Από το
http://www.philology.gr/blog/
"Δυστυχώς δεν είναι μόνο ο γιατρός που παίρνει φακελάκι ή δεν το αρνείται όταν του το προσφέρουν.
Είναι κι ο καθηγητής, που δουλεύει το πρωί στο δημόσιο σχολείο και τα απογεύματα κάνει ιδιαίτερα.
Είναι κι ο αστυνομικός που βγάζει τα απωθημένα του πάνω στο μετανάστη.
Είναι κι ο ηλεκτρολόγος, που αγοράζει δύο ευρώ μία πρίζα που τη χρεώνει είκοσι.
Είναι ο δημόσιος υπάλληλος, που δηλώνει αναρρωτική για να μείνει στο σπίτι.
Είναι ο υδραυλικός που ζητάει πενήντα ευρώ για μία ψευτοδουλειά μισής ώρας.
Κι ακόμη είναι ο καταστηματάρχης που αποφεύγει να κόβει αποδείξεις.
Κι ο δικαστής που τα παίρνει για να βγάλει ευνοϊκή απόφαση.
Κι ο υπάλληλος της πολεοδομίας που παίρνει μίζα για να εκδώσει άδεια.
Και ποιος δεν είναι τελικά;
Όταν έρχεται η ώρα των ευθυνών, εμφανίζονται βέβαια οι «ατράνταχτες» δικαιολογίες: «Αφού όλοι έτσι κάνουν», «Δεν ζήτησα δωράκι. Αυτός μου το έδωσε», «Να μας δώσουν αύξηση, για να μη γίνονται αυτά», «Αναγκάζομαι, για να ζήσω με αξιοπρέπεια».
Αλμπάνηδες, παρτάκηδες, βολεψάκηδες, σταρχιδιστές, καλοπερασάκηδες, ωχαδερφιστές…
Ασθένειες δυσίατες αν όχι ανίατες, από τις οποίες πάσχουμε όλοι, είτε τα κάνουμε είτε τα ανεχόμαστε.
Γι’ αυτό και έχουμε φτιάξει ένα κράτος, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας, το οποίο –όλως παραδόξως– βρίζουμε νυχθημερόν. Είναι πιο εύκολο να βρίζουμε το κράτος (γενικώς κι αορίστως) ή τις εκάστοτε κυβερνήσεις που εμείς οι ίδιοι εκλέγουμε (κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν ημών).
Και χρειάζεται να έρθει κάποιος, να μας δώσει να καταλάβουμε με τον ίδιο το θάνατό του ότι η νοοτροπία μας δεν ταλαιπωρεί απλώς. Ενίοτε σκοτώνει."