- Μου τη δίνει λίγο η γκρίνια για τα γραφικά, αυτά τα video στο youtube που συγκρίνουν PS4/Xbone/PC σε τριπλά παράθυρα για να παρατηρήσουν ότι η σκιά στο SSAO είναι λίγο διαφορετική ή το texture σε still images πιο blurry, προσπαθούν δηλαδή να βρουν διαφορές σε κάτι που 99% φαίνεται ίδιο (και ακόμα και αν η PC έκδοση είναι πιο HD εντάξυ λογικό αφού και οι νέες κονσόλες είναι πιο low/middle end PCs. Boring!). Καταρχήν οι σημερινές engines είναι καταπληκτικές με τους ανοικτούς κόσμους, αληθοφανείς χαρακτήρες, ένα κάρο shadows/reflections/etc, το να σου δίνουν στο πιάτο ένα GTA5 ή Skyrim και να διαμαρτήρεσαι για ένα texture όταν πας πολύ κοντά όταν σαν σύνολο είναι απιστεύτα, μου φαίνεται περίεργο. Εντομεταξύ το κάνουν αυτό και δεν προσέχουν καν αν το παιχνίδι είναι καλό σαν gameplay. (Να προσθέσω ο κόσμος μαλλώνει για τα graphics και πετάει και trendy buzzwords όπως SSAO, HDR, etc χωρίς να ξέρει το πως δουλέυουν από πίσω όλοι αυτοί αλγόριθμοι, οπότε είναι πιο εκνευριστικό για μένα, αυτή η εμμονή χωρίς γνώση του πόσα φοβερά πράγματα γίνονται πίσω από αυτές τις engines)
- Πολύς κόσμος δεν προσέχει καθόλου ή και προτιμά παιχνίδια που να δίχνουν αυτά τα super γραφικά αλλά να έχουν waypoint να τους πάνε κατευθείαν και γραμμική διαδρομή και αόρατους colliders για να μην πας εκεί που δεν θέλουν, περιοριστικά και κατευθείαν τη λύση στο πιάτο. Το καταλαβαίνω ότι πολλοί λένε δεν έχουν χρόνο σήμερα (αλλά και το 80-90 δεν είχες χρόνο αν ήσουν μεγαλύτερος, τι άλλαξε
, πολλά παιχνίδια είναι σαν χολυγουντιανές ταινίες που σε πάνε εκεί που πρέπει να συνεχίσεις, με λίγο βαρετό shooting για να λέγονται παιχνίδια. Σχετικά με το θέμα γραφικά/gameplay, είχα παίξει πρόσφατα το πρώτο deus ex και ενώ τα γραφικά είναι τόσο dated που θα ήταν απωθητικά, δεν με πείραξαν και απεναντίας πορώθηκα με την ελευθερία που μου έδινε σε σχέση με σύγχρονα παιχνίδια. Αλλά δεν ξέρω, ίσως έχω ανοσία, και παιχνίδι στο Atari2600 να παίξω, κοιτάω τι controls/gameplay μου δίνει, τα γραφικά δεν με απωθούν, άλλωστε ξέρω ότι αυτά περιμένω, ίσως και σαν προγραμματιστής μπορώ να εκτιμήσω pixelated γραφικά στον Amstrad γιατί δεν είναι μόνο αυτό που βλέπω αλλά και το τι φαντάζομαι πως γίνεται πίσω από κώδικα. Από την άλλη αυτό που με απωθεί είναι όταν σε ένα νέο παιχνίδι με διακόπτει 100 φορές για το επόμενο QTE, μου κατεβάζει το όπλο για να κάθομαι να μου μιλάει ο sergeant, να έχει invisible walls σε σημεία για να μην πέσω από έναν γκρεμό σε ένα παιχνίδι, να με πάνε στο path που θέλουν, να κάνουν τα levels εντελώς linear για να μην χαθεί ο νέος gamer, σε επίπεδο πολύ προφανές σαν να κοροϊδεύουν την νοημοσύνη μου.
Μου την δίνουν και άλλα πράγματα αν και έχουν αναφερθεί. Το free2play είναι καρκίνος του gaming. Τα κινητά ωραία devices αλλά δεν μπορώ να παίξω με virtual joystick, για αυτό και τα πιο δημοφιλή παιχνίδια είναι φτιαγμένα για touch, και γενικώς δεν πρόκειται να αντικαταστήσουν το mainstream gaming.
SurvivalHorror είπε:
Φαντάσου οτι τα fps ποτέ δεν ανήκανε στα αγαπημένα μου,ήθελα να βλέπω το χαρακτήρα μου,αλλά το Doom αποτελεί μέχρι και σήμερα(που παίζω περισσότερα πρώτου προσώπου αναλογικά)ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια.Και δεν είναι τυχαίο,επειδή υπάρχει εκτός από την ατμόσφαιρα,η όλη γραμμική διαδικασία που λες από το σημείο Α να ανοίξεις την πόρτα Γ για να πάρεις το κλειδί της Β.Στο Αlone In The Dark φαντάσου ! όταν έπαιρνες ένα κλειδί,δε σου έλεγε ποια πόρτα ανοίγει!!Τι ωραίες εποχές.Εννοώ ότι έπρεπε να δοκιμάσεις κλειδαριά,κλειδαρία στην έπαυλη.
Παλιά θυμάμαι να έχω κολλήσει στο Super Mario World,να μη μπορώ να βρω μια κρυφή πίστα και να αρνούμει πεισματικά να δω τη λύση χρόνια μετά το youtube.Ή θα τπ έβρισκα μόνος μου ή ποτέ.
Στο Resident Evil(1996)δεν ήξερα οτι έπρεπε να ανοίξεις τα Doom Book για να βρεις τα Eagle και Wolf Crests και έψαχνα για 6 μήνες,άσε στο Silent Hill(1999)που για να βρω τη βιβλιοθήκη που μπορούσες να μετακινήσεις μου πήρε αρκετό χρόνο επίσης να ψάχνω κάθε μικρό δωμάτιο,κάθε γωνία.Γι αυτό λατρεύω τα παιχνίδια εκείνης της εποχής επίσης,μου διευρύνανε τον τρόπο που σκέφτομαι και με μάθανε να κερδίζω κάτι με την αξία και τον κόπο μου,που σου προκαλεί διπλάσια χαρά από το έτοιμο.
Αυτό το στοιχείο ήταν συναρπαστικό, το ότι έπρεπε να ψαχτείς και μάλιστα κάποια παιχνίδια δεν βγαίναν εύκολα αν δεν είχες τη λύση και τότε δεν είχες και internet να ψάξεις, και αυτό έβγαζε ένα τρομερό μυστήριο, μπορεί ξέρω εγώ να είχες έναν φίλο που έπαιζε και αυτός το παιχνίδι και καθόσασταν και συζητούσατε πως στο καλό θα ανοίξεις την τάδε πόρτα, και μπορεί και τα παιχνίδια να είχαν π.χ. ένα αντικείμενο ή μια διαδρομή που δεν σχετιζότανε με το main path και δημιουργούταν ένα μυστήριο τι ρόλο βαρούσε αυτό, κλπ. Και τότε ήταν φυσιολογικό να μην έχεις τερματίσει κάποια παιχνίδια, να τα έχεις αφήσει στη μέση έξι μήνες και να τα ξαναβρείς μετά από χρόνια και να ανακαλύψεις κάτι ψαγμένο που δεν το είχες πάρει χαμπάρι τόσα χρόνια. Σήμερα για κάποιο λόγο δεν νοείται να μην τερματίζεις το ένα παιχνίδι μετά το άλλο, καθαρό consuming, οπότε που να κάτσει να ψαχτεί ο άλλος ή είναι απαράδεκτο κάποιο παιχνίδι να μην μπορείς να το βγάλεις σε μια βδομάδα για να πας γρήγορα στο επόμενο.
Και να πω και το άλλο. Τελικά άμα το σκεφτείς αυτό το στοιχείο ήταν ένα πραγματικά immersive για μένα. Αυτό το survival που είσαι κάπου μόνος, δεν ξέρεις τι στο καλό γίνεται, δεν σου λέει κανένας, πρέπει να βρεις τα πάντα μόνος σου, και μερικά πράγματα είναι μυστήρια (γιατί δεν τρως spoilers από το internet ή δεν είναι όλα straightforward, μπορείς να βρεις μια πόρτα ή ένα αντικείμενο που δεν βγάζει νόημα, το ξέχασε ο δημιουργός και αναρωτίεσαι αν πάιζει κάποιο ρόλο ή αποκαλύπτει κάτι για τον κόσμο). Σε αντίφαση, σκέψου ένα παιχνίδι με super γραφικά, φανταστικούς κόσμους, με ένα βελάκι να σε πρίζει συνέχεια "Εδώ Εδώ Εδώ Εδώ. Πάρε αυτό. Κάνε αυτό. Tutorial" με waypoints, με support characters που σε πρίζουν να ακολουθήσεις και δεν έχεις χρόνο να απολαύσεις το περιβάλλον ή να νοιώσεις την immersive άισθηση ότι πραγματικά είσαι μόνος σου στον κόσμο και δεν ξέρεις τι στο καλό γίνεται, όλα είναι τρομακτικά, μυστηριώδη και απειλιτικά και δεν ξέρεις το τάδε αντικείμενο που πήρες αν ανοίγει κάτι ή σε σκοτώνει απροειδοποίητα.
Ακόμα και παιχνίδια με απαρχαιομένα γραφικά με την ελευθερία να ψάξω και χωρίς waypoints και πολλούς NPC μου βγάζουν πιο πολύ αίσθηση ότι πραγματικά είμαι εγώ σε αυτόν τον απειλιτικό κόσμο του παιχνιδιού και πρέπει να ανακαλύψω τα μυστικά. Κάποιος είχε πει για το Doom ότι δεν το θεωρεί μόνο fps αλλά και survival horror γιατί σε αφήνουν μόνο σε μια σκοτεινή βάση χωρίς να σου πουν τίποτα και εξερευνάς διαδρόμους και πίσω κρύβονται εκπλήξεις. Έχω τύχει να παίζω διάφορες πίστες Doom χρηστών που το design σε σημεία τέτοια σε μπέρδευε και έλεγα "Έτσι όπως το έκανε έχασα δέκα λεπτά να ψάχνω την έξοδο!" αλλά μετά σκέφτομαι "Καλύτερα αυτή η ελευθερία και η αίσθηση του να ψάχνεσαι, πάρα ένα Doom με waypoints και απλοποιημένου level design".
