Sofologiotatos
RetroActive
- Joined
- 31 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 328
- Αντιδράσεις
- 36
Μα hουπάρκhεϊ ακόμεε ντασέια; (Μα υπάρχει ακόμη δασεία 
Η προσωπική μου θέση είναι κατά του πολυτονικού. Το βρίσκω εντελώς ασύμβατο με τη Νεοελληνική. Δεν έχω βέβαια κανένα πρόβλημα να το βλέπω στα γραπτά άλλων, εφόσον το έχουν ως αισθητική επιλογή, αλλά όπως και να 'χει θεωρώ ότι φορτώνει άσκοπα τον γραπτό λόγο.
Τον προφορικό, φυσικά τον αφήνει αδιάφορο, εφόσον δεν κάνουμε ούτε το ανέβασμα της οξείας, ούτε το ανεβοκατέβασμα της περισπωμένης, ούτε προφέρουμε τις (πρώην) δασυνόμενες λέξεις ως πραγματικά δασυνόμενες. Αν νιώθαμε τη δασεία στις λέξεις ήλιος και ημέρα, θα λέγαμε αυτομάτως ανθηλιακό και πενθήμερη. Έλα όμως που ο απλός ομιλητής θέλει να το ακούει το "τ" του αντί- και του πέντ-, κι έτσι είναι σαφής η ετυμολογία και δεν πηγαίνει το μυαλό του σε άνθος και πένθος! Το λαϊκό αντηλιακό καλά κρατεί, ενώ απ' την άλλη την πενταήμερη των σχολείων την θεωρούν αδίκως βαρβαρισμό, ενώ είναι μία απόλυτα φυσιολογική λέξη, σχηματισμένη με τους κανόνες της Νέας Ελληνικής.
Παραθέτω μερικά ακόμη πράγματα για τη δασεία όπως ακριβώς τα έχω γράψει σε κάποιο άλλο φόρουμ (Λέσχη του Βιβλίου):
Λέμε π.χ. από συνήθεια «αφʼ ότου έφυγα», επειδή το ότου δασυνόταν. Αυτό όμως είναι ένα απολίθωμα της αρχαίας γλώσσας μέσα στη νέα. Θ' ακουστεί γελοίος ή ακατανόητος όποιος επιμένει να μετατρέπει το π σε φ πριν από κάθε δασυνόμενη λέξη. Ποιός θα πει π.χ. «αφʼ όσο ξέρω» ή «πάμε αφʼ όποιον δρόμο θέλεις»;
Και φυσικά το σημερινό φ δεν είναι δασυνόμενο αλλά τριβόμενο, επομένως η σημερινή προφορά του είναι διαφορετική από αυτήν που είχε στην κλασική Ελληνική, που στην ουσία ήταν ένα π συνοδευόμενο από εκπνοή (το h που λέγατε). Γι' αυτό και η λατινική μεταγραφή του είναι ph κι όχι f (philosophia, Phaestus, Delphi).
Άλλο παράδειγμα: η λέξη καθημερινός δεν λέει από μόνη της στον απλό Νεοέλληνα ότι το πρώτο συνθετικό της είναι το κατά. Οι πιο πολλοί νομίζουν ότι είναι το κάθε. Φυσικά, αν είχαμε ακόμα την αρχαία προφορά όλα θα ήταν διαφανέστατα: κατά + hημερινός = κατ' + hημερινός = κατhημερινός. Κι επειδή υπήρχε ιδιαίτερο σύμβολο για το δασυνόμενο τ, το θήτα, θα έγραφαν βεβαίως καθημερινός και θα πρόφεραν /katʰēmerinós/ (ē = μακρό ε). Έλα όμως που δεν την έχουμε πια αυτήν την προφορά...
Σωστόν!!! Αν και, για να είμαστε ακριβείς, μόνο τα πνεύματα έγραφαν κι όχι τους τόνους. Οι αρχαίοι, σε αντίθεση μ' εμάς, ήταν λογικοί και πρακτικοί άνθρωποι. Γύρω στο 400 π.Χ. δεν δίστασαν να κάνουν μία ριζική μεταρρύθμιση στον τρόπο γραφής τους. Μιλάμε για μεταρρύθμιση πολύ πιο σημαντική από αυτή που ζήσαμε εμείς με την κατάργηση του πολυτονικού. Για παράδειγμα η ΚΟΡΗ, πριν τη μεταρρύθμιση γραφόταν ϘΟΡΕ. Το πρώτο γράμμα ήταν το κόππα, ένα λαρυγγικό κάππα που καταργήθηκε αλλά επέζησε στο αριθμητικό σύστημα και συμβολίζει το 90. Ο συγγενής του στο λατινικό αλφάβητο είναι το Q, στο εβραϊκό αλφάβητο το qôph (ק), και στο αραβικό το qāf (ﻕ).iliekater είπε:
Η προσωπική μου θέση είναι κατά του πολυτονικού. Το βρίσκω εντελώς ασύμβατο με τη Νεοελληνική. Δεν έχω βέβαια κανένα πρόβλημα να το βλέπω στα γραπτά άλλων, εφόσον το έχουν ως αισθητική επιλογή, αλλά όπως και να 'χει θεωρώ ότι φορτώνει άσκοπα τον γραπτό λόγο.
Τον προφορικό, φυσικά τον αφήνει αδιάφορο, εφόσον δεν κάνουμε ούτε το ανέβασμα της οξείας, ούτε το ανεβοκατέβασμα της περισπωμένης, ούτε προφέρουμε τις (πρώην) δασυνόμενες λέξεις ως πραγματικά δασυνόμενες. Αν νιώθαμε τη δασεία στις λέξεις ήλιος και ημέρα, θα λέγαμε αυτομάτως ανθηλιακό και πενθήμερη. Έλα όμως που ο απλός ομιλητής θέλει να το ακούει το "τ" του αντί- και του πέντ-, κι έτσι είναι σαφής η ετυμολογία και δεν πηγαίνει το μυαλό του σε άνθος και πένθος! Το λαϊκό αντηλιακό καλά κρατεί, ενώ απ' την άλλη την πενταήμερη των σχολείων την θεωρούν αδίκως βαρβαρισμό, ενώ είναι μία απόλυτα φυσιολογική λέξη, σχηματισμένη με τους κανόνες της Νέας Ελληνικής.
Παραθέτω μερικά ακόμη πράγματα για τη δασεία όπως ακριβώς τα έχω γράψει σε κάποιο άλλο φόρουμ (Λέσχη του Βιβλίου):
Λέμε π.χ. από συνήθεια «αφʼ ότου έφυγα», επειδή το ότου δασυνόταν. Αυτό όμως είναι ένα απολίθωμα της αρχαίας γλώσσας μέσα στη νέα. Θ' ακουστεί γελοίος ή ακατανόητος όποιος επιμένει να μετατρέπει το π σε φ πριν από κάθε δασυνόμενη λέξη. Ποιός θα πει π.χ. «αφʼ όσο ξέρω» ή «πάμε αφʼ όποιον δρόμο θέλεις»;
Και φυσικά το σημερινό φ δεν είναι δασυνόμενο αλλά τριβόμενο, επομένως η σημερινή προφορά του είναι διαφορετική από αυτήν που είχε στην κλασική Ελληνική, που στην ουσία ήταν ένα π συνοδευόμενο από εκπνοή (το h που λέγατε). Γι' αυτό και η λατινική μεταγραφή του είναι ph κι όχι f (philosophia, Phaestus, Delphi).
Άλλο παράδειγμα: η λέξη καθημερινός δεν λέει από μόνη της στον απλό Νεοέλληνα ότι το πρώτο συνθετικό της είναι το κατά. Οι πιο πολλοί νομίζουν ότι είναι το κάθε. Φυσικά, αν είχαμε ακόμα την αρχαία προφορά όλα θα ήταν διαφανέστατα: κατά + hημερινός = κατ' + hημερινός = κατhημερινός. Κι επειδή υπήρχε ιδιαίτερο σύμβολο για το δασυνόμενο τ, το θήτα, θα έγραφαν βεβαίως καθημερινός και θα πρόφεραν /katʰēmerinós/ (ē = μακρό ε). Έλα όμως που δεν την έχουμε πια αυτήν την προφορά...
