Ίσως επίτηδες υπήρχε η αναρχία αυτή στο σενάριο καθώς, επέτρεπε τέτοιου είδους χρονολογικές ανακρίβειες να περάσουν απαρατήρητες, όταν όλα είναι χαοτικά στην όλη πλοκή, δύσκολα να παρατηρήσει κάποιος τη χρονολογική ασυνέχεια.
Επίσης, μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για δουλειά του Βέγγου, είναι αναμενόμενο να υπάρχουν φρενήρεις και ντελιριακοι ρυθμοί, να επικρατεί μια τρέλα γενικότερα, βέβαια, όπως αναφέρεται σε αυτό το τοπικ, αυτή η τρέλα βέβαια, δε μεταφράστηκε σε θεοπάλαβη κωμωδία για να σπαγανε και τα τσιμέντα από τα γέλια, μεταφράστηκε διαφορετικά η τρέλα.
ΒΕΒΑΙΑ, μην ξεχνάμε και ότι η διαφορά μεταξύ Βέγγου της χρυσής εποχής των 60s και του Βέγγου των μετέπειτα δεκαετιών, βασίζεται και στο προσωπικό δράμα του ηθοποιού. Μην ξεχνάτε ότι έχασε ολόκληρο το βιος του, ολόκληρη την περιουσία του στις αρχές του 70 επομένως, όσο πρέσβης της κωμωδίας και να είσαι, ένα τέτοιο βίωμα, σε σημαδεύει και σε κάνει να έχεις πίκρα μέσα σου.
Δεν αποκλείω το γεγονός η πίκρα αυτή που υπήρχε στις μετέπειτα δουλειές του Βέγγου, να πήγαζε από την προσωπική του πίκρα, όσο και να προσπαθείς να το αφήσεις στην απ' έξω, πάντα σε στοιχειώνει κάτι τέτοιο, μπορεί να είχε αναλαμπές και να έμοιαζε με τον κλασικό Βέγγο, μην ξεχνάμε όμως ότι δεν ήταν πια ο ίδιος άνθρωπος, δεν θα μπορούσαν να είναι ίδιες και οι δουλειές του, εξελίχθηκε σαν χαρακτήρας, ήθελε να προσφέρει και άλλα πράγματα πέρα από το γέλιο, δεν θα έλεγα ότι οι συνεργάτες του τον παρέσυραν, ίσως και ο ίδιος να το ήθελε και να του έβγαινε πιο φυσικά.