Εγώ θα προσθέσω και ένα στοιχείο ακόμα: Να είναι εκπρόσωπος του μέσου αστού της κάθε εθνικότητας. Πόσο μπορούσε να ταυτιστεί η μέση Ιταλίδα με την Βίρνα Λίζι που ήταν πανέμορφη; Η Λόρεν όμως μπορούσε να παίξει και την αστή και την φτωχιά με την ίδια τσαχπινιά και η μέση Ιταλίδα μπορούσε ας πούμε να ταυτιστεί μαζί της, να ζήσει το όνειρό της. Το ίδιο συνέβαινε με την Μπριζίτ στη Γαλλία. Σε εμάς πιο εύκολο ήταν να ταυτιστεί η μέση Ελληνίδα με την κοντούλα, με τα παχάκια της τσαχπίνα Βουγιουκλάκη πάρα με την Λάσκαρη που είχε πιο ευρωπαϊκό προφίλ. Για την νεαρή επαρχιωτοπούλα ήταν πιο εφικτό να προσπαθήσει να γίνει Βουγιουκλάκη παρά Λάσκαρη, Καρέζη ή Ναθαναήλ. Αυτό καθιστουσε την Αλίκη εύπεπτο προϊόν που κατά την γνώμη μου είναι βασικό στοιχείο για το σταριλίκι.
Αντίστοιχα πιστεύω για τον μέσο Έλληνα της εποχής εκείνης ο Κούρκουλος ενσαρκώνει πιο ταιριαστά το πρότυπό του: και μάγκας, χορεύει ζεϊμπέκικο, μπορεί να είναι και γιατρός, μπορεί και αστός ή κακομαθημένο πλουσιόπαιδο. Λίγο πριν τον Κούρκουλο ήταν λίγο θολές οι γραμμές. Είχαμε τον Φούντα, είχαμε και τον Αλεξανδράκη. Ο πρώτος ίσως παραπάνω μάγκας με αδρές γραμμές προσώπου από ότι θα ήθελε ο αστός Έλληνας, ο δεύτερος ίσως ήταν πολύ αστός για να πιστέψει ο επαρχιώτης ότι αν προσπαθούσε θα του έμοιαζε, κατά μία έννοια ο Αλεξανδράκης ήταν το αντίστοιχο της Καρέζη.
Λατρεύω τον Βέγγο, πιστεύω ότι ενσαρκώνε πολλά στοιχεία του μέσου Έλληνα. Αλλά πείτε μου ποιός νεαρός εκείνης της εποχής θα θελε να προσπαθήσει να γίνει σαν τον Βέγγο; Αντίστοιχα η Μάρθα Καραγιάννη ήταν μελαχρινή με σωματότυπο αμιγώς μεσογειακό, ναι μεν χόρευε και ήταν σέξυ αλλά οι ρόλοι της ήταν τέτοιοι που απέτρεψαν την μέση Ελληνίδα να θέλει να της μοιάσει.
