Ήμουν ένα ξεχωριστό παιδί

[saboter]

Πιασάρικος ο τίτλος, ξεκίνησα με περιέργεια την ανάγνωση και τι βλέπω;

Έφεση στο διάβασμα, διάθεση για γνώση, πρώιμη ωριμότητα, ασυμβατότητα με τους συνομίληκους, παραξενιές στο τετράγωνο ...τι τετριμμένα τάλαντα έιν' αυτά ρε παιδιά;

Περίμενα τουλάχιστον έναν

..

 

[Aardvark]

Ειχα κιτρινα αυτια και κοιμομουν στην μπανιερα.

 

[ChrisTOS]

@imgema and @dare

 

[Rakeesh]

Έφεση στο διάβασμα, διάθεση για γνώση, πρώιμη ωριμότητα, ασυμβατότητα με τους συνομίληκους, παραξενιές στο τετράγωνο ...τι τετριμμένα τάλαντα έιν' αυτά ρε παιδιά;

Περίμενα τουλάχιστον έναν

Ααα Saboter θιγεις ενα ενδιαφερον θεμα

Οταν βλεπουμε καποιο παιδι να ειναι καπως ξεχωριστο σε ενδιαφέροντα κλπ τότε σκεφτόμαστε οτι ή υπάρχει πρόβλημα ή οτι το παιδί είναι μια χαρισματική μεγαλοφυία που δεν μπορει να εκφραστει.

Η πεζη αληθεια ειναι οτι "διαφορετικός" δε σημαίνει "καλύτερος", "εξυπνότερος" ή "χαρισματικός". Σημαίνει απλά διαφορετικός. Αν απο αυτα που εγραψα καποιος κρινει οτι ειμαι καποια πρωιμη μεγαλοφυία είναι λάθος.

Οταν λεω οτι δυσκολευομουν να επικοινωνησω με τα άλλα παιδάκια, δεν εννοω οτι εγω τους μιλουσα για αστροφυσική και αυτοί μου έλεγαν για πιπίλες και κουδουνίστρες. Σημαίνει απλά οτι μιλούσαν Κινέζικα και εγώ καταλάβαινα Κονγκολέζικα

Όπως σε κάποιον δεν του αρέσει το ποδόσφαιρο και του αρέσει το μπάσκετ, έτσι σε μένα δεν μου άρεσε ούτε το ποδόσφαιρο, ούτε το μπάσκετ, αλλά κάτι άλλο

Και το να σου αρεσουν οι υπολογιστες δεν προϋποθετει καποιο ταλέντο ή ευφυία (παροτι το αρχέτυπο σε ταινίες και κόμικς θέλει τέτοια παιδιά μεγαλώνοντας να γινονται φωστήρες της πληροφορικής και του προγραμματισμού ) Εγω προτιμούσα τον υπολογιστη μου απο ανθρώπινη συντροφιά αλλα αυτο ηταν καθαρα θεμα γούστου, προτίμησης, παραξενιάς και όχι κάποιας έφεσης ή χαρίσματος.

Μπορω να βρω σημερα ατομα που διαπρέπουν σε θέματα πληροφορικής, games, κόμικς, γνώσεων κλπ πολύ περισσότερο απο μένα, και που είχαν φυσιολογικότατη παιδική ηλικία (με παρέες, αθλητισμό, μουσική κλπ). Και ναι, νιωθω μειονεκτικα :angry:

 

[makisimos]

Ε ναι λοιπόν, ήμουν κι εγώ ένα ξεχωριστό παιδί...αλλά όταν λέω ξεχωριστό κυριολεκτώ...εντελώς ξέχωρα απο τα άλλα τα παιδάκια..!! :flower:

Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στην επαρχία, σε ένα σπίτι κυριολεκτικά μεσα στο δάσος....το επόμενο σπίτι ήταν σε απόσταση χιλιομέτρων..!! Οπότε και με παιδάκια δεν έπαιξα..!!! Μονίμως ενοχλούσα τα δεκάδες ζωάκια που είχαμε(μην σας πω κι εκατοντάδες..) και μονίμως με θυμάμαι πάνω σε δέντρα...!!! Ήμουν ένας μικρός Μόγλις, η φύση ήταν το πρώτο σπίτι μου γιατι εκει περνουσα περισσότερες ώρες απ ότι στο πετρόχτιστο σπίτι..

Ξεχωριστό θα με έλεγα γιατί όταν μια φορά είχαν φέρει ένα΄παιδάκι στο σπίτι μου μπας και κοινωνικοποιηθώ , έκανα τετοια ακροβατικά στα δεντρα που αυτο με κοιταζε και απορούσε πως τα έκανα..!! Και ναι...τότε αισθάνθηκα ξεχωριστός!

Επίσης ο πατερας μου με ειχε μαθει να οδηγω παπακι από 9 ετών, ενώ στα 11 με 12 οδηγούσα κανονικότατα αυτοκινητο..!! Και μου έκανε και πάλι ΤΕΡΑΑΑΣΤΙΑΑ εντυπωση ότι το ειχα πει σε καποιους συμμαθητες μου και δεν με πιστευαν με τιποτα...ενω εγω το θεωρουσα οτι ήταν κατι το απολυτα φυσιολογικο και δεν μπορουσα να καταλαβω τον λόγο που τους παραξένευε και δεν με πίστευαν..!!

Οπότε έτσι εξηγείτε γιατί τα παιχνιδια της El Greco ακόμη με συναρπάζουν....γιατί προφανώς τότε ήταν και ο μόνος σύνδεσμος με τον πολιτισμό..!! χαχα

 

[Thor]

Πιασάρικος ο τίτλος, ξεκίνησα με περιέργεια την ανάγνωση και τι βλέπω;
Έφεση στο διάβασμα, διάθεση για γνώση, πρώιμη ωριμότητα, ασυμβατότητα με τους συνομίληκους, παραξενιές στο τετράγωνο ...τι τετριμμένα τάλαντα έιν' αυτά ρε παιδιά;

Περίμενα τουλάχιστον έναν

μα νομίζω όλοι αναφέρουμε τις μικρές ή μεγάλες ιδιορυθμίες μας (αυτό που νομίζουμε ότι μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τους γύρω μας) και μάλλον κανένας μας δεν είχε ολοκλήρωμένο σχέδιο στα 10 του για το πως ο κόσμος θα γινόταν ένα τέλειο μέρος (να φανταστείτε ακόμα και το δικό μου πλάνο ήθελε τις διορθώσεις του)

 

[Σώτος Σώτος]

Επειδή είμαι μοναχοπαίδι, διψούσα για τη συντροφιά άλλων παιδιών και ήθελα να είμαι αποδεκτός. Και στα περισσότερα πράγματα είχα τα ίδια ενδιαφέροντα με την πλειοψηφία των παιδιών τότε. Όμως επειδή ανήκα σε διαφορετική θρησκεία εκ των πραγμάτων ήμουν ξεχωριστός, π.χ. δεν έκανα το σταυρό μου στην προσευχή, δεν πήγαινα στον εκκλησιασμό, δεν έλεγα "χρόνια πολλά", δεν φίλαγα το χέρι του παπά, δεν φόραγα σταυρουδάκι κλπ. Μπορώ να πω οτι με ολίγες εξαιρέσεις, τα περισσότερα παιδιά αποδέχονταν τη διαφορετικότητά μου παρόλο που εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ ασυνήθιστο το να έχεις διαφορετική θρησκεία. Βέβαια πολλές φορές ένοιωσα αμήχανα όταν έπρεπε να πάρω διαφορετική θέση σε κάποια πράγματα, δεν ήταν εύκολο και πάντα υπήρχε ο φόβος του στιγματισμού. Πάντως κρίνοντας τώρα ώριμα δεν το έχω μετανοιώσει.

 

[noxrider]

Πιασάρικος ο τίτλος, ξεκίνησα με περιέργεια την ανάγνωση και τι βλέπω;
Έφεση στο διάβασμα, διάθεση για γνώση, πρώιμη ωριμότητα, ασυμβατότητα με τους συνομίληκους, παραξενιές στο τετράγωνο ...τι τετριμμένα τάλαντα έιν' αυτά ρε παιδιά;

Περίμενα τουλάχιστον έναν

 

[Πολη1983]

Ωραίο θέμα.Λοιπόν έχουμε και λέμε.

Πρώτον και κύριο δεν ασχολήθηκα ποτέ ιδαίτερα με το ποδόσφαιρο. Ούτε έβλεπα (μόνο λίγο) ούτε έπαιζα ιδαίτερα.

Στο σχολείο προτιμούσα το μπάσκετ.

Επίσης από 8-9 ετών εκτός από τα λίγα κόμικς που διάβαζα (Μίκυ, Αστερίξ, Λούκυ Λούκ) -τα Τιραμόλα, Μπλεκ δε μου άρεσαν- προτιμούσα να αναλώνω πολύ χρόνο να διαβάζω 4Τροχούς (αγαπημένο το "Καλειδοσκόπιο"), Πτήση και Διάστημα και αργότερα διάφορα τύπου Pixel π.χ.

Όταν οι συνομίληκοί μου ξέρανε τη βαθμολογία του πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο απέξω και ανακατωτά, εγώ δεν ήξερα ούτε ποιά ομάδα κέρδιζε το πρωτάθλημα! Απλά "χανόμουν" μέσα σε άρθρα για ρομπότ, Η/Υ (τους αλήστου μνήμης Η/Υ των 80ς), αυτοκίνητα και αεροσκάφη (μαγευτικές εμπειρίες τότε ταξίδια με τεράστια Boeing). Αυτά τα ολίγα.

Αγαπητε πρισμα νομιζω οτι εισαι ο κολλητος που θα ηθελα να ειχα ως παιδι!!Αναθεμα τι δουλεμα εφαγα ως παιδι απο φιλους για το οτι δεν ηξερα ποιοι ηταν οι παικτες του παναθηναικου,οτι δεν διαβαζω μικυ μαους αλλα επιμορφωτικοτερα περιοδικα και αλλα τετοια...δεν ελειπαν και τα σχολια απο μεγαλυτερους οτι οποιος δεν παιζει μπαλα ειναι ...(με αυτον ακριβως τον χαρακτηρισμο)

 

[paulochelao24]

Χμμμ ενδιαφέρον θέμα.. γενικά δυσκολεύομαι να μιλώ (να περιαυτολογώ συγκεκριμένα) για τον εαυτό μου. Αλλά θα ήθελα να πω πως έμαθα ανάγνωση και γραφή σχεδόν ενάμιση χρόνο πριν τα νήπια ..στα νήπια δηλ διάβαζα νεράκι κάθε λέξη ,δεν έκανα καθόλου ορθογραφικά λάθη ,δηλ διάβαζα άνετα και εφημερίδες ή περιοδικά που έπαιρνε ο πατέρας μου κτλ Αυτό είχε κάνει εντύπωση τρομερή στην νηπιαγωγό που είχαμε τότε στο Χολαργό και το είπε στους γονείς μου ότι είχε εντυπωσιαστεί.Υπήρχαν συμμαθητές μου στα νήπια και αρκετά παιδιά με γονείς εκπαιδευτικούς ,που ή συλλάβιζαν ή δεν είχαν μάθει ανάγνωση καν.Και η πλάκα ότι μου φαινόταν παράξενο κάτι τέτοιο, αφού μέχρι τότε είχα την εντύπωση ότι όταν ένα παιδί ξεκινούσε στα νήπια ήξερε και να διαβάζει άψογα ή έστω τα βασικά...

 

[Chris27]

Kαπως ετσι κι εγω. απο τα τεσερα μου, η θεια μου ειχε παρει το αναγνωστικο της πρωτης, τετραδια με γραμμες και τετραγωνακια κι αρχισε να με εκπαιδευει στην αναγνωση γραφη, αριθμητικη.
Αρχιζοντας σχολειο αρχισαν και τα κομικ. Τα παντα ολα. Πουρειντζερ ων, τα παλαιοτερα που θυμαμαι, Παραξενα, Διαπλανιτικα, Δυναμικα, Εκπληκτικα. Ιστοριες με Σουπερμαν, Μπατμαν, Παραξενο Αδαμ και τετοια. Στην συνεχεια μικυ μαους Τζιμ Ανταμς (Δημητρης Αδαμοπουλος) Γιωργος Θαλασσης κτλ κτλ. Τα αγαπημενα μου, Διαπλαση των Παιδων ( την προλαβε καποιος?) και Κλασσικα Εικονογραφημενα, ντανες στην ντουλαπα μου. Τα κλασσικα ηταν αιτια που αρχισα να δανειζομαι και τα αντιστοιχα βιβλια απο Δημοτικη βιβλιοθηκη. Πρωτο το Δεκαπενταχρονος πλοιαρχος. Μετα διαβαζα οτι εβρισκα που ειχε σχεση με κατασκευες/επισκευες μηχανηματων.
Αλλα και ποδοσφαιρο δεν πηγαινα πισω. Τα βιβλια βιβλια, αλλα και η μπαλα μπαλα. Μεχρι που τελειωσα το γυμνασιο (6αξιο) ημουνα και ο πρωτος Τερματοφασουλας. Και βεβαια Ολυμπιακαρα, ενα ειν' το χρωμα. Αργοτερα βεβαια με αυτα που εβλεπα, ουτε εξω απο γυπεδο δεν ξαναπερασα.
Ολες αυτες τις στοιβες με περιοδικα τα πεταξε η μανα μου, οταν αρχισα να ταξειδευω. Α! ρε μανα.

 

[Bajar]

Μια από τα ίδια με τον @paulochelao24 και τον @Rygar. Στα 3 1/2 άρχισα να διαβάζω, λίγο πιο μετά να γράφω, έφτασα νηπαγωγείο και βαριόμουν αφόρητα.
Δεν ένοιωσα ποτέ ξεχωριστό παιδί αλλά μάλλον προβληματισμένο, επειδή αυτά που μου άρεσαν ήταν διαφορετικά από αυτά που άρεσαν στα υπόλοιπα κοριτσια της ηλικίας μου. Βαριόμουν να παίζω με κούκλες, βαριόμουν να παίζω με τα άλλα κοριτσάκια φανταστικές ιστορίες (τύπου "κουμπάρες"), βαριόμουν τα αυτοκόλλητα με τη Sarah Kay και τη ρομαντική γραφική ύλη με τις καρδούλες και τα ροζ συννεφάκια, μισούσα την Κάντυ Κάντυ (το έχω ξαναπεί και κάπου αλλού και φοβάμαι μη μου ρίξει στο τέλος καμιά κατάρα η Αριάδνη) και αγαπούσα οτιδήποτε χειρωνακτικό και πρακτικό. Από ράψιμο και μαγείρεμα μέχρι κατσαβίδια, καρφιά και καλώδια (με έχει τινάξει το ρεύμα στα πεντε μου γιατί προσπαθούσα να μάθω από τι αποτελείται η πρίζα και ίσως οι περίεργες στροφές που παίρνει το μυαλό μου ώρες ώρες να οφείλονται σ' αυτό ) .
Κοινωνική ήμουν θέλοντας και μη (δεν είχε τόσο κόσμο η πόλη τότε και οι γονείς μου λόγω του σχολείου ήξεραν σχεδόν τους πάντες) αλλά συνήθως προτιμούσα να χαθώ στις σελίδες ενός βιβλίου ή ενός περιοδικού της μάνας μου (Γυναίκα κυρίως) ή πάνω από τα κομμάτια ενός μεγάλου παζλ παρά να παίζω μήλα ή λάστιχο με τις υπόλοιπες. Όχι γιατί δεν μου άρεσε αλλά γιατί ήξερα ότι μαζί με το παιγνίδι θα υπήρχε και ατελείωτο κουτσομπολιό, κάτι που μέχρι και τώρα με αρρωσταίνει.
Όλα τα υπόλοιπα που μου άρεσαν και δε μου άρεσαν και που δε νομίζω ότι με κάνουν ξεχωριστή, τα έχω γράψει και αλλού.

 

[LadyNaty]

Ήμουν κι εγώ ένα ξεχωριστό παιδί. Κατ' αρχάς γεννήθηκα αριστερόχειρ (και ευτυχώς ΔΕΝ μου άλλαξαν χέρι). Προτιμούσα να μένω πολλές ώρες μόνη ακούγοντας μουσική, διαβάζοντας βιβλία ή βλέποντας τηλεόραση (και μάλιστα όχι παιδικά, έβλεπα και πράγματα που δεν ήταν για την ηλικία μου) αντί να παίζω με άλλα παιδιά (αυτό μάλλον με άγχωνε). Στα 12 μου χρόνια είχα διαβάσει τα "Εκατό Χρόνια Μοναξιάς" του Μάρκες (όταν τα συνομήλικά μου κορίτσια διάβαζαν "Μανίνα" και "Κατερίνα"), τα αγαπημένα μου περιοδικά ήταν τα αμιγώς γυναικεία (όπως η "Γυναίκα", όπου διάβαζα πολλά κοινωνικά θέματα, αλλά και θέματα μόδας), ενώ λάτρευα να παρακολουθώ αγώνες στίβου και κολύμβησης. Ήμουν καλή μαθήτρια στο σχολείο, όχι γιατί σκοτωνόμουν στο διάβασμα, αλλά γιατί τα έπιανα στον αέρα (στην παράδοση ήθελα να πω). Μάλιστα με κυνήγαγαν να διαβάσω. Αυτά όλα μου έδωσαν το παρατσούκλι της "ιδιόρρυθμης", το οποίο τότε με πείραζε πολύ. Σήμερα λέω "χίλιες φορές ιδιόρρυθμη, παρά μικρομέγαλη δεσποινιδούλα" (όπως ήταν η συντριπτική πλειοψηφία των κοριτσιών 10-15 στα 80ς).

 

[elephadas]

Κι εγώ έμαθα να διαβάζω μικρός, από μόνος μου. Είχε ένα παιχνίδι η αδερφή μου, 3 χρόνια μεγαλύτερη, "Τόμπολα Λέξεων". Καρτέλες με ζωγραφιες αντικειμένων (όλων με 5 γράμματα) και 5 τετραγωνάκια δίπλα, και χαρτονάκια με γράμματα, κι έβαζες τα χαρτονάκια στα τετραγωνάκια να σχηματιστεί η λέξη, θυμάμαι ΣΚΑΛΑ και ΣΚΑΦΗ. Άρχισα να παίζω κι εγώ κι έμαθα από κει να διαβάζω και στα 4 μου ήξερα να διαβάζω κανονικά. Από την άλλη μου άρεσε ακόμη να πίνω το γάλα μου με μπιμπερό οπότεσυνήθιζα να διαβάζω ξάπλα με το βιβλίο στο ένα χέρι και το μπιμπερό στο άλλο, μέχρι που το έσπασα και η μητέρα μου αρνήθηκε να μου αγοράσει καινούργιο, κοτζάμ ελεφαντάκι πια. Νηπιαγωγείο δεν πήγα, αλλά στην Πρώτη Δημοτικού σκυλοβαριόμουνα. Καλά που έπρεπε να μάθω να γράφω κι αυτό ήταν κάτι καινούργιο.

Αλλά τεμπέληηηηης! Άρχισα να μιλάω πριν κλείσω χρόνο (και δεν σταμάτησα στιγμή από τότε, λένε κάποιοι κακεντρεχείς) αλλά περπάτησα τόσο αργά που η μητέρα μου είχε ανησυχήσει, αν και την καθησύχαζε ο παιδίατρος ότι δεν τρέχει τίποτε "Είναι τεμπέλης" της έλεγε. Πέτυχε διάνα. Μη μου πείτε για κυνηγητό, ποδόσφαιρο ή ο,τιδήποτε απαιτεί τρέξιμο και έντονη μυϊκή προσπάθεια. Άλλες μαμάδες προσπαθούσαν να κάνουν τα παιδιά τους να σταματήσουν το παιχνίδι και μπουν μέσα να μελετήσουν, η δικιά μου προσπαθούσε να με διώξει από το σπίτι. "Βγες έξω να παίξεις". "Γιατί να βγω στους δρόμους, αλήτης είμαι?". Είχαμε τόσους τόμους εγκυκλοπαίδειας για ευχάριστο διάβασμα, γιατί να χάνω την ώρα μου με αλήτικες δραστηριότητες? Μόνο το κολύμπι μου άρεσε (αλλά στο ήρεμο) κι αργότερα το περπάτημα. Άλλωστε στη μικρή μας πόλη μπορούσε κανείς να περπατάει και να διαβάζει ταυτόχρονα. Μ' έστελναν να πάρω περιοδικό ή εφημερίδα κι ώσπου να φτάσω στο σπίτι τα είχα διαβάσει.

Περιέργως δεν ήμουν σπασικλάκι και δεν είχα ποτέ προβλήματα με τους συμμαθητές μου. Ούτε μεγαλύτερος στο Γυμνάσιο στην Αθήνα. Ίσως γιατί το πρώτο πράγμα που έκανα στο σχολείο ήταν να δώσω τα τετράδια με τις λυμένες ασκήσεις μαθηματικών και φυσικοχημείας σε διάφορους να αντιγράψουν. Αν με σήκωνε ο καθηγητής, με μαγικό τρόπο το τετράδιό μου επέστρεφε αμέσως από κάπου και το έδειχνα

 

[petran79]

Εγω αντίθετα επειδή είχα φάει μπουλιγκ στο σχολείο (ήμουνα 5 χρόνια Γερμανία και η Ελλάδα και οι άνθρωποι έμοιαζαν μετά με εξωγήινο πλανητη ) τα βιντεοπαιχνίδια , κόμικς και κινούμενα σχέδια ήταν ένα είδος διαφυγής. Ακόμα και τώρα θα έλεγα. Θα μπορούσα και με σκίτσο να ασχοληθώ αν τότε υπήρχε το ίντερνετ για αυτά , αλλά που να ήξερα.

Είχα και θέματα οφθαλμολογικά που και αυτά σε βγάζαν εκτός ρυθμου σε αρκετά ,από παρέες μέχρι αντίληψη.

Διάβασμα έριξα πάρα πολύ μετά τα 20 , διαβάζοντας Αγγλικά και Γερμανικά έργα στο πρωτότυπο και αρκετά κλασσικά έργα, κυρίως του 19ου αιώνα και ήμουνα και σινεφίλ πηγαίνοντας σινεμά 1 φορά την εβδομάδα όταν ήμουν Αγγλια. Σχεδόν 10 χρόνια διαβαζα.

Ουσιαστικά όταν τελείωσε το σχολείο μπόρεσα να βρω μια ρεγκουλα, έστω και σιγά σιγά.

Τότε απλά δεν υπήρχε σκέψη,ούτε αίσθημα. Μια μηχανή διαβάσματος ένιωθα που όταν κατερεε οι γονείς μου φεροντουσαν λες και είμουν παρακατιανος.


Τώρα είμαι σε φάση που ζω μόνος μου, μαθαίνω Ξένες Γλώσσες, μαθαίνω να παίζω αρμόνιο (ήμουν αμουσος τελείως), λέω να ξαναπιάσω το σκίτσο, έχω δικά μου ιδιαίτερα κατοικίδια δύο τσιντσιλά (απωθημένο από καρτούν με ζωάκια) και νιώθω ότι είμαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου.

 

[TZELASO]

Εγώ πάλι, νομίζω ότι ήμουν ένα πολύ συνηθισμένο παιδί. Δεν είχα τίποτα απολύτως το ξεχωριστό, εκτός ίσως από την τρομερή μου μνήμη. Η μαμά μου έλεγε ότι αποστήθιζα τέλεια όλα τα παραμύθια με τα τετράστιχα που μου διάβαζε και μάθαινα εξίσου απ' έξω και τα πεζά παραμύθια όταν μου τα διάβαζε. Προφανώς, συνδύαζα την εικόνα με αυτά που άκουγα, αποστήθιζα το κείμενο και ήξερα πού θα γυρίσει η σελίδα από 1 1/5 χρονών. Η μαμά μου γελούσε με τον αδελφό του θείου μου, ο οποίος άκουγε που όταν το κείμενο της σελίδας τελείωνε σε "και" και άλλαζε σελίδα, εγώ το έλεγα απ'έξω και σταματούσα για να μου γυρίσει η μαμά σελίδα. Και έλεγε ο μακαρίτης ο Διονυσάκης. "Μα να καλέ, διαβάζει το παιδί". Και απαντούσε η μαμά μου: "Βρε, δε διαβάζει, πώς να διαβάσει 1 1/5 χρονών? Απλώς τα έχει μάθει απ' έξω".

Αυτή η τρομερή μου μνήμη, με ακολούθησε για αρκετά χρόνια. Επίσης, έχω δυνατή φωνή και καθαρή όταν διαβάζω. Πάντα στο σχολείο, όταν διαβαζόταν κείμενο από οποιονδήποτε καθηγητή, η επωδός ήταν: "Άλλη μια φορά Τζέλα"! Αυτός ο συνδυασμός φωνής και μνήμης, με έφερναν εις την προτίμησιν των παλαιών συμμαθητών στις σχολικές εορτές. Έλεγα πάντα τα μεγαλύτερα ποιήματα. Μόνο στην Τρίτη Λυκείου, φοβήθηκα να αποστηθίσω το "Ο βράχος και το κύμα" του Βαλαωρίτη γιατί ήταν πολύ μεγάλο και ζήτησα να το λέω διαβάζοντας, όπερ και εγένετο.

Μεγαλώνοντας, αυτή η μνήμη με έκανε να θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες που μπορεί να μη θυμόταν άλλος. Θυμάμαι τη φίλη μου με την οποία έχουμε περάσει υπέροχα καλοκαίρια μαζί, να της λέω τι κάναμε χρόνια πριν και να μου λέει: "Μα πού θυμάσαι τέτοιες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες! Εγώ δε θυμάμαι τίποτα!"

Αυτή η μνήμη όμως, παιδιά, δεν υπάρχει πια. Τώρα πια, δεν αποστηθίζω καθόλου εύκολα, και αν δε γράψω κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση να το θυμηθώ. Παλιά, και στο γραφείο, δε χρειαζόμουν ιδιαίτερα σημειώσεις. Και αν ξεχνούσα κάτι, θα ήταν από αφηρημάδα. Αδύνατον να κάνω τίποτα από μνήμης πια. Ό,τι και να μου πουν ότι πρέπει να γίνει, είτε στο σπίτι, είτε στο γραφείο, πρέπει οπωσδήποτε να το γράψω. Μπορεί να το θυμηθώ, αλλά μπορεί να μην το θυμηθώ καθόλου, ή να έρθει στο μυαλό μου, μετά από πολύ καιρό. Ου γαρ έρχεται μόνον....

 

[elephadas]

(1) Μόνο στην Τρίτη Λυκείου, φοβήθηκα να αποστηθίσω το "Ο βράχος και το κύμα" του Βαλαωρίτη γιατί ήταν πολύ μεγάλο και ζήτησα να το λέω διαβάζοντας, όπερ και εγένετο.
(2) Τώρα πια, δεν αποστηθίζω καθόλου εύκολα, και αν δε γράψω κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση να το θυμηθώ.... Ου γαρ έρχεται μόνον....

(1) Τον βράχο και το κύμα τον είχα μάθει στην 4η δημοτικού αλλά ενώ το ήξερα και τα απάγγελλα χωρίς λάθος, δεν έβαζα το απαιτούμενο πάθος και υποκριτικό ταλέντο στην απαγγελία. Δηλαδή να βροντάω μπουνιά στο στέρνο μου ουρλιάζοντας "Μέριασε, μες στα στήθη μου που' σαν νεκρά και κρύα", να δείχνω τις πατούσες μου όταν έλεγα "και σο 'γλυφα και σο 'πλενα τα πόδια δουλωμένo," μπας και το ακροατήριο δεν ήξερε πού είναι τα πόδια, να δείχνω το ταβάνι όταν έλεγα "ουρανό", ψηλά και διαγώνια όταν έλεγα "βουνό" και γενικώς τέτοια multimedia απαγγελία που τότε έκανε τις μαμάδες να εκστασιάζονται "αχ τι ωραία που το λέει το καμάρι μου" (η μαμά-elephada δεν ανήκε σ' αυτές, ευτυχώς, και συμφωνούσε μ' εμένα που έλεγα "Μα αφού δεν μιλάμε έτσι, δείχνοντας τα πάντα"). Κι έτσι πήρα μετάθεση για θεατρικό σκετς ως κοτζάμπασης Ραζηκότσικας στο λιμασμένο Μεσολόγγι διότι η δασκάλα μου θεώρησε ότι ένα στρουμπουλό elephadaki ήταν κατάλληλο για το ρόλο ελεύθερου πλην λιμοκτονούντος πολιορκημένου. Ο βράχος μαζί με το κύμα έγιναν θύμα άλλου συμμαθητή μου, που έκανε τις απαραίτητες χειρονομίες χωρίς πρόβλημα.

Κι εγώ αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να το μάθω στην 6η Γυμνασίου αλλά στο Δημοτικό δεν είχα δυσκολία, άλλο αν τζάμπα ο κόπος. Αλλά είχαμε μια συμμαθήτρια που την είχαν βάλει να μάθει ολόκληρο τον Σαμουήλ και για όσους ξέρουν από Βαλαωρίτη, ο καλόγερος που καρτερεί κλεισμένος μες στο Κούγκι είναι όσο κάμποσοι βράχοι και κύματα μαζί.

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης - Ο Σαμουήλ

Myriobiblos On Line Library of the Church of Greece

www.myriobiblos.gr

και το είχε καταφέρει! Αυτό ήταν σίγουρα κατόρθωμα.

(2) Α, όλα κι όλα. Κι εγώ φυσικά δεν θυμάμαι τίποτε πια, αλλά δεν το αποδίδω στο γήρας διότι ποιο γήρας? θεωρώ πως είμαι στον ανθό της νιότης μου ενώ οι πενηντάρηδες είναι ανώριμα νιάνιαρα. Απλώς έχω αποκτήσει τόσες πολλές εμπειρίες που έχει γεμίσει η μνήμη μου και δεν περισσεύει χώρος. Οι εμπειρίες είναι καλό πράμα

Ποιο είναι το θέμα αυτού του thread? Το ξέχασα.

 

[Αρμαγεδών]

Μάλλον ήμουνα και εγώ λίγο "ξεχωριστός". Από πολύ-πολύ μικρός ήμουνα, και συνεχίζω ακόμα, πολυλογάς (*)! Μίλησα γύρω στους 10-11 μήνες με το κλασικό "μα-μά" και από τότε πάει η γλώσσα ροδάνι. Οι γονείς μου πολλές φορές έλεγαν πως τους ζαλίζω τ' αυτιά Στο σχολείο πολλές φορές έπεφταν σύννεφο οι παρατηρήσεις για ησυχία και τέτοια . Στα παραπάνω, αξίζει να προστεθεί το ότι στο σόι μας, για κάποιον περίεργο λόγο, μιλάμε με πολύ "όμορφη" γλώσσα, έχουμε, δηλαδή, έμφυτο το χάρισμα της ευγλωττίας. Παππουδογιαγιάδες απόφοιτοι (και αν) δημοτικού, και από επαρχία μάλιστα, μιλούσαν σαν σπουδασμένοι στας Ευρώπας! Γι' αυτό και με προέτρεπαν να ακολουθήσω το δικηγορικό επάγγελμα (**), όμως το πώς κατέληξα να ακολουθήσω τη Μουσικολογία, είναι άλλο θέμα
Αλλά, παρά την πολυλογία μου, ποτέ δεν μπόρεσα την αποστήθιση. Οκ, μόνο στην Γ' Λυκείου χρειάστηκε και ποτέ άλλοτε. Περιττό να πω πως ό,τι είχα αποστηθίσει, το ξέχασα την επομένη

Από μνήμη επίσης ήμουνα και είμαι καλός. Βέβαια αυτό εξαρτάται απ' το αν αυτό που θέλω να θυμάμαι, μού είναι "χρήσιμο" ή όχι. Για παράδειγμα, ακόμα και αν δεν χρειαζόταν, μάθαινα τις διάφορες ημερομηνίες στην Ιστορία και τις θυμόμουν, τη στιγμή που άλλα παιδιά δεν μπορούσαν. Στα μαθηματικά, ό,τι ήταν να μάθω π.χ. για διαγωνίσματα, τα ξεχνούσα κατευθείαν!

Επίσης, δεν ξέρω αν θεωρείται "ιδιαιτερότητα" αλλά από μικρό μ' άρεσε να κάθομαι μόνος μου και να διαβάζω. Ό,τι λάχει, από περιοδικά, εφημερίδες μέχρι πολυσέλιδα μυθιστορήματα (το περίεργο ήταν, π.χ. στο Γυμνάσιο πως ενώ όλοι οι κολλητοί μου ήθελαν να πάνε σε οίκο ανοχής ( ) εγώ έπριζα τους γονείς μου να μου αγοράσουν τα άπαντα του Ροΐδη!Παρανοϊκό, έτσι; ) Αυτό, μάλλον, μου έμεινε επειδή πριν τα προνήπια ήδη διάβαζα, ενώ στο νηπιαγωγείο έκανα κανονική ανάγνωση, με λίιιιγο συλλαβισμό. Ευτυχώς ακόμα και σήμερα καταβροχθίζω τα βιβλία με τη σέσουλα

(*) Το ευτύχημά μου σήμερα είναι ότι το 2.5χρονο βαφτιστήρι μου δεν βάζει γλώσσα μέσα του. Μιλάει-μιλάει-μιλάει συνέχεια!

(**) Για να μην παρεξηγηθώ, δεν με προέτρεπαν να γίνω δικηγόρος λόγω του ότι μιλούσα πολύ, αλλά λόγω οικογενειακής παράδοσης.

Υ.Γ.: Μου φαίνεται πως ψιλοείπα πολλά. Η πολυλογία που έγραψα παραπάνω

 

[αριαδνη]

Το μόνο ξεχωριστό που είχα ήταν ότι ήμουν υπερεαισθητο παιδί πράγμα άσχημο και με παιδεύει ακόμα.
Μπαχαρ όταν περάσει ο ιός θα σε κάνω φανατική της καντυ.

 

[laura ingalls]

Περίεργο αλλά και εγώ διάβαζα από τα τρία μου. Μόνο διάβαζα όμως. Μόλις έπιανα το μολύβι κάτι πάθαινε το χεράκι μου πονούσε πολύ και το κράταγα με το αριστερό μου. Το κολπο έπιανε και δε με πιέσανε να μαθω να γράφω, παρολο που θυμάμαι ότι οταν ερχόντουσαν συγγενείς και φίλοι με βάζανε να διαβάσω εφημερίδα. "Εύγε, εύγε πρέπει να σε πάμε στην τηλεόραση να σε δείξει" έλεγε η θεία Βάσω που της ήταν δύσκολο και να διαβάσει και να καταλάβει τι ακριβώς έλεγε η εφημερίδα. Νηπιαγωγείο δεν πήγα, πήγα όμως πρώτη δημοτικού όπου τα βρήκα μπαστούνια με το γράψιμο. Επειδή πλέον διάβαζα σαν να ήμουν έφηβη την είχα ψωνίσει (πολλά τα μπράβο βλέπεις) και δεν ήθελα να υπακούσω στους κανόνες της γραφής. Ήθελα να γράφω κάτω από τη γραμμή. Γιατί έτσι ήθελα. Βαριόμουνα αφάνταστα να γεμίζω την σελίδα με το ίδιο γράμμα. Έγραφα μέχρι την μέση στη σελίδα. Νευρίαζα και πάταγα το μολύβι με δύναμη ώσπου γέμιζε τρύπες το τετράδιο. Το έβρισκα μεγάλη αγγαρεία το γράψιμο. Εστρωσα στην τρίτη δημοτικού όταν γράφαμε εκθέσεις. Έγινα και καλλιγράφος με τα χρόνια αφού τους είχα απελπίσει ότι μια ζωή θα κάνω τρύπες, μουτζούρες και ορνιθοσκαλίσματα.
Αυτό που με έκανε διαφορετική απ τα άλλα παιδιά ήταν ότι είχα πολλά ενδιαφέροντα. Ο μπαμπάς μου ήταν ποδοσφαιρόφιλος φανατικός, με έπαιρνε μαζί του στα απανταχού γήπεδα και μου αρέσει ακόμα το ποδόσφαιρο αλλά το μπάσκετ πιο πολύ. Θυμάμαι ακόμα παίκτες από το τέρμα της δεκαετίας του 70.
Μου άρεσε όμως πολύ και ο χορός. Μπαλέτο με ροζ τουτού κλπ. Το όνειρό μου ως κοριτσάκι ήταν να μάθω να χορεύω τσάρλεστον αφού από μικρή με ελκύαν τα 20ς.
Είχα μεγάλη μανία με τις συλλογές. Είχα μια αξιόλογη συλλογή γραμματοσήμων, συνέλλεγα χαρτοπετσέτες (μη με ρωτάτε πως μου είχε έρθει αυτό, ήμουν λίγο κουνημένη από μικρή), είχα μια συλλογή από άδεια μπουκαλάκια αρωμάτων τα οποία τα μάζευα από γνωστούς των γνωστών των φίλων της οικογένειας.
Σπορ δεν έκανα. Βαριόμουν να κάνω. Μόνο να παρακολουθώ ήθελα. Έπαιζα πάρα πολύ έξω στο Πεδίον του Άρεως καθότι έμενα δίπλα.
Και βέβαια διάβαζα. Μανιωδώς. Τα πάντα. Εγκυκλοπαίδειες, αθλητικές εφημερίδες, παραμύθια, παιδική λογοτεχνία, Άγκαθα Κρίστυ...
Και πότε τα προλάβαινα; Εδώ ερχόμαστε στην μεγάλη διαφορά. Εγώ με τον ύπνο είμαστε τσακωμένοι από τότε που γεννήθηκα. Διάβαζα το βράδυ στο κρεβάτι με τον φακό. Πάνω κάτω τα ίδια κάνω και τώρα με το τάμπλετ!