Η αλήθεια είναι ότι έβλεπα τόση ώρα τον κύριο με το τζόκεϊ, και νρέπομαι να πω ότι δεν είχα καταλάβει ποιός ήταν (άλλωστε κάτι τέτοιο είπε κι αυτός για τη μεταξύ τους συνάντηση). Όταν τον παρουσίασε ο Σπύρος, και μόνο που άκουσα τη φωνή του, συγκινήθηκα περισσότερο απ' ότι με όλους τους υπόλοιπους, που λίγο πολύ τους βλέπουμε πιο συχνά...Σεμνότατος και ωραιότατος άνθρωπος.
Επίσης μου έκανε τρομερή εντύπωση η αφήγηση του Γιάννη Βόγλη για το "Στάσου, μύγδαλα", με τον Βασίλη Γεωργιάδη να τον βάζει να γυρίσει τη σκηνή καμιά 20αριά φορές, τρέχοντας με την κάπα μέσα στα χωράφια. Και όταν ο Βόγλης πια απηύδησε και το είπε "Εντάξει Βασίλη πια, το έχουμε το πλάνο", ο Γεωργιάδης του είπε "Άκουσε να δεις Βόγλη, αυτή η ατάκα θα σε κυνηγάει μια ζωή" ! Τόσο διορατικός και μεγάλος σκηνοθέτης...
Πολύ σεμνές και οι αναφορές όσων σήμερα δεν ασχολούνται με το χώρο ("θα παίζω στο θέατρο του σπιτιού μου, το έργο Κλαδεύοντας τις τριανταφυλλιές", είπε ο Γιάννης Βογιατζής, και κάτι ανάλογο και ο Νίκος Γαλανός !).