Θα συμφωνήσω και εγώ με την άποψη της Bajar ως προς το ότι δεν φταίει, εν όλω τουλάχιστον, το εκπαιδευτικό σύστημα που δεν δείχναμε "συμπάθεια" σε ορισμένα μαθήματα.
Θα πάρω για παράδειγμα τον εαυτό μου:
Από το Δημοτικό κιόλας, δεν είχα ιδιαίτερη "προτίμηση" στα Μαθηματικά. Δεν ξέρω το γιατί, απλά δεν τα μπορούσα. Στην Α' Γυμνασίου είχα 19, αλλά από την Β' που "σοβάρεψαν" κάπως τα πράγματα, έχασα εντελώς το ενδιαφέρον μου, αλλά επειδή ήμουν ήσυχος μαθητής, έπαιρνα, χαριστικά, 16. Δεν ενοχλούσα - δεν μ' ενοχλούσαν, αυτή ήταν η συμφωνία μου με τη Μαθηματικό μας στην Γ' Γυμνασίου. Διάβαζα το βιβλίο της Ιστορίας και όλα μια χαρά. Ταφόπλακα στα Μαθηματικά και την Άλγεβρα έβαλα στην Α' Λυκείου εξαιτίας της στριμμένης Μαθηματικού μας! Πραγματικά, πώς δεν τη σκοτώσαμε αυτή τη γυναίκα όλο το Λύκειο ένας Θεός το ξέρει! Την είχαμε τρελό άχτι!
Με είχε βάλει και στο μάτι κιόλας, αν και ήμουν ήρεμος μαθητής, γιατί μέσα στο μάθημά της διάβαζα φανερά (γιατί να το έκρυβα; ) άσχετα βιβλία όπως: "Ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης" του Albert Mathiez (εξαιρετικό βιβλίο, btw), "Ιστορία της Μουσικής" του Karl Nef (επίσης εξαιρετικό) ή έλυνα ογκώδεις ασκήσεις Αρμονίας (*), έτσι, επειδή βαριόμουν αφόρητα. Τι έχασα; Τίποτα το σπουδαίο. Ίσα-ίσα που γέμιζα το χρόνο μου με κάτι ενδιαφέρον.
Αντιθέτως, τρελή αγάπη έδειχνα για την Ιστορία και τα Αρχαία, ειδικά για την πρώτη. Όταν έλεγα μάθημα, πολλές φορές έλεγα εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες, που δεν τα έγραφε το σχολικό βιβλίο, με αποτέλεσμα να γεμίζω το μυαλό μου με "άχρηστες" πληροφορίες και ημερομηνίες που δεν θα μου χρησίμευαν πουθενά, στο σχολείο τουλάχιστον. Έτσι, όμως, "τάιζα" την αγάπη μου για εις βάθος έρευνα των διαφόρων ιστορικών γεγονότων! Έτσι, στη Μουσική, ασχολούμαι περισσότερο με το θεωρητικό/ιστορικό της κομμάτι, και όχι τόσο με το πρακτικό. Χρειάζεται το πρακτικό, απλά δίνω μεγαλύτερη βάση στην ιστορία της. Είναι τι αρέσει του καθενός, δηλαδή.
Συνεπώς, η κλίση παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο στο αν μας αρέσει ένα μάθημα, όχι το εκπαιδευτικό σύστημα.
(*) Το καλύτερο μ' αυτή τη στρίτζα ήταν όταν μια φορά πήγε να με πετάξει έξω με απουσία γιατί έλυνα Αρμονία αντί να προσέχω στην Άλγεβρα. Με το που μου λέει "βγες έξω", όλη η τάξη τσακώθηκε μαζί της να μ' αφήσει στην ησυχία μου. Έκτοτε δεν ξανασχολήθηκε μαζί μου.
!! συμπεριλαμβανομένων Χημείας κι Γεωμετρίας!
)
Δεν ξέρω, απ' το να κάθομαι να παρακολουθώ ένα μάθημα που είχα και ορισμένα κενά, καλύτερα να έλυνα θέμα Αρμονίας που είχε μετατροπία κάθε 2 μέτρα (πιστεύω καταλαβαίνεις τι εννοώ 
) . Δεν μου ήταν καθόλου αγγαρεία, τουναντίον, μου άρεσε να ψάχνω τρόπους να συνδυάζω τις νότες υπό κάποιους κανόνες, αυστηρούς πολλές φορές. Δε λέω, αρκετές φορές όταν δεν "έβγαινε" κάποιο θέμα ή κολλούσα κάπου νευρίαζα, αλλά απ' τα "x>y=2xy" ήταν πολύυυυυ καλύτερα!! 
