Οπως ειναι γνωστο, ο ελληνικος κινηματογραφος χωριζεται σε περιοδους που τον διαφοροποιουν οσον αφορα τα τεχνικα μεσα, τη θεματολογια και τη σκηνοθετικη αποψη.
Ο κινηματογραφος πριν απο το '50 περιλαμβανει τα πρωτα δειλα βηματα των Ελληνων κινηματογραφιστων και τις ταινιες που γυριστηκαν κατω απο εξαιρετικα δυσκολες συνθηκες και με πενιχρα μεσα κατα την περιοδο της κατοχης και του εμφυλιου. Ταινιες που σε κανονικες συνθηκες θα ολοκληρωνονταν σε δυο - τρεις μηνες το πολυ, και που ολοκληρωθηκαν σε περισσοτερο απο εναν χρονο. Παρ' ολα αυτα, απο αυτη την πρωτη περιοδο εχουμε ταινιες - διαμαντια, οπως: Δαφνις και Χλοη (1931), Το τραγουδι του χωρισμου (1939), Η φωνη της καρδιας (1943), Χειροκροτηματα (1944), Οι Γερμανοι ξαναρχονται - 1948.
Η δεκαετια του '50 δειχνει την Ελλαδα που προσπαθει να ορθοποδησει υστερα απο τα πληγματα που δεχτηκε τα προηγουμενα χρονια. Η Ελλαδα αυτη κραταγε ομως γερα και μας εδωσε καταπληκτικες ταινιες με ιδιαιτερη επιτυχια στις κωμωδιες. Την εποχη αυτη πρωτοστατουν οι μεγαλες μορφες του Βασιλη Λογοθετιδη, του Ορεστη Μακρη και της Γεωργιας Βασιλειαδου και εχουμε εργα που οχι μονο εχουν αξεπεραστο χιουμορ, αλλα μεσα απο αυτα βλεπουμε την πανεμορφη μεταπολεμικη Αθηνα που ουδεμια σχεση εχει με τη σημερινη. Μερικες απο τις πιο γνωστες ταινιες ειναι: Η Αγνη του λιμανιου (1952), Ο γρουσουζης (1952), Ουτε γατα ουτε ζημια (1954), Καλπικη Λιρα (1955), Η θεια απ' το Σικαγο (1957).
Η δεκαετια του '60 εχει τη μεγαλυτερη παραγωγη ταινιων και ο λεγομενος εμπορικος κινηματογραφος βρισκεται στην ακμη του. Οι αιθουσες ειναι πιο γεματες απο ποτε πριν η μετα, και εχουμε ταινιες λογιων - λογιων, απο κωμωδιες μεχρι σπαραξικαρδια μελο και μιουζικαλ που κανουν για πρωτη φορα την εμφανιση τους αυτη την εποχη. Ετσι εχουμε ποικιλες ταινιες, οπως: Τα κιτρινα γαντια (1960), Η Αλικη στο Ναυτικο (1961), Τυφλα να' χει ο Μαρλον Μπραντο (1963), Ζωη γεματη πονο (1964), Γιατι με εγκατελειψες (1965), Μια κυρια στα μπουζουκια - 1968.
Τα χρονια απο το 1970 εως το 1977 σηματοδοτουν την παρακμη του ελληνικου κινηματογραφου. Η εμφανιση της τηλεορασης στην πατριδα μας, η οποια ξεκινησε το 1966 αλλα μπηκε σχεδον σε καθε ελληνικο σπιτι στα πρωτα χρονια του '70, ηταν ο βασικοτερος λογος που οι ελληνικες παραγωγες βρεθηκαν απο το ζενιθ της περασμενης δεκαετιας, στο ναδιρ την εποχη αυτη. Ο θανατος του Φοιλοποιμενα Φινου τον Ιανουαριο του 1977 ηταν το δευτερο και τελειωτικο χτυπημα για τις ελληνικες ταινιες. Μαζι του εκλεισε μια ολοκληρη εποχη, μια εποχη που ο ιδιος υπηρξε σημα κατατεθεν της: Η πρωτη μεγαλη περιοδος του ελληνικου κινηματογραφου. Ωστοσο, και εκτος Φινου ειχαμε καποιες πολυ αξιολογες παραγωγες συνηθως με φοντο το ελληνικο καλοκαιρι, το ελληνικο χρωμα και φως και που μεσα απο αυτες βλεπουμε μεχρι σημερα μια Ελλαδα χαρουμενη, ζωντανη και καποιες φορες κοσμοπολιτικη. To exploitation κανει για πρωτη φορα τοσο εντονα την εμφανιση του και το ιδιο συμβαινει και με τις πολεμικες. Εχουμε λοιπον μερικες πολυ ενδιαφερουσες παραγωγες: Ο τελευταιος των κομιτατζηδων (1970), Εσχατη προδοσια (1971), Αναζητησις (1972), Διαμαντια στο γυμνο κορμι της (1972), Ψυχη και σαρκα (1974), Το αγκιστρι (1976).
Τα χρονια απο το 1978 εως το 1989 ειναι η εποχη που ξεκιναει την πορεια του ο λεγομενος Νεος Ελληνικος Κινηματογραφος. Μια πορεια που ειχε αρχισει δειλα λιγα χρονια νωριτερα και που τωρα μπαινει στην πιο μεγαλη και σημαντικη της κατευθυνση. Η τεχνοτροπια δεν εχει καμια απολυτως σχεση με αυτο που ειχαν συνηθισει οι θεατες τα προηγουμενα χρονια. Ειναι η εποχη του διαφορετικου, της κουλτουρας και των βαθυτερων νοηματων. Ξεχωριζουν σκηνοθετες οπως, Παυλος Τασιος, Θοδωρος Αγγελοπουλος, Νικος Περρακης, Βασιλης Βαφεας, Παντελης Βουλγαρης. Παραλληλα ταινιες εντελως διαφορετικου στυλ και αποψης, ολες κωμωδιες, κανουν την εμφανιση τους και αποτελουν τον προδρομο και τον συνεχιστη των βιντεοταινιων. Χαρακτηριστικες παραγωγες της εποχης ειναι: Ανατολικη περιφερεια (1979), Ο ασυμβιβαστος (1979), Παραγγελια (1980), Πατερ Γκομενιος (1982), Ελα ν' αγαπηθουμε νταρλινγκ (1984), Ο πρωταρης μπατσος και η τροτεζα (1989).
Ψηφιστε κι εσεις τη δικη σας αγαπημενη χρονικη περιοδο του ελληνικου κινηματογραφου. Η δημοσκοπηση αυτη ειναι μια πολυ ενδιαφερουσα ιδεα του Wally, ενω ο διαχωρισμος των εποχων και τα κειμενα, δικα μου.
