Κι εμενα μου αρεσει η Ζωζω και συμφωνω με τη σταση ζωης που κραταει. Τα παλια χρονια μολις μια γυναικα εφτανε τα σαραντα φοραγε χοντρη καλτσα και τσεμπερι.
Εγω τη γυναικα τη θελω βαμμενη, περιποιημενη στην τριχα, με τα παντελονια της, με τα κοκκινα, με τα κιτρινα, με τα πρασινα της. Οπως ειναι στην Αμερικη που βλεπεις 70αρες με φουξια ταγιερ. Καλα κανει λοιπον η Ζωζω που δεν το βαζει κατω και ειναι η προσωποποιηση της χαρας και της ζωης.
Όχι μίνια, karapiperim. Μάξια, αλλά με σκισίματα. Το μίνι τα δείχνει. Το σκισμένο μάξι τα υπόσχεται αλλά κάθε τόσο προβαίνει και σε αποκαλύψεις, μη μείνει στις υποσχέσεις.
Η Ζωζώ ήταν το είδωλο της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου.
Η οποία γιαγιά αν και χωριατα η ίδια, χήρα με τσεμπερια και τα παρελκόμενα μου έλεγε πως το σωστό ντύσιμο είναι να δείχνεις είτε ολίγον από μπούτι είτε ολίγον από στήθος. Πότε και τα δύο. Το τηρούσε κι η Ζωζώ νομίζω...
Αυστριακη καλλονη η συζυγος του Ντινου και οταν την εφερε στην Ελλαδα για τους γαμους ολοι τριβανε τα ματια τους που ενας αντρας που δεν ηταν προτυπο ζεν πρεμιε "χτυπησε" τετοια γυναικα.