Γονείς & παιδιά στα 80's: Το χάσμα των γενεών

[perlastar]

Περλα πρεπει να δεις τον επαναστατη χωρις αιτια, μιλαει πολύ για αυτό το χασμα γεννεων

Oκ, σ'ευχαριστώ Αριάδνη!

 

[Σώτος Σώτος]

Χάσμα γενεών? φυσικά και υπήρχε, πάντα βέβαια σύμφωνα με τις δεδομένες συνθήκες κάθε οικογένειας.

Εμένα προσωπικά αυτό που μου στόιχισε περισσότερο ήταν ο χρόνος που δεν πήρα από τον πατέρα μου (όταν δεν έλειπε στο εξωτερικό). Καλός χρυσός αλλά είχε μια τρομερή έλλειψη κατανόησης των συναισθηματικών αναγκών του παιδιού του π.χ. Μία μόνο φορά στη ζωή μου θυμάμαι να παίξαμε μαζί μπάλα, κι αυτό για λίγα λεπτά. Όσο τον θυμάμαι ή θα διάβαζε ή θα έβλεπε τηλεόραση...

και βέβαια αυτό το τεράστιο κενό που μου έμεινε ως παιδί έγινε πλέον ο καθημερινός μου ¨φόβος¨ ως πατέρας με αποτέλεσμα να προσφέρω αρκετό (ελπίζω) χρόνο στα παιδιά μου.

Ομως για να είμαι και δίκαιος θεωρώ ότι το φταίξιμο των γονιών μας δεν έιναι εντελώς δικό τους, οφείλεται αρκετά και στη δική τους έλλειψη ενημέρωσης και μόρφωσης αλλά και γενικότερα στην τότε αντίληψη ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν και πολλά, δεν έχουν ιδιαίτερες ανάγκες πέρα από τις βιολογικές και τελικά ¨έχουμε κι άλλα σοβαρά θέματα να ασχοληθούμε¨...

 

[Rakeesh]

Ομως για να είμαι και δίκαιος θεωρώ ότι το φταίξιμο των γονιών μας δεν έιναι εντελώς δικό τους, οφείλεται αρκετά και στη δική τους έλλειψη ενημέρωσης και μόρφωσης αλλά και γενικότερα στην τότε αντίληψη ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν και πολλά, δεν έχουν ιδιαίτερες ανάγκες πέρα από τις βιολογικές και τελικά ¨έχουμε κι άλλα σοβαρά θέματα να ασχοληθούμε¨...

Σωτο, τα λες ολα στην τελευταια παραγραφο!

 

[Agahnim]

θα ηθελα να αναφερθω σε κατι αλλο ...τωρα με την οικονομικη κριση εχουν πεσει αρκετα οι μασκες.

σας εχει τυχει σε συζητησεις να παρατηρισετε οτι οι γονεις (και γενικοτερα οι παλιες γενιες) να θεωρουν μεγαλυτερο προβλημα το κουρεμα στις συνταξεις τους παρα το γεγονος οτι για τον μεσο 30ρι εργαζομενο δεν υπαρχει καν μελλον και προοπτικη να ξεκινησει δικη του οικογενια;

πολλες φορες εχουν το θρασος να κατηγορουν τις νεοτερες γενιες ως αργοσχολους και βαριεστημενους και να λενε το γνωστο "εγω στην ηλικια σου ηδη ειχα δουλεια και οικογενια" χωρις να κανουν τον κοπο να συγκρινουν το πως ηταν η κατασταση στην χωρα τοτε... οπου ο καθενας εβρισκε 2-3 μονιμες δουλειες γραφειου ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ χωρις να χει βγαλει ουτε δημοτικο.

στην ουσια εμεις (και οι επομενες) ειμαστε οι γενιες που και πληρωνουμε τον λογαριασμο για ολη αυτη την διευκόλινση που ειχαν οι γονεις μας, και τα ακουμε κι ολας.

ε λοιπον εγω αυτο το λεω εγωισμο! και στην ουσια, ολες αυτες οι εκφρασεις που ελεγαν τοτε, του στυλ "τολμας και μιλας; εγω στην ηλικια σου δεν ειχα τιποτα κι εσυ τα εχεις ολα" ειναι απλα για να δικαιολογισουν το γεγονος οτι εχουν γινει φιλοχρηματοι μεχρι το κοκαλο! θα φαινομουν πολυ κακος και αχαριστος εαν ελεγα πως τετοιου ειδους ανθρωποι βαζουν το χρημα, τον εγωισμο τους και τις φιλοδοξιες τους πανω και απ τα ιδια τους τα παιδια!

 

[Σώτος Σώτος]

Σωτο, τα λες ολα στην τελευταια παραγραφο!

Να προσθέσω ακόμη φίλε Rakeesh οτι οι γονείς των 80's "βολεύονταν" άθελά τους και από την άνεση της γειτονιάς και της αλάνας.Δηλαδή όταν το παιδί περνούσε αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο του παίζοντας ελεύθερα με τα άλλα παιδιά στη γειτονιά, ο γονιός δεν χρειαζόταν να διαθέτει και πολύ χρόνο στο παιδί (έτσι νόμιζε βέβαια...)

Η κατάσταση σήμερα όμως έχει αντιστραφεί εντελώς καθώς τα παιδιά είναι αναγκασμένα να κάθονται στο διαμέρισμα εκτός εάν ο γονιός: α)τα πάει στην παιδική χαρά, β) κανονίσει με φιλικές οικογένειες να κάνουν παρέα, πράγμα αρκετά δύσκολο, γ) τα γράψει σε κάποια δραστηριότητα π.χ. ομάδα, μπαλέτο, ταε κβον ντο κλπ.

Άρα ο σημερινός γονιός (το χθεσινό παιδί των 80's με μεγάλα συναισθηματικά κενά) έχει μεγαλύτερο βάρος στην πλάτη του για να καλύψει τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού του...

 

[PT8]

Τι να σας πω, προσωπικά δεν με ενοχλούσε καθόλου που δεν πολυ ασχολούντουσαν μαζί μου και μάλιστα ζήλευα τον αδερφικό μου φίλο που οι γονείς του ήταν Γιατροί καριέρας και ξεχνούσαν να τους ταϊσουν καμιά φορά

Επίσης έκανα πάρτυ όταν έφευγαν από το σπίτι και ήμουν home alone.

Η αλήθεια είναι ότι η μητέρα μου ασχολούταν μαζί μου κυρίως στο διάβασμα και θα είχα εντελώς διαφορετική πορεία στη ζωή αν με άφηνε και πάλι όμως δεν ασχολούντουσαν στο παιχνίδι μαζί μας, να κυλιστούν κάτω, να παίξουμε, κλπ.

 

[perlastar]

Μιας και αναβίωσε το θέμα μου, να πω απλά ότι συμφωνώ με όσα λέει παραπάνω το μέλος Agahnim. Η κάθε εποχή είναι διαφορετική και το να κρίνει ένας γονιός με βάση τη δική του εποχή, και με βάση αυτήν να κατηγορεί τους νεώτερους, το θεωρώ απάνθρωπο. Αν ο καθένας έκανε τον κόπο να καταλάβει καλύτερα τα παιδιά του, δεν θα υπήρχε και τόσο έντονο χάσμα.

 

[Alucard]

Είναι λογικό η συμπεριφορά των νεώτερων γενιών να διαφέρει από των παλαιότερων κι αυτό γιατί οι αξίες ανά εποχή (κι όχι μόνο η κατοχή πλούτου) αλλάζουν.

Από την εποχή που οι αξίες μεταδίδονταν στα παιδιά από ανθρώπους που πολέμησαν τους εχθρούς της Πατρίδας, στη γενιά του πολυτεχνείου, των δανεικών και των lifestyle περιοδικών των «αξιών» του χρηματιστηρίου (όπου τα παιδιά τα μεγάλωναν Ρωσίδες και Ταϊλανδέζες) και μέχρι τη νεώτερη γενιά που ποσοστό της οποίας βιώνει σιωπηλά την ακραία φτώχεια, η συμπεριφορά και οι ιδέες των παιδιών διαμορφώνονται από το περιβάλλον που ζουν και μεγαλώνουν.

Σπάνια όμως οι νέοι γονείς ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με τα παιδιά και να τους μεταδώσουν αξίες καθώς η δημιουργία οικογένειας έγινε απλό «κοινωνικό στάτους» και το κυνήγι των χρημάτων (παλαιότερα λόγω απληστίας και σήμερα για λόγους αξιοπρεπούς διαβίωσης), αυτοσκοπός. Εκεί οφείλονταν και οφείλεται το περίφημο «χάσμα γενεών» τουλάχιστον στη δική μας πατρίδα.

Ακόμη και σήμερα όμως όπου τα παιδιά τα (ξανα)μεγαλώνουν οι φυσικές τους μητέρες αμφιβάλλω το κατά πόσο οι τελευταίες έχουν κάτι χρήσιμο να τους μεταλαμπαδεύσουν.

Οι αξίες στα παιδιά θα μεταδοθούν μέσω των τουρκο-σειρών της τηλεόρασης και μέσω των καθηγητών-συνδικαλιστών του σχολείου.

Ευτυχώς οι παππούδες μας που πολέμησαν πρόλαβαν να πουν στη δική μας γενιά κάποια πράγματα.

Κι όμως ποτέ δε φταίνε οι νέοι άνθρωποι για το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν.

 

[Shock]

Βρε συ Alucard ας μη πάμε τόσο μακριά το θέμα. Δε μεγάλωσαν όλοι με οικιακές βοηθούς πόσο μάλλον όταν δεν έχει σημασία η καταγωγή τους. Θα μεγαλώσει καλύτερα ο Έλληνας γονιός το παιδί του που το προηγούμενο βράδυ άνοιγε κάσες σαμπάνιες στα σκυλάδικα; Ή που τον βλέπει το παιδί του να οδηγάει τη πάπια χωρίς κράνος ακόμα και σήμερα με τόση ενημέρωση;

Ακόμα θυμάμαι να πηγαίνουμε οικογενειακές εκδρομές και το αυτοκίνητο να είναι τεκές. Δεν ήξερα με τι να πρωτοκάνω εμετό, με τις στροφές ή με τη αποπνικτική κάπνα!

Γνώμη μου είναι ότι πάντα θα υπάρχει χάσμα γενεών και δεν έχει σχέση με τις καταστάσεις που βιώνει η κάθε γενιά. Έχοντας παιδί στην εφηβεία πια αρχίζω και καταλαβαίνω ότι είναι σαν αγωνιστικά αυτοκίνητα που ξεκινάνε έναν αγώνα και βλέπουν εμάς σαν αργές σακαράκες.

Κουρασμένα φαντάσματα που βγαίνουν το βράδυ (όταν γυρίσουμε από τη δουλειά) για να πούμε τα ίδια και τα ίδια "φάε, διάβασε, κοιμήσου, μη αυτό, μη εκείνο", να πούμε τα ίδια και τα ίδια για το τι κάναμε εμείς στην ηλικία τους, πόσο πιο καλή είναι η δική μας μουσική, τα δικά μας παιχνίδια, η δική μας τηλεόραση, από τον δικό τους κόσμο. Γιατί αυτό νιώθουν, τους ανήκει, είναι ο δικός τους κόσμος και απλά περιμένουν να "τελειώνουμε" και να τον κάνουν καλύτερο ή χειρότερο.

 

[Alucard]

Επίσης, δεν μεγάλωσαν όλοι με γονείς που άνοιγαν σαμπάνιες στα μπουζούκια ή με γονείς οι οποίοι είχαν παπάκια και τα οδηγούσαν χωρίς κράνος. Ακόμη όμως κι αν ίσχυε αυτή η υπόθεση (για όλους τους γονείς), δεν προκύπτει το ότι τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν από ανθρώπους με αλλότρια κουλτούρα από αυτήν του τόπου καταγωγής τους.

Τα παιδιά είναι οι νέοι φορείς του πολιτισμού του έθνους. Θα τον συνεχίσουν και θα τον εξελίξουν όσο χρειάζεται για το καλό όλων.

Για το κάπνισμα συμφωνώ. Δεν υπήρχε αρκετή πληροφόρηση για τις συνέπειές του ενώ ορισμένοι έλληνες ήταν και είναι εκ φύσεως απείθαρχοι (είτε ως πολίτες είτε ως γονείς).

Κατά τα λοιπά, επιμένω στο ότι οι διαφορές μεταξύ των γενεών οφείλονται περισσότερο στις μεταβολές των οικογενειακών, κοινωνικών κι εθνικών αξιών και λιγότερο στην τεχνολογική εξέλιξη ή την περιουσιακή κατάσταση της οικογένειας. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως οι παραπάνω παράγοντες δεν αλληλοεπηρεάζονται.

 

[domniki]

Γνώμη μου είναι ότι πάντα θα υπάρχει χάσμα γενεών και δεν έχει σχέση με τις καταστάσεις που βιώνει η κάθε γενιά. Έχοντας παιδί στην εφηβεία πια αρχίζω και καταλαβαίνω ότι είναι σαν αγωνιστικά αυτοκίνητα που ξεκινάνε έναν αγώνα και βλέπουν εμάς σαν αργές σακαράκες.Κουρασμένα φαντάσματα που βγαίνουν το βράδυ (όταν γυρίσουμε από τη δουλειά) για να πούμε τα ίδια και τα ίδια "φάε, διάβασε, κοιμήσου, μη αυτό, μη εκείνο", να πούμε τα ίδια και τα ίδια για το τι κάναμε εμείς στην ηλικία τους, πόσο πιο καλή είναι η δική μας μουσική, τα δικά μας παιχνίδια, η δική μας τηλεόραση, από τον δικό τους κόσμο. Γιατί αυτό νιώθουν, τους ανήκει, είναι ο δικός τους κόσμος και απλά περιμένουν να "τελειώνουμε" και να τον κάνουν καλύτερο ή χειρότερο.

Πολύ δραματικα τα παρουσιάζεις τα πράγματα Shock. Εκείνο που πάντα ένιωθα ότι κυριαρχούσε στις σχέσεις γονιών-παιδιών ήταν η αγάπη. Συγκρούσεις υπάρχουν, αλλά αν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς απλά σαν πικάπ με κολλημένη βελόνα στα ίδια και στα ίδια ("φάε-διάβασε" κτλ), τότε οι γονείς πρέπει να αλλάξουν δίσκο. Αυτό δεν σημαίνει να ενστερνιστούν τις απόψεις των παιδιών. Ας βάλουν στο πικάπ και κάτι πιο ανάλαφρο Και ειλικρινά δεν νομίζω ότι τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους σαν φαντάσματα. Σίγουρα "θελουν τον κόσμο, και τον θέλουν τώρα", αλλά δεν νομίζω ότι θέλουν να "εξουδετερώσουν" τους γονείς τους.

Ηλία, σ'εκεινο που συμφωνώ είναι ότι για το μόνο που δεν φταίμε είναι για το πού γεννηθήκαμε και ποιοι μας μεγάλωσαν. Δεν είμαστε υπεύθυνοι για το πώς νιώθουμε, αλλά για το τι κάνουμε με αυτά τα συναισθήματά μας. Με άλλα λόγια, οι πράξεις μας είναι αυτές που μας καθορίζουν. Και από μια ηλικία και μετά δεν φταίνε οι γονείς μας γι'αυτές.

 

[Shock]

@Alucard

Προφανώς δεν είπα ότι όλα τα παιδιά μεγάλωσαν με γονείς που έσπαγαν με τις ντάνες τα πιάτα. Το παράδειγμα μου ήταν σαφές.

Άλλωστε η συντριπτική πλοιοψηφία των παιδιών στην Ελλάδα δεν είχαν Ρωσίδα/Ταυλανδέζα "νταντά" εκτός και αν ζω σε άλλο κόσμο. Αν αυτή η μειοψηφία είναι το πρόβλημα μας και είμαστε σίγουροι ότι η ευθύνη είναι καθαρά της ντανάς, καλώς.

Εγώ δε νομίζω ότι η φταίει η αλλότρια κουλτούρα που μεγαλώνει τη παραπάνω μειοψηφία, βλέπω τα δικά μας χάλια της πλειοψηφίας καθημερινά εδώ και 40+ χρόνια, αλλά ας μη πάμε εκεί το θέμα και χαλάσουμε το thread

Πάντως έχει ενδιαφέρον τώρα που αλλάζουμε πλευρές, είμαστε οι γονείς και κρινόμαστε από τα παιδιά μας, φαντάζει σαν χτες όταν ήμασταν στη θέση τους

@domniki

Σε 10 χρόνια θα συνεχίσουμε τη κουβέντα σε αυτό το thread όταν θα είναι το παιδί σου στην εφηβεία και θα προσπαθείς με λογικά για σένα επιχειρήματα να του εξηγήσεις ότι δεν γίνεται να ακούει με 80 decibel death metal

 

[domniki]

@domniki

Σε 10 χρόνια θα συνεχίσουμε τη κουβέντα σε αυτό το thread όταν θα είναι το παιδί σου στην εφηβεία και θα προσπαθείς με λογικά για σένα επιχειρήματα να του εξηγήσεις ότι δεν γίνεται να ακούει με 80 decibel death metal

Αυτό ομως δεν είναι χάσμα γενεών, γιατί ακόμα και σήμερα λέω στον Δημήτρη να χαμηλώσει την μουσική

 

[Shock]

Βράζει το αίμα του νιάτου ε;

 

[Αισυμνήτης]

Σας έχει τύχει οι γονείς να θεωρούν μεγαλύτερο πρόβλημα το κούρεμα στις συντάξεις τους παρά το γεγονός ότι για τον μέσο 30ρη δεν υπάρχει καν μέλλον; Πολλές φόρες λένε "εγώ στην ηλικία σου ήδη είχα δουλειά και οικογένεια", χωρίς να κάνουν τον κόπο να συγκρίνουν πώς ήταν τότε, όπου ο καθένας έβρισκε μόνιμες δουλειές γραφείου ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ, χωρίς να ʽχει βγάλει ούτε δημοτικό.

Ούτε καν οι ίδιοι οι 30ρηδες δεν έχουν συνειδητοποιήσει απόλυτα το μέλλον που τους έχουν προδιαγράψει...

Οι γονείς (θέλουν να) νομίζουν πως ζουν ακόμα στον κόσμο της μεταπολίτευσης.

Πέρασαν κι αυτοί τα ζόρια τους, πάντως. Άλλα τους τα επέβαλαν κι άλλα τα διάλεξαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους.

Η πραγματικότητα θα αναγκάσει όλους μας να κάνουμε αυτοκριτική και να πάρουμε αποφάσεις.

 

[domniki]

Βράζει το αίμα του νιάτου ε;

Αυτά να γράφεις, να παίρνουν τα μυαλά του αέρα

 

[Crimson Moonlight]

Θέλω να προσθέσω ότι και τα παιδιά που γεννήθηκαν στα '90ς αλλά από μεγαλύτερους σε ηλικία γονείς-που κάλλιστα θα μπορούσαν να εχουν παιδιά το '80-αντιμετώπισαν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Έχοντας ζήσει την παιδική τους ηλικία την περίοδο της επταετίας και νωρίτερα, σιγουρα θυμόταν πολλές στερήσεις, φτώχεια, εκφοβισμό κι ελλειψη κατανόησης από τους δικούς τους γονείς.

Να πώ την αλήθεια πάντα ζήλευα τους συμαθητές μου με γονείς πιό νέους (πάντα είχα τους μεγαλύτερους στην τάξη) γιατί μπορούσαν ν' αναπτύξουν μια πιό φιλική σχέση, να συζητάνε πιό εύκολα για πολύ σημαντικά θέματα στην ζωή ενός παιδιού και-κυρίως-εφηβου, ανώ άνετα έκαναν δραστηριότητες μαζί. Οι γονείς μου προσπάθησαν, αλλά ήταν αναμενόμενο ότι συζητήσεις μεταξύ μας θα γίνονταν δύσκολα, γιατί το '60 μερικά πράγματα που για 'μενα ήταν πολύ σημαντικά δεν ήταν τίποτα, και δεν μπορούσαν να καταλάβουν το πρόβλημά μου. Παρ' όλο που οι απόψεις και ο τρόπος διαπαιδαγώγισής τους ήταν πολύ προχωρημένες/φιλελεύθερες και συνεχίζουν να είναι, όσον αφορά την ένδειξη αγάπης κολλησαν στα κλασικα, ρουχα, παιχνίδια, πάρα πολύ μεγάλη έμφαση στο διάβασμα (αν δεν το 'χα απ' το φυσικό μου φαντάζομαι θα ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα...), αλλά από ουσιαστική σχέση σχεδόν τίποτα. Νόμιζαν ότι τα υλικά θα με κάνουν ευτυχισμένη και ότι ώς παιδί δεν θα είχα προβλήματα. Από δραστηριότητες, ελάχιστα πράγματα κάναμε μαζί. Κι έχω ακούσει κι εγώ πολλές φορές την φράση "εγώ στην ηλικία σου είχα δύο φουστάνια" γιατί δεν εκτίμησα το καινούριο δώρο, ή "εσένα δεν σου λείπει τίποτα, ό, τι θές μπορείς να κάνεις στην ζωή σου", που είναι τρομερό ψέμα γιατί ακολουθούνταν από την σκέψη "μόνο αν το εγκρίνω εγώ".

Τουλάχιστον όσο μεγαλώνω κι εγώ κι αυτοί η σχέση μας βελτιώνεται πολύ, και το έχουν παραδεχτεί ότι μετάνιωσαν για την στάση που είχαν παλιά, αλλά "δεν ήξεραν ακόμα". Βλέπουν πιά πώς σ' οποιαδήποτε εποχή η πορεία της ζωής έχει δυσκολίες που εναλλάσσονται με τους καιρούς. Κι αυτό γιατί πλέον εγκλιματίστηκαν στον σύχγρονο τρόπο ζωής και άφησαν πίσω αυτές τις παλιές αντιλήψεις. Οι περισσότεροι της ηλικίας τους όμως τώρα πιά συμπεριφέρονται λες και είναι παπούδες, βλέποντας την νέα γενιά ώς σποτυχημένους, τεμπέληδες, μίασμα για την κοινωνία που δεν προσπαθούν για τίποτα και τα περιμένουν όλα έτοιμα, ενώ η πραγματικότητα είναι τόσο διαφορετική.

 

[wrathchild_78]

πολυ ενδιαφερον θεμα....

Ειμαι 38 σχεδον ετων. Οι γονεις μου ειναι του 1935 και 1940. Τι να λεμε δηλαδη.....Το ΑΠΟΛΥΤΟ χασμα. Μετριουνται στο ενα χερι οι φορες που εκανα κατι με τους γονεις μου παρεα. Αυτο ειναι κατι που παντα με πληγωνε και ετσι τωρα που εχω 2 κοπελια, ακολουθω αλλη συμπεριφορα. Με τον μικρο (4 ετων) κανουμε τα παντα παρεα. Ειμαστε παρα πολυ κοντα και η αγαπη του ειναι το κατι αλλο. Τα αποτελεσματα της ενασχολησης μας μαζι του φαινονται ηδη. Η μικρη τωρα ξεκιναει και εκεινη αν και σαν κοριτσι, ειναι πιο ανεξαρτητη και μπορει να παιζει και μονη της.

Δε μπορω να αδικησω ομως τους δικους μου 100% διοτι ο πατερας μου δουλευε απο τα 13 του για να ζησει την οικογενεια του που ο παππους μου ειχε καταρρακτη και γενικα δεν ευχαριστηθηκε καθολου μεχρι να παει 20-25 χρονων. Μετα αλλαξε η ζωη του οταν επιασε δουλεια στον ΟΤΕ σαν μονιμος και εκει ειναι που εχει αδικο αφου ειχε χρονο για να κανουμε πραγματα μαζι αλλα ποτε δεν καναμε. Ασε που δεν ηθελε/μπορουσε να καταλαβει τα παιχνιδια μου....Αλλα πως να παιξει μαζι μου οταν δεν ειχε μαθει ποτε πως να το κανει;; Ενω εγω επαιξα πολυ σαν μικρος οποτε ξερω τι να κανω με τον γιο μου. Θυμαμαι ακομα πολυ καλα τι μου αρεσε, τι σκεφτομουν τοτε και ετσι πεφτω στο επιπεδο του. Ασε που δεν ειναι δυσκολο διοτι ειμαι ακομα παιδι και εγω....

Το ολο θεμα ειναι οτι 2 γενιες στιγματιστηκαν απο πολεμους, φτωχεια και δικτατορια μεχρι τα μεσα του 70. Απο τοτε και μετα εξαλλου αρχισε η "χρυση" εποχη που ολοι αγαπησαμε.

 

[Rakeesh]

Ω, βλεπω ειχα απαντησει στο θεμα αλλα ποτε δεν εγραψα τις εμπειριες μου. Κι εγω εχω περιπου το ιδιο χασμα με τον Wrath και ηταν το μεγαλυτερο παραπονο που ειχα απο τους γονεις μου, οποτε ειναι σαν να διαβαζω τη ζωη μου. Δυστυχως φοβαμαι για μενα οτι αν κανω οικογενεια, θα εχω ξεπερασει το deadline που ξεπερασε και ο πατερας μου, αλλα εχω υποψη μου να την αντιμετωπισω οπως κανει και ο Wrath (αμαρτιαι γονεων παιδευουσι τέκνα).

Οι γονεις μου ηταν μεγαλυτεροι απο τους μπαρμπαδες μου, και γενικοτερα ημουν ο μικροτερος απο τα ξαδελφια μου, οποτε ειχα χασμα και με αυτα. περα απο το να με βλεπουν σαν παιχνιδι, αργησα πολυ να κανω παρεα ή φιλια με καποιο ξαδέλφι Οι μικροτεροι μπαρμπαδες μου εβλεπα οτι ειχαν πιο υγιη και δημιουργικη επικοινωνια με τα μεγαλυτερα ξαδελφια μου (παροτι μπορει να ηταν αυστηροι)

Οσο για τους μπαρμπαδες που ηταν μεγαλυτεροι απο τους γονεις μου, αυτοι ειχαν παιδια της παντρειας.

Ενα παραδειγμα του χασματος ειναι οι μικροαστικες αντιληψεις που ειχαν οι γονεις μου (που βεβαια υπηρχαν ως ενα βαθμο στη δεκαετια του 80/90), οπως πχ οτι "πρεπει" να μαθω να παιζω πιάνο επειδη "είναι καλό να ξερουν οτι παιζεις πιανο".

Ολα αυτα βεβαια χωρις να λαμβανουμε υποψη πιο ακραιες περιπτωσεις, οπως πχ οικογενειες μετα απο τριδιπλους γαμους: μια φιλη μου ειναι παιδι απο 3ο γαμο με διαφορα 50 χρονια απο τον πατερα της (με συνεπεια να ορφανεψει απο νωρις) ενω σε μια αλλη περιπτωση ο μεγαλυτερος αδελφος εχει 20 χρονια διαφορα απο το μικροτερο (οποτε θα μπορουσε να ειναι γονιος του!). Σε αυτες τις περιπτωσεις παντως το χασμα καλυπτεται λιγο απο τα ενδιαμεσα αδελφια.

 

[Aardvark]

Ειμαι 38 σχεδον ετων. Οι γονεις μου ειναι του 1935 και 1940. Τι να λεμε δηλαδη.....Το ΑΠΟΛΥΤΟ χασμα. Μετριουνται στο ενα χερι οι φορες που εκανα κατι με τους γονεις μου παρεα

Κι εγω περιπου τα ιδια ,ενα ενδιαφερον trivia απο την παιδικη μου ηλικια ειναι οτι τις μονες φορες που θυμαμαι να ταιριαζαν με τον πατερα μου τα γουστα μας στην τηλεοραση στα παιδικα και τα παρακολουθουσαμε μαζι ηταν ο Χοντρος Λιγνος και ο Καραγκιοζης.