ARETARA
RetroNuts!
- Joined
- 1 Σεπ 2010
- Μηνύματα
- 2.203
- Αντιδράσεις
- 2.588
Εκείνο το καλοκαίρι (1971)
Retrodb: http://retrodb.gr/wiki/index.php/Εκείνο_το_καλοκαίρι_(1971)
Μια πολύ γνωστή και βραβευμένη ταινία παραγωγής Κλέαρχου Κονιτσιώτη εξετάζω σήμερα. Είναι το "Εκείνο το καλοκαίρι" του 1971 σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη και σενάριο Πάνου Κοντέλλη, βασισμένο σε ιδέα του παραγωγού.
Το θέμα-το καστ. Ένα ζευγάρι, ο Πέτρος (Λάκης Κομνηνός) και η Έλενα (Έλενα Ναθαναήλ, δεν αναφέρεται πουθενά στην ταινία ως Έλενα, το βάζω σχηματικά για την περιγραφή), βρίσκονται σε διάσταση 2 χρόνια ο ένας από τον άλλο και στα όρια διαζυγίου. Ο Πέτρος, μόνιμος κάτοικος Λονδίνου πλέον επιστρέφει στην Αθήνα μετά από πρόσκληση της Έλενας και με πρόθεση να επισημοποιήσει τη ρήξη μεταξύ τους. Η Έλενα έχει μαζί της και την κόρη της Τζένη (Ρούλα Χριστοπούλου) η οποία δέχεται τον πατέρα της με δισταγμό στην αρχή. Οι σχέσεις πατέρα-παιδιού ωστόσο βελτιώνονται γρήγορα. Ο Πέτρος όμως είναι αποφασισμένος να δώσει τέλος στο γάμο. Τότε η Έλενα θα του αποκαλύψει το μυστικό: έχει όγκο στον εγκέφαλο και πρόκειται να πεθάνει σε λίγους μήνες. Αυτό αλλάζει τελείως τη στάση του Πέτρου. Θα μείνει μαζί της. Το τέλος θα έρθει με έναν πικρό όσο και συμβολικό τρόπο. Ο Πέτρος θα αναλάβει πλέον το μεγάλωμα της Τζένης....
Σχόλια. Για άλλη μια φορά ένας σπουδαίος παραγωγός, ο Κλέαρχος Κονιτσιώτης κατορθώνει να μετουσιώσει μία απλή ιδέα και ένα απλό σενάριο σε μία εντυπωσιακή για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγή. Εντυπωσιακή γιατί σίγουρα είναι ακριβή παραγωγή με πρωτότυπες λήψεις και πολύ καλή φωτογραφία. Ακόμη, έχει στις τάξεις της δύο από τους πλέον διάσημους ηθοποιούς της εποχής στα καλύτερά τους. Κυριαρχεί η μορφή της Έλενας που με την εντυπωσιακή ομορφιά της κλέβει της παράσταση. Άξιος συμπαραστάτης και ο Λάκης Κομνηνός. Η μικρή Ρούλα Χριστοπούλου στέκεται με άνεση στο φακό και αρέσει. Σε μικρούς, συμβολικούς ρόλους, αναγκαίους για το "τρέξιμο" της ταινίας οι "έμπειροι" Βασίλης Ανδρεόπουλος στο ρόλο του πατέρα της Έλενας και Ανδρέας Φιλιππίδης στο ρόλο του γιατρού της.
Η μουσική του Γιάννη Σπανού και τα τραγούδια της Αφροδίτης Μάνου και του Fefe Aliberti έχουν μείνει στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου ως κλασικά και ακούγονται μέχρι σήμερα. Γενικά είναι μια ταινία που παρά το προαναγγελθέν τέλος βλέπεται αρκετά ευχάριστα για τους παραπάνω λόγους.
Στον αντίποδα, δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα από το μάλλον φτωχό σενάριο. Τίποτε το απρόβλεπτο, καμία ένταση για τον θεατή, αναμενόμενοι διάλογοι. Εξίσου άνευρη και η σκηνοθεσία του Βασίλη Γεωργιάδη αν εξαιρέσω τα έξυπνα στησίματα της κάμερας, ιδιαίτερα στις σκηνές της παραλίας.
Μικρά-μικρά. 1) Οι τελείως ασυνήθιστες για τα ελληνικά δεδομένα υποβρύχιες λήψεις (υπήρξε και σύμβουλος κατάδυσης, όπως δηλώνουν και οι τίτλοι της ταινίας). 2) Αρκετά εφέ είδα, ως επί το πλείστον πετυχημένα, με αποκορύφωμα τις σκηνές της πνευματικής δίνης στην οποία υποπίπτει η Έλενα. Θα έλεγα ότι μου θυμίζουν ταινία επιστημονικής φαντασίας με παράλληλα σύμπαντα, τηλεμεταφορές κλπ.
Βραβεύσεις. Η ταινία απέσπασε (δικαίως) τιμητικές διακρίσεις στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1971): 1) μουσικής του Γιάννη Σπανού και 2) φωτογραφίας του Σταμάτη Τρύπου.
Video
Στο πρώτο μία σύνοψη στιγμών της ταινίας με μουσική υπόκρουση ένα τραγούδι του ντουέτου Αλέκας Κανελίδου - Δάκη.
Φωτογραφίες
1. Σύσσωμη η οικογένεια στον κήπο της βίλας.
2. Όμορφη λήψη Έλενας - Πέτρου με φόντο τον θαλάσσιο βράχο.
3. Κολάζ σκηνών περί την πρωτεύουσα. Στην πρώτη ο Πέτρος στα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Στην δεύτερη κάπου σε μία πολυσύχναστη οδό της Αθήνας με τρόλευ στα δεξιά και διαφήμιση της εφημερίδας "Βραδυνή" στη σκεπή του περιπτέρου. Στην τρίτη λήψη του Αστέρα Βουλιαγμένης.
4. Μια από τις υποβρύχιες λήψεις.
5. Η Έλενα.
Retrodb: http://retrodb.gr/wiki/index.php/Εκείνο_το_καλοκαίρι_(1971)
Μια πολύ γνωστή και βραβευμένη ταινία παραγωγής Κλέαρχου Κονιτσιώτη εξετάζω σήμερα. Είναι το "Εκείνο το καλοκαίρι" του 1971 σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη και σενάριο Πάνου Κοντέλλη, βασισμένο σε ιδέα του παραγωγού.
Το θέμα-το καστ. Ένα ζευγάρι, ο Πέτρος (Λάκης Κομνηνός) και η Έλενα (Έλενα Ναθαναήλ, δεν αναφέρεται πουθενά στην ταινία ως Έλενα, το βάζω σχηματικά για την περιγραφή), βρίσκονται σε διάσταση 2 χρόνια ο ένας από τον άλλο και στα όρια διαζυγίου. Ο Πέτρος, μόνιμος κάτοικος Λονδίνου πλέον επιστρέφει στην Αθήνα μετά από πρόσκληση της Έλενας και με πρόθεση να επισημοποιήσει τη ρήξη μεταξύ τους. Η Έλενα έχει μαζί της και την κόρη της Τζένη (Ρούλα Χριστοπούλου) η οποία δέχεται τον πατέρα της με δισταγμό στην αρχή. Οι σχέσεις πατέρα-παιδιού ωστόσο βελτιώνονται γρήγορα. Ο Πέτρος όμως είναι αποφασισμένος να δώσει τέλος στο γάμο. Τότε η Έλενα θα του αποκαλύψει το μυστικό: έχει όγκο στον εγκέφαλο και πρόκειται να πεθάνει σε λίγους μήνες. Αυτό αλλάζει τελείως τη στάση του Πέτρου. Θα μείνει μαζί της. Το τέλος θα έρθει με έναν πικρό όσο και συμβολικό τρόπο. Ο Πέτρος θα αναλάβει πλέον το μεγάλωμα της Τζένης....
Σχόλια. Για άλλη μια φορά ένας σπουδαίος παραγωγός, ο Κλέαρχος Κονιτσιώτης κατορθώνει να μετουσιώσει μία απλή ιδέα και ένα απλό σενάριο σε μία εντυπωσιακή για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγή. Εντυπωσιακή γιατί σίγουρα είναι ακριβή παραγωγή με πρωτότυπες λήψεις και πολύ καλή φωτογραφία. Ακόμη, έχει στις τάξεις της δύο από τους πλέον διάσημους ηθοποιούς της εποχής στα καλύτερά τους. Κυριαρχεί η μορφή της Έλενας που με την εντυπωσιακή ομορφιά της κλέβει της παράσταση. Άξιος συμπαραστάτης και ο Λάκης Κομνηνός. Η μικρή Ρούλα Χριστοπούλου στέκεται με άνεση στο φακό και αρέσει. Σε μικρούς, συμβολικούς ρόλους, αναγκαίους για το "τρέξιμο" της ταινίας οι "έμπειροι" Βασίλης Ανδρεόπουλος στο ρόλο του πατέρα της Έλενας και Ανδρέας Φιλιππίδης στο ρόλο του γιατρού της.
Η μουσική του Γιάννη Σπανού και τα τραγούδια της Αφροδίτης Μάνου και του Fefe Aliberti έχουν μείνει στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου ως κλασικά και ακούγονται μέχρι σήμερα. Γενικά είναι μια ταινία που παρά το προαναγγελθέν τέλος βλέπεται αρκετά ευχάριστα για τους παραπάνω λόγους.
Στον αντίποδα, δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα από το μάλλον φτωχό σενάριο. Τίποτε το απρόβλεπτο, καμία ένταση για τον θεατή, αναμενόμενοι διάλογοι. Εξίσου άνευρη και η σκηνοθεσία του Βασίλη Γεωργιάδη αν εξαιρέσω τα έξυπνα στησίματα της κάμερας, ιδιαίτερα στις σκηνές της παραλίας.
Μικρά-μικρά. 1) Οι τελείως ασυνήθιστες για τα ελληνικά δεδομένα υποβρύχιες λήψεις (υπήρξε και σύμβουλος κατάδυσης, όπως δηλώνουν και οι τίτλοι της ταινίας). 2) Αρκετά εφέ είδα, ως επί το πλείστον πετυχημένα, με αποκορύφωμα τις σκηνές της πνευματικής δίνης στην οποία υποπίπτει η Έλενα. Θα έλεγα ότι μου θυμίζουν ταινία επιστημονικής φαντασίας με παράλληλα σύμπαντα, τηλεμεταφορές κλπ.
Βραβεύσεις. Η ταινία απέσπασε (δικαίως) τιμητικές διακρίσεις στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1971): 1) μουσικής του Γιάννη Σπανού και 2) φωτογραφίας του Σταμάτη Τρύπου.
Video
Στο πρώτο μία σύνοψη στιγμών της ταινίας με μουσική υπόκρουση ένα τραγούδι του ντουέτου Αλέκας Κανελίδου - Δάκη.
Φωτογραφίες
1. Σύσσωμη η οικογένεια στον κήπο της βίλας.
2. Όμορφη λήψη Έλενας - Πέτρου με φόντο τον θαλάσσιο βράχο.
3. Κολάζ σκηνών περί την πρωτεύουσα. Στην πρώτη ο Πέτρος στα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Στην δεύτερη κάπου σε μία πολυσύχναστη οδό της Αθήνας με τρόλευ στα δεξιά και διαφήμιση της εφημερίδας "Βραδυνή" στη σκεπή του περιπτέρου. Στην τρίτη λήψη του Αστέρα Βουλιαγμένης.
4. Μια από τις υποβρύχιες λήψεις.
5. Η Έλενα.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή: