Αυτό δεν ξεχνιέται με τίποτα...

Επαναλαμβάνομαι :unsure:
 
Μπα? Κι εσύ επιζήσασα σιδηροδρομικού δυστυχήματος? Εγώ εκτροχιάστηκα! Τον Φεβρουάριο του 1973, σε τραίνο που δεν πήγαινε για Κυπαρισσία αλλά είχε ξεκινήσει από αυτήν. 16άρης, μόλις είχαν τελειώσει οι εξετάσεις του εξαμήνου και πήγαινα επίσκεψη στην αδερφή μου, πρωτοετή στο Μαθηματικό της Αθήνας. Τότε τα τραίνα έκαναν κάπου 11 ώρες (η ταχεία, φαντάσου να ήταν βραδεία). Είχε καθυστέρηση, κάπου 9 τη νύχτα ήτανε, και μεταξύ Κινέτας και Μεγάρων σε περιοχή όπου το όριο ήταν 40 χμ/ώρα ο σωφέρ το είχε γκαζώσει και το τραίνο έτρεχε με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 70 χμ/ώρα και σε μια στοφή του φύγανε τα 3 τελευταία βαγόνια. Το έσχατο σκαρφάλωσε στον διπλανό βράχο και παρά λίγο θα έπεφτε σε μεγάλο γκρεμό από την άλλη μεριά αλλά έμεινε στην άκρη του γκρεμού ξαπλωμένο στο πλάι. Τα άλλα δύο απλώς έγειραν και σύρθηκαν στο πλάι του βράχου, δεν τον σκαρφάλωσαν. Υπήρξαν μπόλικοι νεκροί, κυρίως στο τελευταίο βαγόνι φαντάζομαι, εγώ όμως δεν έπαθα τίποτε εκτός που μου ήρθε στο δοξαπατρί ένα χαρτόκουτο με φαγώσιμα εκ μητρός προς αδελφή που ήταν στη σχάρα πάνω από το κάθισμα. Το κεφάλι μου δεν έκανε καρούμπαλο, αλλά το χαρτόκουτο βούλιαξε. Το υπόλοιπο τραίνο έφτασε Μέγαρα, άδειασε, και ήρθε να μας πάρει. Φυσικά πήγαινε σημειωτόν, και στην παραμικρή στροφή και τρανταγματάκι ακούγονταν ουρλιαχτά τρόμου "σιγά θα μας σκοτώσεις". Από Μέγαρα πήγαμε Αθήνα με λεωφορείο, και για την επιστροφή μου πήρα λεωφορείο (ας με ζάλιζε, καλύτερα κοτόπουλο παρά πτώμα). Δεν θυμάμαι πόσον καιρό μου πήρε να ξαναμπώ σε τραίνο, όχι χρόνια βέβαια, μήνες, αλλά έτρεμε το φυλλοκάρδι μου. Σε λίγους μήνες ανέβηκα κι εγώ Αθήνα για φροντιστήριο, και άρχισα να χρησιμοποιώ τον Ηλεκτρικό οπότε αναγκαστικά συνήλθα, διότι ο Ηλεκτρικός έτρεχε και τράνταζε πολύ οπότε δεν μπορούσες να δοατηρήσεις τέτοιες ευαισθησίες.
Δεν είχε τύχει να το διαβάσω σε παλιότερο post σου. Οπότε σίγουρα μπορείς να με καταλάβεις.
Έτυχε να διαβάσω μια έρευνα σχετικά πρόσφατη και το μόνο που εύχομαι είναι οι επόμενες γενιές του retromaniax να μη χρειαστεί ποτέ να δημοσιεύσουν στο παρόν thread εμπειρίες σαν τις δικές μας.
 
κι εγώ παρ'ολίγο να βουλιάξω αλλά δόξασι Ο θεός δεν πάθαμε τίποτα. Ήμουνα σε καράβι που είχε ναυλώσει μεγάλο κόμμα στις εκλογές του '93 και πηγαίναμε από Ηράκλειο Πειραιά. Λοιπόν ξυπνάμε γύρω στις 6 το πρωί όπου λογικά θα έπρεπε να είχαμε φτάσει Πειραιά και είμαστε ακίνητοι έξω από ένα νησί που ήταν η Μήλος. ξυπνάνε οι άλλοι επιβάτες το πλοίο ήταν ακυβέρνητο οι μηχανές σταματημένες. πάνε να δείρουν τον καπετάνιο αυτό μου έκανε εντύπωση είχε κρεμάσει σκόρδα στην γέφυρα! πάμε και στο μηχανοστάσιο είδαμε και τη βλάβη είχε σπάσει μια σωλήνα που ήταν κομμάτι του κυκλώματος ψύξης και σε σημείο που έδινε και στις δυο μηχανές, προσπάθησαν να καλουπώσουν τσιμέντο το πετούσε (υπήρχε μια αντλία που τραβούσε θάλασσα και μ αυτή έψυχε τις μηχανές) μετά κολλάνε ένα κομμάτι σωλήνα με ηλεκτροκόλληση βάζουν μπροστά την αντλία και ω! του θαύματος παίρνουν μπροστά οι μηχανές και μπαίνουμε στο λιμάνι της Μήλου όλοι οι συνεπιβάτες έξαλλοι βέβαια λέγανε για ομαδική αγωγή και πήραμε ένα άλλο πλοίο το Μήλος Εξπρές νομίζω γιατί κανείς δεν εμπιστευόταν το άλλο που σημειωτέον έκανε γραμμή Αλβανία-Ιταλία ή κάτι τέτοιο και φτάσαμε Πειραιά. Μου έκανε εντύπωση που οι μηχανές ενώ ήταν τεράστιες (μέγεθος σπιτιού και βάλε) δείχναν αρκετά λεπτεπίλεπτες.
 
 
Διαβάζω για τις εμπειρίες σας με εκτροχιασμούς τρένων και μου φαίνεται πάρα πολύ περίεργο! Το τρένο είναι το ασφαλέστερο μέσο, ακόμα και σε περίπτωση εκτροχιασμού, είναι πολύ σπάνιοι οι θάνατοι. Τα τρένα στην Ελλάδα πηγαίνουν σαν σαλιγκάρια.
 
Τελευταία επεξεργασία:
Κι εγώ, επιζήσασα από αυτοκινητιστικό δυστύχημα με μηχανή το 2004. Με γύριζε σπίτι ο τότε φίλος μου, ήταν περίπου 9.00 μ.μ.. το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι το φανάρι που πλησιαζαμε και ήταν πορτοκαλί, τον φίλο μου να λέει " όχι, όχι" και θυμάμαι να είμαι μέσα στο ασθενοφόρο χωρίς να έχω επίγνωση της κατάστασης και να ακούω τον φίλο μου να φωνάζει. Ένα αυτοκίνητο κατέβαινε την Πετμεζά ( κάθετη της Συγγρού) παραβιάζοντας το κόκκινο και μάλιστα με μεγάλη ταχύτητα όπου και πέσαμε πάνω. Εμείς πεταχτηκαμε στην αντίθετη λωρίδα. Ο φίλος μου ευτυχώς φορούσε κράνος, διαλύθηκε η λεκάνη στην οποία έβαλε λάμες, εγώ δεν φορούσα κράνος με αποτέλεσμα να έχω αιμάτωμα δεξιά στο κεφάλι, σπάσιμο πλευρών και ράγισμα στην λεκάνη. Συνήλθα μετά από δύο μέρες από το κόμμα που έπεσα. Όλοι έλεγαν στο νοσοκομείο ότι ήταν θανατηφόρο και πως γλυτώσαμε από θαύμα.
Λίγους μήνες πριν, είχα χάσει και τον πατέρα μου.
Εκείνη η χρονιά μαζί με το 2020 ήταν οι χειρότερες της ζωής μου μεν, αλλά και με πολύ έντονες συνειδητοποιησεις
 
Δεν έχω κάποια σχέση με το δυστύχημα στους Βουρλιώτες Σάμου στις 29 Ιανουαρίου 1979, ωστόσο το παραθέτω στο παρόν νήμα

 
Δεν το είχα δεί (κρίμα :fafoutis: ) αλλά είχα ακούσει για αυτό το συμβάν...

12__.jpg

12___.jpg

Όσοι πάντως το είδαν είμαι σίγουρος ότι θα τους έχει μείνει αξέχαστο εκείνο το βράδυ..
 
Τελευταία επεξεργασία:
Πίσω
Μπλουζα