Μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια από τις 5 κατηγορίες (την 6η την συνδέω με το τώρα), γιατί κάθε μια από αυτές την ταξινομώ μέσα μου, πολύ χονδρικά, σε 3 φάσεις της ζωής μου (μιλάω για τις κινηματογραφικές ταινίες) και θα εξηγήσω αμέσως τον τρόπο που το κάνω.
ΜΕΡΟΣ Α'
Τις δεκαετίες '40, '50, '60 (καθώς και τα 3 πρώτα χρόνια της δεκαετίας '70), τις βάζω όλες μαζί στο καλάθι της παιδικής μου ηλικίας και τις αποχρωματίζω, τις θυμάμαι ασπρόμαυρες, ακόμα κι αν κάποιες από εκείνες (με χαρακτηριστικότερο είδος το Μιούζικαλ που λάνσαρε ο Δαλιανίδης στα 60'ς) είναι βυθισμένες στον φλογερό κορεσμό του Eastmancolor. Μιλάω πάντα για τις εμπορικές ταινίες εδώ: από την Φαρσοκωμωδία του Καραγιάννη-Καρατζόπουλου και από τα Μελό του Φίνου και του Ξανθόπουλου (ΚΛΑΚ ΦΙΛΜΣ = ΑΧ & ΒΑΧ), μέχρι τις πρώτες "δειλές" απόπειρες διαφορετικής άρθρωσης κινηματογραφικού λόγου (Κούνδουρος, Κατσουρίδης, Δαμιανός, Βέγγος), από το στερεότυπο καλούπι της χρυσής (ίσως και χρυσοθηρικής) εποχής του κινηματογράφου, η οποία έφτασε στο ζενίθ της εμπορικότητας γύρω στα 1966 και με μια σύντομη "στραβοτιμονιά" (σαν κι αυτή του Γαλανού στον "Πανικό" του Τσιώλη), βρέθηκε στο ναδίρ μέσα σε μια 5ετία (σε αυτό συντέλεσε και η έλευση της τηλεόρασης που κύρηξε άτυπα τον "Άγνωστο Πόλεμο" στον κινηματογράφο, βεβαίως-βεβαίως). Το ασπρόμαυρο αυτό κλαυσίγελο κουβάρι των φιλμικών στιγμών, θυμάμαι, ξεδιπλωνόταν είτε μέσα από μια 14άρα (μέχρι το '83), είτε από μια 27άρα (από το '83 κι έπειτα) οθόνη Sony, συνήθως Σαββατόβραδα και Κυριακές μεσημέρια, μέσα στο μικροαστικό σαλόνι του (Μικρασιατικού στην καταγωγή) σογιού μου και πάντα λίγο μετά ή κατά την διάρκεια του φαγητού (κοκκινιστό μοσχαράκι με ρύζι, αρνάκι στο φούρνο με πατάτες ήταν πιάτα must τότε). Σέλω τη μαμά μου.
Συνεχίζεται....