Αστροφεγγιά

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας johnalepou
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
Είδα ολοκληρωμένη τη σειρά στο ERTflix που θυμάμαι ότι παιζόταν όταν ήμουν παιδάκι. Νομίζω ότι ήταν το πρώτο έγχρωμο ελληνικό σήριαλ (εκτός από το πρώτο επεισόδιο).

Με καθήλωσε παρόλο που μετά από κάθε επεισόδιο υπήρχε ένας κόμπος στο στομάχι. Από τη μουσική της έναρξης των τίτλων υπάρχει ένα ψυχοπλάκωμα το οποίο κορυφώνεται σε ορισμένες σπαρακτικές σκηνές. Πιστεύω ότι αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την αθηναϊκή ζωή της συγκεκριμένης περιόδου (τέλος Α' Παγκοσμίου Πολέμου - Μικρασιατική Καταστροφή). Οι περισσότεροι ζουν σε φτωχογειτονιές (αλήθεια που υποτίθεται ότι είναι η γειτονιά της οικογένειας Γιαννούση) μέσα σε απόλυτη ανέχεια, όλα τα όνειρα και οι φιλοδοξίες είναι καταδικασμένα να μην εκπληρωθούν πάρα τις ικανότητες και τις προσπάθειές τους (Άγγελος) και οι μόνοι που επιβιώνουν είναι οι έχοντες και κατέχοντες (Στέργης-Πετρόπουλος). Δεν ξέρω βέβαια πόσο ρεαλιστικό είναι για εκείνη την εποχή να είναι αδελφικοί φίλοι στα γυμνασιακά τους χρόνια Γιαννούσης και Στέργης με αυτή την τεράστια κοινωνική διαφορά... Το ότι αυτή η φιλία διαλύθηκε ήταν το αναμενόμενο.

Εξαιρετικές ερμηνείες σε νεαρή ηλικία από μετέπειτα πρωταγωνιστές (Καφετζόπουλος, Κιμούλης, Βαλτινός), της Νόρας Βαλσάμη που και αν και 35ετών πείθει με τη φρεσκάδα της ως μαθήτρια και μοιραία γυναίκα, της Ράνιας Οικονομίδου, καθώς και αυτές σε δεύτερους ρόλους (Ρέτσος, Αδαμάκη, Μουτούση, Τσιάνος, Κούρος, Αλεξανδράκη, Γαροφάλλου). Όμως οι ερμηνείες των γονιών του Άγγελου, Νέλλης Αγγελίδου και Σταύρου Ξενίδη είναι συγκλονιστικές. Την πρώτη δεν την έχω δει σε άλλο ρόλο ενώ τον δεύτερο τον έχω συνηθίσει σε κωμικούς από τις ταινίες και ως Μπέκα. Νομίζω ότι είναι από τις κορυφαίες δραματικές ερμηνείες στην ελληνική τηλεόραση και θα μου μείνουν αξέχαστες.

Και κάποιες απορίες:

1) Στα τελευταία επεισόδια δεν εμφανίζεται ο Κιμούλης αν και το όνομα του Στέργη αναφέρεται συνέχεια (υπηρετεί στη Θεσσαλονίκη, ταξιδεύει στο Παρίσι, συναντά τη Δάφνη, της στέλνει γράμμα κλπ.). Γνωρίζετε παρασκήνιο; Το πιθανότερο είναι να "κόπηκε". Έχω πληροφορηθεί ότι εκείνη περίπου την περίοδο που γυριζόταν το σήριαλ ο συγκεκριμένος υπηρετούσε στο Ναυτικό (ίσως είναι ένας λόγος).

2) Πιστεύω ότι η Κούρκουλα (τότε σύζυγος του σκηνοθέτη Χρονόπουλου) πέρα από τον ρόλο της ως η μικρασιατική προσφυγοπούλα Μαριορή στα τελευταία επεισόδια είναι και το φυματικό κορίτσι που έμενε δίπλα στον Πασπάτη (εμφανίζεται στην άμαξα κατά την αναχώρησή της από το σπίτι).

3) Γνωρίζεται το όνομα της ηθοποιού που υποδύεται τη συνάδελφο του Άγγελο στο γραφείο των Στέργη; Νομίζω ότι αναφέρεται ως Ειρήνη ή Ρένα αλλά δεν υπάρχει αντίστοιχος ρόλος στο retrodb.

4) Τελικά η οικογένεια Γιαννούση είχε χάσει δύο παιδιά και ο Άγγελος ήταν ο τρίτος;
 
Τελευταία επεξεργασία:
Και μία δική μου (απορία). Γιατί το πρώτο επεισόδιο προβάλλεται ασπρόμαυρο; (Αν και έχω μία σκέψη-υποψία...)
 
Αχ καημένε Άγγελε... τι ζωή Χριστέ μου!!! Πόσο άτυχο αυτό το παιδί... Ίσως είναι ο μόνος ήρωας σειράς για τον οποίο έχω κλάψει με πραγματικά δάκρυα. Μπορεί να φταίει που όπως παίζει ο Καφετζόπουλος είναι ίδιος σε στυλ και ύφος με τον έναν μου αδερφό και μου φαίνεται οικείος. Ακόμα και οι γεμάτες πίκρα κυνικές του ατάκες μου φέρναν δάκρυα "Να μην πούνε πέθανε στην Αθήνα. Να πουνε πέθανε στη Λυκόβρυση".
Να σταθώ στον Ξενίδη και στην Νέλλη Αγγελίδου, που είναι ο ορισμός του "Δεν υπάρχουν σήμερα τέτοιοι ηθοποιοί". Είναι ίσως το βίωμα που κουβαλούσαν πάνω τους οι παλιότερες γενιές κι όχι μόνο το ταλέντο, αλλά δε νομίζω πως μπορεί να δει κανείς σήμερα αντίστοιχες ερμηνείες.
Για το Ρέτσο τι να πούμε; Τα είπανε παραπάνω, θες να του βάλεις θερμόμετρο όπως τον βλέπεις.
Είναι καταθλιπτική σειρά, η τελευταία σκηνή που σκεπάζεται ο Άγγελος κάτω απ το σεντονάκι του κι ένα παλιό τσόλι για να πεθάνει κι η μάνα του μονολογεί αφηρημένη είναι σπαρακτική. Γενικά στα δύο τελευταία επεισόδια μόνο κλάμα κι οδυρμός.

Δε μπορώ να μη σχολιάσω το τεράστιο ζήτημα της υγείας της εποχής και πως χρειαζόσουν 'μέσον" ακόμα και για το σανατόριο, ούτε τους αρρώστους που στήναν τσαντίρια στην "εξοχή" μπας και αναρρώσουν. Πόσα νέα αγόρια και κορίτσια να φύγαν έτσι εκείνα τα χρόνια δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι, χωρίς ούτε τη στοιχειώδη φροντίδα. Τη φυματίωση σχεδόν τη ρομαντικοποίησε η λογοτεχνία, αλλά η πραγματικότητα ήταν φρικτή για τους ασθενείς.
Και για να μην κλείσω με μαυρίλα, έχω παρατηρήσει κι ένα λάθος στη σειρά. Στο επεισόδιο που τον διώχνει το αφεντικό λόγω των 'σταγονιδίων, κι είναι μικρός εδώ μέσα ο χώρος κλπ" (άλλη σκηνή στεναχώριας αυτή), λίγο πριν ο Άγγελος λέει στη συνάδελφο του έναν στίχο από το ποίημα Υποθήκαι του Καρυωτάκη
" Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής, όταν ακούσεις ανθρώπους" λέει ο Άγγελος στην Έρση.
Το ποίημα όμως αυτό δημοσιεύθηκε στη συλλογή Ελεγεια και Σατιρες το 1927, τρια χρόνια δηλαδή αργότερα από το 1924 που υποτίθεται πως βρισκόμαστε.
Παρότι όμως μας τα χαλάν οι ημερομηνίες, είναι πολύ ταιριαστή εδώ η ταύτιση του Άγγελου με τον μεγάλο μας ποιητή Κώστα Καρυωτάκη που την ίδια εποχή ανέβαινε κι αυτός το δικό του Γολγοθά με την υγεία του κι είχε κι αυτός μια δραματική κατάληξη λίγο αργότερα από τον ήρωα μας.
 
Πίσω
Μπλουζα