Βιβλία που μισήσαμε για διάφορους λόγους

[αριαδνη]

παντως η Αννα Μαρια Σελινκο, εχει γραψει ωραια μυθηστορηματα με αρκετό χιουμορ και αισιοδοξία όπως'' αυριο όλα θα πανε καλυτερα'', αυτο το βιβλίο με βοήθησε σε δυσκολες στιγμές, το συνιστω..

αλλα και την βιογραφια της Ντεζιρέ, της κυράς της αγάπης , μιας απλής Γαλλιδας , νεαρής κοπέλας που θα γινει αργότερα η βασίλισσα της Σουιδίας, εχοντας περάσει πολλά !! ειναι πολυ καλή, πάντως!

 

[status]

Τώρα που μιλήσαμε για έκθεση...Πείτε μου ότι είχατε ποτέ τολμησει να διαβάσετε δοκίμια του Παπανούτσου...Μας τα έβαζαν να τα διαβάσουμε η καθηγήτρια της εκθεσης.. Κανένας ειρμός, καμία συνοχή, καμία βοήθεια στην έκθεση...

μαρτύριο 8)8)

Διαφωνώ κάθετα, οριζόντια και πλαγίως άμα λάχει να ουμ.!

Παπανούτσος και τα μυαλά στο μπλέντερ, φέτος διαβάζω τα δοκίμια τους (τρίβια: έχει γράφει 2 δοκίμια για το τι είναι δοκίμιο, Chuck Norris και βλακείες.!;ρ)

Ε, ναι.Στην β' και γ' λυκείου είσαι πλέον έφηβος κι όχι παιδάκι.

Εκείνη περίοδο (β' και γ' τάξη) διάβασα ενδελεχώς κάποια βιβλία που άσκησαν μεγάλη επίδραση στον τρόπο σκέψης μου.

Ήταν τα

- "Κβαντική Φυσική και πραγματικότητα : ερευνώντας για την γάτα του Schrodinger"

-

Λοιπόν, το έχω ψάξει το θέμα, είναι αναλόγως την φιλοσοφική ροπή σου, δηλαδή αν το ποτήρι είναι μισό άδειο ή μισό γεμάτο!:Ρ

Χμ, βιβλία που μίσησα, τα βιβλία που πασάρει ο Λιάκο, λίγο ότι είναι γλίτσας, λίγο ότι είναι φωνακλάς, ο κολλητός μου τα μαζεύει κ εγώ τα θεωρώ προσάναμμα, κ ας μην έχει τζάκι.

 

[Rakeesh]

καλα σοκαριστηκα, γιατι αυτοκτόνησε; αυτος ηταν τοσο σίγουρος για την ''αγάπη'' και μάλιστα μας έδινε καθημερινούς τρόπους να την βρούμε και εμείς και να ζήσουμε μεχρι το μεδούλι, τελικά αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! εγω τα έβρισκα υπερβολικά τα σχολια του κάποιες φορές!! σοκαριστική σαν είδηση! ο γκουρού της αγάπης με την τελεια ζωή, τελικά κανεις δεν έχει τέλεια ζωή!

Συμφωνα με τη Wikipedia, πεθανε απο καρδια. Για του λογου το αληθες: http://www.usc.edu/dept/pubrel/trojan_family/autumn98/alumninews/IM_Buscaglia.html

Μηπως η Domenica το μπερδευει με το γεγονος οτι αυτοκτονησε ενας μαθητης του;;

 

[Domenica]

Λοιπόν παιδιά μάλλον έχετε δίκιο και το μπερδεύω με τον μαθητή του! Τον απεχθανόμουν όσο έχω σιχαθεί λίγα πράγματα στη ζωή μου. Οχι πως διαφωνω πως το να ζεις, ν᾽ αγαπάς και να μαθαίνεις είναι ωραίο πράγμα αλλά ο τρόπος που έγραφε ήταν απλοικός, αφελής και με την άνεση αυτού που τα έχει όλα λυμένα και πλασάρει τις λύσεις έτοιμες. Γενικά με πιάνει φρίκη με ρητά όπως ''ο καθένας φτιάχνει μόνος του τη μοίρα του᾽᾽ και άλλα παρόμοια. Οχι πως δεν ισχύει σε ένα βαθμό αλλά μέχρι εκεί. Από Λέο Μπουσκάλια μου ειχε κάνει δώρο η φιλη της μαμάς τα πάντα! Θυμάμαι δυο highlights τα οποία ακούγονται κάπως σουρεαλιστικά.

Περιστατικό 1

Ο Λεο Μπουσκάλια περπατάει στον δρόμο και βλέπει κοπέλα με ωραία και φρεσκολουσμένα μαλλιά. Της λέει κάτι σαν ᾽᾽τι ωραια μαλλιά!᾽᾽ Αυτή τώρα τον αγνοεί. Ακολουθούν δυο-τρεις σελίδες με την χαρά που πήρε βλέποντας την κοπελιά και το πόσο χαρούμενος είναι που στον κόσμο υπάρχουν κοπέλες με ωραία (και καθαρά) μαλλιά και το πως πρέπει να βλέπουμε την χαρά στα καθημερινά, το πως ένα ωραίο θέαμα μας φτιάχνει την μέρα κ.τ.λ.

Περιστατικό 2

Ο Λεο Μπουσκάλια είναι νεός, ωραίος και γυρίζει τον κόσμο. Εχει μαζέψει κάτι λίγα λεφτουδάκια αλλά δυστηχώς τελειώνουν κάπου στην μέση του πουθενά. Τηλεφωνεί λοιπόν στο σπίτι και λεει ᾽᾽Μαμά,πεινάω᾽᾽. Εκείνη τώρα αντί να ουρλιάξει και να τρέξει στην τράπεζα του λέει κατι σαν ᾽᾽Εσύ ήθελες αυτό το ταξίδι, βγάλτα πέρα μόνος σου, είσαι δυνατός᾽᾽ και το κλείνει. Ο Λεο βρίσκει δουλειές της πλάκας, μαζευει και άλλα χρήματα και συνεχίζει το δρόμο του. Η ατσάλινη αντίδραση της μάνας του έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα ζωής και ανεξαρτησίας.

Οσο για το ᾽Ἠμουν ένα άσχημο κορίτσι᾽᾽ λάτρευα (και λατρευω) μόδα και αξεσουάρ και καλλυντικά αλλά με διάθεση πειραματισμού και δημιουργικότητας και όχι όπως το έλεγε στο βιβλίο (προσεκτικά και διακριτικά). Η πρωταγωνίστρια μου φαινόταν οτι πιο συντηρητικό και ξεπερασμένο από τότε κιόλας. Ηθελα να την πασαλειψω με μεικ απ και να της φορέσω έξαλλα μινι και τακούνια κοθόρνους! Τώρα το οτι ήταν καλογραμμένο ναι ήταν το παραδέχομαι και δεν έχω διαβάσει τα άλλα της κυρίας Σελίνκο. Συγκρίνετε όμως την άχρωμη, άοσμη και δειλή ηρωίδα με αυτή της Μαιρη Γουέμπ στο ᾽᾽Ακριβό φαρμάκι᾽᾽η οποία δεν είναι απλώς άσχημη αλλά παραμορφωμένη. Εχει όμως κορμάρα και θέληση και φυσικά παίρνει τον καλυτερο του χωριού αλλά είναι δυναμική, έξυπνη και σέξι! Παρεπιπτόντως την Μαίρη Γουέμπ (᾽Ἀκριβό φαρμάκι᾽᾽, ᾽Ἀλεπουδίτσα᾽᾽) πολλά κοριτσάκια εμίσησαν εγώ όμως την αγαπούσα τόσο που πήγα και στο χωριό της στην Ουαλλία όταν κάποτε με έβγαλε κατά κει ο δρόμος.

Επίσης να καταθέσω και εγω την απέχθεια μου για τα δοκιμια του Παπανούτσου και τα έργα του Λουντέμη. Τα πρώτα ήταν η επιτομή του κλισέ και του αναμενόμενου και αυτός ήταν και ο λόγος που μας ανάγκαζαν να τον έχουμε σαν πρότυπο για τις εκθέσεις μας. Ο λόγος ύπαρξης του δοκιμίου είναι η φρεσκάδα της άποψης και η ανατροπή των καθιερωμένων. Αμ δε!

Ο Λουντέμης (τον οποίο η θεια μου λατρεύει και έχει τα άπαντα τα οποία και δυστηχώς έχω διαβάσει) ήταν άλλος ένας θρίαμβος των κλισέ αυτή την φορά απ᾽ τ᾽ αριστερά.

Καντε τικ στα παρακάτω

1. Καλοί φτωχοί-διεφθαρμένοι πλούσιοι.

2. Φιλότιμος ήρωας που η κοινωνία τον ταλαιπωρεί.

3. Μια μέρα όλα τα παραπάνω θα σταματήσουν.

 

[Maddog]

Περιστατικό 1Ο Λεο Μπουσκάλια περπατάει στον δρόμο και βλέπει κοπέλα με ωραία και φρεσκολουσμένα μαλλιά. Της λέει κάτι σαν ᾽᾽τι ωραια μαλλιά!᾽᾽ Αυτή τώρα τον αγνοεί. Ακολουθούν δυο-τρεις σελίδες με την χαρά που πήρε βλέποντας την κοπελιά και το πόσο χαρούμενος είναι που στον κόσμο υπάρχουν κοπέλες με ωραία (και καθαρά) μαλλιά και το πως πρέπει να βλέπουμε την χαρά στα καθημερινά, το πως ένα ωραίο θέαμα μας φτιάχνει την μέρα κ.τ.λ.

Δηλαδή εγώ που μου φτιάχνει όντως την ημέρα αν δω μια ωραία γυναίκα στο λεωφορείο το πρωί και όχι τα συνήθη τσόκαρα και γριές, έχω πρόβλημα ε;

Περιστατικό 2Ο Λεο Μπουσκάλια είναι νεός, ωραίος και γυρίζει τον κόσμο. Εχει μαζέψει κάτι λίγα λεφτουδάκια αλλά δυστηχώς τελειώνουν κάπου στην μέση του πουθενά. Τηλεφωνεί λοιπόν στο σπίτι και λεει ᾽᾽Μαμά,πεινάω᾽᾽. Εκείνη τώρα αντί να ουρλιάξει και να τρέξει στην τράπεζα του λέει κατι σαν ᾽᾽Εσύ ήθελες αυτό το ταξίδι, βγάλτα πέρα μόνος σου, είσαι δυνατός᾽᾽ και το κλείνει. Ο Λεο βρίσκει δουλειές της πλάκας, μαζευει και άλλα χρήματα και συνεχίζει το δρόμο του. Η ατσάλινη αντίδραση της μάνας του έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα ζωής και ανεξαρτησίας.

Όταν βλέπω άτομα δήθεν "ανεξάρτητα" να καταφεύγουν στους γονείς τους μόλις κάτσει μια στραβή, μου γυρνάνε τα άντερα. Καλά ξηγήθηκε η μάνα του. Βασικό μάθημα ζωής το you are on your own...

Συγκρίνετε όμως την άχρωμη, άοσμη και δειλή ηρωίδα με αυτή της Μαιρη Γουέμπ στο ᾽᾽Ακριβό φαρμάκι᾽᾽η οποία δεν είναι απλώς άσχημη αλλά παραμορφωμένη από λαγοχειλία. Εχει όμως κορμάρα και θέληση και φυσικά παίρνει τον καλυτερο του χωριού αλλά είναι δυναμική, έξυπνη και σέξι!

Τίποτα που να μην μπορεί να διορθωθεί με σβηστά φώτα ή ένα καλό τσουβάλι στο κεφάλι...

 

[Domenica]

Φίλτατε, οσον αφορά το τελευταίο σχόλιο είναι τόσο ρετρό που δεν ξέρω τι να απαντήσω. Αυτό με τα φωτα και το τσουβάλι είχα χρόοονια να το ακούσω! Τοσο ρετρό που δεν ειναι καν παρεξηγίσιμο! Οσον αφορά τον Μπουσκάλια δεν είναι μονο το τι λες αλλά επίσης το πως και μέσα σε ποιο πλαίσιο. Ετσι π.χ. μια ωραία γυναίκα σε ένα λεωφορείο γεμάτο γερασμένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους νωρίς το πρωί είναι κάτι άξιο λόγου και όντως οι καλοντυμένοι και ωραίοι άνθρωποι είναι θετικό και ευχάριστο μήνυμα ειδικά σε εποχές και μέρη που δεν περιμένεις να τους βρεις. Αλλά μια κοπέλα με απλώς ωραία μαλλιά σε μια μεγαλούπολη να γεμίζει δύο σελίδες καρμικών και χιλιοειπωμένων συμπερασμάτων για την ζωή μου φαίνεται κάπως. Οπως και η ανεξαρτησία από τους γονείς είναι ωραίο πράγμα αλλά αν δεν έγινε ομαλά δεν θα γίνει ξαφνικά σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή. Το θέμα σωστό ᾽᾽πλαίσιο᾽᾽ ειναι πολύ σημαντικό και νομίζω πως αυτό κάνει και κάποια πράγματα μισητά ή αγαπητά. Η αδερφούλα μου, ετών 17 ανακάλυψε πρόσφατα τον ᾽Ἀλχημιστή᾽᾽στην έκδοση με την υπέροχη εικονογράφηση του Μοέμπιους και το αντιμετώπισε σαν αυτό που ειναι δηλ. ένα ευχάριστο παραμυθάκι για να ξεχάσεις το άγχος για λιγο με φοβερές εικόνες. Το οτι ο συγγραφέας του το προώθησε κάποτε σαν Βίβλο και όλοι πείστηκαν είναι που το έκανε τοσο μισητό σε μας. Οι λίγο μεγαλύτεροι από μας σιχάθηκαν το ωραιότατο ᾽Ἄρωμα᾽᾽ του Π.Ζισκίντ. Ακόμα θυμάμαι να προσπαθώ το διαβάζω ήσυχα και κάποιος μεγαλύτερος να λέει ᾽᾽Ελεος πια, σιγά το αριστούργημα!᾽᾽. Εγώ όμως δεν έζησα το χαμό με το ᾽Ἄρωμα᾽᾽ και αδυνατούσα να καταλάβω γιατί προκαλούσε τόσο έντονα συναισθήματα για μένα ήθελε απλά να σοκάρει μέσω ενός έξυπνου θέματος δηλ. το ταλέντο ως δύναμη καταστροφής. Τον Λέο Μπουσκάλια με έβαζαν να τον διαβάζω ως μάθημα σχεδόν- ισως αν τον είχα πετύχει μόνη μου να μην είχα τέτοιο μίσος! Οσον αφορά τον Λουντέμη ξέχασα να αναφέρω πόσο παλιομοδίτικα βουκολική μου ακουγόταν και η γλώσσα την οποία χρησιμοποιούσε. Μέσα στο πάθος για να εκφράσει τις αγωνίες του λαού ξέθαβε εκφράσεις που αμφιβάλλω αν κάποιος τις έλεγε ποτέ. Διορθώστε με αν κάνω λάθος αλλά το ᾽᾽Ενα παιδί μετράει τ᾽αστρα᾽᾽ήταν έπος ολόκληρο σε πολλά σηκουελ και ο ήρωας μεγαλώνει, μορφώνεται αλλά ζει τα ίδια σε παραλλαγές. Εκτός και αν επειδή οι ήρωες ήταν όλοι ίδιοι καθώς και οι καταστάσεις τα μπερδέυω, ακόμα και οι τίτλοι ήταν παρεμφερείς-άλλο αριστουργημα είναι το ᾽᾽Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους᾽᾽!

 

[Thor]

Μερικά βιβλία τα οποια με κούρασαν στο διάβασμα ή εγκατέλειψα την αναγνωσή τους για διαφόρους λόγους:

Μ. Λουντεμης: Οδός αβύσσου αριθμός 0. Ίσως ήταν κακή η στιγμή ή εγω ανώρημος σαν αναγνωστης όμως η πρώτη μου επαφη με Λουντέμη δεν ήταν και η καλύτερη. Το είχα δανειστεί από τη βιβλιοθήκη του γυμνασίου και δε νομίζω να τελείωσα το πρώτο κεφάλαιο. Ακόμα όταν ακούω τον τίτλο κρυβομαι κάτω από το κρεβάτι.

Λ. Βιτάλη: Το παραμύθι του μεγάλου φόβου. Τέλειος τίτλος, ιστορικό μυθιστόρημα, με ενθουσιάζει η μεσαιωνική ιστορία, το βιβλίο έχει εχθρική στάση ως προς την εκκλησία (πράγμα που κι αυτό με ενθουσιάζει). Τωρα σαν βιβλίο... έχει τέλειο τίτλο...

Σ. Μυριβίλης: Η ζωή εν τάφω. Η πρώτη απόπειρα να το διαβάσω ήταν σκέτη αποτυχία, όμως δεκα χρόνια αργότερα το διάβασα και σήμερα το θεωρώ το καλύτερο ελληνικό βιβλίο που έχω διαβάσει (άρα δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι).

Ε. Χέμιγουεϊ: Ο γέρος και η θάλασσα. Την πρώτη φορά που ξεκίνησα να το διαβάζω το μίσισα και το εγκατέλειψα. Το διάβασα μερικά χρόνια αργότερα οκ δεν είναι και χάλια αλλα δεν με ενθουσίασε. Το για ποιον χτυπά η καμπάνα είναι πολύ καλύτερο.

Ο. Γουόλπολ: Το κάστρο του Οτράντο. Είναι το πρώτο γοτθικό μυθιστόρημα. Από τα πιο βαρετά και ανέμπνευστα μυθιστορήματα τρόμου με ήρωες που κανουν τον Γιανγκο Δράκο να φαίνεται ρεαλιστικός και ηθικοπλαστικά μηνήματα που σε κανουν να νομίζεις ότι το χέρι του συγγραφέα βγαίνει από το βιβλίο κι σου κουνάει το δάχτυλο στη μουρη.

Μπ. Στόκερ: Η φωλιά του λευκού φιδιού. Μια ιδέα που θα μπορούσε να κάνει ένα μέτριο διηγημα τρόμου 22 σελίδων με ιδέες κλεμένες από Μάχεν ή Μπλακγουντ, γίνεται ενα μυθιστόρημα κάπου 220 σελίδων όπου γίνονται όλο τα ίδια, και τα ίδια, και τα ίδια, και τα ίδια μεχρι την αναπόφευκτη νίκη του καλού. Τουλαχιστον μετά από αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας του Δράκουλα είχε την ευθυξία να πεθάνει.

 

[panp]

Ξεκίνησα να διαβάζω γύρω στο Νοέμβριο του 2010 το "Δόγμα του ΣΟΚ"...

Κατά μια περίεργη σύμπτωση, ό,τι διάβαζα στο βιβλίο, το έβλεπα το βράδιστις ειδήσεις...

Κάποια στιγμή προς το Μάιο του 2011 έχασα κι εγώ, με τη σειρά μου, τη δουλειά μου.

Δεν άντεξα να αποτελειώσω το βιβλίο (είχε απομείνει πολύ λίγο), και το τέλειωσα μήνες αργότερα, που η κατάσταση εξομαλύνθηκε.

Τώρα το έχω δανείσει σε κάποιον να το διαβάσει, αλλά ειλικρινά, ίσως δεν θα ήθελα να μου το επιστρέψει...

Επίσης ένα ενδιαφέρον βιβλίο που επίσης δεν κατάφερα να διαβάσω, είναι το "Παντομίμα Φαντασμάτων", του Γιάννη Καλπούζου. Έχει μια πολύ καλή βασική ιδέα, ωστόσο πρέπει ανά πάσα στιγμή να συνδυάζεις την ιστορία με ονοματεπώνυμα και τοπωνύμια (γι αυτό και υπάρχει και ένας χάρτης στην αρχή του βιβλίου), κι έτσι κουράζει.

Εν ολίγοις, η κεντρική ιδέα είναι ένα νησί που σταδιακά βυθίζεται, κι έτσι όλοι οι κάτοικοι από τα διάφορα μέρη του πρέπει σιγά-σιγά να μαζευτούν σε ένα κεντρικό σημείο και να ζήσουν όλοι μαζί. Και με αφορμή αυτό το γεγονός, βλέπουμε τη συμπεριφορά τους.

(sorry, διόρθωσα τις χρονολογίες ένα χρόνο πίσω, μέσα στις παρενέργειες του βιβλίου τοότιχάνεις και τις χρονιές...)

 

[D@redevil]

Ξεκίνησα να διαβάζω γύρω στο Νοέμβριο του 2011 το "Δόγμα του ΣΟΚ"...Κατά μια περίεργη σύμπτωση, ό,τι διάβαζα στο βιβλίο, το έβλεπα το βράδιστις ειδήσεις...

Κάποια στιγμή προς το Μάιο του 2012 έχασα κι εγώ, με τη σειρά μου, τη δουλειά μου.

Δεν άντεξα να αποτελειώσω το βιβλίο (είχε απομείνει πολύ λίγο), και το τέλειωσα μήνες αργότερα, που η κατάσταση εξομαλύνθηκε.

Τώρα το έχω δανείσει σε κάποιον να το διαβάσει, αλλά ειλικρινά, ίσως δεν θα ήθελα να μου το επιστρέψει...

Να με συμπαθάς, αλλά κάτι δε μου "κολλάει" με τις ημερομηνίες! Μήπως μιλάς για τα έτη 2010 - 2011? :xm:

Back to topic - βιβλίο που ξεκίνησα άπειρες φορές, αλλά δε μπόρεσα ποτέ να ολοκληρώσω και το έχω υποσχεθεί και στην Κάμπια, ότι θα το διαβάσω:

Το εκκρεμές του Φουκώ (μιλάμε, για το πλέον πιο κουραστικό βιβλίο του Εκο... )

 

[Thor]

βιβλίο που ξεκίνησα άπειρες φορές, αλλά δε μπόρεσα ποτέ να ολοκληρώσω και το έχω υποσχεθεί και στην Κάμπια, ότι θα το διαβάσω:
Το εκκρεμές του Φουκώ (μιλάμε, για το πλέον πιο κουραστικό βιβλίο του Εκο... )

Εμένα πάλι με είχε ενθουσιάσει... το διάβασα μέσα σε 4 μέρες και ήταν και εξεταστική. Αλλα αυτό είναι θέμα γούστου. Εγω νομίζω ότι το πιο κουραστικό βιβλίο του είναι το νησί της προηγούμενης μέρας (με μια επιφύλαξη καθώς δεν έχω διαβάσει τη Μυστηριώδη φλόγα της βασίλισσας Λοάνα).

 

[Kambia]

Εμένα πάλι με είχε ενθουσιάσει... το διάβασα μέσα σε 4 μέρες και ήταν και εξεταστική. Αλλα αυτό είναι θέμα γούστου.

[Off topic mode on] Eπιτέλους και κάποιος άλλος που το διάβασε και του άρεσε. Και νόμιζα οτι ημουν η μόνη [off topic mode off]

 

[D@redevil]

[...]Εγω νομίζω ότι το πιο κουραστικό βιβλίο του είναι το νησί της προηγούμενης μέρας [....]

Α, ναι, κι αυτό δεν το λες από τα πιο "light" αναγνώσματά του, αλλά μα κουτσά, μα στραβά, το τελείωσα! (το ότι έφτυσα αίμα και κατασκυλοβαρέθηκα, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο! )....

Το εκκρεμές του Φουκώ όμως, το είχα παρατήσει από τη 18η σελίδα... Τόσο λεπτομερής αναφορά του εκκρεμούς ήταν από κουραστική εώς "σαλταριστική"...

Τι να κάνω - κάποια στιγμή προς το καλοκαίρι, θα πρέπει να το διαβάσω.... Το υποσχέθηκα!

[Off topic mode on] Eπιτέλους και κάποιος άλλος που το διάβασε και του άρεσε. Και νόμιζα οτι ημουν η μόνη [off topic mode off]

Καλά εσύ, μη χάσεις! Γίνατε 2 - αναμένεται πάρτι!

 

[Bambinella]

Τα Ψαθινα Καπελα για τον απλο λογο οτι το βρηκα ανιαρο μεχρι αηδιας. Το ειχα αγορασει για να το διαβασω στις καλοκαιρινες μου διακοπες και αντι να με ξεκουρασει, με κουρασε αφορητα.

Ειμαι σιγουρη πως θα υπαρξουν πολλες ενστασεις, αλλα δε νομιζω πως θα με κανουν να ξεπερασω την απεχθεια που ενιωσα τοτε.

 

[WalkerYannis]

"Όλα τα βιβλία που είχαν σχέση με: Μαθηματικά,'Αλγεβρα,Γεωμετρία-Τριγωνομετρία,Χημεία,Φυσική και γενικότερα ότι είχε να κάνει με αριθμούς,υπολογισμούς και λογική.Η λέξη απέχθεια δεν είναι αρκετή για να περιγράψω τι ένιωθα για αυτά τα βιβλία."

Κι εγώ, έτσι ακριβώς συν τα βιβλία των θρησκευτικών!

 

[Domenica]

Καλα τα σχολικα ειναι μεγαλο και πονεμενο θεμα! Παντως ο Εκο μου αρεσει ειδικα το ᾽Ἐκκρεμες του Φουκω᾽᾽. Με το ᾽᾽Νησι της προηγουμενης μερας᾽᾽ το πάλεψα και οντως ειναι λιγο βαρετο αλλα μετα που το τελειωσα μαλλον μου αρεσε, δεν το ξαναδιαβαζω ομως. Θυμαμαι μου αρεσε πολυ ο ατυχης πρωταγωνιστης. Και το ο ᾽᾽Γερος και η θαλασσα᾽᾽μου αρεσε αν και βεβαια το ᾽᾽Για ποιον χτυοα η καμπανα᾽᾽ειναι αξεπεραστο ειδικα αν εισαι νεος και ιδεαλιστης. Φανταζομαι οι μεγαλυτεροι θα το βλεπουν πιο κυνικα και δεν θα δακρυζουν και τοσο στο ηρωικο φιναλε.

Τωρα τελευταια εχω αναθεωρησει για τον Λουντεμη, η γλωσσα με ενοχλει ακομα (μα ποιος μιλαει ετσι?) αλλα αρχισαν να με συγκινουν τα αφελη διδαγματα! Ισως να πρεπει να ξαναδιαβασω και τα εργα του δασκαλου Λεο Μπουσκαλια αν και εχω τις χειροτερες αναμνησεις απο αυτα αλλα πού ξερεις? ισως στην εποχη μας να ειναι πιο επικαιρα απο οτι οταν γραφτηκαν! Την Αννα Μαρια Σελινκο ομως οχι.

''Το καστρο του Οτραντο᾽᾽ ηταν μεγαλη απογοητευση οντως οπως και τα απαντα Λαβκραφτ απο τα οποια σωζεται ᾽Ἠ ονειρικη αναζητηση της αγνωστης Κανταθ᾽᾽ και η γενικη αισθηση, δηλαδη ενω τα διαβαζεις ψιλοβαριεσαι αλλα μετα σου αφηνουν μια συμπαθητικη αναμνηση. Μην μπειτε ομως στο κοπο με τον Λαβκραφτ - ενα να διαβασεις ειναι σαν να τα διαβασες ολα, οποταν διαλεξτε κανενα μικρο διηγηματακι και ξεμπερδεψατε με το παραληρημα για τον μεγα Κθουλου!

Κοπέλα σε καλοκαιρινες διακοπες και βαρεθηκε με τα ᾽᾽Ψαθινα καπελα᾽? Πώς γινεται αυτο bambinella? Εμενα (καθως φανταζομαι και σε πολλες αλλες γυναικες) ειναι απο τα πιο αγαπημενα βιβλια των νεανικων μου χρονων! Και το ᾽᾽Δογμα του σοκ᾽᾽ ειναι πολυ καλο αλλα λεει σκληρες αληθειες που δεν ειναι ευχαριστο το να διαβαζονται σιγουρα.

 

[elephadas]

Το "Εκκρεμές του Φουκώ" το τελείωσα, άρα μου άρεσε - δεν διστάζω να σταματήσω ένα βιβλίο αν αφού προχωρήσω αρκετά εξακολουθεί να μη μου κινεί το ενδιαφέρον. Αλλά θυμάμαι ελάχιστα τι έλεγε, πρέπει να με κούρασε. Το "Νησί της προηγούμενης μέρας" το είχα δανειστεί από την τοπική βιβλιοθήκη, το ανανέωσα όταν έπρεπε να το γυρίσω, και τελικά το γύρισα χωρίς να το τελειώσω, άρα δεν με τράβηξε πολύ. Με είχε ενοχλήσει η βασική υπόθεση του βιβλίου, το πώς δηλαδή ερμήνευε το τι γίνεται όταν διαχίζει κανείς τη γραμμή της αλλαγής της ημερομηνίας. Ξέρω ότι ήταν ανόητο να "ελέγχω" επιστημονικά ένα βιβλίο αυτού του είδους, αλλά δεν μπορούσα να μην το κάνω.

Το" Κάστρο του Οτράντο" βρήκα ότι είχε ενδιαφέρον μόνο από ιστορική άποψη,... αν ήταν ένα σύγχρονο έργο δεν θα άξιζε να το διαβάσει κανείς.

Εκείνο που δεν αντεχόταν με τίποτε όταν δοκίμασα να το διαβάσω μεγάλος και στο πρωτότυπο ήταν "Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλυ". Βεβαίως στο Γυμνάσιο είχαμε κάνει ολόκληρη συνομωσία με έναν φίλο μου για το πώς να το αγοράσουμε από το τοπικό βιβλιοπωλείο χωρίς να μας καρφώσει στους γονείς μας ο βιβλιοπώλης που μας ήξερε πολύ καλά. Και το διάβασα (κρυφά) με γουρλωμένα μάτια. Αλλά ήμουν 14 χρονών. Μετά απο καμιά δεκαπενταριά χρόνια και ενώ είχα διαβάσει άλλα του Lawrence είπα, ας διαβάσω και τον "εραστή" στα αγγλικά. Παναγία μου πόσο βαρετό ήταν! Δεν κατάφερα να το φτάσω ούτε ως τη μέση.

 

[Stratulator]

''Το καστρο του Οτραντο᾽᾽ ηταν μεγαλη απογοητευση οντως οπως και τα απαντα Λαβκραφτ απο τα οποια σωζεται ᾽Ἠ ονειρικη αναζητηση της αγνωστης Κανταθ᾽᾽ και η γενικη αισθηση, δηλαδη ενω τα διαβαζεις ψιλοβαριεσαι αλλα μετα σου αφηνουν μια συμπαθητικη αναμνηση. Μην μπειτε ομως στο κοπο με τον Λαβκραφτ - ενα να διαβασεις ειναι σαν να τα διαβασες ολα, οποταν διαλεξτε κανενα μικρο διηγηματακι και ξεμπερδεψατε με το παραληρημα για τον μεγα Κθουλου!

Καταλαβαινω περιπου, γιατι βαριεσαι τον Λαβκραφτ.

Δεν ειναι Ουμανιστης,ουτε αντιρατσιστης... Δεν υπαρχουν ηθικα διδαγματα στις ιστοριες του...

Και λειπουν παντελως οι αναφορες στο χρημα και στο σεξ...

Πολλοι μπορει να τον βρισκουν βαρετο.

Ομως, αν καποιος αγαπαει την Φανταστικη Λογοτεχνια,σιγουρα θα τον 'συναντησει' στον δρομο του.

Οποτε, οι συμβουλες ειναι περιττες...

 

[christine_daae]

Το πιο βαρετό βιβλίο που έχω διαβάσει είναι του Ντέιβιντ Λόρενς "Ο Εραστής της Λαίδης Τσάτερλι".....Ακόμα απορώ με την υπομονή μου να φτάσω μέχρι την τελευταία σελίδα.

 

[αριαδνη]

Καλα τα σχολικα ειναι μεγαλο και πονεμενο θεμα!Τωρα τελευταια εχω αναθεωρησει για τον Λουντεμη, η γλωσσα με ενοχλει ακομα (μα ποιος μιλαει ετσι?) αλλα αρχισαν να με συγκινουν τα αφελη διδαγματα! Ισως να πρεπει να ξαναδιαβασω και τα εργα του δασκαλου Λεο Μπουσκαλια αν και εχω τις χειροτερες αναμνησεις απο αυτα αλλα πού ξερεις? ισως στην εποχη μας να ειναι πιο επικαιρα απο οτι οταν γραφτηκαν! Την Αννα Μαρια Σελινκο ομως οχι.

Κοπέλα σε καλοκαιρινες διακοπες και βαρεθηκε με τα ᾽᾽Ψαθινα καπελα᾽? Πώς γινεται αυτο bambinella? Εμενα (καθως φανταζομαι και σε πολλες αλλες γυναικες) ειναι απο τα πιο αγαπημενα βιβλια των νεανικων μου χρονων! Και το ᾽᾽Δογμα του σοκ᾽᾽ ειναι πολυ καλο αλλα λεει σκληρες αληθειες που δεν ειναι ευχαριστο το να διαβαζονται σιγουρα.

δεν κατάλαβα καλά Κυριακή, δεν σου άρεσε καθόλου η Αννα-Μαρία Σελίνκο! εμένα πάντως τρια βιβλία της που διάβασα με ενθουσίασαν και τα τρία, μάλλον τα λάτρεψα( ήμουν ένα άσχημο κορίτσι, Ντεζιρέ, αύριο όλα θα πάνε καλύτερα, ειδικά το τελευταίο ειναι το αγαπημένο μου και τοσ υνιστω ανεπιφύλακτα) και γενικότερα δεν ξέρω αν εχει γραψει και άλλα η εν λόγω κυρια, ευχαριστως θα τα έπαιρνα!

Επίσης η Μαιρη Γουεμπ δεν είναι ποιητρια; ετσι τουλάχιστον την ξερω, εχει γραψει και διηγήματα; το ακριβο φαρμακι δεν ειναι ποιημα;

 

[iggylebowski]

Paulo Coelho. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας τέτοιος συγγραφές που γεμίζει τα βιβλία του με νηπιακό προβληματισμό, επιτηδευμένη ρηχότητα και αμπελοφιλοσοφίες θεωρείται τόσο σημαντικός. Πήγα να διαβάσω τον Αλχημιστή, τότε που είχε γίνει της μόδας και εκνευρίστηκα από τη βαρεμάρα. Μετά έκανα το λάθος να προσπαθήσω και το Πέμπτο Βουνό και κατέληξα να διαβάζω το Watchmen για να έρθω στα ίσια μου.