Ένα γελαστό απόγευμα - 1979
- Έναρξη μίζας ARETARA
- Ημερομηνία έναρξης
anastasios**
RetroWannaBe
- Joined
- 28 Ιαν 2021
- Μηνύματα
- 54
- Αντιδράσεις
- 80
Εντωμεταξύ δε ξέρω αν ισχύει...αλλά σε κάποια φάση στο αεροδρόμιο ο Βενιέρης, όταν βλέπει τους αστυνομικούς να συλλαμβάνουν τους 2 τρομοκράτες λέει θα τους λιανίσουν τώρα...γνωστή η συνταγή...και διάφορα τέτοια. Εγώ τα εκλαμβάνω ως μηνύματα που θέλει να περάσει η ταινία κατά της αστυνομικής καταστολής, της χρήσης βίας από την αστυνομία και υπέρ του εκδημοκρατισμού των Σωμάτων Ασφαλείας...βγάζει λίγο νόημα αν αναλογιστούμε ότι η ταινία γυρίστηκε το 1979 και τα σημάδια από τη Χούντα ήταν ακόμα νωπά (χουντικά σταγονίδια σε στράτευμα/αστυνομία, παρακράτος, υπερσυντηρητικές πρακτικές από την αστυνομία), χαρακτηριστικό παράδειγμα ο διοικητής στο αεροδρόμιο που αστειευόμενος προς συνάδελφό του δήθεν στοχεύει με το όπλο του τα μικρά παιδιά στον αεροδιάδρομο...Εσείς τι πιστεύετε;
RIO
Retro Horrormaniac
- Joined
- 12 Νοέ 2009
- Μηνύματα
- 23.027
- Αντιδράσεις
- 78.760
Anastasie οι κανονισμοί του φόρουμ, λένε να αποφεύγονται οι πολιτικές συζητήσεις.
anastasios**
RetroWannaBe
- Joined
- 28 Ιαν 2021
- Μηνύματα
- 54
- Αντιδράσεις
- 80
- Joined
- 6 Ιαν 2006
- Μηνύματα
- 1.875
- Αντιδράσεις
- 1.999
Πιστεύουμε ότι αν πας ξανανοίξεις πολιτική κουβέντα κατά παράβαση των κανονισμών, θα πέσει ban. Είναι η νιοστή φορά που κάνεις πολιτικές αναφορές με χαρακτηρισμούς σε δημοσιεύσεις σου και το γυροφέρνεις γύρω από αυτά τα θέματα. Σε παρακαλώ να μην επαναληφθεί. Έχω κουραστεί να λέω τα ίδια και τα ίδια.
Χαιρετε, γραφτηκα για να προσθεσω κατι σε αυτο...
Όπως θυμάμαι την ταινία (εχω να τη δω πολύ καιρό), περα απο τα προφανή παραπάνω λεχθέντα για το άμεσο αποτέλεσμα, με την πράξη αυτοθυσίας του έμμεσα στερεί τη δυνατότητα απο τους αντιπάλους του να τον συνθλίψουν και "γυρίζει το παιχνίδι".
Απο εκεί που θα στιγματιζόταν λογω του παρελθόντος του πατέρα του (μονόδρομος) και θα "εσβηνε" σαν οντότητα, μετατρέπεται σε ήρωα, και η φήμη του μένει ώς ανθρώπου που έκανε την υπέρτατη θυσία για το κοινό καλό. Όποιος θα προσπαθούσε να τον στιγματίσει απο εκεί και πέρα, θα αντιμετώπιζε την μήνι της κοινής γνώμης, με αντίθετα αποτελέσματα.
Οντως επίσης, ο "κακός" της ιστορίας, αποδόθηκε πολύ καλα απο τον ηθοποιο.
ARETARA
RetroNuts!
- Joined
- 1 Σεπ 2010
- Μηνύματα
- 2.175
- Αντιδράσεις
- 2.472
«Ήταν ένα γελαστό απόγευμα -ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε εκείνη την ώρα γύρω στις 5, που η Νεφέλη και ο Αλέξης όρμησαν μέσα στο μικρό μπαρ της ανατολικής πτέρυγας του αεροδρομίου. Όρμησαν -είναι η σωστή λέξη. Εδώ και 20 λεπτά σεργιάνιζαν στο αεροδρόμιο χωρίς ν' αποφασίζουν πού θ' αράξουν. Εκείνη με τα κόκκινα μακριά μαλλιά της, ξέπλεκα στους ώμους, και τα άσπρα γάντια της -παράξενο θέαμα μέσα στο αυγουστιάτικο απομεσήμερο. Εκείνος με ένα τζιν κι ένα πουκάμισο. "Νιόπαντροι;" είχε ρωτήσει η συνοδός στις Αναχωρήσεις Εξωτερικού βλέποντας τα κόκκινα τριαντάφυλλα στην αγκαλιά της Νεφέλης, κι εκείνοι είχαν κοιταχτεί γελαστά στα μάτια χωρίς ν' απαντήσουν. Πάντα τους άρεσε να κοιτάζονται γελαστά στα μάτια. Ή καμιά φορά να ξεσπάνε στα γέλια χωρίς λόγο. Το γέλιο ήταν ο ερωτικός τους κώδικας εδώ και 10 χρόνια. Το 'χαν ανακαλύψει πριν ακόμη ανακαλύψουν ο ένας τον άλλο... "Ήρθατε νωρίς", είχε πει η συνοδός κόβοντας το απόκομμα απ' το εισιτήριο της Νεφέλης. Και μετά, κοιτάζοντας τον Αλέξη: "Έχω διαβάσει όλα σας τα βιβλία" είπε. "Όλα αυτά που περάσατε... Όλα αυτά που σας έκαναν στη φυλακή...". Κοίταξε τη Νεφέλη: "Πώς τα άντεξε;". Ξανακοίταξε τον Αλέξη: "Πώς τα αντέξατε;". Αλλά ο Αλέξης είχε το γελαστό του βλέμμα πάνω στη Νεφέλη. Έσκυψε και πήρε από κάτω τη μικρή δερμάτινη βαλίτσα. Με τ' άλλο χέρι έψαξε να βρει το χέρι της. "Πάμε;" είπε. Όλα αυτά είχαν γίνει πριν από 20 λεπτά».
Το «Ένα γελαστό απόγευμα» γράφτηκε πρώτη φορά σαν θεατρικό έργο λίγο μετά τη μεταπολίτευση και πήρε το δεύτερο Κρατικό Βραβείο το 1977. Αργότερα έγινε ταινία με τον Νίκο Κούρκουλο και την Μπέττυ Λιβανού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Πηγή.
Το «Ένα γελαστό απόγευμα» γράφτηκε πρώτη φορά σαν θεατρικό έργο λίγο μετά τη μεταπολίτευση και πήρε το δεύτερο Κρατικό Βραβείο το 1977. Αργότερα έγινε ταινία με τον Νίκο Κούρκουλο και την Μπέττυ Λιβανού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Πηγή.
SEBASTIAN
RetroActive
- Joined
- 7 Οκτ 2022
- Μηνύματα
- 407
- Αντιδράσεις
- 985
Καταπληκτική ταινία που συνδυάζει τόσο περίτεχνα τόσες διαφορετικές προσεγγίσεις σε όλα τα επίπεδα. Το συναισθηματικό όπου ένας μεγάλος έρωτας μεταξύ του Βενιέρη και της πρώην συζύγου του {υπέροχοι και πολύ λαμπεροί Κούρκουλος και Λιβανού} τελειώνει τόσο άδοξα συνθλιβόμενος από τα μάλλον εγωκεντρικά θέλω του Βενιέρη και τα κατεστημένα πρέπει της συζύγου του, από τα οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν και οι δυο. Το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι απεικονίζεται πολύ έντονα με την συντριβή ενός ανερχόμενου και πολύ δημοφιλούς νέου πολιτικού από το πανίσχυρο και αδίστακτο κατεστημένο.
Επίσης πολλά σημεία του έργου έχουν την αλληγορική σημειολογία τους όπως π.χ. οι σκηνές από την κατοχή που έρχονται στην μνήμη του Βενιέρη που τα παιδιά μετρούν αντίστροφα χλευάζοντας τον γιο του χαφιέ για να βγεί έξω, προσομοιάζει πολύ μεταγενέστερα χρονικά με την αντίστροφη μέτρηση που κάνει ο τρομοκράτης με την βόμβα που ωθεί τον Βενιέρη να πάρει με τον πιο σκληρό τρόπο μια εξιλέωση ίσως για την ρετσινιά του πατέρα του στην κατοχή που τόσο άδικα κουβαλούσε ο ίδιος. Όσο για τα πλάνα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού η λέξη συγκίνηση είναι πολύ λίγο να περιγράψει τα συναισθήματα. Ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής ιστορίας είναι άμεσα συνδεδεμένο με το παλιό αεροδρόμιο όπως και οι αναμνήσεις εκατομμυρίων ελλήνων. Για την μουσική του Χατζηνάσιου η βαθιά υπόκλιση είναι επιβεβλημένη. Ο όγκος της μουσικής πανδαισίας και μαγείας που απορρέουν από τις νότες του σε αιχμαλωτίζει ολοκληρωτικά.
Επίσης πολλά σημεία του έργου έχουν την αλληγορική σημειολογία τους όπως π.χ. οι σκηνές από την κατοχή που έρχονται στην μνήμη του Βενιέρη που τα παιδιά μετρούν αντίστροφα χλευάζοντας τον γιο του χαφιέ για να βγεί έξω, προσομοιάζει πολύ μεταγενέστερα χρονικά με την αντίστροφη μέτρηση που κάνει ο τρομοκράτης με την βόμβα που ωθεί τον Βενιέρη να πάρει με τον πιο σκληρό τρόπο μια εξιλέωση ίσως για την ρετσινιά του πατέρα του στην κατοχή που τόσο άδικα κουβαλούσε ο ίδιος. Όσο για τα πλάνα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού η λέξη συγκίνηση είναι πολύ λίγο να περιγράψει τα συναισθήματα. Ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής ιστορίας είναι άμεσα συνδεδεμένο με το παλιό αεροδρόμιο όπως και οι αναμνήσεις εκατομμυρίων ελλήνων. Για την μουσική του Χατζηνάσιου η βαθιά υπόκλιση είναι επιβεβλημένη. Ο όγκος της μουσικής πανδαισίας και μαγείας που απορρέουν από τις νότες του σε αιχμαλωτίζει ολοκληρωτικά.
