Δεν θα ήθελα να προκαλέσουν τα παιδιά μου headshots και ξεκοιλιάσματα τουλάχιστον μέχρι τα 12-13 χρόνια τους. Μετά έτσι και αλλιώς δεν τίθεται θέμα, σε μεγάλο βαθμό θα επιλέγουν μόνα τους τι θα κάνουν.
Και λέω να "προκαλέσουν" και όχι να "παρακολουθήσουν", γιατί το παιχνίδι (καλώς γενικά, σιχαίνομαι την παθητικότητα της TV) περιέχει το στοιχείο της ενεργού συμμετοχής. Αλλά με τον ρεαλισμό που διακρίνει τα σημερινά παιχνίδια, κανένας δεν ξέρει ακόμα πόσο ακριβώς επηρεάζεται ο ψυχισμός κάποιων ευαίσθητων ατόμων. Ατυχής κατά την γνώμη μου η σύγκριση με παλιότερα βίαια παιχνίδια τύπου Doom και House of the Dead γιατί εκεί είναι πανεύκολο να ξεχωρίσει ακόμα και πολύ μικρό παιδί την διαφορά του εικονικού με την πραγματικότητα, καθώς σε καμμία περίπτωση δεν αισθάνεσαι ότι αυτό που σκοτώνεις είναι κάτι παραπάνω από φιγούρα καρτούν. Αλλά αυτός ο ολοένα και αυξανόμενος ρεαλισμός σε συνδυασμό με την ενεργό συμμετοχή (ο παίκτης διαλέγει τι θα προκαλέσει και πολύ συχνά λαμβάνει και "αμοιβή" όταν αυτό είναι ιδιαίτερα βίαιο), με φοβίζει...
Αυτή θεωρώ ότι είναι και η διαφορά με την παρακολούθηση ταινίας, εκεί είσαι παθητικός και δεν το "ζεις" πραγματικά, ούτε είσαι αυτός που προκαλεί το κακό. Απλά παρακολουθείς σαν θεατής να συμβαίνει. Ο κύριος φόβος κατά την γνώμη μου είναι αν η ενεργός συμμετοχή σου σε πράξεις βίαιες μέσα από ένα ρεαλιστικό παιχνίδι, προκαλεί σταδιακά μείωση της αποστροφής προς την βία. Και αυτό δεν έχει απαντηθεί ακόμα θετικά ή αρνητικά, καθώς πραγματικά ρεαλιστικά παιχνίδια παίζουμε για ελάχιστα χρόνια. Είτε σας αρέσει, είτε όχι κύριοι, σε αυτό το κομμάτι συμμετέχουμε όλοι σε ένα "πείραμα", το αποτέλεσμα του οποίου είναι ακόμα άγνωστο.
Αν θέλετε την προσωπική μου αίσθηση, είμαι βέβαιος ότι οι ωριμότεροι εγκέφαλοι μπορούν ακόμα να ξεχωρίσουν την διαφορά ακόμα και του ρεαλιστικού παιχνιδιού από την πραγματικότητα και έχουν τις αναγκαίες "αντιστάσεις", αλλά δεν είμαι καθόλου μα καθόλου σίγουρος ότι συμβαίνει το ίδιο και με παιδιά Δημοτικού-Γυμνασίου που είναι ένα πολύ συνηθισμένο κοινό για τα βίαια παιχνίδια.
Και φυσικά, για να θίξω και την ιατρική-στατιστική πλευρά του ζητήματος, ισχυρισμοί του τύπου "και εγώ το έκανα για 30 χρόνια συνεχώς και δεν συνέβη/δεν έπαθα τίποτα" είναι τελείως άκυροι. Από τα πρώτα που μαθαίνουμε είναι ότι η ατομική εμπειρία του καθενός είναι άχρηστη γνώση όταν πας να την εφαρμόσεις σε ένα μεγάλο και όχι απόλυτα ομοιογενές σύνολο. Αν πχ μόνο 1 στους 10000 θα επηρεαστεί αρνητικά από το videogame, αυτό είναι μια συχνότητα που μόνο στατιστική ανάλυση μπορεί να στην φανερώσει, καθώς αν αρχίσεις να ρωτάς 50-100 τυχαία άτομα, το πιθανότερο είναι ότι όλοι θα σου απαντήσουν ότι δεν τους επηρεάζει. Όπως ακριβώς κάνατε και εσείς εδώ και φυσικά από την περιορισμένη (εκ των πραγμάτων...) οπτική γωνία της ατομικής εμπειρίας σας έχετε απόλυτο δίκιο. Αλλά στο μέγεθος της χώρας (περίπου 70000 γεννήσεις ετησίως αν δεν κάνω λάθος), σημαίνει 7 πιθανώς ψυχικά διαταραγμένα άτομα ετησίως. Αναρωτηθείτε λοιπόν αν πραγματικά αντέχουμε 7 πιθανούς serial killers ετησίως... :xm:
Όποια και να είναι η απάντηση πάντως, θα το μάθουμε σε 15-20 χρόνια.
Εγώ προσωπικά προτείνω όχι μεν υστερίες, αλλά λίγο προσοχή στα νεαρότερα μέλη της κοινωνίας μας, τα παιδιά πριν την εφηβεία.