Βιβλία που μισήσαμε για διάφορους λόγους

iggylebowski είπε:
Paulo Coelho. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας τέτοιος συγγραφές που γεμίζει τα βιβλία του με νηπιακό προβληματισμό, επιτηδευμένη ρηχότητα και αμπελοφιλοσοφίες θεωρείται τόσο σημαντικός. Πήγα να διαβάσω τον Αλχημιστή, τότε που είχε γίνει της μόδας και εκνευρίστηκα από τη βαρεμάρα. Μετά έκανα το λάθος να προσπαθήσω και το Πέμπτο Βουνό και κατέληξα να διαβάζω το Watchmen για να έρθω στα ίσια μου.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Δεν γράφει για άτομα σαν εσένα και εμένα, για 15άχρονα (το πολύ) κοριτσάκια γράφει.
 
Oλα τα βιβλια αλγεβρας, γεωμετριας, φυσικης μπλα, μπλα, μπλα....τα πεταγα στα σκουπιδια με τη ληξη της σχολικης χρονιας.Παροτι εχω διαβασει με ευχαριστιση σχεδον ολα τα βιβλια του Clive Barker με το Ιmagica εκαψα εγκεφαλικα κυτταρα.Το διαβασα μια φορα με τα χιλια ζορια και λεω:''Αντε ας του δωσω μια ευκαιρια ακομα να δω που το παει το πραμα...''.Στις πρωτες εκατο σελιδες τα ματακια μου γουρλωσαν, η κατω σιαγονα μου στραβωσε αποτομα βγαζοντας σαλια προς τα δεξια και ο αριστερος μου ωμος εκανε ενα επαναλαμβανομενο σπασμο πανω-κατω.
 
Και μένα κάποια βιβλία από το σχολείο, στο στομάχι μου καθόταν. Σίγουρα ήταν τα βιβλία της Ιστορίας στις τάξεις Ε',ΣΤ' και μερικά μαθηματικών στα χρόνια του Λυκείου. Οι λόγοι προφανείς.
 
βιβλία που μίσησα ήταν βιβλία προετοιμασίας σε διπλώματα όπως Elementary (PALSO), Basic (PALSO), LOWER, PROFICIENCY στα Αγγλικά ιδιαιτερα στην ενότητα του LISTENING (σχέση απέχθειας!!!!).
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ξέρω ότι θα φαω πολύ κράξιμο αλλά εμένα δε μου άρεσε καθόλου το 'Εκατό χρόνια μοναξιά' Από ένα σημείο και μετά παραέγινε δαιδαλώδες χωρίς να έχει κατ' εμε τουλάχιστον κάποιο νόημα. Έχω διαβάσει άλλα βιβλία του Μαρκες που μου αρέσανε αρκετα αν και δεν ήταν πολυδιαφημισμένα. Αυτό όμως όχι!!
 
Λατρεύω τα βιβλία, γι'αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να μισήσω οποιοδήποτε λογοτεχνικό βιβλίο. Σ'αυτό βέβαια παίζει ρόλο το γεγονός ότι για να διαβάσω ένα βιβλίο πρέπει να με τραβάει πραγματικά το θέμα ή ο συγγραφέας, και δεν διαβάζω ποτέ κάτι μόνο επειδή έγινε μόδα ή επειδή μου το σύστησαν άλλοι. Αυτά που έχω πραγματικά μισήσει, είναι κάποια σχολικά, όπως όλα τα βιβλία Μαθηματικών από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο, τη Γλώσσα της Έκτης Δημοτικού λόγω των ζωγραφιών του Φασιανού όπως ανέφεραν κι άλλοι, τα βιβλία Ιστορίας που έπρεπε να διαβάσω για τις Πανελλήνιες, τα βιβλία Τεχνολογίας στο Γυμνάσιο που είχαν κάτι απίστευτα βαρετές θεωρίες και δεν καταλάβαινα τι διάβαζα, καθώς και κάποια βιβλία στο Πανεπιστήμιο στα οποία οι συγγραφείς ήταν από αυτούς τους δήθεν που θεωρούν ότι ανεβαίνουν στην εκτίμηση όλων, αν γράφουν με τρόπο που ούτε οι ίδιοι καταλαβαίνουν.
 
"Τα άγουρα χρόνια" και "Τα ώριμα χρόνια" - του Κρόνιν. Δεν υπάρχουν πιο απαισιόδοξα βιβλία από αυτά. Τα είχα διαβάσει στην 6η Δημοτικού και ακόμα τα θυμάμαι με λεπτομέρειες! Ίσως ήμουν μικρή όταν τα διάβασα, και αν τα διάβαζα τώρα να μην με επηρέαζαν τόσο πολύ.

Τα βιβλία "αυτοβελτίωσης" όπως το "Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις" δεν τα συμπάθησα ποτέ. Το συγκεκριμένο μου το είχαν κάνει δώρο και το διάβασα. Γενικά θεωρώ τα βιβλία αυτού του είδους χαμένο χρόνο. Δεν με διασκεδάζουν, δεν μου μαθαίνουν κάτι, δεν με συναρπάζουν, δεν περνάω ευχάριστα μαζί τους.
 
Σιχαινόμουνα όλα τα βιβλία που κατά καιρούς θείες και θείοι μου φέρνανε και που δεν τα διάβαζα ποτέ.Τα βιβλία,ενώ έχω μεγάλη φαντασία σαν άνθρωπος,δε μπορούν να με κάνουν να ταξιδέψω στους κόσμους που αναφέρουν ή ούτε καν να με συγκινήσουν με απλά πράγματα.Τα μοναδικά που είχα διαβάσει ήταν αυτά τα παραμύθια με τις πολλές εικόνες για να μπορώ να βλέπω τους χαρακτήρες.

Επομένως απεχθάνομαι τα περισσότερα βιβλία του σχολείου ΕΙΔΙΚΑ Άλγεβρα,Γεωμετρία,Φυσική που ποτέ δε δέχθηκα αυτά που μου περνούσανε καθώς και ένα σωρό άλλα που δεν κράτησα το όνομά τους από κάτι δήθεν συγγραφείς που κοτσάρανε κι έναν ευφάνταστο τίτλο και να σαι !
 
Ολα τα σχολικα βιβλια μηδενος εξαιρουμενου.
 
Αν πιάσω τη λίστα με τα σχολικά βιβλία είναι πιό εύκολο να γράψω ποιά μου άρεσαν:

 


Αρχαία 2ας-3ης γυμνασίου (ακόμα θεωρώ πως είναι το καλύτερο εγχειρίδιο που είχα ποτέ), 1ης-2ας λυκείου


Κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας 1ης-2ας-3ης γυμνασίου- και (κρατηθείτε) 3ης λυκείου στην κατεύθυνση


Κείμενα αρχαιοελληνικής γραμματείας 1ης-2ας γυμνασίου

 


Αυτά ηταν εξαιρετικά εγχειρίδια. Όλα τα υπόλοιπα σχολικά βιβλία ήταν για ΚΑΨΙΜΟ!





Από λογοτεχνικά η αλήθεια είναι ότι έχω διαβάσει πατάτες και πατάτες, αλλά τα μόνα βιβλία που δεν κατάφερα ποτέ να φτάσω στο τέλος ήταν αυτά:





Το τσίρκο του Μανώλη του Τριβιζά. Άθλια ιστορία, ακόμα πιό άθλια εικονογράφιση.


Το 33 του Μάνου Κοντολέων. Δεν διαβαζονταν με τίποτα, ούτε κάν μια συνοχή στην ιστορία δεν είχε, και ότι έγραφε ήταν απλώς αδιάφορο. Μόλις περιέγραφε έναν φόνο και λέω "ώπα, τώρα θα γίνει καλό" πετάγεται ένας απ' τους χαρακτήρες και λέει "όχι κύριε συγγραφέα, εγώ δεν θέλω να γίνει έτσι". Κάπως έτσι πετάχτηκε και το βιβλίο.


Ένοχα μυστικά της Ντόρας Παννακοπούλου. Η ιστορία δεν ήταν άσχημη, αλλά ο τρόπος γραφής μου έβγαλε τα μάτια. Ήταν τόσο κακογραμμένο που δεν έπρεπε να εκδοθει δίχως βαριές διορθώσεις (μην πώ να ξαναγραφεί απ' την αρχή).


Δεν με ξέρεις, ούτε εγώ του David Klass. Αυτό το έκτρωμα απορρώ πώς εκδόθηκε, είναι ό, τι πιό άθλιο έχω διαβάσει στη ζωή μου, στις 15 σελίδες το ξαπόστειλα και πολύ άργησα! Πέρα από ένα απέραντο συναίσθημα οργής, πυρομανίας (αν δεν ηταν δανεισμένο απ' τη βιβλιοθήκη θα το έκανα χαρτοπόλεμο), και απογοήτευσης για την ζωή μου που την ξόδευα διαβάζοντάς το δεν μου δημιούργησε κανένα άλλο συναίσθημα.

 


Επίσης για άγνωστο λόγο όταν ήμουν μικρη φοβόμουν την Καινή Διαθήκη, όταν λέμε τη φοβόμουν την έτρεμα, στο ραφι να την έβλεπα άλλαζα δρόμο. Μόνο ώς βιβλίο, με τις ιστορίες δεν είχα θέμα. Δεν καταλαβαίνω πιά τί ήταν αυτό που με τρόμαζε.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
...τα βιβλία των Μαθηματικών στις 3 τάξεις του Γυμνασίου και του Λυκειου + της Γεωμετρίας, της Φυσικής και της Χημείας...η σχέση μας ήταν...από μακριά κι αγαπημένοι!!! (τώρα διαπιστώνω...ότι έκανα λάθος τότε!!!)

όσο για το βιβλίο ΤΟ 33 που αναφέρθηκε παραπάνω, είχα ξεκινήσει να το διαβάζω αλλά δεν έβγαζα νόημα...έτσι το άφησα, δεν μου άρεσε καθόλου, μάλιστα θυμάμαι ότι μια συμμαθητρια στο Δημοτικό το είχε διαβάσει και είχε κάνει περίληψη, παρουσιάζοντας το περιεχόμενο στην τάξη...
 
Πώς κατάφερε να κάνει περίλιψη; Τα κεφάλαια ήταν άσχετα το ένα με το άλλο! Αλλά αφού το διάβασε...ΗΡΩΊΔΑ!
 
Bambinella είπε:
Τα Ψαθινα Καπελα για τον απλο λογο οτι το βρηκα ανιαρο μεχρι αηδιας. Το ειχα αγορασει για να το διαβασω στις καλοκαιρινες μου διακοπες και αντι να με ξεκουρασει, με κουρασε αφορητα.

Ειμαι σιγουρη πως θα υπαρξουν πολλες ενστασεις, αλλα δε νομιζω πως θα με κανουν να ξεπερασω την απεχθεια που ενιωσα τοτε.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Την σειρά την είδες ποτέ; Μπορεί να σου άρεσε περισσότερο
 
A, δεν το είχα δει ποτέ το θέμα. Ίσως το έχω ξαναπεί με άλλη ευκαιρία, αλλά δε μου αρέσει καθόλου ο Καζαντζάκης. Μπορώ να καταλάβω γιατί έγινε τόσο διάσημος, είχε σίγουρα ταλέντο, αλλά προσωπικά βρήκα όλα του τα βιβλία (αυτά δηλαδή που διάβασα, ο Χριστός ξανασταυρώνεται, Αδερφοφάδες, ο Φτωχούλης του Θεού) φοβερά επιτηδευμένα. Τον θεωρώ ως το νο1 συγγραφέα που δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο να κάνει επίδειξη. Ακολουθεί κάποιες φορές ο Ρίτσος, αλλά όχι σε όλα, και σε σαφώς μικρότερο βαθμό απ τον Καζαντζάκη. Είχε και το χάρισμα του λόγου και της συγγραφής, αλλά κατά τη γνώμη μου η φιλοδοξία του υποσκιάζει τις αρετές του. Πέρα από την επίδειξη, που δύσκολα τη συγχωρώ στους καλλιτέχνες, μου δημιουργεί πάντα δυσφορία ο συγγραφέας που πλατειάζει. Με λίγα λόγια, κάτι που μπορείς να το πεις με δύο προτάσεις μην το λες με δέκα σελίδες. Είναι αχρείαστο, κουραστικό και δείγμα υποτίμησης του αναγνώστη.
Στην αντίπερα όχθη, ως παράδειγμα συγγραφέα που κάθε του λέξη είχε ουσία και απόλυτη χρησιμότητα θα έβαζα τον Γ. Βιζυηνό. Πιο σαφή συγγραφέα απ τον Γ.Β., δε νομίζω να μπορεί κανείς να βρει. Τα πράγματα που λέει ο Γ.Β σε 15 σελίδες, ο Καζαντζάκης θεωρώ θα ήθελε τουλάχιστον 400 να τα πει. Και δε θα τα έλεγε και τόσο ωραία.
 
Άλλο ένα θέμα που δεν ήξερα την ύπαρξή του. Ανέκαθεν αγαπούσα το διάβασμα και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να μαθαίνει να διαβάζει ήμουν μονίμως με ένα έντυπο στο χέρι, είτε παιδικό βιβλίο, είτε σχολικό, είτε περιοδικό, ακόμη και με κανά βαρύ τόμο εγκυκλοπαίδειας. Δυστυχώς στο σπίτι, αν και υπήρχαν (υπάρχουν ακόμα) κάμποσες βιβλιοθήκες, φιλοξενούσαν ως επί το πλείστον βιβλία εκπαιδευτικά, φιλολογικά και θεολογικά λόγω τους επαγγέλματος των γονιών. Το έχω ξαναπεί και σε άλλο θρεντ, τα λογοτεχνικά, ειδικά τα παιδικά - νεανικά, ήταν μάλλον σπάνια στο σπίτι μας. Όσα υπήρχαν ήταν δώρα από συγγενείς και φίλους. Αλλά ευτυχώς γνώρισα από πολύ νωρίς, γύρω στα 5,5 νομίζω, τη δημοτική /δανειστική βιβλιοθήκη της πόλης μου κι έγινα μέλος/θαμώνας φανατικός μέχρι που έφυγα για Αθήνα.
Από όλα αυτά που έχω διαβάσει και ως παιδί και αργότερα που μεγάλωνα, υπήρξαν κάποιοι διάσημοι συγγραφείς που τα έργα τους έχουν καταβροχθιστεί από εκατοντάδες χιλιάδες μάτια αλλά τα δικά μου έκλειναν στις τρεις πρώτες σελίδες από ανία. Πρώτος και καλύτερος ο Ιούλιος Βερν. Ειλικρινά το μόνο που κατάφερα να διαβάσω μέχρι τη μέση ήταν ο Γύρος του κόσμου σε 80 μέρες. Τα υπόλοιπα τρία που είχα και τα οποία μου τα έκαναν δώρο, πήγαν ως δώρο σε ξαδέρφια. Καθώς η επιστημονική φαντασία δεν ήταν ποτέ του γούστου μου, παρόλο που είμαι λάτρης των ταξιδιών, τα βιβλία του Βερν είναι στην κορυφή της μισητής λίστας.
Μετά ήταν οι Πολυάννες της Εληανορ Πόρτερ! Στο σπίτι είχαμε την "Πολυάννα μαμά". Ανακάλυψα ότι υπήρχε ολόκληρη σειρά κι εγώ είχα κάτι από τη μέση. Με χάλασε λίγο αυτό γιατί δεν μπορώ να ξεκινάω πράγματα από τη μέση αλλά έκανα φιλότιμες προσπάθειες να το διαβάσω. Με τί-πο-τα! Δεν μου άρεσε η ροή του λόγου, δε γούσταρα το θέμα, κάπου δε μου κόλλαγε όλη αυτή η υπερβολική αισιοδοξία της ηρωίδας, τι να πω. Στη μαύρη λίστα και η Πολυάννα.
Στην ίδια κατηγορία είχα και τα βιβλία με θέμα τη ρωμαϊκή περίοδο, τους Χριστιανούς και όλα τα συναφή. Ο Χιτών, Ο Μεγάλος Ψαράς, Κβο Βάντις, Μπεν Χουρ ξεκίνησαν με όλη την καλή διάθεση (και για να κάνω το χατήρι των θείων που μου τα έφερναν, ήταν και οι ίδιοι πολύ της εκκλησίας) και ήδη από το πρώτο κεφάλαιο είχαν γυρίσει πίσω στο ράφι. Εννοείται ότι ούτε τις ταινίες έχω δει και κάθε Πάσχα υπέφερα που έβαζε συνέχεια αυτά η τηλεόραση. Ο λόγος ήταν απλός. Ήταν μια από τις περιόδους της ιστορίας που δεν συμπαθούσα καθόλου. Βέβαια όταν άρχισα να κάνω λατινικά στη σχολή, είδα την εποχή αυτή με άλλο μάτι αλλά για τα συγκεκριμένα βιβλία ούτε λόγος. Τα είχα ήδη τοποθετήσει στο μυαλό μου στα ανεπιθύμητα.
Από τους δικούς μας δεν μπορώ να πω ότι μισούσα κάποιον ή κάποιο βιβλίο του. Μικρή απλώς βαριόμουν τον Παπαδιαμάντη (μπορείτε να με πετροβολήσετε ελεύθερα) αλλά αργότερα και λόγω επαγγέλματος συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για έναν ανεκτίμητο θησαυρό.
Και για τον Καζαντζάκη, συμφωνώ με την karapiperim. Αναγνωρίζω το ταλέντο του όμως με κουράζει ο λόγος του.
Για την ώρα αυτά, γιατί ήταν τα πρώτα που ήρθαν στο μυαλό.
(Άσχετο αλλά από την άλλη έχω μια μεγάλη αδυναμία στη γενιά του '30)
 
Τελευταία επεξεργασία:
Δεν μπορώ να πω ότι μίσησα το συγκεκριμένο βιβλίο απλά το βαρέθηκα και δεν το τελείωσα ποτέ. Μιλάω για τον "Δεκαπενταετή πλοίαρχο" του Βερν,σε αντίθεση με την "Μυστηριώδη Νήσο" που με καθήλωσε και το διάβασα πολλές φορές εκείνο το καλοκαίρι.
 
Πρακτικα ποτε δεν εχω φτασει στο σημειο να μην ολοκληρωσω ενα βιβλιο.

Ενα απο τα ελαχιστα ηταν:

Olaf Stapledon - Star Maker (1937) [Όλαφ Στάπλεντον - Ο Κατασκευαστης των Αστρων, εκδ. Αιολος]

Πανε και 30 χρονια απο τοτε, αλλα απ' οσο θυμαμαι εως το σημειο που εφτασα, ηταν μια καταγραφη απο φανταστικα ειδη ευφυούς ζωής και οι ιστοριες των πολιτισμων τους.

Υποτιθεται οτι παρακατω συμβαινει κατι, αλλα εως εκει που εφτασα ηταν σαν να διαβαζεις τον τηλεφωνικο καταλογο και απλα δεν μπορουσα να προχωρησω παρακατω.
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα