Υστερα απο αρκετο καιρο, σημερα ειδα ξανα την πιο αγαπημενη μου απο τις επτα ταινιες του thread, το Δακρυα για την Ηλεκτρα, και συνειδητοποιησα καποια πραγματα για τον σκηνοθετη Γιαννη Δαλιανιδη που ισως δεν τα ειχα προσεξει παλαιοτερα.Ο δημιουργος αυτος εφτιαξε μια ταινια ανταξια των καλυτερων ταινιων της εποχης εκεινης. Η φωτογραφια ηταν εκπληκτικη, τα νυχτερινα πλανα εκοβαν την ανασα μεσα απο τις τελειες φωτοσκιασεις και το στησιμο του φακου ακριβως εκει που επρεπε για να δημιουργηθει η σωστη ατμοσφαιρα.
Οι ληψεις απο ψηλα - και δεν μιλω για τις σκηνες στο ελικοπτερο - ηταν καινοτομες και αριστοτεχνικες, οπως εξοχη ηταν και η επιλογη της χρησης φορητης καμερας στα σημεια που επρεπε.
Διαπιστωσα λοιπον οτι ο σκηνοθετης αυτος δεν φοβοταν να πειραματιστει με καινουργιες μεθοδους που αναβαθμιζαν το εργο του. Ηταν καινοτομος σε πολλους τομεις που αφορουσαν τη δουλεια του και σε καθε του ταινια εισηγαγε νεες πρωτοποριακες τεχνικες.
Το αποτελεσμα ολων αυτων ηταν η διαρκης εξελιξη του ιδιου ως δημιουργου και συνεπως και του εργου του που δεν παρεμεινε ποτε στατικο.