Άριελ Κωνσταντινίδη: «Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν εκρηκτική σαν άνθρωπος. Υπέροχη οικοδέσποινα, εκθαμβωτική με μια σαγήνη απαράμιλλη. Ήταν υπέροχη αλλά ήταν και μια έκρηξη, ένα ηφαίστειο που δεν ήθελες να είσαι παρών στις εκρήξεις και στον θυμό της».
Φαντάζομαι την σταρ εν εκρήξει: να φωνάζει με την υπερηχητικιά φωνή της που ποτέ δεν αποχωριζόταν, να τινάζει με νάζι το μαλλί ή να φυσάει τη φούντα που πέφτει μπροστά της, αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν την κόβω να φώναζε επείδή κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά γιατί δεν θα φαινόταν αυτή.
«Η Αλίκη στις πρόβες δεν ήταν η Αλίκη στις παραστάσεις. Επηρεαζόταν πάρα πολύ από το κοινό το οποίο και αλλοίωνε τη δυνότητα (sic) της ως ηθοποιός».
Άλλο ένα σημάδι ότι δεν ήταν καλή ηθοποιός. Τόσο πολύ την επηρέαζε το κοινό όσο έπαιζε; Κατάλαβα, άρα δεν έπαιζε, ασχολούνταν με το κοινό.