Δαλιανίδης - Λάσκαρη: Τολμηρές ταινίες

Οι περισσότεροι αναφέρονται στον Κατήφορο ως πρώτη ταινία της Ζωής Λάσκαρη, αν και, υπήρξε και μία άλλη, πάλι του Δαλιανίδη, κωμωδία όμως, ο Ατσίδας (με Ηλιόπουλο, Ζερβό, Βέγγο κλπ.) με την Λάσκαρη να υποδύεται την αδελφή του Ηλιόπουλου.

Και οι δύο ταινίες γυρίστηκαν το 1961. Αν κρίνω από τα ρούχα των ηθοποιών αλλά και τα εξωτερικά πλάνα, ο Ατσίδας γυρίστηκε καλοκαίρι του '61. Ο Κατήφορος δεν ξέρω ποια ακριβώς περίοδο του 1961 γυρίστηκε. Οι δύο αυτές ταινίες προβλήθηκαν την περίοδο 1961-62 με ενάμιση μήνα διαφορά.
 
Dimitrissss, ο Κατηφορος εχει ημερομηνια πρωτης προβολης 4 Δεκεμβριου 1961, οπως φαινεται και στην αρχη του thread, και ο Ατσιδας 15 Ιανουαριου 1962.

Σιγουρα και οι δυο γυριστηκαν περιπου την ιδια εποχη. Καλοκαιρι με φθινοπωρο του '61, θα ελεγα, αλλα πρωτα γυριστηκε ο Κατηφορος.

Η ιδια η Ζωη Λασκαρη το εχει πει αυτο σε πολλες συνεντευξεις της. Οπως ξερω αλλωστε, οταν εκανε το πρωτο της δοκιμαστικο για τον Κατηφορο, παντελως αγνωστη ακομα ως ηθοποιος, επροκειτο να παρει εναν δευτερο ρολο, πιθανον αυτον της Νιτσας Μαρουδα. Μετα το περας των δοκιμαστικων της, ο Δαλιανιδης αποφασισε ενθουσιασμενος να της δωσει το ρολο της Ρεας, της πρωταγωνιστριας του εργου.
 
Οντως η Ναθαναηλ αντικατασταθηκε, απο τη Τζενη Ρουσεα. Ο λογος ηταν οτι η Ελενα ξενυχτουσε πριν απο τα πρωινα που ξεκινουσε το γυρισμα, με αποτελεσμα να ειναι ασυνεπης στις ωρες που ειχαν καθοριστει, και επισης ειχε προβλημα στο να θυμαται τα λογια του ρολου της.

Κριμα, γιατι νομιζω οτι ενας συνδυασμος Λασκαρη - Ναθαναηλ θα ηταν πολυ ενδιαφερων.
Νομίζω πως η Ρουσσέα ήταν ιδανική για τον ρόλο της μεγάλης καλής αδερφης, μετά μοιάζανε έστω και λίγο. Ξανθιές και οι δύο, η Έλενα δεν έμοιαζε καθόλου στον τύπο της Λάσκαρη.
 
Εδώ λέει πως δεν απέδωσε σωστά τον ρόλο η Ναθαναήλ για αυτό και δεν έπαιξε. Δεν την ήθελε ο Φίνος με άλλα λόγια.
 
Με το χέρι στην καρδιά, η Λασκαρη εκτός από όμορφη γυναίκα είχε ταλέντο; Για μένα ναι στα δράματα, ειδικά στο δάκρυα για την Ηλέκτρα είναι εξαιρετική.
 
Κατά την γνώμη μου η πιο εντυπωσιακή τολμηρή ταινία της Λάσκαρη ήταν η Στεφανία το 1966. Κουκλάρα και απόλυτα αισθησιακή η Ζωίτσα στην ταινία συνέγειρε και κατέκτησε ολοκληρωτικά όλους τους άντρες που συνδέθηκαν μαζί της τον πατριό της, τον συμφοιτητή της, τον γιατρό, τον εργαζόμενο στην αποθήκη, τον φύλακα του αναμορφωτηρίου όλοι κολάστηκαν από την αισθησιακή ομορφιά της και τον απέραντο ερωτισμό της.
Επικές οι ερωτικές σκηνές μεταξύ της Στεφανίας και του πατριού της. Πέρα από την μάλλον γραφική απεικόνιση του πατριού της Βύρωνα Πάλλη με την εστίαση του βλέμματος του στα απόκρυφα της Λάσκαρη το ολοκληρωτικό ερωτικό δόσιμο της ανήλικης στο έργο στον πατριό της αποδόθηκε απόλυτα παραστατικά από τον σκηνοθέτη και ήταν από τα σημεία που απογείωσαν την ταινία. Σεξουαλική απενοχοποίηση από τα αυστηρά ήθη της εποχής ή η απόλυτη κορύφωση ερωτισμού κι πάθους ανεξαρτήτως συνθηκών και οικογενειακών στεγανών. Ο καθένας όπως το ερμηνεύει.
Ο Δαλιανίδης ήταν πιστεύω ο πλέον κατάλληλος να σκηνοθετήσει και να πάρει το απόλυτο υποκριτικά σαν ηθοποιό από την Λάσκαρη ειδικά στις τολμηρές για την εποχή σκηνές απογειώνοντας την εντυπωσιακή εξωτερική εικόνα της Λάσκαρη σε συνδυασμό με τον σαγηνευτικό ερωτισμό της στα ύψη.
 
Πίσω
Μπλουζα