Ήμουν ένα ξεχωριστό παιδί

[Bajar]

Είχα μεγάλη μανία με τις συλλογές. Είχα μια αξιόλογη συλλογή γραμματοσήμων, συνέλλεγα χαρτοπετσέτες (μη με ρωτάτε πως μου είχε έρθει αυτό, ήμουν λίγο κουνημένη από μικρή), είχα μια συλλογή από άδεια μπουκαλάκια αρωμάτων τα οποία τα μάζευα από γνωστούς των γνωστών των φίλων της οικογένειας.

Πρέπει όντως να συναντηθούμε! Συνέλεγα χαρτοπετσέτες από τότε που πήγαινα πρώτη δημοτικού! Για τα αρώματα δεν το συζητώ, το ξέρεις ήδη.

 

[laura ingalls]

Άρα καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα:
Οι ρετρομανιακοί έχουν ισχυρή μνήμη. Η ισχυρή μνήμη ενεργοποιεί τον μηχανισμό της ανάγνωσης. Γι αυτό διαβάζαμε τόσοι πολλοί σε μικρή ηλικία. Εγώ δεν εχω κανένα γνωστό που να διάβαζε τόσο νωρίς. Εδώ μέσα τους βρήκα όλους μαζεμένους.
Οι ρετρομανιακοί λατρεύουν τις συλλογές. Τους δίνει προφανώς ένα κίνητρο να δεθούν περισσότερο με το παρελθόν καθώς και να εξασκήσουν τη μνήμη τους.
Εδώ ταιριάζει η αμερικανιά ( από αυτές που "λατρεύει" η bambi, χιχι)
"Καλώς ήρθες στο κλαμπ"

 

[TZELASO]

(1) Τον βράχο και το κύμα τον είχα μάθει στην 4η δημοτικού αλλά ενώ το ήξερα και τα απάγγελλα χωρίς λάθος, δεν έβαζα το απαιτούμενο πάθος και υποκριτικό ταλέντο στην απαγγελία. Δηλαδή να βροντάω μπουνιά στο στέρνο μου ουρλιάζοντας "Μέριασε, μες στα στήθη μου που' σαν νεκρά και κρύα", να δείχνω τις πατούσες μου όταν έλεγα "και σο 'γλυφα και σο 'πλενα τα πόδια δουλωμένo," μπας και το ακροατήριο δεν ήξερε πού είναι τα πόδια, να δείχνω το ταβάνι όταν έλεγα "ουρανό", ψηλά και διαγώνια όταν έλεγα "βουνό" και γενικώς τέτοια multimedia απαγγελία που τότε έκανε τις μαμάδες να εκστασιάζονται "αχ τι ωραία που το λέει το καμάρι μου" (η μαμά-elephada δεν ανήκε σ' αυτές, ευτυχώς, και συμφωνούσε μ' εμένα που έλεγα "Μα αφού δεν μιλάμε έτσι, δείχνοντας τα πάντα"). Κι έτσι πήρα μετάθεση για θεατρικό σκετς ως κοτζάμπασης Ραζηκότσικας στο λιμασμένο Μεσολόγγι διότι η δασκάλα μου θεώρησε ότι ένα στρουμπουλό elephadaki ήταν κατάλληλο για το ρόλο ελεύθερου πλην λιμοκτονούντος πολιορκημένου. Ο βράχος μαζί με το κύμα έγιναν θύμα άλλου συμμαθητή μου, που έκανε τις απαραίτητες χειρονομίες χωρίς πρόβλημα.

(2) Α, όλα κι όλα. Κι εγώ φυσικά δεν θυμάμαι τίποτε πια, αλλά δεν το αποδίδω στο γήρας διότι ποιο γήρας? θεωρώ πως είμαι στον ανθό της νιότης μου ενώ οι πενηντάρηδες είναι ανώριμα νιάνιαρα. Απλώς έχω αποκτήσει τόσες πολλές εμπειρίες που έχει γεμίσει η μνήμη μου και δεν περισσεύει χώρος. Οι εμπειρίες είναι καλό πράμα

Ποιο είναι το θέμα αυτού του thread? Το ξέχασα.

Α, κι εγώ τα ποιήματα τα έλεγα σαν και σένα. Δεν μπορούσα να κάνω τέτοιου είδους χειρονομίες γιατί τις έβρισκα γελοίες. Έπαιρνα το ρόλο μου πολύ σοβαρά, ήμουν σχεδόν ακίνητη, και με το μικρόφωνο πολύ κοντά στο στόμα μου, λες και φοβόμουν ότι δεν θα με ακούγανε. Με τη φωνή που έχω, μπορεί να με ακούγαν και χωρίς μικρόφωνο. Όταν μιλάω στο ισόγειο, ο άντρας μου με ακούει καθαρά στον τέταρτο όροφο.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί με είπες "ανώριμο νιάνιαρο". Είναι από τα καλύτερα κοπλιμέντα. Δεκτόν και προσυπογράφω. Εξάλλου, δε γερνάμε, απλώς οξειδωνόμαστε.