνικό χειμώνα, καλοριφέρ, το δωμάτιο όπως πάντα συγυρισμένο στην πένα, να το διαβάζω στο γραφείο. Τι κόλλημα είχα με αυτό το περιοδικό, δεν μπορώ να καταλάβω.

Πλέον, όλες οι εποχές είναι ίδιες κι αδιάφορες, εδώ και δεκαετίες.

Φίλε το είχα και εγώ αυτό!! Περίμενα πώς και πώς να γυρίσω Αθήνα να χωθώ στο δωμάτιο μου και να κάθομαι με τις ώρες να ασχολούμαι εκεί (υποτίθεται διαβάζοντας πολλές ώρες για το σχολείο) δίπλα στην μοναδική μου αγάπη... Την φιλενάδα μου... Την Amiga μου!!!

Υγ. Όλοι οι φίλοι μου τα φτιαχναν το καλοκαίρι με κοπέλες εγώ πάλι δεν στεναχωριομουν ποτέ που δεν είχα κοπέλα το καλοκαίρι γιατί σκεφτόμουν πάντα την φιλενάδα μου.. αυτή που με περιμένει στην Αθήνα.. την μοναδική μου αγάπη.. την Amiga μου!!!

0: ....

Always Somewhere + Amiga = Love for ever!!!

 

[freaktmp]

The Doors - Summer's Almost Gone, απο τον δισκο Waiting for the Sun (1968)

Ελπιζω η μουσικη να μετατρεψει την κατάθλιψη σε γλυκιά μελαγχολία...

 

[Mycenae80]

Τι μου θυμήσατε τώρα.. Πραγματικά, μόλις έβλεπες τον μίζερο Πειραιά του 80 και του 90 γυρίζοντας με το καράβι μετά από διακοπές στα νησιά σε έπιανε κατάθλιψη... Ακόμα και τώρα το παθαίνω κάποιες φορές...

 

[xc8]

Φίλε το είχα και εγώ αυτό!! Περίμενα πώς και πώς να γυρίσω Αθήνα να χωθώ στο δωμάτιο μου και να κάθομαι με τις ώρες να ασχολούμαι εκεί (υποτίθεται διαβάζοντας πολλές ώρες για το σχολείο) δίπλα στην μοναδική μου αγάπη... Την φιλενάδα μου... Την Amiga μου!!!

Υγ. Όλοι οι φίλοι μου τα φτιαχναν το καλοκαίρι με κοπέλες εγώ πάλι δεν στεναχωριομουν ποτέ που δεν είχα κοπέλα το καλοκαίρι γιατί σκεφτόμουν πάντα την φιλενάδα μου.. αυτή που με περιμένει στην Αθήνα.. την μοναδική μου αγάπη.. την Amiga μου!!!

0: ....

Always Somewhere + Amiga = Love for ever!!!

τουλάχιστον οι δικοί μου με άφηναν να κουβαλάω -Αθηνα->επαρχία- το computer, αρχικά με τα 8μπιτα +4 / C64 ήταν ποιο βολικά για μεταφορά . μετά με ST/Amiga τα πράγματα ήταν λίγο ζόρικα (έπρεπε να κουβαλάμε και monitor lol) , σε μια μεταφορά το 1084 είχε ακουμπίσει στα ηχεία εκει στο πορτ-παγκαζ, τα χρώματα ήταν κ*λ*ς ...

 

[SEBASTIAN]

Θα μου επιτρέψουν οι φίλοι προλαλήσαντες του φόρουμ να διαφωνήσω με την επσήμανση ότι μόλις τελειώνει το καλοκαίρι το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η κατάθλιψη (έστω και αν αναφερόμαστε σε ρετρό αναμνήσεις). Και αυτό για να μην παρεξηγηθώ αποτελεί προσωπική μου υποκειμενική άποψη που συνδέεται με τα βιώματα μου όπως και καθενός φίλου τα βιώματα και η προσωπική ψυχοσύνθεση είναι απολύτως σεβαστά. Προσωπικά για μένα ο Σεπτέμβριος είναι συνυφασμένος με τις πιο όμορφες αναμνήσεις και σημαντικές στιγμές-ορόσημο στην ζωή μου για αυτό κάθε φορά το τέλος του καλοκαιριού (αν μη τι άλλο υπέροχη εποχή όπως και οι διακοπές), δεν μου προκαλούν κατάθλιψη αλλά όμορφα συναισθήματα αναμνήσεων.
Σεπτέμβριος ήταν ο μήνας όπου: 1) Πήγα Λύκειο σε τελείως διαφορετικό σχολικό περιβάλλον από το απαίσιο σχολικό περιβάλλον του Γυμνασίου όπου έχω δυσάρεστες αναμνήσεις, 2) Σεπτέμβριος είναι ο μήνας που πέρασα Πανεπιστήμιο μετά από δυο αποτυχημένες προσπάθειες που προηγήθηκαν λόγω Έκθεσης (ο επιμένων νικά), 3) Σεπτέμβριος ήρθε ο πολυπόθητος διορισμός μου και η ζωή μου έκτοτε δρομολογήθηκε σε σταθερή επαγγελματική και οικονομική βάση. 4) Σεπτέμβριος ήρθε η πολυπόθετη μετάθεση μου στα πάτρια εδάφη στην Αθήνα μετά από εξορία αρκετών ετών υπηρεσίας σε ελληνικό νησί.
Συν τοις άλλοις το τέλος του καλοκαιριού δεν πρέπει να μας μελαγχολεί γιατί είναι απλά το τέλος μιας χρονικής στιγμής και εμπειρίας που καλά να είμαστε θα ξαναζήσουμε σε ένα χρόνο. Να μας έπιανε μελαγχολία αν τελείωνε κάτι οριστικά και όχι για κάτι που θα ξαναζήσουμε. Η ζωή μας περιμένει και είναι υπέροχη όλες τις εποχές του χρόνου.

 

[Omenforever]

Πώς πάει;

 

[Always Somewhere]

Πώς πάει;

Ωχ! Σεπτέμβρης.. πάλι σχολείο!!

 

[Αρμαγεδών]

Πώς πάει;

Θαυμάσια! Έρχεται ο χειμώνας!!!

Καλό μήνα σε όλους!

 

[RockaRolla]

Κατάθεση Ψυχής...:
Καλοκαίρι, η πιο αγαπημένη εποχή. Μπορεί να έχω θέμα με τη ζέστη (ο εσωτερικός μου θερμοστάτης είναι μόνιμα γυρισμένος στο ΖΕΣΤΟ), αλλά γενικά την παλεύω, πιο πολύ με ενοχλούν τα κουνούπια. Παρόλαυτα, οι καλοκαιρινές διακοπές υπερνικούν όλα αυτά και άλλα πολλά.
Ως παιδί, οι 3 μήνες ανεμελιάς, παιχνιδιού και απουσίας μαθημάτων ήταν ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΝΕΙΡΟ. Δύο μήνες διακοπές οικογενειακά - πάντα δίπλα στη θάλασσα. Και πολλά - πολλά εξωσχολικά βιβλία. Και πολύ-πολύ ποδήλατο. Και πολλά - πολλά παγωτά και πολλά-πολλά κινηματογραφικά έργα (επαναλήψεις και παλαιότερα). Και ατελείωτες βόλτες με τον αδερφό μου. Τηλεόραση γιόκ, το ίδιο και ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια, .... εκτός αν υπήρχε ουφάδικο στον τόπο διακοπών. Ψάρεμα, κοχύλια, κατασκευές με ξύλα και καλάμια, παρέες του καλοκαιριού με άλλους συνομήλικους. ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ.
Ως φοιτητής, ..... εχμ.... το αίσθημα.... καλοκαιρινές διακοπές με το ταίρι. Δεν γράφω κάτι άλλο......
Ως φαντάρος.... καλοκαιρινές διακοπές? Τι είναι αυτό? Άσε, το βλέπουμε μετά....
Ως νέος εργαζόμενος..... με χρήματα στην τσέπη... χεχε.... με παρέα ή με το αίσθημα, νησιά, κάθε χρόνο αλλού, ξαναζούμε το όνειρο για κανα 15-20ήμερο.
Και μετά ως σύζυγος και ως πατέρας, δεν έχω παράπονο. Βέβαια έχουμε περιοριστεί σε ένα συγκεκριμένο, πανέμορφο, μεγάλο, μακρυνό νησί, αλλά πάλι περνάμε μούρλια. Δεν χορταίνω και φυσικά ΔΕΝ ΒΑΡΙΕΜΑΙ. Και όλη η οικογένεια περιμένει πως και πως. Κάθε χρόνο.

Από τότε που άρχισα να εργάζομαι (*), είχα πρόβλημα με την επιστροφή. Μου ερχόταν πολύ δύσκολα. Από τη στιγμή που κατεβαίναμε από το πλοίο στον Πειραιά, ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ. Βρωμιά, μπόχα, μαυρίλα, κίνηση, θόρυβος.... από το 1ο δευτερόλεπτο στον Πειραιά, βάλε και την θύμηση ότι την άλλη μέρα είχα ξανα δουλειά... ΑΣΤΑ. ΣΚΑΤΑ....
Η λύση ήταν το Αγκίστρι. Το νησάκι. Για χρόνια, το 1ο ΣΚ μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, φροντίζαμε και κλείναμε (από νωρίς) στο Αγκίστρι. Οπότε, περνούσαμε μια βδομάδα χάλια μαύρα στην Αθήνα, αλλά ξέραμε ότι το ΣΚ θα ξαναφεύγαμε για ένα διήμερο, κοντινό μεν, αλλά σούπερ ξένοιαστο και ξεκούραστο. Τα μπανιερά μας, τα ποδήλατά μας, δύο εισιτήρια και βουρ. Ήταν ο λόγος που μας κρατούσε από το να πηδήξουμε από το μπαλκόνι.... Μετά, ξαφνικά το Αγκίστρι έγινε"δυσπρόσιτο"... για πολλούς λόγους... Προσωρινά το αντικαταστήσαμε με Κιάτο, μετά με Λευκαντί..... γενικά η ουσία ήταν πάντα μία: κάπου κοντά, οικονομικά, εύκολα, χωρίς πολλά μπαγκάζια, ένα διήμερο που θα μας φέρει πιο γλυκά στην προσαρμογή μας για τον άχαρο "Χειμώνα" της Αθήνας.
.
.
.
.
.
(*) Στη φάση του Δημοτικού, δεν έπαιζε κατάθλιψη και μαυρίλα. Κατά 1ο λόγο επιστρέφαμε στις "μεγάλες-μόνιμες" παρέες, και μέχρι να ανοίξουν τα σχολεία είχαμε τη γειτονιά - ατελείωτο παιχνίδι μέχρι το βράδυ. Και κατά 2ο λόγο είχαμε το στάδιο Shopping Therapy, είτε για τα σχολικά, είτε για ρούχα-παπούτσια που θα μας έβγαζαν την χρονιά (το χειμώνα).

 

[retro98]

Εγώ πιστεύω πως και το καλοκαίρι αλλά και ο χειμώνας είναι αμφότερες ωραίες εποχές, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους. Η αλήθεια είναι ότι είναι κάπως στενάχωρο να τελειώνουν οι διακοπές το καλοκαίρι και να πρέπει όλοι να επιστρέψουν σε μια ρουτίνα, αλλά και ο χειμώνας έχει και τις ''καλές'' στιγμές του.

 

[Wally]

Νομιζω οτι η φωτογραφια της Χαρουλας με το ακορντεον συνοψιζει την ολη φαση

 

[foutix]

Έλα ρε Πανό, το έκανες πολύ βαρύ.
Σα μαθητής με έπιανε μια μελαγχολία είναι αλήθεια όταν ξεκινήσουν τα σχολεία/φροντιστήρια κτλ. μετά από 12 βδομάδες ξεγνοιασιάς να μπαίνεις πάλι στο λούκι, ε δεν είναι και ότι καλύτερο...Το συναίσθημα αυτό υπήρχε όχι γιατί τελείωνε το καλοκαίρι αλλά γιατί τελείωνε η περίοδος χάριτος. Σαν εποχή δε μου άρεσε και προφανώς πλέον ακόμα περισσότερο με αυτές τις θερμοκρασίες...
Ως φοιτητής τα πράματα ήταν αλλιώς, η ξεγνοιασιά περιορίστηκε σε 5-6 βδομάδες. Θυμάμαι δε και έτος που λόγο καταλήψεων έπεσε και στις 4...οπότε δεν υπήρχαν πολλά πράγματα για να νοσταλγείς/αναπολείς και να μελαγχολείς....