Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

[BETTY BOOP]

Πολύ καλή περιγραφή!

 

[stayros]

Μπραβο για το ευρημα Αντωνη!

Σε ευχαριστουμε πολυ! :thanx2:

Καλο ειναι να ποσταρονται κατι τετοια ευρηματα/διαμαντακια

εστω και σε πολλαπλες επαναληψεις

για να θυμουνται οι παλιοι και να μαθαινουν οι νεοι

το πως ηταν τα ανεμελα και αθωα χρονια!

 

[V.I.Smirnov]

O herco έχει δίκιο, το εν λόγω κείμενο υπάρχει στο διαδίκτυο εδώ και πολυυυύ καιρό.

Εγώ το είχα διαβάσει πριν το 2009, περισινά ξινά σταφύλια δηλαδή,

αλλά ίσως κάποιοι θαμώνες του RM δεν το είχαν δει ως τώρα.

Επιπλέον, αυτό το κείμενο ήταν μόνον η αρχή μιας σχετικής συζήτησης (η οποία δεν παρατίθεται στην πηγή που δόθηκε).

Ένα μέρος από την συνέχεια ήταν περίπου ως ακολούθως :

"ΣΥΜΦΩΝΑ με τους σημερινούς νομοθέτες και τεχνοκράτες, όσοι ήμασταν παιδιά στη δεκαετία του 60 και του 70,


δεν θα έπρεπε να εiχαμε επιβιώσει μέχρι τώρα, γιατί οι παιδικές μας κούνιες, ας πούμε, ήταν βαμμένες με μπογιά που περιείχε σίδηρο.


Κι εμείς, γλείφοντάς την όλη μέρα, θα έπρεπε να είχαμε πεθάνει από δηλητηρίαση.


Στα φάρμακα εκείνης της εποχής δεν είχαμε ειδικά καπάκια ασφαλείας, όταν καβαλάγαμε τα ποδήλατά μας δεν φορούσαμε κράνη.


Στο αυτοκίνητο των γονιών μας, όταν μπαίναμε, ούτε σε ειδικά καθίσματα καθόμασταν ούτε ζώνες φορούσαμε ούτε αερόσακους είχαμε.


Ήταν μεγάλο γλέντι όταν μας επέτρεπε ο μπαμπάς να καθίσουμε μπροστά.


ΝΕΡΟ πίναμε από τη βρύση και είχε την ίδια γεύση με αυτό που πίνουμε σήμερα εμφιαλωμένο.


Τρώγαμε ψωμί με βούτυρο και γλυκά απίθανα και πατάτες τηγανητές και δεν ήμασταν ποτέ παχύσαρκοι, γιατί τρέχαμε συνεχώς έξω,


παίζαμε, δεν καθόμασταν στον καναπέ ή στο κομπιούτερ.


Το αναψυκτικό ή την μπύρα μας τα μοιραζόμασταν από το ίδιο μπουκάλι ή τενεκέ με τους φίλους μας.


Κανείς μας δεν πέθανε απ αυτό.


ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΑΜΕ κάτι γκο-καρτ της συμφοράς με τις ώρες και έπειτα ανεβαίναμε στην κορυφή μιας μεγάλης ανηφόρας και κατεβαίναμε φουλ,


ανακαλύπτοντας πολύ αργά ότι είχαμε ξεχάσει να φτιάξουμε φρένα.


Γκρεμοτσακιζόμασταν. Ματώναμε. Σπάγαμε χέρια και πόδια. Πονούσαμε. Κλαίγαμε.


Δεν βάζαμε τους γονείς μας να κάνουν μήνυση στη μάντρα απ όπου αγοράσαμε τα παλιοσίδερα με τα οποία φτιάξαμε το καρτ μας.


Και, να μαστε! Ακόμα ζωντανοί. Και ωραίοι.


ΦΕΥΓΑΜΕ από το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πριν νυχτώσει.


Κανείς δεν μας γύρευε. Ήξεραν ότι θα επιστρέφαμε.


Δεν είχαμε ούτε Play Station ούτε X-Box ούτε video game ούτε 99 κανάλια στην τηλεόραση ούτε ήχο surround, ούτε κινητά τηλέφωνα,


ούτε PC ούτε chat rooms για μοναχικές ψυχούλες στο Ιντερνετ.


Είχαμε φίλους που πηγαίναμε έξω για να τους συναντήσουμε. Πλακωνόμασταν στο ξύλο. Ξύλο άγριο, μιλάμε.


Ούτε ένας ποτέ δεν πήγε στη μαμά ή στον μπαμπά του για να καταγγείλει εκείνον από τον οποίον τις έφαγε.


ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ περπατώντας στα σπίτια των φίλων μας. Με τα πόδια πηγαίναμε και στο σχολείο.


Δεν μας έπαιρναν η μαμά κι ο μπαμπάς ούτε το σχολικό.


Όταν δεν είχαμε τι παιχνίδι να παίξουμε, ανακαλύπταμε καινούργια.


Με ξύλα, με λαστιχάκια, με μπαλάκια του τένις, με πέτρες, με νερό, με...τίποτα.


Το παιχνίδι θέλει φαντασία. Κι εμείς τη δική μας φαντασία την καλιεργούσαμε.


Είχαμε ελευθερία, αποτυχίες, επιτυχίες και υπευθυνότητα. Και μάθαμε να τα χειριζόμαστε όλα αυτά καλά.


Είμαστε η γενιά που στερήθηκε πολλά, αλλά είχε τα πάντα."

κλπ κλπ...

Δεν είχα κρατήσει τον σύνδεμο για να παραθέσω την πρωταρχική πηγή

(που ίσως και να μην υπάρχει πλέον μετά από τόσον καιρό.)

Τα κείμενα αυτά (και τα σχόλια που ακολουθούσαν) βρίθουν από υπερβολικό ευφημισμό με τον οποίο εγώ δεν μπορώ να συμφωνήσω.

Π.χ. καταστάσεις που ενέχουν αυξημένο κίνδυνο είναι λάθος να ωραιοποιούνται.

Πέραν αυτού, το σημαντικό που πρέπει να συλλογιστούν όσοι εκθειάζουν τα παραπάνω,

είναι ότι, η τόσο πιο καλή - ας πούμε - παιδική ηλικία που είχαμε,

και όλα αυτά τα θετικά στοιχεία που υποτίθεται ότι έλαβε η δική μας γενεά στα παιδικά χρόνια,

δεν φαίνεται να αντικατοπτρίζονται μακροσκοπικά στην τωρινή ελληνική κοινωνία (που απαρτίζεται πλέον σήμερα κυρίως από εμάς).

Όπερ μπορεί να σημαίνει ότι, τελικά, μάλλον δεν ωφεληθήκαμε από τα παραπάνω όσο νομίζουμε...

(Άντε, και χρόνια πολλά...)

-

 

[Maddog]

Το σημαντικό που πρέπει να συλλογιστούν όσοι εκθειάζουν τα παραπάνω, είναι ότι, η τόσο πιο καλή - ας πούμε - παιδική ηλικία που είχαμε,

και όλα αυτά τα θετικά στοιχεία που υποτίθεται ότι έλαβε η δική μας γενεά στα παιδικά χρόνια,

δεν φαίνεται να αντικατοπτρίζονται μακροσκοπικά στην τωρινή ελληνική κοινωνία (που απαρτίζεται πλέον σήμερα κυρίως από εμάς).

Όπερ μπορεί να σημαίνει ότι, τελικά, μάλλον δεν ωφεληθήκαμε από τα παραπάνω όσο νομίζουμε...

Συμφωνώ απόλυτα με την παρατήρηση σου!

Επίσης το κείμενο είναι σε πολλά σημεία του υπερφίαλο και ωραιοποιεί ακόμα και καταστάσεις που ήταν εγκληματικά λάθος και ο λόγος που άλλαξαν είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ότι το death toll αποδείχτηκε ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΡΕΥΝΑ απαράδεκτα υψηλό (πχ πώματα ασφαλείας σε φάρμακα, χλωρίνες κλπ, ζώνες ασφαλείας στα αυτοκίνητα).

Πάντα απεχθανόμουν την ιδέα που φαίνεται να υπάρχει σε κάθε γενιά για "τον παλιό καλό καιρό" που ποτέ δεν υπήρξε τόσο καλός όσο θυμόμαστε. Και οι ακόμα παλιότεροι θα σου λέγανε για τον "παλιό καλό καιρό" που δεν υπήρχε το AIDS ούτε είχαν άσθμα τόσα παιδιά και θα ξεχνάνε ότι πέθαιναν αβέρτα από "εξωτικές" για σήμερα αρρώστιες. Κοκκύτης; Διφθερίτιδα; Ευλογιά; Τις θυμάται κανείς σήμερα;

Επίσης μπορεί να μην είχαμε Playstation αλλά είχαμε Spectrum και Commodore. Και άλλωστε, αν ήταν ΤΟΣΟ καλύτερο το παλιό αυτοσχέδιο παιχνίδι, γιατί σχεδόν ΟΛΑ τα παιδιά άλλαξαν όταν τους δόθηκε η (τεχνολογική ή οικονομική) δυνατότητα; Γιατί να μην παίζουμε ακόμα με κότσια όπως κάνανε οι αρχαίοι;

Το κείμενο είναι καθαρά νοσταλγία και είναι απολύτως ανθρώπινο να υπάρχει. Μην κοροιδευόμαστε, ακόμα και τα στραβά που κάναμε κάποτε μας λείπουν...όχι μόνο τα καλά!

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, λέει και κάποιες σημαντικές αλήθειες, αλλά...

 

[tonytony]

O herco έχει δίκιο, το κείμενο αυτό υπάρχει στο διαδίκτυο εδώ και πολυυυύ καιρό.Εγώ το είχα διαβάσει πριν το 2009, περισινά ξινά σταφύλια δηλαδή,

Πάντα με τον καλό το λόγο είσαι αγαπητέ V.I. Smirnov. Τι να κάνουμε φαίνεται πως είσαι πολύ πιο ψαγμένος , εγώ δυστυχώς τώρα το είδα (είμαι πίσω φαίνεται...) , πολύ απλά μου άρεσε και θέλησα να το μοιραστώ...Και μάλλον όπως εγώ δεν το ήξεραν κι άλλοι...Αλλά ΟΚ , μπορεί να τρώμε περσινά ξινά σταφύλια αλλά η κουβέντα μας και η συμπεριφορά μας παραμένει πάντα γλυκιά! Καλή χρονιά σου εύχομαι , με υγεία και ότι άλλο εσύ επιθυμείς... :flower:

 

[V.I.Smirnov]

Τα "περισινά ξινά σταφύλια" που έγραψα είναι για μένα που είχα ήδη υπόψη μου το κείμενο,

όχι για σένα ή οποιονδήποτε άλλον που το είδε τώρα - είναι δικό μου σφάλμα που δεν ήμουν πιο σαφής.

Μια χαρά έκανες και το έβαλες λοιπόν.

Ανταποδίδω ειλικρινά τις ευχές...

-

 

[playmofreak]

80'ς forever .Δεν ξέρω τι λέει ο καθένας η τι βιώματα έχει αλλα πιστεύω ότι εκείνα τα χρόνια ήταν τα τελευταία ελεύθερα για τα παιδιά.

 

[Metalcandyman]

Επίσης μπορεί να μην είχαμε Playstation αλλά είχαμε Spectrum

Αυτο τι το ειπες τωρα;για καλο;Kαταρα ειναι να ειχες spectrum και ακομα χειροτερο να ασχολεισαι και τωρα μαζι του

 

[Rakeesh]

Θα ταχθώ με το μέρος του Maddog και του Smirnov. Κι εγώ γίνομαι πολύ αρνητικός (και γκρινιάρης) όταν βλέπω τέτοια ελαφρόμυαλα ανακυκλωμένα mails που ποντάρουν μόνο στο να εξαναγκάσουν συγκίνηση. Το οτι επανεμφανίζονται περιοδικά κάθε Χ μήνες ή Χ χρόνια σαν κομήτες τα κάνουν ακόμα πιο εκνευριστικά

Φυσικά δεν επιτίθεμαι στον Tonytony που καλά έκανε και ανέβασε αυτό το κείμενο, ούτε θέλω να αποθαρρύνω κάποιον απο μας να κάνει κάτι ανάλογο. Αλλά απο τη στιγμή που διαβάζουμε κάτι έχουμε δικαίωμα να "επιτεθούμε" στους συντάκτες του (και την ανόητη κουλτούρα των memes οπου ανήκουν ).

 

[Maddog]

Αυτο τι το ειπες τωρα;για καλο;Kαταρα ειναι να ειχες spectrum και ακομα χειροτερο να ασχολεισαι και τωρα μαζι του

Είσαι μικρούλης και σε συγχωρούμε.

 

[V.I.Smirnov]

Θυμάμαι ένα απόσπασμα που ασχολείται με ακριβώς αυτό το ζήτημα αλλά

στην εποχή τουλάχιστον μιας γενεάς πριν από τη δική μας.

Το απόσπασμα είναι του Ν. Τσιφόρου ως πρόλογος σε κάποια από τις ιστορίες του (με "Τα παλιόπαιδα" αν θυμάμαι σωστά).

Ο ιδιοφυής συγγραφέας ζητά από τους αναγνώστες του να γυρίσουν ογδόντα χρόνια πίσω,

περίπου στην Αθήνα του 1880, επί της εποχής του Τρικούπη.

Κάνει μια σύγκριση της τότε περιόδου και της δικής του και καταρρίπτει αμέσως τον μύθο της

"όμορφης εποχής" και του "παλιού καλού καιρού που αναπολούσαν συχνά οι σύγχρονοί του.

Εκείνο τον καιρό (ήτοι περίπου το 1880) που στην ταινία "Ανθισμένη αμυγδαλιά" μας φαίνεται τόσο ρομαντικός,

η συντριπτική πλειοψηφία του τότε κόσμου είχε μια πολύ χαμηλή ποιότητα ζωής ∙ περιθώρια για ρομαντικά βιώματα

δεν υπήρχαν, ούτε γενικά ευχάριστη διαβίωση όπως λανθασμένα αναπολούσαν κάποιοι.

Αυτό ακριβώς σχολίαζε ο Τσιφόρος.

Το "live a life full of measure" υπάρχει μόνον στο Willoughby της ζώνης του λυκόφωτος....

-

 

[V.I.Smirnov]

Θυμάμαι ένα ενδιαφέρον απόσπασμα που ασχολείται με ακριβώς αυτό το ζήτημα αλλά

στην εποχή τουλάχιστον μιας γενεάς πριν από τη δική μας.

Το απόσπασμα είναι του Ν. Τσιφόρου ως πρόλογος σε κάποια από τις ιστορίες του (με "Τα παλιόπαιδα" αν θυμάμαι σωστά).

Ο ιδιοφυής συγγραφέας ζητά από τους αναγνώστες του να γυρίσουν ογδόντα χρόνια πίσω,

περίπου στην Αθήνα του 1880, επί της εποχής του Τρικούπη.

Κάνει μια σύγκριση της τότε περιόδου και της δικής του και καταρρίπτει αμέσως τον μύθο της

"όμορφης εποχής" και του "παλιού καλού καιρού" που αναπολούσαν συχνά οι σύγχρονοί του.

Εκείνο τον καιρό (ήτοι περίπου το 1880) που στην ταινία "Ανθισμένη αμυγδαλιά" μας φαίνεται τόσο ρομαντικός,

η συντριπτική πλειοψηφία του τότε κόσμου είχε μια πολύ χαμηλή ποιότητα ζωής ∙ περιθώρια για ρομαντικά βιώματα

δεν υπήρχαν, ούτε γενικά ευχάριστη διαβίωση όπως λανθασμένα αναπολούσαν κάποιοι.

Αυτό ακριβώς σχολίαζε εύστοχα ο Τσιφόρος.

Το "live a life full of measure" υπάρχει μόνον στο Willoughby - αλλά εκείνο βρίσκεται στη ζώνη του λυκόφωτος....

Και μια που ανάφερα την "Ανθισμένη αμυγδαλιά", αξίζει να αναφέρω και το εξής ιστορικό (ας πούμε) στοιχείο.


Σε κάποια σκηνή του έργου, ο Ν. Φέρμας λέει "ας πάρουμε τον σκοτωμένο να μην τον βρει ο Μπαϊραχτάρης και


μας αρχίσει...". Ο Μπαϊραχτάρης ήταν υπαρκτό πρόσωπο, κάποιος αστυνόμος που επέβαλε τάξη και καθάρισε την


Αθήνα από την αληταρία που λυμαινόταν τότε τις γειτονιές. Ο Τσιφόρος, στην εν λόγω ιστορία περιέγραφε ένα


πραγματικό περιστατικό μ' αυτόν και ήταν η αφετηρία που με έκανε να θυμηθώ ότι αναφέρεται στην "Ανθισμένη αμυγδαλιά".




-

 

[Thor]

Κάποτε δυο κουμπάροι συζητούσαν.

Λέει ο ένας στον άλλο "Ξέρεις κουμπάρε ποιοι είναι οι καλύτεροι του χωριού;"

"Ποιοι;" λέει ο δεύτερος

"Εμείς οι δύο" του απαντά ο πρώτος

"Το ίδιο σκεφτόμουν και εγώ" προσθέτει ο δεύτερος.

Κάθε εποχή έχει τα καλά της και τα κακά της. Και αυτό είναι αναμφισβήτητο. Κάθε άνθρωπος αναπολεί μια εποχή αθωότητας και ανεμελιάς (όπως είναι μόνο τα παιδικά μας ή/και τα εφηβικά μας χρόνια) και παραβλέπει το γεγονός ότι αυτή η εποχή υπήρξε μόνο στο μυαλό του και ήταν αποτέλεσμα της προσωπικής του αθωότητας (ή και απειρίας).

Αν μιλήσεις με κάποιον που ανήκει σε προηγούμενη γενιά από την δική μας (όσων είμαστε μεταξύ 30-40) θα σου πει ότι η δικιά του είναι καλύτερη και θα χρησιμοποιήσει ανάλογα επιχειρήματα με αυτά που θα χρησιμοποιούσαμε εμείς σε κάποιον νεώτερο για να αποδείξουμε ότι η δικιά μας είναι καλύτερη. Κάθε γενιά αποτελεί αντικείμενο κριτικής από τις προγενέστερες γιατί τάχα είναι εκφυλισμένη και έχει προδώσει τις αξίες των προγενέστερων. Αυτό δεν είναι νέο φαινόμενο. Υπάρχει ήδη από τις κωμωδίες του Αριστοφάνη ή και ακόμα παλιότερα στον Ησίοδο.

Είναι όμως γεγονός και το ότι κάθε γενιά νέων δεν έρχεται στη Γη από το Α του Κενταύρου αλλά γεννιέται, διαμορφώνεται και διαπαιδαγωγείται από την προηγούμενη γενιά (ή ορθότερα από τις αμέσως προηγούμενες γενιές). Τα ενδιαφέροντά της και οι ηθικές αξίες της είναι αυτά που η κοινωνία της πρόβαλλε σαν αξιόλογα.

Φυσικά ο κάθε ένας έχει τις προσωπικές του απόψεις και το να ποστάρει ένα κείμενο που πλησιάζει τις προσωπικές του απόψεις είναι θεμιτό κατά την προσωπική μου άποψη, εφόσον το κείμενο τηρεί τους κανόνες της ευπρέπειας και ταιριάζει με τα ενδιαφέροντα του Φόρουμ. Και μόνο το ότι λόγω του ποστ του Τόνυ εκφράστηκαν τόσες ενδιαφέρουσες απόψεις πάνω στο θέμα νομίζω ότι είναι κάτι το θετικό.

Στην ουσία του ποστ τώρα. Αυτά τα έζησαν μόνο όσοι γεννήθηκαν ως το 1985; από την 1/1/1986 άλλαξε ο κόσμος; Μήπως αυτό είχαν προφητεύσει οι Μάγιας και τους βγήκε λάθος λόγω λάθους υπολογισμού του χρόνου της προφητείας από τους αρχαιολόγους;

 

[Σώτος Σώτος]

Το εν λόγω άρθρο το πρωτοείδα στο Facebook πριν 3 χρόνια, σε σχετικό προφίλ με πολλές φωτογραφίες από τα αγαπημένα μας χρόνια... Μου αρέσει πολύ ως ένα νοσταλγικό, γλαφυρό κείμενο, το οποίο προφανώς γράφτηκε κάτω από έντονη συναισθηματική φόρτιση. Εκφράζει και τη δική μου νοσταλγία για τα χρόνια εκείνα.

Φυσικά η κάθε παιδική ηλικία, σε όποια εποχή κι αν υφίσταται, είναι ιερή. Η όποια κριτική της κάθε εποχής είναι καθαρά υποκειμενική, έτσι κι αλλιώς πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν τα καλά και τα άσχημα.

Η ουσία όλων είναι η ξενοιασιά, η αθωότητα και τα ευτυχισμένα χρόνια του τότε παιδιού που ήμουν (που ήμασταν...)

Όπως και για τους γονείς μας οι καλύτερες δεκαετίες ήταν του '50 & του '60 (παρά τις μεγάλες στερήσεις), γιατί τότε ήταν παιδιά ή έφηβοι... Τη δεκαετία του '80 όμως δούλευαν σαν σκυλιά για να ταίζουν την οικογένεια ενώ εμείς περνούσαμε φίνα...