Juanita
Retro PaTRi@RcH
- Joined
- 23 Οκτ 2007
- Μηνύματα
- 4.263
- Αντιδράσεις
- 347
Οι πιό "παλαιοί" από εμάς, σίγουρα θα θυμούνται το περίφημο αναγνωστικό της Α! Δημοτικού.
Με τα σχέδια του Κώστα Γραμματόπουλου, το Μίμη, τη Λόλα, την Άννα, το τόπι και τα μήλα συνυφάνθηκαν περίτεχνα τα πρώτα μας βήματα στο χώρο των γραμμάτων.
Πάντα είχα ιδιαίτερη λατρεία σε αυτό το αναγνωστικό όπου μέσα βρίσκονταν οι πρώτες μου απόπειρες κανονικής γραφής (μετά τα o + ι = α του νηπιαγωγείου
) τα πρώτα μου λάθη οι πρώτες μου πολύ πολύ όμορφες αναμνήσεις από το σχολείο.
Κάπου στην Ε' Δημοτικού η μάνα μου φρόντισε να το παραδώσει στο Δήμο Αθηναίων (στη χωματερή.... όχι στη βιβλιοθήκη) ελαφρά τη καρδία...
Η εικόνα της γιαγιάς που τηγάνιζε τα ψάρια, ο γκιώνης, η δασκάλα στην έδρα που έγραφε στο μαυροπίνακα και κυρίως οι διακοπές της οικογένειας που μου θύμιζαν ένα υπέροχο καλοκαίρι στη Χίο, στοίχειωναν στο μυαλό μου.
Σχεδόν μίσησα μιά ξαδέρφη μου που λίγα χρόνια μετά (κάπου στο Λύκειο) ανακάλυψε μιά φωτογραφία σε κάποιο περιοδικό με την οικογένεια στο τραπέζι και δεν ήθελε να μου τη δώσει (όχι πως την αδικώ... )
Η δε χαρά μου όταν κυκλοφόρησε ξανά από γνωστό εκδοτικό οίκο ήταν απερίγραπτη.
Ήρθε στα χέρια μου ως δώρο έκπληξη από την αγαπημένη μου Κάλλια με τη ευχή να παραμείνω όπως ήμουν (με την ίδια παιδική αθωότητα... όπερ και εγένετο... ) και δε θυμάμαι για πόσα βράδια το ξεφύλλιζα ξετρυπώνοντας από τις σελίδες του εκείνες τις υπέροχες αναμνήσεις.
Βέβαια, από τη ματιά του μεγάλου (λέμε τώρα... ) διαπίστωνα τα μηνύματα που τότε μας περνούσαν και δη, στις πρώτες πρώτες σελίδες:
οικογένεια, θρησκεία, πατρίδα... το γνωστό τρίπτυχο που γαλουχήθηκαν γενεές... Λίγο με ένοιαζε...
Μου έφτανε που ήμουν ευτυχισμένη κρατώντας στα χέρια μου το πιό απλά υπέροχο βιβλίο που διάβασα ποτέ...
Με τα σχέδια του Κώστα Γραμματόπουλου, το Μίμη, τη Λόλα, την Άννα, το τόπι και τα μήλα συνυφάνθηκαν περίτεχνα τα πρώτα μας βήματα στο χώρο των γραμμάτων.
Πάντα είχα ιδιαίτερη λατρεία σε αυτό το αναγνωστικό όπου μέσα βρίσκονταν οι πρώτες μου απόπειρες κανονικής γραφής (μετά τα o + ι = α του νηπιαγωγείου
) τα πρώτα μου λάθη οι πρώτες μου πολύ πολύ όμορφες αναμνήσεις από το σχολείο.Κάπου στην Ε' Δημοτικού η μάνα μου φρόντισε να το παραδώσει στο Δήμο Αθηναίων (στη χωματερή.... όχι στη βιβλιοθήκη) ελαφρά τη καρδία...
Η εικόνα της γιαγιάς που τηγάνιζε τα ψάρια, ο γκιώνης, η δασκάλα στην έδρα που έγραφε στο μαυροπίνακα και κυρίως οι διακοπές της οικογένειας που μου θύμιζαν ένα υπέροχο καλοκαίρι στη Χίο, στοίχειωναν στο μυαλό μου.
Σχεδόν μίσησα μιά ξαδέρφη μου που λίγα χρόνια μετά (κάπου στο Λύκειο) ανακάλυψε μιά φωτογραφία σε κάποιο περιοδικό με την οικογένεια στο τραπέζι και δεν ήθελε να μου τη δώσει (όχι πως την αδικώ... )
Η δε χαρά μου όταν κυκλοφόρησε ξανά από γνωστό εκδοτικό οίκο ήταν απερίγραπτη.
Ήρθε στα χέρια μου ως δώρο έκπληξη από την αγαπημένη μου Κάλλια με τη ευχή να παραμείνω όπως ήμουν (με την ίδια παιδική αθωότητα... όπερ και εγένετο...
) και δε θυμάμαι για πόσα βράδια το ξεφύλλιζα ξετρυπώνοντας από τις σελίδες του εκείνες τις υπέροχες αναμνήσεις.Βέβαια, από τη ματιά του μεγάλου (λέμε τώρα... ) διαπίστωνα τα μηνύματα που τότε μας περνούσαν και δη, στις πρώτες πρώτες σελίδες:
Ολυμπιακός,
Μου έφτανε που ήμουν ευτυχισμένη κρατώντας στα χέρια μου το πιό απλά υπέροχο βιβλίο που διάβασα ποτέ...
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
