Αγκάθα Κρίστι: Η Γυναίκα - Φαινόμενο [Agatha Christie]

[Bambinella]

Ο χαρακτηρισμος δεν ειναι δικος μου γιατι τον εχω ακουσει αρκετες φορες απο αλλους, αλλα με βρισκει απολυτα συμφωνη....

Η Αγκαθα γεννηθηκε στις 15 Σεπτεμβριου του 1890 στην Αγγλια, ως Αγκαθα Μιλλερ και πεθανε στις 12 Ιανουαριου του 1976.

Κατα τη διαρκεια της ζωης της παντρευτηκε δυο φορες και απεκτησε μια κορη απο τον πρωτο της συζυγο στον οποιον και ανηκει το επωνυμο Κριστι.

Ενα απογευμα που η νεαρη Αγκαθα βρισκοταν στο καθιστικο με τη μητερα της και επληττε, εκεινη την παροτρυνε να αρχισει να γραφει κανενα μυθιστορημα για να περασει την ωρα της. Η Αγκαθα (ευτυχως) ακουσε τη συμβουλη της και ξεκινησε το πρωτο της βιβλιο. Οταν μετα απο καιρο το ολοκληρωσε, και αφου διαπιστωθηκε απο τα μελη της οικογενειας της η εφεση της στο γραψιμο, συνεχισε να γραφει μερικα βιβλια ακομη, ρομαντικου περιεχομενου που δεν εκδοθηκαν ποτε. Λιγο καιρο αργοτερα ο ρομαντισμος πηγε περιπατο δινοντας τη θεση του στο μυστηριο.

Η πιο διασημη συγγραφεας αστυνομικων βιβλιων ειχε γεννηθει!

Τα υπολοιπα ανηκουν στην Ιστορια, αφου μετα απο μια - δυο αποτυχημενες αποπειρες να εκδοθουν τα μυθιστορηματα της, εκδοθηκε τελικα το πρωτο της βιβλιο το 1920. Τιτλος του, The Mysterious Affair at Styles (Κουκουβαγια σε Καπνοδοχο).

Η συνεχεια ειναι γνωστη, με τις πωλησεις των βιβλιων της να εκτινασονται στα υψη, τη φημη της, την παγκοσμια αναγνωριση της, τα ρεκορ των μυθιστορηματων και των θεατρικων της, και τελος λιγα χρονια προτου φυγει, την απονομη του τιτλου της Λαιδης του Ταγματος της Βρετανικης Αυτοκρατοριας εν ετει 1971.

Η Αγκαθα Κριστι εζησε μια ζωη γεματη, εντονη, και ταξιδεψε σε πολλες χωρες με τον δευτερο συζυγο της που ηταν αρχαιολογος, κατι που τη βοηθησε πολυ στη συγγραφη μερικων βιβλιων της με θεμα τους ανασκαφες και εξωτικους προορισμους.

Ολα τα παραπανω τα αναγνωρισε και η ιδια στην αυτοβιογραφια της που τελειωνει με αυτα τα λογια:

"Eνα παιδι λεει, Σε ευχαριστω Θεε μου για το φαγητο μας.

Εγω τι να πω στα εβδομηντα πεντε μου; Σε ευχαριστω Θεε μου για την καλη μου ζωη και για ολη την αγαπη που μου εδωσες".

11 Οκτωβριου 1965.

ΠΟΥΑΡΟ

Μια σφαιρα στο κρανιο

Το πετρινο φερετρο

Θανατος υπο δοκιμην

Στοιχημα με το διαβολο

Σιωπηλος μαρτυς

Μια κραυγη αγωνιας

Ο μπαλαντερ του θανατου

Εγκλημα στο Νειλο

Τραγικο ιντερμετζο

Ραντεβου με το θανατο

Εφιαλτικα Χριστουγεννα

Το παρτυ

Σφηκα σε ψαθινο καπελο

Στιγμα στο προσωπο

Ο σατανας με την πλερεζα

Στον αστερισμο της Παρθενου

Το κρυφο αγκαθι

Οι ελεφαντες θυμουνται

Πεντε μικρα γουρουνακια

Το χαμογελο της Μεδουσας

Εγκλημα στο Οριαν Εξπρες

Στην κοψη του φεγγαριου

Το τσιμπημα της καρφιτσας

Το συμπλεγμα του Καιν

Για γαμο η για κηδεια

Ποιος σκοτωσε τον Ακροιντ

Οι μεγαλοι τεσσερις

Το θλιμμενο κυπαρισσι

Κουκουβαγια σε καπνοδοχο

Εγκλημα στο γκολφ

Το γαλαζιο τραινο

Η υπογραφη του δολοφονου

Πικρος καφες

Οι αθλοι του Ηρακλεους

Αυλαια

ΜΙΣ ΜΑΡΠΛ

Οι δυο οψεις ενος εγκληματος

Ενα αλλοθι για τρια εγκληματα

Προσκληση σε φονο

Διπλο ειδωλο σε σπασμενο καθρεφτη

Ο παραβατης της εβδομης εντολης

Ο φονος δεν ειναι παιχνιδι

Νεμεσις

Το σπιτι με τους ιβισκους

Δηλητηριο σε μικρες δοσεις

Ενα πτωμα στη βιβλιοθηκη

Ρετρο στην ομιχλη

Καθε Τριτη κι ενα εγκλημα

Σκοτεινες υποθεσεις

Ξενοδοχειο Μπερτραμ

ΤΟΜΜΥ ΚΑΙ ΤΟΥΠΕΝΣ

Μια σκια στην ομιχλη

Οι αγγελοι δεν φλυαρουν

Η πυλη του πεπρωμενου

Συνεταιροι στο εγκλημα

Το κυνηγι των κατασκοπων

ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ

Ενα σχεδιο δολοφονιας

Ποντικοπαγιδα

Φονοι υπο εχεμυθειαν

Ενα μηνυμα για φονο

Οκτω κοκκοι μορφινης

Οι εξι υποπτοι

Τα πεντε δαχτυλα του σατανα

Η σοφιτα με τις αραχνες

Ταξιδιωτης για τη Φραγκφουρτη

Η δοκιμασια της αθωοτητας

Ατελειωτη νυχτα

Ραντεβου στη Βαγδατη

Ταξιδι προς το αγνωστο

Κρυφος αντιπαλος

Δεκα μικροι νεγροι

Ο φονος ειναι ευκολος

Μαρτυς κατηγοριας

Τα επτα ρολογια

Τα αστρα μιλουν για θανατο

Ο μυστηριωδης Μιστερ Κουιν

Κυκνειο ασμα μιας σοπρανο

Οι δωδεκα υποθεσεις του Μ. Πυν

Απροσμενος επισκεπτης

Ο ιστος της αραχνης

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ

Περιπετειες στη Συρια

Η αυτοβιογραφια μου

 

[Saulot]

Όσο και να μου αρέσουν οι χαρακτήρες και το ύφος γραφής, ποτέ δεν της συγχωρεσα οτι κρύβει στοιχεία απο τον αναγνώστη.

Κυρίως στις Ιστορίες του Πουαρώ.

Κατα τα άλλα δημιουργεί απιστευτη ατμόσφαιρα.

 

[Bambinella]

Μαλλον θα εννοεις τις κρυφες συγγενειες μεταξυ των ηρωων πολλων βιβλιων της, που αποκαλυπτονται στο τελος.

Ναι, αυτο ειναι ενα παιχνιδι που αρεσε πολυ στην Αγκαθα και προσωπικα δεν ειναι απο τα αγαπημενα μου. Νομιζω ομως οτι κατα τα αλλα σε γενικες γραμμες εδινε το κλειδι για τον ενοχο με πολυ περιτεχνο τροπο.

Τη στιγμη που το διαβαζεις δεν το συνειδητοποιεις, οταν ομως ο ενοχος αποκαλυπτεται καταλαβαινεις οτι φταις εσυ που δεν το ελαβες υποψιν σου, ενω το ειχες δει. Εγω τουλαχιστον το εχω νιωσει πολλες φορες αυτο το συναισθημα!

 

[Saulot]

Οι κρυφές συγγένειες δεν με πείραξαν ποτέ, το λάμβανα πάντα υπ όψιν.

Το πρόβλημα είναι οταν λείπουν στοιχεία, οπως στο The Mysterious Affair at Styles οπού γίνεται παιχνίδι με το obsessive compulsion του Poirot και ενα βάζο φυτίλια.

 

[Bambinella]

Αυτο που αναφερεις ηταν και το πρωτο της δημοσιευμενο αστυνομικο βιβλιο και ως αρχαρια εχει καποια ελαφρυντικα.

 

[Bambinella]

Ορισμενες απο τις παλαιοτερες εκδοσεις του πρωτου αστυνομικου μυθιστορηματος της Αγκαθα, Κουκουβαγια σε Καπνοδοχο (The Mysterious Affair at Styles).

 

[Shakti]

Έγκλημα στο Νείλο, το αγαπημένο μου μαζί με την σχετική ταινία με την Μία Φάροου. :flower:

 

[Sakis_tou_Peiraia]

Έχω διαβασει καποια και "οι δεκα μικροι νεγροι" ειναι το αγαπημενο μου. Αυτο που δεν μπορω παντως ειναι οι εκδοσεις "λυχναρι" λογω της πολυ χαμηλης τους ποιοτητας. Ενα βιβλιο δεν ειναι μονο περιεχομενο αλλα ΚΑΙ εμφανιση.

 

[Dimitrissss]

Συμφωνώ με τον Σάκη του Πειραιά (αλήθεια Σάκη, θα σε δούμε και του χρόνου να ξαναπροσπαθείς στο X-Factor, οι Δέκα μικροί Νέγροι είναι το ωραιότερο μυθηστόρημά της. Οι εκδόσεις «Λυχνάρι» ήταν κάτι σαν Βίπερ. Τα βιβλία της έχουν εκδοθεί κι από άλλους εκδοτικούς οίκους.

Επίσης έτυχε πριν αρκετά χρόνια να επισκεφθώ το δωμάτιο που διέμενε στο ξενοδοχείο «Πέρα Παλάς» της Κωνσταντινούπολης, εκεί έγραψε το Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές. Οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου μετέτρεψαν το δωμάτιο αυτό σε μικρό μουσείο.

 

[Bambinella]

Ενα οχι και τοσο γνωστο, αλλα υπεροχο βιβλιο της Αγκαθα Κριστι, ειναι το After The Funeral. Στα ελληνικα κυκλοφορει με τον τιτλο, Ο Σατανας με την Πλερεζα.

Οταν το διαβασα, ειδα για αλλη μια φορα ποσο μεγαλη συγγραφεας υπηρξε αυτη η γυναικα. Μου εδειχνε καθαρα τον ενοχο και ταυτοχρονα τον εκρυβε τοσο αριστοτεχνικα, που θα ηταν πολυ δυσκολο να τον βρω. Θυμωσα με τον εαυτο μου για τα στοιχεια που τοσο φανερα ηταν μπροστα στα ματια μου και ομως τα αγνοησα. Υπαρχει ενα σημειο στις αρχες του βιβλιου, που αν το προσεξει κανεις, θα μπει αμεσως σε υποψια για το ποιος ειναι ο δολοφονος, και η Κριστι το σημειο αυτο το χειριζεται αψογα.

Ειναι ενα βιβλιο που εχει μεταφερθει σε τηλεοραση και κινηματογραφο αρκετες φορες, αλλα που κατα τη γνωμη μου, αξιζει πολυ περισσοτερο αν διαβαστει.

Το συνιστω ανεπιφυλακτα σε οσους αγαπουν αυτο το ειδος.

 

[αριαδνη]

η καλη μας bambi, μας παρεθεσε με μεγάλη προσοχή τα εργα της Αγκάθα, εγω να σκεφειτε την έμαθα αποτο doctor who του bbc ! τοσο καλά, αλιμόνο!

ηταν με άλλα λόγια η μητέρα του μυστηριου.., τωρα ψαχνω την αυτοβιογραφια της, αν καταφερω μάλιστα και διαβάσω ενα , δυο βιβλια της θα επιστρεψω..

 

[Bambinella]

Αριαδνη, ξεκινα με την αυτοβιογραφια της Αγκαθα, για να γνωρισεις καλα την ιδια, αλλα και τα εργα της. Οταν ερθει η ωρα, θα σου προτεινω με ποια αστυνομικα της θα ειναι καλυτερα να αρχισεις....

Το βιβλιο Η Αυτοβιογραφια μου, κυκλοφορει στα ελληνικα απο τις Εκδοσεις Λυχναρι.

 

[Domenica]

Οταν ημουν μικρούλα αγαπούσα πολύ την Αγκάθα Κρίστι. Η κ. Κρίστι με έκανε φαν της αστυνομικής λογοτεχνίας και αν δεν ήταν εκείνη δεν θα είχα ανακαλύψει τον Ντάσιελ Χάμμετ, τον Ρέημοντ Τσάντλερ, την Πατρίτσια Χάισμιθ, τον Τζέημς Τσέιζ... (Ασχετα τώρα που όλοι αυτοί απέριπταν εν χορώ τα who–done–it της Lady Agatha! και έγραφαν και πειστικότατα δοκίμια επί του θέματος!). Και τώρα την διαβάζω ξανά ευχαρίστως! Δεν έχω διαβάσει την αυτοβιογραφία της αλλά ακουγεται καλἠ. Για μένα τα καλύτερα ειναι

1. Ποιος σκότωσε τον Ρότζερ Ακρόυντ;

2. 10 μικρά νεγράκια

3. Φόνος στο Οριεν Εξπρές

(Σε όλα τα παραπάνω είναι πραγματικά αδύνατο να βρεις τον δολοφόνο). Το αγαπημένο μου σε σχέση με τους χαρακτήρες είναι το ''Θλιμμένο κυπαρίσσι᾽᾽. Παραδόξως ολα όσα διάβασα ήταν δανεικά, είχα μόνο το ᾽Ἐγκλημα στο Νείλο᾽᾽, την (μετρια)᾽᾽Μαυρη πένα᾽᾽και το ᾽᾽4.50 από το Πάντιγκτον᾽᾽ με το οποίο έδωσα και Lower ετών 14! Μου έχει μείνει πάντως καημός που δεν είδα ποτέ την ''Ποντικοπαγίδα᾽᾽ αν και μπορουσα!

Το κακό με την Αγκάθα Κρίστι είναι πως πλέον έχοντας διαβασει καμμιά τριανταριά από 2-3 φορές το καθένα και έχοντας ζήσει σε 6 πόλεις της Μ.Βρεταννίας σε διάστημα κοντά 10 χρόνων μπορώ να την δώ κυρίως ως ηθογραφία και χρονικό ενός τόπου που δεν υπάρχει πια. Ας πουμε ξέρω πλέον πως σαν την πλειοψηφία των ηρώων της ζει το 10% του πληθυσμού (και πολύ λέω), πως τα ᾽᾽χωριά᾽᾽που αναφέρει με εξαίρεση διάφορα απομωνωμενα μέρη σε Ουαλλία και Σκωτία υπάρχουν μεν αλλά πλέον ειναι κυρίως καταφύγια πολύ (μα πολύ!) ευκατάστατων ανθρώπων (ζω προς το παρόν σε ένα και έχω επισκευτεί και μερικά) όπου ναι μεν υπάρχει η εκκλησία και ο εφημέριος και 1-2 πάμπ αλλά το μόνο μαγαζί που υπάρχει είναι ένα παντοπωλείο-ταχυδρομείο και οι κάτοικοι φορτώνουν στα SUV τους τα πάντα από την κοντινότερη πόλη και οι συγκοινωνίες είναι κάκιστες. Τα βιβλία της βγάζουν μια νοσταλγικά ρετρό αίσθηση για πράγματα που έχουν χαθεί δυστηχώς για πάντα.

Προσωπικά προτιμώ τα βιβλία από τις ταινίες αν και βέβαια τις βλέπω με χαρά κάθε φορά!

 

[Bambinella]

Καθε Τριτη κι ενα εγκλημα

Οταν μια παρεα φιλων της Μις Μαρπλ, προτεινει να βρισκονται ολοι μαζι καθε εβδομαδα και να διηγουνται ιστοριες μυστηριου, η Μις Μαρπλ βρισκει την ιδεα εξοχη.

Πραγματι, η συναντησεις οριζονται για τα βραδια της Τριτης και το καθε μελος της παρεας λεει τη δικη του ιστορια, που ομως παντα γνωριζει και τη λυση της. Στην περιπτωση αυτη, προτου καν την αποκαλυψει, η Μις Μαρπλ δινει την απαντηση με τον δικο της αφοπλιστικο τροπο!

Ενα υπεροχο βιβλιο για οσους δε θελουν να παιδευονται με μακροσκελη μυθιστορηματα και για οσους ειναι ανυπομονοι και θελουν γρηγορα να ξερουν τον ενοχο.

Το βιβλιο αποτελειται απο 13 ιστοριες που ειναι οι εξης:

1. Λεσχη της Τριτης

2. Το ειδωλο της Ασταρτης

3. Θησαυροι στο βυθο της θαλασσας

4. Αιμα στο πλακοστρωτο

5. Κινητρο και ευκαιρια

6. Το αποτυπωμα του Αγιου Πετρου

7. Το μπλε γερανι

8. Δυστυχημα η εγκλημα

9. Οι τεσσερις υποπτοι

10. Χριστουγεννιατικη τραγωδια

11. Το χορτο του θανατου

12. Ληστεια στο Μπανγκαλοου

13. Θανατος απο πνιγμο

 

[Domenica]

Λέω, μια και προς το παρόν μένω σε ένα χωριό από αυτά που ενέμπευσαν την Αγκάθα Κρίστι δεν βάζω και μια δυο φωτογραφίες; Ακομα και άτομα που μπορει να μένουν Αγγλία χρόνια ισως να μην έχουν δει ένα αγγλικο χωριο διότι οι συγκοινωνίες ειναι περίεργες. Νομιζεις πως θα βγει η Μις Μαρπλ. Κάνουν και αναγνώσεις βιβλίων της Κριστι στο ᾽᾽πρεσβυτέριο᾽᾽. Σας βάζω και το σπιτάκι του εφημέριου καθώς και την εκκλησία!

 

[Bambinella]

Ο φόνος είναι εύκολος

Ενα απο τα πεντε καλυτερα βιβλια της Κριστι, κατα τη γνωμη μου.

Αγωνια, ανατροπες, μυστηριο ως εκει που δεν παιρνει αλλο και ενα φιναλε που εμενα προσωπικα με ανατριχιασε.

Λιγα λογια για την υποθεση:

Σε μια επαρχιακη πολη πεφτει επιδημια θανατων αποδεκατιζοντας τους κατοικους της. Μοναχα η μις Φουλερτον, μια ηλικιωμενη δεσποινις κατοικος της πολης, θα κανει λογο για κατι αλλο. Δεν προκειται απλως για επιδημια, αλλα για φονους τελεια μελετημενους απο εναν αδιστακτο και απολυτα ψυχραιμο δολοφονο.

Ενα βιβλιο καθηλωτικο που με κανει να αναρωτιεμαι γιατι δεν ειναι διασημο.

 

[Wally]

Θα το αγορασω αυριο κιολας!

 

[elephadas]

Ποιος είναι ο Αγγλικός του τίτλος?

Μου αρέσει αρκετά η Κρίστι, δεν βρίσκω βέβαια ποτέ τον δολοφόνο αλλά δεν πολυσκάω γι' αυτό γιατί απολαμβάνω τη γραφή, τις περιγραφές και το διάλογο (ειδικά από τότε που μπορώ να διαβάζω στα αγγλικά). Ε, να έχουμε και κανα-δυο φόνους για να υπάρχει δικαιολογία για τη συγγραφή του βιβλίου, αλλά και να μην υπήρχαν θα διασκέδαζα με την ηθογραφία. Γι' αυτό μ' αρέσει ακόμη περισσότερο η Dorothy L. Sayers.

 

[Bambinella]

Ο αγγλικος τιτλος ειναι ενας απο τους μετρημενους στα δαχτυλα του ενος χεριου, που δεν αλλαξε εντελως το Λυχναρι: Murder is easy.

Στην Αμερικη κυκλοφορησε με τον τιτλο Easy to kill.

 

[retrofan]

Ωραίο θέμα bambi που τώρα το ανακάλυψα!

Μάλλον φταίνε οι εκδόσεις "Λυχνάρι" αλλά η Αγκάθα Κρίστι δεν κατάφερε ποτέ να με πορώσει. Ίσως και το αστυνομικό μυστήριο να μην είναι το φόρτε μου. Δεν μπορώ όμως παρά ν' αναγνωρίσω πόσο έξοχες εμπνεύσεις ήταν τόσο ο χαρακτήρας του Πουαρό, όσο και της Μις Μαρπλ. Και σε μερικά βιβλία, πέρα από το "ποιος είναι ο δολοφόνος", με γοήτευσε η πλοκή ως πλοκή, το σύνολο των χαρακτήρων και τα ψυχογραφήματά τους.

Τ' αγαπημένα μου, όπως τα θυμάμαι μέσα από το σύννεφο των χρόνων:

1. Νομίζω αυτό που λες "Θλιμμένο Κυπαρίσσι". Δεν είναι μ' έναν άντρα που έχει χωρίσει τη γυναίκα του για να παντρευτεί μια άλλη και υποτίθεται ότι αυτή έχει πέσει σε βαθιά μελαγχολία ενώ στην πραγματικότητα η αιτία της μελαγχολίας της είναι σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από το διαζύγιο; Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση μία χιτσκοκικής ατμόσφαιρας σκηνή που ο άντρας της τής φοράει το σκουλαρίκι που εκείνη έχει χάσει.

2. "5 κόκκοι μορφίνη" ή κάποιο άλλο δηλητήριο τέλος πάντων. Ο ανέμελος γιος εφημέριου που βρίσκει τον ετοιμοθάνατο (και καλά από ατύχημα) άντρα με την τελευταία απορία. "Γιατί δεν κάλεσαν την Έβανς;" Πολύ ευφάνταστη εξέλιξη και ιδιαίτερα δροσερό το νεαρό ζευγάρι των ερασιτεχνών ντετέκτιβ, ο γιος του εφημέριου και η κόρη του λόρδου της περιοχής.

3. Πώς το λένε, πώς το λένε; Με μια γυναίκα που έχει υιοθετήσει πολλά παιδιά, ανόμοια μεταξύ τους και υποτίθεται ότι δολοφονείται από τον "άσωτο" υιό που πεθαίνει στη φυλακή. Μόνο που αρκετό καιρό μετά ένας επισκέπτης δίνει άλλοθι στον νεκρό γιο και η οικογένεια αρχίζει και ξαναψάχνεται. Εξαιρετικός χειρισμός των σχέσεων γονιών - παιδιών σε όλες τις πιθανές παραμέτρους. Είχε άραγε διαβάσει Φρόυντ η Άγκαθα;

4. Άλλο που δεν θυμάμαι τον τίτλο του. Μ' έναν πλούσιο γιατρό της Χάρλει Στριτ που έχει "μια ζωή στρωμένη, με γυναίκα κι ερωμένη και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή" Ε συγγνώμη! Δολοφονείται ήθελα να πω στο εξοχικό mansion συγγενών. Επίσης άκρως ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ιδίως η φτωχή ξαδέλφη που αναγκάζεται να δουλεύει σε πολυκατάστημα (δύσκολες εποχές για την άλλοτε κραταιά αριστοκρατία) και η ερωμένη Ενριέτα που μένει πιστή στον νεκρό εραστή μέχρι τέλους.

5. Η "αυλαία". Αυτό δεν είναι που ο Πουαρό μας αποχαιρετά; Ωραίο το εύρημα με το πώς "στριμώχνεται" ο μοναδικός δολοφόνος που δεν μπορούσε να πιάσει διαφορετικά. Και δένει καλά με τον εμμονικό χαρακτήρα του μουστακαλή Βέλγου μας.

Θυμάμαι επίσης μια φράση του Πουαρό που μου είχε κάνει εντύπωση και που, όσο περνάνε τα χρόνια, επιβεβαιώνω τη σοφία της. "Οι άνθρωποι θέλουν να μιλούν για τον εαυτό τους. Αν τους ακούσεις υπομονετικά και τους δώσεις τον χρόνο που χρειάζονται, θα σου προσφέρουν, από μόνοι τους, όλα τα στοιχεία".

Το μόνο που σε μερικά βιβλία της Κρίστι με είχε ξενίσει - ενοχλήσει, ήταν η αμηχανία της και απροθυμία της να περιγράψει και να δεχτεί την αλλαγή της αγγλικής κοινωνίας μετά τον πόλεμο. Αγγλίδα μεσοαστή σε όλο της το μεγαλείο, με τον συντηρητισμό της και την μόλις κρυμμένη έπαρση πως ανήκει στην "κραταιά βρεττανική αυτοκρατορία". Τα σχόλιά της για μαύρους, Ινδούς, Εβραίους, Κυπρίους και λοιπούς τέως αποίκους που πια αριβάρουν στην Αγγλία και αλλοιώνουν την κοινωνική και ιδεολογική διαστραμάτωση αιώνων στάζουν χολή. Ευτυχώς που υπάρχουν σε ελάχιστα βιβλία της καθώς τα περισσότερα εξελίσονται στο γραφικό χωριουδάκι που λέει και η Δομινίκη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πόσο αστείο μου είχε φανεί το σχόλιο του οικονόμου της Τούπενς και του συζύγου της που είχε πάει διακοπές με τη γυναίκα του στην Ισπανία και είχε περάσει χάλια γιατί "αυτοί οι άνθρωποι, αν πιστεύετε σε Θεό, δειπνούν στις 10 και τρώνε κάτι απαίσια πράγματα". Μα να σχολιάζει Άγγλος οποιαδήποτε κουζίνα του κόσμου;