Βαρετά σημεία σε ελληνικές ταινίες

[Gordon]

Κι αν το συγκεκριμενοποιήσουμε σε ταινία, το δεύτερο μισό της "Μιας Ελληνίδας στο χαρέμι"...

Ο χορός της κοιλιάς όμως του Ξαρχάκου και του Σειληνού, ήταν ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!

 

[elephadas]

Δεν νομίζω ότι έγιναν πιο τραγουδιάρικες οι ταινίες επί δικτατορίας, απλώς τότε άνθισε το Δαλιανίδειο μιούζικαλ. Αλλά πέρα από αυτά έπασχαν και στο σενάριο πολύ συχνά, και έτσι αν έλειπαν τα χάσματα, οι πλατυασμοί και τα χορευτικά, με τη βία θα έφταναν τη διάρκεια μονόπρακτου. Οι παλιότερες ταινίες είχαν πιο "ιστορία" σενάριο, δεν χρειάζονταν φούσκωμα. Αυτό βέβαια κατά κανόνα. Διότι μία από τις βαρετότερες σκηνές είναι σε παλιά ταινία, στο "Η κυρία Δήμαρχος", τα απανωτά τραγούδια του ζεύγους Καζαντζίδης - Μαρινέλλα στην προεκλογική συγκέντρωση της Βασιλειάδου (πέρα από το τελείως άσχετο και αταίριαστο του να εμφανιστούν τέτοια αστέρια σε ένα χωριουδάκι). Είναι βέβαια ενδιαφέρον ιστορικό ντοκουμέντο, όπως είναι και οι πολύτιμες σκηνές με τη Μαρίκα Νίνου στου Τζίμη του Χοντρού σε μιά αξιοθρήνητη ταινία με τον Χατζηχρήστο και τη Βασιλειάδου (που ήταν όλη βαρετή οπότε εκεί ταίριαζαν ? ), αλλά αν τα κρίνει κανείς σαν κομμάτι ταινίας του έρχεται να γκρινιάξει "Κι άλλο τραγούδι?"

Αμφιβάλλω αν υπάρχει κανένας στον οποίο να αρέσει το ατέεεελειωτο φινάλε της "Τρελής οικογένειας".

Επίσης βαρετές (σε σχέση με τη δράση - ως ρετροντοκουμέντα είναι υπέροχα) είναι οι εισαγωγές πολλών ταινιών που ξεκινάνε με εικόνες από την Αθήνα, συνήθως από ψηλά, με μια φωνή (συχνά Ξενίδης) να λέει ένα σχετικό μπλα μπλα.

Και οι τίτλοι πολλών, συνήθως φτηνιάρικων ταινιών με κάτι κακοσχεδιασμένα κινούμενα σκίτσα που άλλοτε παρίσταναν (με χιούμορ για κλάματα) τους διάφορους τεχνικούς και άλλοτε ήταν τελείως άσχετα.

 

[Aardvark]

Hταν και μια ευκαιρια για την επαρχια που οι συγκοινωνιες της τοτε προς την πρωτευουσα ηταν κατι ωρες παραπανω να απολαυσουν τα λεγομενα μπαλετα ,μιουζικαλ η γνωστους τραγουδιστες της εποχης "ζωντανα".

0

Και το μπουτι της πρωταγωνιστριας οταν χορευε δεν χαλαγε κανεναν τοτε.

 

[TZELASO]

Αμφιβάλλω αν υπάρχει κανένας στον οποίο να αρέσει το ατέεεελειωτο φινάλε της "Τρελής οικογένειας".

Θα συμφωνήσω απολύτως, όπως και το επίσης πολύ μεγάλο φινάλε του "Ένας ιππότης για τη Βασούλα"... Βλέπω τις ταινίες και όταν φτάνω σε αυτό το σημείο, τις σταματάω...

 

[ΦΖΠ1]

Οι σκηνές με δικαστήριο έχουν κάτι το βαρετό, κυρίως γιατί οι κάθε λογής πρόεδροι, εισαγγελείς και δικηγόροι, ξεσπαθώνουν με απίστευτο στόμφο, που αν πας έτσι σε σημερινό δικαστήριο θα γελάνε και τα έδρανα... Δεν ξέρω αν πράγματι υπήρξε μια παλιότερη τέτοια "σχολή", σήμερα όμως φαίνεται εντελώς ξεπερασμένη...

 

[Νικόλαος]

Να προσθέσω κι εγώ ότι τα πιο βαρετά είναι τα μέρη όπου δεν υπάρχει διάλογος ή έστω, ομιλία από ηθοποιό. Τα χορευτικά προσφέρονται σε αυτό, αλλά και οι σκηνές δράσης το ίδιο. Το τραγούδι μπαίνει σ' αυτήν την κατηγορία, ιδίως όταν είναι δύο και παραπάνω συνεχόμενα. Οι περιγραφές από κάποιον εκφωνητή επίσης. Και οι τίτλοι.

 

[Billious17]

Κατά την άποψη μου το χορευτικό στο τέλος του Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη δεν χρειαζόταν. Εντελώς ανούσιο και ανέμπνευστο.

Στον Κατήφορο επίσης οι ηθικοπλαστικές κορόνες του Παντελή Ζερβού ( σε καλή φόρμα πάντως) εντελώς βαρετές.

Αντίστοιχα στην Αλίκη στο ναυτικό όλη αυτή η ιστορία με το δεύτερο φουστάνι βαρετή.

Στη Σωφερινα να δεχτώ την σκηνή του κέντρου οκ αλλά όχι και όταν η υπηρέτρια δείχνει τον χορό στην Αλίκη. Το έργο εύκολα ξεφουσκώνει.

Στο Τρελοκόριτσο αφού από την πρώτη σκηνή φαίνεται πως η σχέση της Τζένης και του Μπάρκουλη είναι στο τέλος της όλη η υπόλοιπη παρουσία του μάλλον είναι περιττή και βαρετή (όχι ότι η ταινία είναι γενικότερα για Όσκαρ σεναρίου).

 

[tsimisde]

Γενικά ο "Δυναστείας" είναι μια βαρετή ταινία αλλά, εκεί όπου πραγματικά είναι βαρετή, είναι προς το τέλος της ταινίας όπου, έχει ολοκληρωθεί η εξιστόρηση του ήρωα και πλέον βρισκόμαστε στο "παρόν", όπου προσπαθεί να βρει το διάδοχο του. Εκείνο το σημείο της ταινίας, είναι βαρετό.

Επίσης, στην ταινία του Θου Βου που τελειώνει με τον τουρτοπόλεμο, θαρρώ ότι αυτή η σκηνή, κρατάει παραπάνω απ'οσο πρέπει, δεν εξυπηρετεί σε κάτι τόση ώρα που κρατάει, θα μπορούσε να κοπεί κατιτις και χάνει το αστείο της.

 

[Rakeesh]

Και οι τίτλοι πολλών, συνήθως φτηνιάρικων ταινιών με κάτι κακοσχεδιασμένα κινούμενα σκίτσα που άλλοτε παρίσταναν (με χιούμορ για κλάματα) τους διάφορους τεχνικούς και άλλοτε ήταν τελείως άσχετα.

Εμενα μου αρεσαν αυτα οταν ημουν μικρος

 

[paulochelao24]

Βαρετα σημεια για μενα και τα νουμερα στριπ-τιζ στα διαφορα νυχτερινα κεντρα.

Φανταζομαι πως ολα τα αγορια του φορουμ συμφωνουν μαζι μου!

Κι όμως συμφωνώ Βιβή, αφού πιο πολύ βαρετά χορευτικά τα λες, παρά στριπ τιζ

 

[paulochelao24]

Επίσης ο τουρτοπόλεμος στο Θου-βου πράκτωρ 000. Σε μια τέτοια έξυπνη κωμωδία, δεν χρειαζόταν μια τόσο συνηθισμένη και όχι ιδιαίτερα αστεία σκηνή...

Επίσης το δεύτερο μέρος του Θου Βου μου φάνηκε ότι έκανε κοιλιά σε αρκετά σημεία. Το πρώτο μέρος το βλέπω άνετα το δεύτερο κάπως μου κάθεται το ψιλοβαριέμαι. Ειδικά προς το τέλος με το χάος στο γύρισμα κάπου χάνω την μπάλα,για να μην πω για το πολύ μελαγχολικό φινάλε που πεθαίνει ο πράκτορας (ίσως υπονοούμενο του ίδιου του Βέγγου για κλείσιμο της περιόδου των τρελών κωμωδιών ίσως και της εταιρείας του)

 

[Bambinella]

Κι όμως συμφωνώ Βιβή, αφού πιο πολύ βαρετά χορευτικά τα λες, παρά στριπ τιζ

Α, εσυ Γιαννη, μονο απο Φολι Μπερζερ και πανω ευχαριστιεσαι, αν καταλαβα καλα.

 

[nyfitsa]

Βαρετά σημεία βρίσκω πάρα πολλά στις ελληνικές ταινίες.. Τα χορευτικά ,τα ''όνειρα'', οι μελό μονόλογοι, οι τουρτοπόλεμοι - γιαουρτοπόλεμοι , κυνηγητά , διάφορα ηθικοπλαστικά κτλ .. Και οι σκηνές απο τα νυχτερινά κέντρα είναι μάλλον αδιάφορες για μας σήμερα ,εκτός απο μερικές εξαιρέσεις, αλλά στην εποχή τους ίσως άρεσε στον κόσμο να βλέπει τον Μητσάκη ,τον Καζαντζίδη ,τον Ζαμπέτα κι όλους τους άλλους στα μαγαζιά που εμφανίζονταν..Δε ξερω ,λέω ίσως .. Οι δικοί μου πάντως , συγγενείς και γνωστοί , λένε ότι και τότε βαριόντουσαν αυτές τις σκηνές ..

 

[elephadas]

Τα στριπτήζ είναι βαρετά τώρα που έχουμε δει πολλά και τολμηρότερα. Αλλά φανταστείτε τον μέσο μεσόκοπο Έλληνα της επαρχίας στη δεκαετία του 50 και 60, πριν την τηλεόραση, που είχε μια πρόωρα γερασμένη σύζυγο (*) κι ούτε γκόμενα δεν μπορούσε να πιάσει γιατί στην επαρχία τίποτε δεν έμενε κρυφό, αφού δεν είχαν άλλες κοινωνικές ασχολίες πέρα από το κουτσομπολιό. Και έβλεπε στριπ-τηζ σε μια ταινία. Ή τη Σπεράντζα Βρανά να χορευοτραγουδάει "Αυτό το μάμπο το μπραζιλέρο" με κοντό σορτσάκι. Του πετάγονταν τα μάτια όξω ή δεν?

Επίσης, πότε άλλοτε θα είχε την ευκαιρία να δει τους δημοφιλέστερους τραγουδιστές και τραγουδίστριες εκτός από τις ταινίες αυτές? Ή και να ακούσει τα τραγούδια τους, όταν δεν υπήρχαν ραδιοφωνικοί σταθμοί κοντά στο χωριό του? Εμείς μέναμε σε μια μικρή παραλιακή επαρχιακή πόλη (και μιλάω γύρω στα 1970, όχι δεκαετίες 50 και 60), και ο κοντινότερος σταθμός ήταν του ΕΙΡ από την Αμαλιάδα, κάπου 80 χιλιόμετρα μακρυά, στα μεσαία κύματα, ο οποίος το πρωί αναμετέδιδε Δεύτερον Πρόγραμμα (με τις ραδιοφωνικές σαπουνόπερες για τις νοικοκυρές) και αργότερα κυρίως Εθνικόν Πρόγραμμα, την ημέρα με παράσιτα και τη νύχτα με παρεμβολές από ένα σωρό μακρινούς σταθμούς διότι τα ΑΜ συμπεριφέρονται διαφορετικά τη μέρα από τη νύχτα. Όταν τα καλοκαίρια ανεβαίναμε Αθήνα και ακούγαμε τις εκπομπές των διάφορων δισκογραφικών εταιρειών (Λύρα (Γιώργος Παπαστεφάνου), Κολούμπια, Μίνως Μάτσας και Υιός Σταδίου 48 Αθήναι (Γιώργος Λεφεντάριος)) ήμουν πανευτυχής. Φανταστείτε τώρα να πάμε στον κινηματογράφο και να δούμε έγχρωμο Πουλόπουλο, Μαρινέλλα κλπ στα μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Δεν τις βαριόταν κανείς αυτές τις σκηνές τότε. Ακόμη λιγότερο τις προηγούμενες δεκαετίες. Αλλιώς θα έπρεπε να βολευτούν με σκυλούδες στα ετήσια πανηγύρια, κι απ' αυτές ακόμη μόνο οι παρακατιανές ξέπεφταν στις μικρές πόλεις. Μια φορά είχε έρθει η Κλάρα (**) και είχε βουήξει ο τόπος που τέτοια μεγάλη βεντέτα θα εμφανίζονταν στο μαγαζί του Γενναίου (η "παραλιακή" της πολίχνης, με μεγάλη αίθουσα και μπόλικο υπαίθριο χώρο, οπότε κατάλληλο για τέτοιες πολιτιστικές εκδηλώσεις).

(*) όχι ότι εκείνος ήταν καλύτερος, αλλά εδώ τώρα υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, τότε δεν θα υπήρχαν? "Άλλο αυτός, είναι άντρας"

(**) Αστέρι παμπελοποννησιακής εμβέλειας. Επώνυμο θα είχε αλλά δεν το χρειαζόταν. Ήταν σκέτα η Κλάρα. Βρήκα και φωτογραφία της σε δημοσίευμα στο Facebook σε νήμα για τον παλιό Πύργο Ηλείας, και στην περιγραφή των προσώπων η λεζάντα γι' αυτή αναφέρει απλώς "η Κλαρα (τραγουδιστρια) ".

 

[Θεία Λένα]

Εγώ πάντως παιδιά δε μπορώ να ευχαριστηθώ ελληνική ταινία χωρίς ένα μουσικό μέρος. Επίσης τα περισσότερα από τα τραγούδια των ταινιών τα αγαπώ πολύ. Συνεπώς, όταν τραγουδούσανε οι φίρμες ή όταν χορεύανε στα μιούζικαλ "αψού-γίτσες-στω" το απολάμβανα.
Στη Σωφερίνα ας πούμε βρίσκω βαρετό το όνειρο της Βουγιουκλάκη (αυτό που της παίρνουν τον Αλέκο και τρέχει αναμαλιασμένη με το νυχτικό σαν άλλη Αστέρω) αλλά δε με ενοχλεί όταν χορεύει χάλι-γκάλι ή το φεγγαράκι με την υπηρέτρια.
Βαριέμαι πολύ όλα τα φινάλε του Κωνσταντάρα -βάλτε όποια ταινία θέλετε- που αφού αποκαλυφθεί η απάτη της καλής του για να τον πλησιασει, καίει βιβλία ή πίνει και μετά με ένα ηλίθιο κόλπο που σκέφτηκε κάποιος φίλος, περασμένα ξεχασμένα και παντρεύονται. Θα προτιμούσα σε όλες αυτές, το τίμιο φινάλε του Στρίγγλου, ναι, με κορόιδεψες, ναι σε συγχωρώ, έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε. ( Η παντρειά κρίνεται απαραίτητη μιας και μιλάμε για ελληνικό σινεμά).

 

[nyfitsa]

Και οι ξένες ταινίες είχαν μεγάλο σουξέ στα 50ς κ στα 60ς . Γουέστερν ,κωμωδίες , αισθηματικές, κάτι υπερπαραγωγές όπως το Δόκτωρ Ζιβάγκο ,ο Λωρενς της Αραβίας κ.α.. Θα ήθελα να μάθω τι ταμείο έκαναν στη δεκαετία του ΄60 σε σύγκριση με τις ελληνικές κι αν είχαν το ίδιο κοινό..Λέω δηλαδή μήπως αυτοί που προτιμούσαν τις ξένες σνόμπαραν ελαφρώς τις ελληνικές; Για όλους αυτούς τους λόγους που περιγράφετε στα σχόλια σας .