Peggy Lipton for ever...
-
Έχω έναν καφενέ
ένα παλιό ρημάδι
αχ να ‘τανε καράβι
γι αυτούς που μένουνε
και περιμένουνε
Μα χάθηκες
σαν ήλιος που βασίλεψε στη σκέψη μου,
αγάπη,
και άδειασε από φως όλη η ζωή μου.
Μα χάθηκες,
φεγγάρι μες στη νύχτα που συννέφιασε,
αγάπη,
και μου ’γινες καημός στη θύμησή μου
Mais la vie sépare ceux qui s'aiment
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis
Μια μάνα κλαίει και το δάκρυ της,
το δάκρυ της ποτάμι τρέχει
Για κόρη που μιλάν και λεν
μανούλα, μάνα δεν έχει
Βυθίζομαι ξανά στο πρόσωπό σου
κι η νύχτα μ' ένα μπλουζ θλιμμένο μοιάζει
κι εγώ σαν Βενετία που βουλιάζει
στο τζάμι μιας βιτρίνας σε κοιτώ
Κι εσύ που λες πως με πονάς
σιρόκος ξεκινάς από το Μαρακές
Φτάνεις μέχρι την ψυχή, σαν κόκκινη βροχή
με σβήνεις και με καις...
Και θυμάμαι που ‘χες πει πως δεν θ’ αφήσεις
να μας δένουνε μονάχα οι αναμνήσεις.
Τώρα ξέρω πως πεθαίνω λίγο λίγο
κι απ’ τη θύμησή σου θέλω να ξεφύγω.
The end of the affair comes always as a repeating pain to mind.
It's a reminiscence that only time can fade it out.
Κι αν χρειαστεί να το πληρώσεις, μη διστάσεις.
Απ’ την αγάπη τίποτα πιο ακριβό
σ’ αυτό τον κόσμο τον πικρό, τον παγερό
που δεν υπάρχει μια γωνιά για ν’ απαγκιάσεις.
Μη σκεφτείς ξανά
και την πόρτα σαν ακούσεις δυνατά να σου χτυπά
άνοιξε την και η αγάπη θα περάσει με χαρά
και την μπόρα θα σου διώξει απ’ την καρδιά
Κι εγώ για την αγάπη σου
τι θες να σου πληρώσω;
Πόσες καρδιές, αγόρι μου,
να βρω και να σου δώσω;
Κι εγώ για την αγάπη σου
τι θες να σου πληρώσω;
Πόσες καρδιές, αγόρι μου,
να βρω και να σου δώσω;
Ξαναβγαίνω με τσέρκι στους δρόμους...
Avec le temps tu comprendras...
The paper hearts are numerous
You just light a match and burn them
You just light a match and burn them
and you do not return to them any more
Είπα να φύγω μα με κράταγε η λύπη,
είπα να μείνω αλλά είχα κουραστεί.
Ώσπου αντάμωσα ένα άγιο καρδιοχτύπι
κι είπα να σπάσω του καημού μου την κλωστή.
Ένας κερδίζει στην αγάπη κι άλλος χάνει,
μα όποιος κέρδισε δεν είναι ο νικητής.
Πάντα το δάκρυ του χαμένου τόνε φτάνει
για να του σβήσει το τραγούδι της γιορτής.
Στα χέρια σου κρατάς
Μια σφαίρα και ρωτάς
Κοιτάς μες το γυαλί της
Τι γράφει ο διαβήτης
Στο χάρτη της καρδιάς
Μιχάλης Μπουρμπούλης
Υπάρχουν δρόμοι που μας χωρίζουνε
κι είναι αργά να μπω μες στη ζωή σου.
Τα μάτια κλείνω να μη δακρύζουνε
μα μες στο δάκρυ βλέπω τη μορφή σου.
The lake house (2006)
-
Φόρτωση...
-
Φόρτωση...
-
Φόρτωση...