Αυτό δεν ξεχνιέται με τίποτα...

[Λορένα]

Ισως με απατα η μνημη μου, αλλα.. υπηρξε και αλλος μπασκετμπολιστας που χτυπησε το κεφαλι του στην μπασκετα?

Το στεφανι της μπασκετας συγκεκριμενα. Εκανε αλμα και το χτυπησε. Νομιζω ηταν και μαυρος

 

[Maddog]

Συγκλονιστικό το βιντεάκι...!!!

Το πιό συγκλονιστικό για το δικό μου επαγγελματικό μάτι είναι ότι όχι μόνο δεν του φόρεσαν κολλάρο αμέσως μετά τον τραυματισμό αλλά έγιναν και ένα σωρό κινήσεις στον αυχένα του. Είδα στροφές αριστερά-δεξιά σχεδόν 90 μοιρών και μέχρι και κάμψη για να πιεί νερό -και αυτό μεγάλο no-no σε κακώσεις κεφαλιού/αυχένα. Θα έπρεπε να ακινητοποιηθεί αυστηρά από την αρχή. Ακόμα και στο φορείο (που τον δείχνει στο επόμενο βίντεο της σειράς) τον βλέπω χωρίς κολλάρο και με τον αυχένα μάλλον στον αέρα.

Δεν ισχυρίζομαι ότι θα άλλαζε κάτι στην τελική έκβαση, αλλά η αρχική αντιμετώπιση του συμβάντος είναι απλά αίσχος. Προφανώς κανείς δεν σκέφτηκε ότι τα πράγματα μπορεί να είναι σοβαρά...

 

[Bambinella]

Ελπιζω ο γιος του Γιανκοβιτς, που εγινε κι αυτος καλαθοσφαιριστης, να μην κληρονομησε το τοσο ιδιαιτερο (για να το πω κοσμια) ταμπεραμεντο του πατερα του και να ισχυει παντα γι' αυτον το ρητο οτι τα παθηματα πρεπει να γινονται μαθηματα.

Οπως και για ολους μας αλλωστε.

 

[kajwbtfe]

Εχεις απολυτο δικιο.Θυμαμαι χαρακτηριστικα τον Wayne Rainey το 93 οταν επεσε απο τη μηχανη και μαζευτηκανε να τον σηκωσουνε τους εδινε οδηγιες για το πως να τον σηκωσουν για να μην γινει καμια περαιτερω ζημια.Καμια σχεση με τον Μπομπαν που τον κουναγανε σαν να ηταν τσουβαλι με πατατες...

 

[kajwbtfe]

Το πιό συγκλονιστικό για το δικό μου επαγγελματικό μάτι είναι ότι όχι μόνο δεν του φόρεσαν κολλάρο αμέσως μετά τον τραυματισμό αλλά έγιναν και ένα σωρό κινήσεις στον αυχένα του. Είδα στροφές αριστερά-δεξιά σχεδόν 90 μοιρών και μέχρι και κάμψη για να πιεί νερό -και αυτό μεγάλο no-no σε κακώσεις κεφαλιού/αυχένα. Θα έπρεπε να ακινητοποιηθεί αυστηρά από την αρχή. Ακόμα και στο φορείο (που τον δείχνει στο επόμενο βίντεο της σειράς) τον βλέπω χωρίς κολλάρο και με τον αυχένα μάλλον στον αέρα.Δεν ισχυρίζομαι ότι θα άλλαζε κάτι στην τελική έκβαση, αλλά η αρχική αντιμετώπιση του συμβάντος είναι απλά αίσχος. Προφανώς κανείς δεν σκέφτηκε ότι τα πράγματα μπορεί να είναι σοβαρά...

Εχεις απολυτο δικιο.Θυμαμαι χαρακτηριστικα τον Wayne Rainey το 93 οταν επεσε απο τη μηχανη και μαζευτηκανε να τον σηκωσουνε τους εδινε οδηγιες για το πως να τον σηκωσουν για να μην γινει καμια περαιτερω ζημια.Καμια σχεση με τον Μπομπαν που τον κουναγανε σαν να ηταν τσουβαλι με πατατες...

 

[RIO]

Στην αρχή, δεν κατάλαβαν οι πιο πολλοί την σοβαρότητα της κατάστασης. Οι παίκτες κοιτούσαν αδιάφορα, ενώ ακούστηκαν και κάποια άσχημα συνθήματα, από την κερκίδα...

 

[caprice]

Για όσους θέλουν να μάθουν τί πραγματικά συνέβη εκείνη τη "μαύρη μέρα" για εμάς ας ρίξουν μία ματιά εδώ: http://www.panthers.gr/panthers/index.php?option=com_content&view=article&id=13. Πέρα και πάνω από όλα ο Μπόμπαν ήταν και θα είναι πάντα στις καρδιές μας.

Υ.Γ.

Όσοι έχουμε ασχοληθεί ενεργά με τον

αθλητισμό σίγουρα ξέρουμε τι σημαίνει

"άστοχο ή άδικο σφύριγμα"

 

[Olorin]

Στην αρχή, δεν κατάλαβαν οι πιο πολλοί την σοβαρότητα της κατάστασης. Οι παίκτες κοιτούσαν αδιάφορα, ενώ ακούστηκαν και κάποια άσχημα συνθήματα, από την κερκίδα...

Ισχύει... Ήμουν μέσα στο γήπεδο κάπου 11-12 χρονών πιτσιρικάς και θυμάμαι χαρακτηριστικά τους οπαδούς του Παναθηναϊκού να φωνάζουν "Πέεεθανε, πέεεθανε!"... Εντάξει, προφανώς κανείς τους δεν υπήρχε περίπτωση να είχε υποψιαστεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και δεν νομίζω να το έκαναν αν είχαν καταλάβει έστω και στο ελάχιστο το τι θα επακολουθούσε, αλλά κάθε φορά που θυμάμαι τις ιαχές, ανατριχιάζω...

Θυμάμαι πως πριν τον αγώνα είχαμε παίξει κι εμείς, αφού τότε αγωνιζόμουν στα "Μίνι" του Πανιωνίου (δεν θυμάμαι αν είχαμε παίξει εναντίον του ΠΑΟ ή άλλης ομάδας) και μετά μας είχαν κρατήσει να δούμε το παιχνίδι, όπως είχε συμβεί αρκετές ακόμα φορές... 1-2 μέρες αργότερα μάλιστα, είχαμε προπόνηση στο "Κλειστό" (πάντως εμείς οι Νεοσμυρνιώτες είμαστε τρομερά ευφάνταστοι στις ονομασίες... "Κλειστό", "Πλατεία"...), πράγμα ασυνήθιστό, αφού σχεδόν πάντα προπονούμασταν στα -τότε- ανοιχτά δίπλα στο γήπεδο του ποδοσφαίρου. Αν και συνήθως όταν μας δινόταν η ευκαιρία να παίξουμε στο "Κλειστό" δεν μπορούσαμε να κρύψουμε τον ενθουσιασμό μας, εκείνη τη μέρα όλοι ήμασταν παγωμένοι και άκεφοι στο μεγαλύτερο μέρος της προπόνησης και σχεδόν φοβόμασταν να πλησιάσουμε την καταραμένη μπασκέτα, λες και θα ρουφούσε και τη δική μας τη ζωή. Κάποια στιγμή, σε ένα διάλειμμα της προπόνησης, ψηλάφησα τη βάση της μπασκέτας και ένιωσα το μοιραίο ανεπαισθητο εξόγκωμα που υπήρχε κρυμμένο και βρήκε πάνω του ο Μπόμπαν... Ανατρίχιασα ολόκληρος...

Φυσικά μέσα στα επόμενα χρόνια τον ξαναείδα πολλές φορές στην Πλατεία και στους τριγύρω δρόμους όπου ήταν και η γειτονιά μου. Εμφανώς καταβεβλημένος και ταλαιπωρημένος (σχεδόν από τον πρώτο κιόλας χρόνο), αλλά πάντα χαμογελαστός. Και φυσικά αν μας έβλεπε με τις τσάντες και τις φόρμες του Πανιωνίου μας χαιρετούσε εγκάρδια. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα (ειδικά για κάποιο διάστημα που ο Πανιώνιος του είχε δώσει -τιμητικά, περισσότερο- και κάποιο πόστο στα τμήματα υποδομής), ερχόταν και έβλεπε και τους αγώνες μας (πρέπει να αγωνιζόμουν στα παιδικόεφηβικά τότε)... Περίεργο μου φαινόταν να βλέπει ο Μπόμπαν εμένα να παίζω αντί για το αντίστροφο... Πώς αλλάζουν οι καιροί...

Τα τελευταία χρόνια λόγω της παραμονής μου στην Αγγλία δεν έχω καταφέρει να πάω στο γήπεδο να παρακολουθήσω αγώνα του Πανιωνίου, οπότε δεν ξέρω αν συμβαίνει ακόμα, αλλά μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν υπήρχε περίπτωση να μην ακουστεί το όνομά του σε σύνθημα... Σε ΚΑΘΕ εντός έδρας αγώνα επί μια δεκαετία και βάλε, τουλάχιστον. Κρίμα που λατρεύτηκε τόσο για λάθος λόγους, αλλά νομίζω πως ήταν τέτοια η ιδιοσυγκρασία του που θα είχε καταφέρει να γίνει θρύλος της ομάδας ακόμα και αν δεν είχε συμβεί αυτό το γεγονός...

 

[Σώτος Σώτος]

Τέλη του 1981. Ήμουν 7 χρονών τότε. Ήρθε ο πατέρας μου να με πάρει απ' το σχολείο το μεσημέρι. Ξεκινήσαμε και λίγα λεπτά αργότερα ένα 3χρονο κοριτσάκι ξέφυγε από τα χέρια της γιαγιάς του και όρμησε να περάσει απέναντι καθώς είδε μια θεία του. Ο πατέρας μου φρέναρε, προσπάθησε να το αποφύγει αλλά δεν τα κατάφερε. Σαν τώρα θυμάμαι τον γδούπο... Η τραγική ειρωνεία είναι ότι συνέβη έξω από κλινική, το πήραν αμέσως μέσα, το παιδί είχε μώλωπες μόνο και έκλαιγε, και ο "γιατρός" είπε οτι δεν έχει τίποτα, παρά τις προτροπές του πατέρα μου να μεταφερθεί στο Παίδων. Σε 13 ώρες το παιδί πέθανε από εσωτερική αιμορραγία...

Περιττό να πω πόσο άλλαξε η ζωή μου από εκείνη την καταραμένη στιγμή... Ευτυχώς ο πατέρας μου αθωώθηκε στα δικαστήρια γιατί πράγματι δεν έφταιγε, και το παραδέχτηκε και η γιαγιά του παιδιού, αλλά από τότε όλο μετακομίσεις, αλλαγές σχολείων κάθε λίγο και λιγάκι, ο πατέρας μου πήγε στο εξωτερικό να δουλέψει για χρόνια. Το φοβερό είναι όμως οτι για πολλά χρόνια είχα μόνο εγκεφαλική γνώση και αίσθηση των γεγονότων. Μόνο όταν 30+ χρόνια μετά απέκτησα δικό μου παιδί και έγινε 3 χρονών-όσο και το κοριτσάκι, όντας εγώ στην ηλικία που ήταν τότε ο πατέρας μου, με την γυναίκα μου να έχει την ίδια ηλικία που θα είχε και το κοριτσάκι εάν ζούσε (τρομερή σύμπτωση?-ποιος ξέρει?) μόνο τότε συνειδητοποίησα πραγματικά τι κακό είχα πάθει και πόσο δύσκολα πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, και αυτό με άλλαξε ριζικά σαν άνθρωπο...

 

[Olorin]

Μια που έχει αναφερθεί από αρκετούς η συγκεκριμένη στιγμή στο παρόν thread, παραθέτω το παρακάτω βίντεο από την επίσκεψη των φιλάθλων του Πανιωνίου στο γήπεδο, με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από τον τρυματισμό του Μπόμπαν...

 

[johnny19818]

Όταν έμαθα το θάνατο του Ayrton Senna και μάλιστα στο "καθήκον".

Η πρώτη φορά που πήγα σε κηδεία (και είδα νεκρό) κι ας μην ήταν συγγενής μου.

Όταν παίζοντας χρόνια Game Boy, άναψα για πρώτη φορά το Game Gear.

Όταν είδα πρώτη φορά τα γραφικά του Playstation.

 

[BETTY BOOP]

-Η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο, όταν πήρα πτυχίο, η πρώτη δουλειά, ο πρώτος μισθός...

+όταν ''έφυγαν'' η πολυαγαπημένη μου γιαγιά και ο πολυαγαπημένος μου παππούς, οι ετοιμασίες για την τελετή είναι κάτι που θυμάμαι...

 

[Always Somewhere]

Δεν θα ξεχάσω ποτε όταν έβλεπα στην κρατική τηλεόραση το ατύχημα του Challenger αλλα και την ομιλία της Audrey Hepburn για τα δικαιώματα των παιδιών..

31 years ago, UNICEF Goodwill Ambassador Audrey Hepburn gave this passionate speech as world leaders adopted the UN Convention on the Rights of the Child.

 

[Turrican]

Ο τραγικός θάνατος (1982) του Smirnov (ξιφομάχος) σε παγκόσμιο πρωτάθλημα! Δε το χωράει ο νους του ανθρώπου! Ήταν φρικτό! Οι ελληνικές εφημερίδες μας ενημέρωναν με σχεδιαγράμματα περί του πως έγινε το ατύχημα, και την κατάσταση της υγείας του. Χαροπάλευε μέρες, αλλά τελικά δε τα κατάφερε! Μετά από αυτό, άλλαξαν οι προδιαγραφές εξοπλισμού ασφαλείας του αθλήματος! Θυμάμαι ακόμα και το ιατρικό ανακοινωθέν 1-2 ημέρες πριν πεθάνει, που ανέφερε μικρή βελτίωση...προφανώς ήταν το σύνηθες 'πουσάρισμα" του οργανισμού πριν τη "τελική έξοδο"...

Ο Θάνατος του Πατρίκ Ντεπαγιέ (1980) όταν η φόρμουλα του προσέκρουσε...

Τέλλος Άγρας, η ύπουλη αιχμαλώτιση. τα βασανιστήρια και ο θάνατος του, από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες όπως περιγράφεται στο βιβλίο της της Πηνελόπης Δέλτα, "Στα μυστικά του βάλτου".

Ο αποκλεισμός του παναθηναϊκού από τη Λίβερπουλ (1985) , όταν είχε φτάσει μέχρι τους τέσσερις!

Το τρομοκρατικό χτύπημα στους "διδύμους πύργους" (2001) στη Νέα Υόρκη (σε ζωντανή μετάδοση είδα το δεύτερο αεροπλάνο να προσκρούει)!


Όλες οι φορές που ο Νίκος Γκάλης και ο ΑΡΗΣ δε κατάφερναν στο τσακ να φτάσουν στην κορυφή της Ευρώπης!!!

Η Χρεοκοπία της Atari corporation... αυτό δε χωνεύεται με τίποτα....ΚΑΤΑΡΑ!!!

 

[Always Somewhere]

Η Χρεοκοπία της Atari corporation... αυτό δε χωνεύεται με τίποτα....ΚΑΤΑΡΑ!!!

Το είχα ξεχάσει αυτό όπως και όταν έμαθα και για την χρεωκοπία της Commodore.

 

[Uskoke]

το σοκ το 2001 με τους δίδυμους πύργους...πάντα μας λέγανε ότι οι ΗΠΑ ήταν αλώβητες γιατί τις προστατεύανε οι ωκεανοί της και μόνο η ΕΣΣΔ με τους διηπειρωτικούς πυραύλους της μπορούσε να τους χτυπήσει, και δεν τους βοηθήσανε όλα τα όπλα της...το Τσάλεντζερ και το σοκ για όλους μας...το Τσέρνομπιλ...το Ευρωμπάσκετ για την Ελλαδίτσα μας που το είδαμε μάλιστα ζωντανά στην α/μ τηλεόραση μας με λυχνίες (!)...στον στρατό όταν πέρασα τις εξετάσεις για μηχανοδήγηση...όταν με άφησαν να ρίξω με το 45 άρι...όταν με στείλαν ΔΑΕ...πλωτά....εγώ σπασικλάκι όλα αυτά λες και ήμουνα κομάντο...

 

[laura ingalls]

Θυμάμαι μια έκλειψη ηλίου το 1976 και το θυμάμαι γιατί ήταν λίγο καιρό πριν γεννηθεί η αδελφή μου. Θυμάμαι ότι κοιτάζαμε την έκλειψη μέσω ενός "καμμένου" κομματιού φιλμ από την kodak instamatic φωτογραφικής που είχαμε. Τα σοκ που υπέστη ηταν ισχυρά: 1. Ο ήλιος μπορεί να μου έκαιγε τα μάτια και θα μουν μια τυφλή σαν τον κύριο που πουλάει λαχεία για αυτό και θα κοίταγα την έκλειψη μόνο μέσα από το φιλμ για πολύ λίγο. 2. Ο ήλιος μπορεί να σκεπαστεί ενώ είναι μεσημέρι. 3. Ο ήλιος έφυγε αλλά σκοτάδι δεν έγινε, να γίνει νύχτα. Τους είχα φάει τα αυτιά να μου το εξηγούν και να μου το ξαναεξηγούν πως γίνεται αυτό αλλά η εξήγηση δε με ικανοποιούσε. 4. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν οτι αφού τελείωσε η έκλειψη η οποία ήταν δακτυλιοειδής και απολύτως ορατή από την Αθήνα, ο μπαμπάς είπε τώρα η επόμενη θα είναι το 2030 σιγά μη ζούμε για να τη δούμε, εγώ θα χω πεθάνει ως τότε. Σοκαρίστηκα με τη σκέψη. Δε θα το ξεχάσω.

 

[Bajar]

Τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα που δεν νομίζω να ξεχάσω ποτέ ήταν όλα μέσα στη δεκαετία του 80. Κατ' αρχήν το Τσερνόμπιλ. Αν τώρα νοιώθουμε μια ανασφάλεια να κυκλοφορήσουμε έξω λόγω του ιού, τουλάχιστον εδώ στην Αθήνα, τότε που ήμασταν μικρά παιδιά (σε επαρχία κιόλας) και η υπερκινητικότητα ήταν δεδομένη κάτι τέτοιο μας φαινόταν αδιανόητο κι αβάστακτο. Χώρια που οτιδήποτε φρέσκο (λαχανικά, φρούτα, γάλα) ήταν απαγορευμένα. Ακόμη θυμάμαι που ένα μήνα μετά οι κερασιές μας ήταν πιο φορτωμένες από ποτέ και δεν μου επιτρεπόταν να αγγίξω ούτε ένα κεράσι.
Το δεύτερο ήταν η δολοφονία του Τσαουσέσκου και της συζύγου του. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα στην τηλεόραση κάποιους να πεθαίνουν γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται για ηθοποιούς σε ταινία αλλά για αληθινά πρόσωπα για τα οποία μάλιστα ήξερα και ένα δυο πράγματα καθώς είχα ξαδέρφια που σπούδαζαν στη Ρουμανία εκείνη την εποχή. Ο συνδυασμός των όσων έδειχνε η τηλεόραση με το χριστουγεννιάτικο δέντρο λίγο πιο δίπλα ήταν τελείως σουρεαλιστικός και ταυτόχρονα τρομακτικός.
Φυσικά υπάρχει κι ένα ευχάριστο που δεν ξεχνιέται με τίποτα και ήταν το Ευρωμπάσκετ του '87 και που ένοιωσα όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που έζησαν κι όλοι οι Έλληνες (κι από άρχισα να βλέπω συστηματικά μπάσκετ).
Το τελευταίο που ξέρω ότι δε θα ξεχάσω ποτέ όσα χρόνια κι αν περάσουν είναι προσωπικό βίωμα και παλιότερα το έχω αναφέρει περιληπτικά σε άλλο thread. Πρόκειται για το σιδηροδρομικό δυστύχημα τη Μ. Τετάρτη του '85 στο δρομολόγιο των 6.00 πμ. από Πάτρα προς Κυπαρισσία. Είχα την ατυχία να βρίσκομαι με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου μέσα σ' εκείνο το τραίνο που συγκρούστηκε με φορτηγό σε αφύλακτη διάβαση στην Κάτω Αχαΐα. Ακόμη και τώρα έχω στα αυτιά μου το γδούπο από το φορτηγό που έπεσε πάνω μας, το ξαφνικό σκοτάδι, τις φωνές των άλλων επιβατών και εγώ να κουτρουβαλιάζομαι ανάμεσα σε καθίσματα και βαλίτσες. Ούτε ξέρω πόση ώρα πήρε αυτό, ίσως και ελάχιστα λεπτά, όμως δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου ότι όταν τελείωσε και συνειδητοποίησα ότι ζω ακόμη, το μόνο που φώναξα ήταν "μαμά" νομίζοντας ότι την είχα χάσει για πάντα κι εκείνη ήταν ακριβώς δίπλα μου ζωντανή και χαμογελαστή με λίγο μόνο αίμα στο μέτωπό της και κρατώντας το χέρι του αδελφού και το δικό μου είπε "τελείωσε τώρα, είμαστε καλά". Στη συνέχεια περιμέναμε από την κοντινή σμηναρχία να έρθουν να μας απεγκλωβίσουν και να πάμε στο νοσοκομείο της Πάτρας για εξετάσεις. Δύο σκηνές που ακόμη δεν θα ξεχάσω ήταν, όταν ο σμηνίτης που προσπαθούσε να με τραβήξει προς τα πάνω κι έξω, γιατί τα παράθυρα ήταν πάνω από τα κεφάλια μας πλέον, είπε "έλα μικρή μου δώσε τα χεράκια σου" κι εμένα μου κακοφάνηκε πολύ που με είπε μικρή (lol), και το δεύτερο και πιο φρικτό, όταν βγήκαμε επιτέλους και προχωρώντας προς τα διάφορα αυτοκίνητα που θα μας πήγαιναν στην Πάτρα, αναγκάστηκα να περάσω πάνω από έναν από τους νεκρούς του δυστυχήματος. Ευτυχώς ήταν ήδη καλυμμένος. Από τους επιβάτες του τραίνου είχαμε μόνο τραυματίες, σε ελαφρά κατάσταση οι περισσότεροι, όμως σκοτώθηκαν ο οδηγός και ο συνοδηγός του φορτηγού καθώς και ο φύλακας της διάβασης με τη γυναίκα του που κοιμόντουσαν στο σπιτάκι δίπλα από τη διάβαση και τους πλάκωσε ο τοίχος στον οποίο έπεσε το φορτηγό μετά τη σύγκρουση. Πολλοί λένε ότι ο οδηγός του φορτηγού αποκοιμήθηκε στο τιμόνι και δεν άκουσε το τραίνο που ερχόταν αλλά αυτό δεν είναι ακόμη εξακριβωμένο.
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για το δυστύχημα δεν το έχω βρει κάπου να αναφέρεται εκτενώς, εκτός από κάποια πρωτοσέλιδα εφημερίδων σε εικόνες. Ίσως να μην ήταν μείζονος σημασίας καθώς η χώρα έχει ζήσει άλλα πολύ σοβαρότερα και πολύνεκρα σιδηροδρομικά δυστυχήματα κατά καιρούς. Ωστόσο εμένα με σημάδεψε και για πολλά χρόνια μετά δεν έμπαινα καθόλου σε τραίνα όσο κι αν τα αγαπούσα, μέχρι που αποφάσισα, φοιτήτρια πλέον, να κάνω ένα ταξίδι ολομόναχη για να μπορέσω να το ξεπεράσω (Αθήνα - Θεσσαλονίκη) και νομίζω πως τα κατάφερα καθώς σταμάτησαν εφιάλτες χρόνων.

 

[elephadas]

Μπα? Κι εσύ επιζήσασα σιδηροδρομικού δυστυχήματος? Εγώ εκτροχιάστηκα! Τον Φεβρουάριο του 1973, σε τραίνο που δεν πήγαινε για Κυπαρισσία αλλά είχε ξεκινήσει από αυτήν. 16άρης, μόλις είχαν τελειώσει οι εξετάσεις του εξαμήνου και πήγαινα επίσκεψη στην αδερφή μου, πρωτοετή στο Μαθηματικό της Αθήνας. Τότε τα τραίνα έκαναν κάπου 11 ώρες (η ταχεία, φαντάσου να ήταν βραδεία). Είχε καθυστέρηση, κάπου 9 τη νύχτα ήτανε, και μεταξύ Κινέτας και Μεγάρων σε περιοχή όπου το όριο ήταν 40 χμ/ώρα ο σωφέρ το είχε γκαζώσει και το τραίνο έτρεχε με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 70 χμ/ώρα και σε μια στοφή του φύγανε τα 3 τελευταία βαγόνια. Το έσχατο σκαρφάλωσε στον διπλανό βράχο και παρά λίγο θα έπεφτε σε μεγάλο γκρεμό από την άλλη μεριά αλλά έμεινε στην άκρη του γκρεμού ξαπλωμένο στο πλάι. Τα άλλα δύο απλώς έγειραν και σύρθηκαν στο πλάι του βράχου, δεν τον σκαρφάλωσαν. Υπήρξαν μπόλικοι νεκροί, κυρίως στο τελευταίο βαγόνι φαντάζομαι, εγώ όμως δεν έπαθα τίποτε εκτός που μου ήρθε στο δοξαπατρί ένα χαρτόκουτο με φαγώσιμα εκ μητρός προς αδελφή που ήταν στη σχάρα πάνω από το κάθισμα. Το κεφάλι μου δεν έκανε καρούμπαλο, αλλά το χαρτόκουτο βούλιαξε. Το υπόλοιπο τραίνο έφτασε Μέγαρα, άδειασε, και ήρθε να μας πάρει. Φυσικά πήγαινε σημειωτόν, και στην παραμικρή στροφή και τρανταγματάκι ακούγονταν ουρλιαχτά τρόμου "σιγά θα μας σκοτώσεις". Από Μέγαρα πήγαμε Αθήνα με λεωφορείο, και για την επιστροφή μου πήρα λεωφορείο (ας με ζάλιζε, καλύτερα κοτόπουλο παρά πτώμα). Δεν θυμάμαι πόσον καιρό μου πήρε να ξαναμπώ σε τραίνο, όχι χρόνια βέβαια, μήνες, αλλά έτρεμε το φυλλοκάρδι μου. Σε λίγους μήνες ανέβηκα κι εγώ Αθήνα για φροντιστήριο, και άρχισα να χρησιμοποιώ τον Ηλεκτρικό οπότε αναγκαστικά συνήλθα, διότι ο Ηλεκτρικός έτρεχε και τράνταζε πολύ οπότε δεν μπορούσες να δοατηρήσεις τέτοιες ευαισθησίες.

"Ο Άγιος Νεκτάριος σε προστάτεψε", είπε η μάδερ που κρυφά μου είχε βάλει μια μικρή κονκαρδίτσα-φυλαχτό με τη φωτό του αγίου στη βαλίτσα. Δεν μπορούσε να προστατέψει ολόκληρο το τραίνο να μην εκτροχιαστεί?

 

[Always Somewhere]

Μπα? Κι εσύ επιζήσασα σιδηροδρομικού δυστυχήματος? Εγώ εκτροχιάστηκα! Τον Φεβρουάριο του 1973, σε τραίνο που δεν πήγαινε για Κυπαρισσία αλλά είχε ξεκινήσει από αυτήν. 16άρης, μόλις είχαν τελειώσει οι εξετάσεις του εξαμήνου και πήγαινα επίσκεψη στην αδερφή μου, πρωτοετή στο Μαθηματικό της Αθήνας. Τότε τα τραίνα έκαναν κάπου 11 ώρες (η ταχεία, φαντάσου να ήταν βραδεία). Είχε καθυστέρηση, κάπου 9 τη νύχτα ήτανε, και μεταξύ Κινέτας και Μεγάρων σε περιοχή όπου το όριο ήταν 40 χμ/ώρα ο σωφέρ το είχε γκαζώσει και το τραίνο έτρεχε με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 70 χμ/ώρα και σε μια στοφή του φύγανε τα 3 τελευταία βαγόνια. Το έσχατο σκαρφάλωσε στον διπλανό βράχο και παρά λίγο θα έπεφτε σε μεγάλο γκρεμό από την άλλη μεριά αλλά έμεινε στην άκρη του γκρεμού ξαπλωμένο στο πλάι. Τα άλλα δύο απλώς έγειραν και σύρθηκαν στο πλάι του βράχου, δεν τον σκαρφάλωσαν. Υπήρξαν μπόλικοι νεκροί, κυρίως στο τελευταίο βαγόνι φαντάζομαι, εγώ όμως δεν έπαθα τίποτε εκτός που μου ήρθε στο δοξαπατρί ένα χαρτόκουτο με φαγώσιμα εκ μητρός προς αδελφή που ήταν στη σχάρα πάνω από το κάθισμα. Το κεφάλι μου δεν έκανε καρούμπαλο, αλλά το χαρτόκουτο βούλιαξε. Το υπόλοιπο τραίνο έφτασε Μέγαρα, άδειασε, και ήρθε να μας πάρει. Φυσικά πήγαινε σημειωτόν, και στην παραμικρή στροφή και τρανταγματάκι ακούγονταν ουρλιαχτά τρόμου "σιγά θα μας σκοτώσεις". Από Μέγαρα πήγαμε Αθήνα με λεωφορείο, και για την επιστροφή μου πήρα λεωφορείο (ας με ζάλιζε, καλύτερα κοτόπουλο παρά πτώμα). Δεν θυμάμαι πόσον καιρό μου πήρε να ξαναμπώ σε τραίνο, όχι χρόνια βέβαια, μήνες, αλλά έτρεμε το φυλλοκάρδι μου. Σε λίγους μήνες ανέβηκα κι εγώ Αθήνα για φροντιστήριο, και άρχισα να χρησιμοποιώ τον Ηλεκτρικό οπότε αναγκαστικά συνήλθα, διότι ο Ηλεκτρικός έτρεχε και τράνταζε πολύ οπότε δεν μπορούσες να δοατηρήσεις τέτοιες ευαισθησίες.

"Ο Άγιος Νεκτάριος σε προστάτεψε", είπε η μάδερ που κρυφά μου είχε βάλει μια μικρή κονκαρδίτσα-φυλαχτό με τη φωτό του αγίου στη βαλίτσα. Δεν μπορούσε να προστατέψει ολόκληρο το τραίνο να μην εκτροχιαστεί?

Φίλε μου Ελέφαντα κοίτα εδώ και εδώ και μαζί με το παραπάνω σχόλιο σου ήδη τον έχεις επικαλεστεί 3 φορές.....

Ο Άγιος Νεκτάριος είναι πολύ δραστήριος Άγιος.

Οσοι έχουν δεχτεί την προστασία του αναφέρουν ότι είχαν κάποιο φυλαχτό του μαζί τους άλλοι πάλι κάνουν αναφορές ότι βρίσκουν ξαφνικά ένα φυλαχτό του (όπως μια εικονίτσα) στα πράγματα τους ή ότι είχαν κάποιο όραμα με την μορφή του.
Όπως και να έχει κάτι σε παρακινεί να τον αναφέρεις συνέχεια όπως με παρακίνει και μένα σήμερα να σου υπενθυμίσω τα σχόλια σου.